&nbsp;-------<br>|&nbsp;bookZ.ru collection<br>|-------<br>|&nbsp;&nbsp;Кляшторны&nbsp;Тодар<br>|<br>|&nbsp;&nbsp;Вершы<br>&nbsp;-------<br><br><br><h3>&nbsp;&nbsp;&nbsp;Тодар Кляшторны<br>&nbsp;&nbsp;&nbsp;ВЕРШЫ<br></h3><br><h3>&nbsp;&nbsp;&nbsp;«Белыя паляны, белыя гаі…»<br></h3><br>&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Белыя паляны, белыя гаі…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Пчолы ледзяныя кружацца ў галлі,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Кружацца раямі, сыплюцца на дол,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Апушылі хвоек срэбраны прыпол.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;А з-за лесу-гаю скача па лугах<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Хтосьці незнаёмы ў ледзяных санях.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;З сіняватых даляў, з сіняватай цьмы<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Хтосьці напявае залатыя сны.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Хай галосяць ветры ў цемені начной,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Сядзем, дарагая, пасядзім з табой.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Раскажы мне шчыра, праўду раскажы, —<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Хто ў чароўных вочах зоры патушыў?!<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Хто замёў снягамі у душы вясну?<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Сэрца хто параніў – вымеў цеплыню?!<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Хто распяў з каханнем сэрца на крыжы,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Раскажы мне праўду, любая, скажы?!<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;І маўчаць пацёмкі… любая маўчыць....<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Ледзянеюць словы, і душа баліць…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Белыя паляны, белыя гаі,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Пчолы ледзяныя кружацца ў галлі.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;І мярцвеюць змрокі між сівых завей,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Прытуліся бліжай, сэрца абагрэй…<br>
<br>&nbsp;&nbsp;&nbsp;[1926]<br>
<br><br><h3>&nbsp;&nbsp;&nbsp;Восень<br></h3>&nbsp;//--&nbsp;I&nbsp;--//&nbsp;<br><br>&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Слаўны вечар… Пагода ліпнёвая,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;А у садзе красуецца верасень…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Колькі яблыкаў восень ружовая,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Залацістая восень развесіла.<br>
<br><br>&nbsp;//--&nbsp;II&nbsp;--//&nbsp;<br><br>&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Блудзяць хмаркі – вандроўнікі дальнія,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Месяц косіць абмежкі ліловыя,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Загарэлі затоны крыштальныя,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Засмуцілася сінь вераснёвая.<br>
<br><br>&nbsp;//--&nbsp;III&nbsp;--//&nbsp;<br><br>&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Плачуць гусі – асеннія здраднікі,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Плачуць гусі, як сэрца дзяўчыны…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Заглядзеліся ў даль канаплянікі<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Над бялявым вянком павучыння.<br>
<br><br>&nbsp;//--&nbsp;IV&nbsp;--//&nbsp;<br><br>&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Эх вы, сцежкі, – дарожанькі вузкія,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Эх ты, просінь, тыняная просінь…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Хоць прыгожа вясна беларуская, —<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Прыгажэй беларуская восень.<br>
<br><br>&nbsp;//--&nbsp;V&nbsp;--//&nbsp;<br><br>&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Як прыгожы сады вераснёвыя…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Закахаўся я ў казачны верасень…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Колькі яблыкаў восень ружовая,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Беларуская восень развесіла.<br>
<br>&nbsp;&nbsp;&nbsp;[1928]<br>
<br><br><h3>&nbsp;&nbsp;&nbsp;«Завечарылася бярозавая просінь…»<br></h3><br>&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Завечарылася бярозавая просінь,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;У далях вечар дым пераліваў.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;А Млечны Шлях<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;На сіняватых плёсах<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Заранкамі дарогу вышываў.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Мне марыцца:<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Нібыта той дарогай<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;З адвечнасці вярнуліся гады…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Я не паэт,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;А хлопчык басаногі, —<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;За рубяжамі свет і гарады.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Нібы з туманаў выплыла паданне<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Пра гэта возера,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Як сведку дзіва-дзей;<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Я ўспамінаю першае каханне<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;І першы хмель разбураных надзей.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;З тае пары я шмат перамяніўся<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;(Цвітуць да часу ў жыце васількі),<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;О вечар, вечар,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Што завечарыўся,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Куды сплылі ружовыя вянкі?!<br>
<br>&nbsp;&nbsp;&nbsp;[1927]<br>
<br><br><h3>&nbsp;&nbsp;&nbsp;«Задыміўся імжою сыр-бор…»<br></h3><br>&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Задыміўся імжою сыр-бор,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Дробны дожджык – туман заімжыўся…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Мне прысніўся квяцісты прастор,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Мне наш край беларускі прысніўся.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Бачу сон:<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Дзе у цемры вякоў<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Смуткавалі рачныя затоны,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Зняты палкія душы з крыжоў,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;І няма ні жальбы, ні праклёнаў.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;І вось тут прыдняпроўскую Русь<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Прадавала панам Кацярына,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Прамяняў селянін-беларус<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Сашнікі і саху на машыну.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;У вячэрнюю цемру і стынь<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Не палае лучына у хаце,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Прамяняў беларус-селянін<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Сінявую страху на палацы.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;І пад новай жалезнай страхой,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Дзе спляліся світальныя цені,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Нарадзіўся Шэкспір і Талстой,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Заспяваў беларускі Ясенін…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Мы ідзём не плятні апяваць,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Мы складаем паэмы машынам…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;О краіна – азёрная гладзь,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;О мая дарагая краіна…<br>
<br>&nbsp;&nbsp;&nbsp;1927<br>
<br><br><h3>&nbsp;&nbsp;&nbsp;Зазімак<br></h3><br>&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Мёрзлы месяц з-за гор васількамі<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Перасыпаў азёрную сінь.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Стыне ўсё…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Ледзянымі сярпамі<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Выйшла восень рабіну касіць.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Тоўпы зор снегавым пералівам<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Разматалі ў палях павады.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Быццам коні з намыленай грывай,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;У пацёмках застылі сады.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Хтосьці там, у шырокім прыволлі,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Дзе узмежкі гараць серабром,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Заспяваў пра шырокае поле,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Засвістаў ледзяным салаўём…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Эх, як рвецца душа у прасторы,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Штосьці хочацца вечна кахаць<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;І дзіцячае радасці зоры<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Ў ледзяных перазвонах збіраць.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Мёрзлы месяц з-за гор васількамі<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Перасыпаў азёрную сінь.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Стыне ўсё…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Ледзянымі сярпамі<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Выйшла восень рабіну касіць.<br>
<br>&nbsp;&nbsp;&nbsp;[1927]<br>
<br><br><h3>&nbsp;&nbsp;&nbsp;«За кроснамі часу не прыкмеціш…»<br></h3><br>&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;За кроснамі часу не прыкмеціш,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Дзень прабег так хутка, хоць не вер…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Што-та робіцца цяпер на свеце,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Што на свеце робіцца цяпер?<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Вечар гасіць сонечныя плёсы.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Усплываюць зоры ў сіняве.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Нудна звон надломлены галосіць<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;У заседжанай варонамі царкве.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;А у клубе чуюцца цымбалы, —<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Многа чутак, радасці, надзей…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Дзень папоўз за сонныя абвалы,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Лёг туман на дрэмлючай вадзе…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;У душы дзяўчыны парыванні<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Сэрца паляць радасцю надзей.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Нат пастылае зблудзілася ў тумане,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Нат нялюбае зрабілася мілей.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Смуту дзён кудысьці ветры гоняць,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Гоняць марныя нязбыўчывыя сны…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Сёння ўсё на свеце камсамоліць<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Ціхаструнным водгуллем вясны.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;І цяпер,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Калі ў нябесных плёсах<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Усплываюць зоры ў сіняве,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Нудна звон надломлены галосіць<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;У заседжанай варонамі царкве.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Стары поп гнусавіць ад сівухі<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;За прагорклы ладанам прастол…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Дзве ці тры бяздомныя старухі<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Галавой схіляліся на дол.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;За амбонам свечкі дагараюць.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;На мурах, як лапы мерцвякоў,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Пахавальнай дрожжу паміраюць<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Светацені пройдзеных вякоў.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;А у клубе чуюцца цымбалы, —<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Многа чутак, радасці, надзей…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Дзень папоўз за сонныя абвалы,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Лёг туман на дрэмлючай вадзе.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Што-та робіцца цяпер на свеце, —<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Што на свеце робіцца цяпер…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;За кроснамі часу не прыкмеціш,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Дзень прабег так хутка, хоць не вер…<br>
<br>&nbsp;&nbsp;&nbsp;1927<br>
<br><br><h3>&nbsp;&nbsp;&nbsp;«Зацвілі сярэбраныя росы…»<br></h3><br>&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Зацвілі сярэбраныя росы<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;У кілішках выцвілых лістоў,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Запалілі зоры папяросы<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Над буланай грывай туманоў.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Залатой мякінай лістападу<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Сыпле клён над скронямі акон,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;А ў галлі абветранага саду<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Месяц сплёў паўтысячы карон.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Ледзянее ў шэрані рабіна<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Па адцвіўшай сонечнай вясне.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Уміраюць палкія гадзіны,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;І зямля бялее пакрысе.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Але дні златымі павадамі<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Не завяжуць сонечных пуцін.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Не заплача сэрца з журавамі<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;У туман ажвіраных далін.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Не шкада рассыпаных гадзінаў:<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;«Мы жылі, жывём і будзем жыць»,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Бо зіяюць зоры над краінай<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;І ў туман схіляюцца крыжы.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Залатой мякінай лістападу<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Пашумяць, сумуючы, гаі…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Скора ў сінь сталёваю брыгадай<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;На палях засвішчуць салаўі.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Зацвітуць сярэбраныя росы<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;У сталёвым колеры машын,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;І запаляць зоры папяросы<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Над зялёнай пражаю далін.<br>
<br>&nbsp;&nbsp;&nbsp;1926<br>
<br><br><h3>&nbsp;&nbsp;&nbsp;«Зноў вясна…»<br></h3><br>&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Зноў вясна.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Зноў купаюцца далі ў разлівах,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Зноў так чыста блакітная гладзь…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;І так хочацца ў думках маўклівых<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Залатыя палі цалаваць.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Зноў так радасна шэпчуць дубровы,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Зноў гамоніць аб нечым быльнёг…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Надрываецца плачам карова<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;На прыволлі ў шырокіх палёх.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Цэлы дзень снегавыя праталкі<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Цэдзяць мутныя пырскі з гары…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;На страсе агалцелыя каўкі<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Не сціхаюць да позняй пары.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;А як вечар датлеіць за хатай,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;А як змрокі прылягуць к акну,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;За аколіцай ходзяць дзяўчаты<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;І гукаюць красуню вясну…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Эх, вясна!<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Нат нялюбаму хочацца верыць, —<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Нат пастылае стала мілей…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Зноў палае бунтарскае сэрца<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;У бязмежжы юнацкіх надзей.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Цэлы дзень снегавыя праталкі<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Цэдзяць мутныя пырскі з гары…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;На страсе агалцелыя каўкі<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Не сціхаюць да позняй пары.<br>
<br>&nbsp;&nbsp;&nbsp;[1927]<br>
<br><br><h3>&nbsp;&nbsp;&nbsp;Кляновыя завеі<br></h3><br>&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Як сумна, любая, дакоры<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;З твайго кілішка дапіваць,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Калі так свецяць,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Свецяць зоры,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Калі так зоры зіхацяць.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Пайсці б у ноч,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Пайсці далінай,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Пайсці чорт ведае куды…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Не ўсе пратоптаны пуціны,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Не ўсе стаптаны гарады.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Пайсці, дзе ветры на азёрах<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;З лістоты выткалі абрус…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Люблю я шыр,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Люблю я поле,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Люблю я маці Беларусь.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Тут кожны куст пяе каханне,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Тут рэчка казкаю журчыць,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Аповесць доўгую змагання<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Тут навявае кожны крыж.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Дарогай ў далечы пайду я,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Пайду часамі без дарог<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;І кожны кусцік расцалую<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;У растрывожаных палёх.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Калі над цінаю імшараў<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Засвішча волат гарадоў,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Я разаб'ю пустую чарку<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;На полі выпітых гадоў.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Не буду, любая, дакоры<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;З твайго кілішка дапіваць,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Калі над шляхам будуць зоры<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Сталёвай раніцай зіяць.<br>
<br>&nbsp;&nbsp;&nbsp;1926<br>
<br><br><h3>&nbsp;&nbsp;&nbsp;Ліст да дзяўчыны<br></h3><br>&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Скацілася сляза на чыстую паперу,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;А думкі кружацца, як тысячы лістоў…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Патоптаных дарог ужо не мераць,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Не заплятаць расплеценых вянкоў.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Усё мяняецца,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Усё ў жыццёвых хвалях<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Ляціць у небыццё, згубіўшы павады.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Зачым я сэрца кволае параніў,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Калі любоў закрэслілі гады?<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Цябе я не люблю…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Ніколі не бывае,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Каб двойчы мералі жыццёвыя пуці.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Я новыя зарніцы сустракаю,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Ды толькі шчырасці мінулай не знайсці…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Жыццёвы спад мяняецца прыбоем,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;А па далёкаму далёкі перазвон…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Ў душы знайшоў я месца для другое,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Акорды свежыя у пералівах дзён.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Зіялі зорамі, то крыліся туманам<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Нямыя далечы нязведаных шляхоў.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Я па другой нашу другія раны,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Ды толькі шчырасці ўчарашняй не знайшоў.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Кругом снягі і мёрзлыя шыпшыны,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Кругом балоціцца атручаная муць.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Не вінавачу я<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Няшчырую дзяўчыну,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Калі за грошы шчырасць прадаюць.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Мне не шкада, што сэрца пакалечыў,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Узбіў душу на стынучую квець;<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;На сечы быць і выйсці з поля сечы<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Не тое, што прыйсці на сеч.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Усё мяняецца,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Усё ў жыццёвых хвалях<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Ляціць у небыццё, згубіўшы павады.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Зачым я сэрца чулае параніў,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Калі любоў закрэслілі гады?<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Мінае сум…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Я расчыняю дзверы<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Ў прастор яшчэ нязведаных шляхоў…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;А ноч бялёсая, нібыта на паперы,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Скрыпіць марозамі на аркушах снягоў.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;І хочацца сказаць:<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Жыццёвыя крыніцы<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Ну хто, ну хто слязамі не муціў?!<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Хто не збіраў срабрыстыя зарніцы<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;На пустырах завеяных пуцін?!<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Але ў марозах сэрца не астыне,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Калі вясною вее з-за гаёў…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Мы ўсе нясём,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Нясём сваёй краіне<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;У падарунак сілу і любоў.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;І мы па-рознаму з табою, дарагая,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Прыносім дані сонечным гадам.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Але ідзём адзінымі шляхамі,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Адзінай сцежкаю к вялікім маякам…<br>
<br>&nbsp;&nbsp;&nbsp;[1927]<br>
<br><br><h3>&nbsp;&nbsp;&nbsp;Ліст у Сібір<br></h3><br>&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Засыпан Менск халоднымі снягамі,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Пад палазамі гойсае зіма…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Астрыжан клён асеннімі сярпамі —<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Лістоў няма…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;А помніш ростань,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Помніш, дарагая,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Як дагарала восеньская медзь,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Так і душа ў шуканнях дагарае,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Каб не гарэць…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Тады плылі,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Плылі на поўдзень гусі,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Будзіў лясы<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Асенні свіст і гуд…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;А ты мяняла поле Беларусі<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;На дальнюю тайгу…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Цяпер зіма скрыпіць пад палазамі,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Заледзянела дарагая шыр…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;І часта, часта<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Думаю начамі<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Я пра Сібір.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;За тою хмураю,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Таемнаю тайгою,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Шукае золата<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;І ненец і тунгус…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Здружыўся з лыжамі<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;І цёплаю дахою<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Там беларус.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Хачу да слёз расквечанай вясною<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Паездзіць там<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;І ўдоўж і папярок,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Дзе між сібірскіх зёлак галавою<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Ківае васілёк.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Цяпер снягі…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Вячэрняю зарою<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;З пунсовай шклянкі белая зіма<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Частуе Менск наліўкай ледзяною…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;…Цябе ж няма…<br>
<br>&nbsp;&nbsp;&nbsp;1927<br>
<br><br><h3>&nbsp;&nbsp;&nbsp;Мая любімая<br></h3><br>&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Сумна тут у мурах да адчаю,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Здэцца, просіцца сэрца ў палі,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Дзе вясна залатымі ключамі<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Адмыкае таемнасць зямлі.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Эх, вясна!.. Жартаўлівая казка…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Што папішаш?! Вядома, вясна…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Нават камень,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Засыпаны камень,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Зварухнуцца прымусіць яна.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Дайце рады!..<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;На гэтай кватэры<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Кот-мурлыка ў зямлю паглядаў,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;А сягоння такім кавалерам<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Выглядае,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Ну проста бяда!..<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Свецкім тонам гарэзлівым дамам<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Спазаранку спявае амаль:<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;«Ваши лапки пахнут ладаном,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;А в ресницах спит печаль».<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Сумна тут у мурах да адчаю,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Здэцца, сэрца – не сэрца, а лёд.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Колькі тут сінявымі начамі<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Напаткаеш шчаслівых істот…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Я адзін…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Мо за гэтым і горна,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Але што?! Хіба свет у акне?!<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Не журыся, таварыш Кляшторны,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Не рыдай аб далёкай вясне.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Не рыдай!..<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Там пад месяцам недзе,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Дзе склікаецца тайна начэй,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;У гаі беларускую лэдзі<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Аклікае паэт-салавей.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;І яна – векавая бяроза —<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Лепш умее каханне дарыць…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Ты прыпомні юнацкія крозы,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Ты прыпомні далёкія дні.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Помніш тую?!<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Калісьці, калісьці<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;(Мабыць, горна аб тым памінаць)<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Вы ля гэтай бярозы кляліся, —<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Абяцаліся вечна кахаць.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;А пасля?!<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Вы пайшлі… Разышліся… Чужыя…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Ты рыдаў,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Безнадзейна рыдаў…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Дзеўку сваталі людзі чужыя,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Сівы конь на канюшні іржаў.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Галасілі вятры да адчаю,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Сумавала асенняя даль…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Дарагую з другім заручалі, —<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Ты радзіму сваю пакідаў.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Без радзімы,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Пад небам чужацкім,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;За гадамі ляцелі гады,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;І гарэзлівасць гордай казачкай<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Уступала шляхі маладым.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Шмат нязвыклага блудзіць па свету,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Шмат з'яўляецца новых імён…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Ты прыехаў на вёску паэтам,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Апрануўшы другі палітон.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;І сябе не пазнаў і здзівіўся:<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Кожны жук ад цябе уцякаў,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Кожны шпак з перапуду маліўся,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Кожны певень з пуці саступаў,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Не смяяліся дальнія мілі,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Не схіляла вярба галавы…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Прывіталася мілая з мілым<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Афіцыйна, далёка, на «вы»…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;А калісьці яна шкадавала…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Безнадзейна рыдала без слоў…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Праклінала,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Сябе праклінала,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;І жыццё, і няўдалых сватоў.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Муж – гультай,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;І на ніве, і ў клеці<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Пустата… недарод… неўмалот…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;«З-пад чужое рэдакцыі дзеці»<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;У яе прыбывалі штогод.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Што за проза?!<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;І слёзна, і горна…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;І міжвольна заплакаць гатоў…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Але што?!<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Не журыся, Кляшторны,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;На закаце юнацкіх гадоў.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;І цябе шмат разоў разлюбілі…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Перамераны дальнія мілі,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;І не трэба ні марыць, ні сніць.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Недзе там векавая бяроза<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Лепш умее каханне дарыць…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Ты прыпомні жыццёвую прозу,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Ты прыпомні далёкія дні…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Ля кастра сінявога світання,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;У малінава-дымнай цішы,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Яна скажа адвечную тайну,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Зразумелую толькі душы.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Колісь прадзед яшчэ за прыгонам<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Тут слязамі яе паліваў…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;На плакучых галінах з праклёнам<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Ён бярозавы гальштук прыдбаў.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;А пад вечар і слёзна і горна…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Ад вяльможнага пана загад:<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;«Ўсю сям'ю катаваць без разбору,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;На падмогу паклікаць салдат».<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Астрыгалі з бярозы убранне,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Без віны катавалі дзяцей…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Нават месяц хаваўся ў тумане,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Назіраючы скаргі людзей…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Дні ішлі…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;На бярозе галіны<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Адрасталі і зноўку раслі…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Ад бацькоў пераходзіла к сыну<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Векавечная крыўда зямлі.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;І нібы неразгаданы клічнік<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Над каронай павіс уначы…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Падышоў неўзабаве Кастрычнік,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Загулялі на полі мячы.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;За адвечную крыўду і слёзы<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Меч паднялі і бацька, і сын…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Ты з сябрамі ля гэтай бярозы<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Партызанскі трымаў карабін.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;І цяпер векавая красуня<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Так жа ветла шуміць і шуміць…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Навакол маладое красуе,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Ў Беларусі адменныя дні…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Час ідзе, і нярэдка, нярэдка<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Саступаем з дарогі другім…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Раскажы, векавечная сведка,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;І пра наша жыццё маладым.<br>
<br>&nbsp;&nbsp;&nbsp;[1927]<br>
<br><br><h3>&nbsp;&nbsp;&nbsp;На зары<br></h3><br>&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;На зары іскрыцца снег сыпучы,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;І мароз пушысцей на зары…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Калі пройдзены абрывістыя кручы,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Перайдзём дрымучыя бары.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;На зары і радасць пунсавее,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Весялее скрыпак пераліў…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Маладосць у казачныя шлеі<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Запрагае сонечныя дні…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Перайдзём застыўшыя даліны,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Перастанем верыць міражам,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Будзем знаць сапраўдныя пуціны<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;К дарагім далёкім маякам.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Застанецца той за рубяжамі,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Хто ў глухіх аснежаных палёх<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Вечна жыў сляпымі міражамі<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;І блудзіў заўсёды без дарог.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;На зары іскрыцца снег сыпучы,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;І мароз пушысцей на зары…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Калі пройдзены абрывістыя кручы,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Перайдзём дрымучыя бары.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;На зары паблёкшыя начніцы<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Скрыжавалі вострыя мячы,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Але наша ранне серабрыцца,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Нашым зоркам граюць скрыпачы.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;На зары і радасць пунсавее,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Весялее скрыпак пераліў…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Маладосць у казачныя шлеі<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Запрагае сонечныя дні.<br>
<br>&nbsp;&nbsp;&nbsp;1926<br>
<br><br><h3>&nbsp;&nbsp;&nbsp;«На палёх не шумела калоссе…»<br></h3><br>&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;На палёх не шумела калоссе, —<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Цішыня… Супакой на палях…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;У рабінавым колеры восень<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Гаспадарыць пайшла у садах…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Адвячорак… Зацішна, зацішна<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;У спакоі зямной пекнаты…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Даспявалі апошнія вішні,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Дзе-нідзе ападалі лісты.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Гэта фарбы жывога мастацтва,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Пекната над усёй пекнатой…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;У вітрыне асенняга царства<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Апатычна-багаты настрой.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Кожны вечар асенняй парою<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Абуджаюцца мары і сны…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;І плывуць вераснёўскай зарою<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;На азёрную ціш туманы.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Кажуць людзі: як падала лісце<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Над азёрамі роднай зямлі,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Беларускія птахі калісьці<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;На чужыну далёка плылі.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;А цяпер – паглядзіш і не верыш, —<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Дайце рады… не тое зусім…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;За прапелерам рэжа прапелер<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Непамерна высокую сінь…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;І тады, вось у той адвячорак,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Як зніжалася сонца за дах,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Дзе красуюць палі і азёры,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Апусціўся сталёвы птах.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;І выходзілі людзі маўкліва<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;(Баючыся два словы сказаць)<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Паглядзець нечуванае дзіва, —<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Нечуваных гасцей спатыкаць…<br>
<br>&nbsp;//--&nbsp;*&nbsp;--//&nbsp;<br><br>&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Спахмурнела чамусьці заранка,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Спатыкаючы скаргі гусей…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Пакахала да болю сялянка<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Нечуваных дагэтуль гасцей.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Гаварылі ёй сталыя людзі:<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;– Выкінь з думак турботы і сум,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Ён паедзе… Пакіне… Забудзе…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Не губі ты, дзяўчына, красу!..<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Ты загубіш дзявоцкі убор,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Каб сказаць: «Гэта птахі чужыя,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Гэта птахі не наскіх азёр».<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Ой, дзяўчына, пабойся ты бога!..<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Гэткіх птахаў мы бачылі шмат…<br>
<br>&nbsp;//--&nbsp;*&nbsp;--//&nbsp;<br><br>&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Не сказала дзяўчына нічога,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;За яе адказала душа…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Ці таму, што мо вельмі кахала,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Ці прывабна святло за акном,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Яна кінула родныя далі,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Свой пасаг… калаўрот… палатно…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Вечарэла… Зацішна… Зацішна<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;На экране зямной пекнаты…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Даспявалі апошнія вішні,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Дзе-нідзе ападалі лісты…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Гнала восень туман на азёры…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Асыпаў свае колеры мак…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;А дзяўчына у той адвячорак<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Прамяняла сяло па рабфак…<br>
<br>&nbsp;&nbsp;&nbsp;[1927]<br>
<br><br><h3>&nbsp;&nbsp;&nbsp;Пад шум ветру<br></h3><br>&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Верас сплёў залатыя вянкі,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Чорны бор зажурыў свае бровы,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;І галосяць тугой ветракі<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;У завеях пажоўклай дубровы.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Сумна мне!.. Ў ціхай казцы лістоў<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Чую нешта, таемнае чую:<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Быццам коні – пад свісты вятроў<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Паняслі ад мяне дарагую.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Што ж,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Пазвоняць на ростань лісты,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Пагалосяць імжою застрэшшы,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;А ў бялёсы туман журавы<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Прачытаюць апошнія вершы.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Пасумуюць кляны ля акна,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Ветры буйныя смуту разгоняць…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Нашых дзён залатая вясна<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Не пакіне ў душы камсамоліць.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Нашых дзён залаты пераліў<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Панясе мяне ў далеч нямую.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;І між сівых жыццёвых далін<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Напаткаю яшчэ дарагую.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Верас сплёў залатыя вянкі,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Чорны бор зажурыў свае бровы,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;І галосяць тугой ветракі<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Ў жоўтым золаце любай дубровы.<br>
<br>&nbsp;&nbsp;&nbsp;1926<br>
<br><br><h3>&nbsp;&nbsp;&nbsp;«Плачуць асеннія клёны…»<br></h3><br>&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Плачуць асеннія клёны…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Месяц лісты палічыў…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Нехта знайшоў міліёны,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Нехта душу загубіў…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Нам вось нічога не трэба,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Наша пры нас заўсягды…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Дальш ад цнатлівага неба,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Дальш ад смяртэльнай бяды.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Сядзь, дарагая Галіна,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Годзе, аб чым сумаваць…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Шчасце заўсёды – хвіліна,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Шчасце няможна губляць.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Нам не патрэбна багацце,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Клець і чужая павець…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Будзем над горам смяяцца,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Праўдзе у вочы глядзець.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Прыйдуць другія варункі,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Будзеш далёка – не плач…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Я і ў лістах пацалункі<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Буду табе пасылаць…<br>
<br>&nbsp;&nbsp;&nbsp;1927<br>
<br><br><h3>&nbsp;&nbsp;&nbsp;«Раніца…»<br></h3><br><br>&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Раніца…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Сонца з-за ўзгоркаў не выйшла<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Ў росах свой твар паласкаць.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Шэпчуць калоссямі ўзвышшы,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Пахне расой сенажаць.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Гай апушыўся туманам,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Гай заглядзеўся у высь, —<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Кудрамі лісцяў з кургана<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Ў прозалаць возера звіс.<br>
<br>&nbsp;&nbsp;&nbsp;1926<br>
<br><br><h3>&nbsp;&nbsp;&nbsp;У дарозе<br></h3>&nbsp;//--&nbsp;(З паэмы)&nbsp;--//&nbsp;<br>&nbsp;//--&nbsp;* * *&nbsp;--//&nbsp;<br><br>&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Дзень згараў…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Заціхалі ў палёх перазвоны.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Майскі вечар чаромху не мёў…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Захлынуліся вокны вагона<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Сіняватым вячэрнім агнём.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;А за вокнамі цені скакалі<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Табунамі ліхіх рысакоў…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Ціха таялі<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Ў звонкія далі<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Пераліўныя хвалі палёў.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Бедных ніў<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Залатое прыволле<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Задрамала ў тынянай цішы…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Эх ты, поле,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Бязмежнае поле!<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Люба мне беларуская шыр!<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Хай сягоння сявалкамі вёсен<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Сее смуту ў палёх недарод…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Нашы дні —<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Не журботная восень,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Нашы дні —<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Грамавы веснаход.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Хоць палі нашы<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Бедны вясною,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Але час наш<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Святлей і мілей,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Бо над нізкай сялянскай страхою<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Палымнеюць зарніцы надзей.<br>
<br>&nbsp;&nbsp;&nbsp;1927<br>
<br><br><h3>&nbsp;&nbsp;&nbsp;Успамін<br></h3><br>&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Вячэрнія сцені апалі…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Над рэчкаю дрэмле сасна,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;А там,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;У бярозавых далях,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Блакіт асыпае вясна.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Я першую песню калісьці<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Складаў а такой жа пары…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Шапталася соннае лісце<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Ў вячэрніх агарках зары.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Дрыжалі зыбучыя хвалі,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Каціліся ў сінь туманоў…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Гуслярылі звонкія далі<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;На струнах лясных салаўёў…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Мінаюць і дні і нядзелі<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;(Мінулага зноў не сустрэць),<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Агаркі зары дагарэлі,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;А песні ў душы не згарэць…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Я першую песню калісьці<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Чароўнай вясне падарыў,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Тады залацістае лісце<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Цвіло ў пералівах зары.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Вячэрнія сцені апалі,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Над рэчкай драмала сасна.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;А там,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;У бярозавых далях,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Блакіт асыпала вясна.<br>
<br>&nbsp;&nbsp;&nbsp;1927<br>
<br><br><h3>&nbsp;&nbsp;&nbsp;«Ўпрадае дым у залатую гладзь…»<br></h3><br>&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Ўпрадае дым у залатую гладзь,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Па-над прасторамі бярозавая просінь,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Ружовы дзень спусціўся падрамаць<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;За верхавінамі смалістых сосен.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Мядовы водар кружыць галаву…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;У цішыні задумаліся далі.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Рамашкі белыя аснежылі траву<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;І ў туманах салодка задрамалі.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;О родны край, – саломеныя хаты…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Люблю прастораў казачную муць.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Іду адзін,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;А тысячы крылатых<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Мне пра любоў адвечную пяюць.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Тут паланець душа не перастане,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Тут не астыне ў жылах кроў…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Тут кожны крыж – адвечнае змаганне,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Тут кожны куст – адвечная любоў…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;О, тут усё…<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Так хочу жыць і верыць, —<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Аддаць душу прыгожасці палёў,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Гатоў скакаць вясёлым піянерам<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Пад залатыя гуслі салаўёў.<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Па-над прасторамі<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Бярозавая просінь<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Ўпрадае дым у залатую гладзь,<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;За верхавінамі смалістых сосен<br>
&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Ружовы дзень спусціўся падрамаць.<br>
<br>&nbsp;&nbsp;&nbsp;[1928]<br>
<br><br><br><br>