-------
| bookZ.ru collection
|-------
| Чарот Міхась
|
| Босыя на вогнішчы
-------
Міхась Чарот
БОСЫЯ НА ВОГНІШЧЫ
//-- Паэма --//
1. Вайна і пажар…
Вайна і пажар…
На вогнішчы людзі
Жывуць босымі.
– Няўжо ж гэтак і будзе?
Свой уласны дар
У чужых просім мы?
Працуй – на пана,
Працуй – на падпанка.
Жыць стала пагана.
А тут яшчэ з самага ранку
Усякі чорт лезе ў балота.
Ну і ёсць жа людзям ахвота?
Крыжам бы іх – каля плота,
Ды – трах!
Які тут страх?!
А ты маўчыш,
Цягнучы сам цяжкі крыж.
Крыжамі ўставілі поле,
Пад крыжамі – магілы.
Шлях класці да Волі
У людзей няма сілы.
– Эх, жыві як папала…
А для жыцця мала
Аднаго толькі хлеба.
Пагуляць бы, душу адвясці!..
Эх!.. пусці!!!
На ўсходзе зардзелася неба:
Нібы золата, падаюць косы…
На зямлі… агнявыя палосы, —
Дзень новы, новыя ночы,
Век новы: агню, дыму, попелу…
Будзе шмат каму горача,
Нам толькі цёпла,
Дармо што мы босыя!
2. – Пажар на Усходзе!
– Пажар на Усходзе!
Таварышы, ур-р-ра!
– Што вы, шалёныя, годзе!
Што вам не шкода дабра?
Усё, што збіралі вякамі,
Сёння марнее ў агні…
– Маўчы! Мы цябе кулакамі,
Чуеш?! Ні-ні!
Цэрквы, палацы, харомы —
Памяць мінулага – з дымам!
Што не запалім мы – зломім!
Знізу наверх ўсё падымем!
Страшна вам? страшна?
Пажару агонь ломіць вочы?
Затое нам відна уночы…
Не ліце крыві – не пагасне.
Маліцеся, грэшныя, небу,
Рукі ўгору узняўшы,
Вас не паслухаюць хмары.
Таварышы!
Што нам трэба?
– Пажа-ары!
3. І пылае мур струхнелы…
І пылае мур струхнелы,
Іскры скачуць па страсе.
Раптам вецер, вецер смелы,
Крыж чырвоны нам нясе.
– Адным крыжам будзе болей, —
Шэпча змучаны народ…
На крыжы чытаюць «Воля».
– Братцы! Гляньце на Усход!
То ж агонь, агонь збавення
Нам нясе Чырвоны Крыж.
– Братцы, песню вызвалення!
Люд гаротны, што маўчыш?
Паняслася песня волі
Між лясоў густых, балот…
І аб лепшай вольнай долі
Стаў ля рэчкі пець чарот.
4. Крыжы… курганы на балоце…
Крыжы… курганы на балоце…
Заросшыя дзёрнам магілы —
Ўсё ў вогненнай зноў пазалоце:
Бушуюць дзве страшныя сілы —
Змагаюцца праца з багаццем:
Свет новы жыццё утварае.
Зышліся дзве моцныя раці,
І праўда няпраўду змагае.
Глядзяць, пацяшаюцца людзі,
Зюзюкаюць бабы паціху:
– Цяпер мо і нам добра будзе?
Забудзем бяду ўсю і ліха!
Баіцца наш пан-непаседа,
Нябось яго кончыцца песня!
– Не будзем больш мець дармаеда,
Да працы сам пойдзе, аж трэсне!
5. – Стойце, хлопцы! будзь на месцы!
– Стойце, хлопцы! будзь на месцы!
Не кідайце на бяду…
– А казаў паганы ў Брэсце,
Што вайною не пайду…
А цяпер – глядзі!.. Ну, дзіва?!
Пачакайце… як жа нас?
– К вам мы прыйдзем, прыйдзем жыва,
А цяпер мы: раз! – два!! – раз!!!
Пры запаленых будынках
Чуем плач мы беднаты…
– Дзе ж цяпер шукаць прыпынку?
Ці даваць мо ла-та-ты?
Пан з падпанкамі рагоча,
Гладзіць тоўсты свой жывот
І пад нос сабе бармоча:
– Йдзе Хвядот, але не тот!..
6. Над палямі Белай Русі
Над палямі Белай Русі
Стогне віхар-бура…
– Зноў прыйшлі дзянькі прымусу, —
Шэпча люд пануры.
Арол чорны ўецца ў высі,
Крыллямі махае.
Над пахілымі крыжамі
Песню напявае;
Чуе пах сваёй ахвяры,
Когці распраўляе,
Ўніз спусціцца – там пажары,
Дымам павявае.
І змагацца стаў угоры
З бураю мяцежнай…
Рэжа крыллямі узоры
Ў небе чорна-снежным.
7. А на зямлі – даждаліся раю
А на зямлі – даждаліся раю:
Старыя лады і манеры,
Ў пагонах ідуць афіцэры…
– Упакой раба Мікалая…
– Аляксея на многія лета…
Босыя кажуць:
– Што гэта?
З кукардай, акуляры на нос,
Чыноўнік па скверы гуляе…
У кішэні няма папярос, —
Мусіць, шмат зарабляе?
На Захараўскай вуліцы
Дзень як уздзене чорны халат,
Толькі песня чуваць блудніцы:
– Палюбі ты хоць трошкі, камрад!
А босыя ходзяць па попелу,
На Ўсход пазіраюць з надзеяй:
– Покуль што нам яшчэ цёпла,
Але мы вам ўспомнім,
Зладзеі!..
8. Бура страшная вырвала пер'я…
Бура страшная вырвала пер'я
Арлу чорнаму ў высі…
– Зямля! ах, зямля, цяпер я
Ўніз паляту – сцеражыся!..
І рэха адклікнулася: «Ах!..»
Буржуі крычаць: «Які страх!
Вось цяпер нам будзе скок…»
Дружна, роўна, крок у крок:
Ідуць чырвоныя палкі,
І чуваць напеў стары:
– Эх, сякі-такі,
Чорт вас пабяры!..
Босыя спаткалі іх:
Гоман, жарты, крык…
– Туды бег, назад прыехаў,
Бач ты, бальшавік!
9. Босым дарогу!
Босым дарогу!
Поп, памаліўшыся богу,
З цэрквы ідзе па завулку:
– «О времена ныне…»
А ў разбітай вітрыне
Спекулянт шукае булку.
Чыноўнік казённай палаты
Скінуў парадны сурдут…
Бурчыць пад нос: «Праклятыя!
Зноў яны тут!»
Паны за граніцу
Давай бог ногі…
Гром… навальніца…
Б-о-с-ы-м д-а-р-о-г-у!..
Паўцякалі? Ну, так што ж!
На вогнішчы, басанож,
Пагуляем… Эх, глядзі!
Бедната ўся, выхадзі!
Ўчора там – а сёння тут…
Буржуазіі капут!
Зноў гуляем на балоце!
Ў войска, братцы, – па ахвоце…
Ухапіўшы сваю частку,
Расчынілі людзі пастку:
– Вой, вой, вой!
Будзе бой!..
10. Чырвоным завешаны вуліцы…
Чырвоным завешаны вуліцы,
Вокны, балконы і плот,
Белы дом толькі журыцца:
Не йдуць туды на сход…
Чытаюць адны пацеры, —
У бога пытаюць, як быць?..
А босыя на сабранні
Пасылаюць к… мацеры…
Пану даволі служыць —
Вось наша заданне!
– А як жа?
Кім будзем звацца?
Як жа будзе вось гэта ды тое?
– Давайце ўсе разам змагацца,
Пакуль не знішчым старое!..
Замоўклі яны – ні слова.
Чакаюць другога адказу…
Толькі шэпчуць, стуліўшы галовы:
– Паслаў бог бальшавіцкую заразу.
Зноў мы безгалосыя,
І цярпі, як сабака шалёны:
Ўласць усю забралі босыя,
А іх тут – мільёны!
11. Не ціхне бура. Стогне лес…
Не ціхне бура. Стогне лес…
На ўсе лады віхура свішча!..
Лясун стары к русалкам злез
Спраўляць над возерам ігрышча.
Чырвоны колер ціхіх хваль…
У іх відаць адбітак неба,
І з тых краёў, дзе смерць і баль,
Руччы крывавыя шле глеба.
Русалкі скачуць з лесуном.
Музыка грае – «бух ды бразь!».
І вось, хто спаў адвечным сном, —
Усплыў над возерам – «сам князь!».
Не далі спаць. Вайна, агонь
Руйнуе ўсю яго краіну.
Пад ім стаяць не хоча конь.
І кліча князь сваю дружыну…
Русалак рогат… Ночы ціш…
Пужаюць князя над вадою…
Адказ чуваць: «Чаго крычыш?
Твая дружына там, з табою».
– А дзе паслухны мой народ?
Ён за мяне у бойцы ляжа!..
І чуе шум крывавых вод:
– Цяпер ён сам сабою княжыць!
І злосна князь рвануў каня,
Падняў уверх пярэдні ногі, —
На ўсход зірнуў, дзе золак дня,
Дзе кроўю змочаны дарогі…
Вось чуе раптам – «бух ды бразь!»
У саму поўнач ціхай ночы…
І зноў паплыў на дно наш князь,
Закрыўшы шлемам твар і вочы.
Блакітна-белы князя цень
Заслаў ўсё возера туманам,
І ходзяць хвалі ноч і дзень,
Шумяць і вечарам і рана.
Лясун, русалкі там рагочуць,
К сабе ўсіх маняць, кажуць: «Глянь!»
Ў вадзе чырвонай шмат хто хоча
Уночы бачыць князя здань.
12. На вогнішчы стала пячы
На вогнішчы стала пячы.
На вуліцы вецер… бура…
– Трэба ўцячы,
Каб была цэлая скура.
– А мы, босыя, адступаем…
Не дадзім ахвотаю
Новай зямлі!
Таварышы, страляем!
Ротаю!..
Плі!..
Разлягаецца грук.
Чорны жук
І павук
Сядзяць у падвале, слухаюць,
Баяцца выткнуць жывот,
Дзеці сабачыя!
Босыя патыліцы чухаюць,
Пазіраюць праз плот,
У кулак плачуць:
– Бач, нашы паўцякалі,
Куды дзявацца нам?
Зноў служыць панам
Мы прычакалі?..
Людзей мала на вуліцы.
Ноч прыйшла, горад – пустка,
Толькі новы крык чуецца:
«Пшэ-пу-устка!!!»
13. Застагналі вёскі і сёлы…
Застагналі вёскі і сёлы…
Брычка стаіць ля святлічкі.
А народ схаваўся ў касцёлы:
Моліцца, чытае кантычкі…
«Бэндзь, люд спанялы…»
На шапку «ожал бялы», —
Блішчаць гузікі, —
Чыноўнік зноў на скверы
Лушчыць гарбузікі,
Думае, якой ён веры?
– Ах, халеры!
Каб дастаць работу,
Пытаюць, хто ты?
А босым – холадна…
Абутым – голадна…
Жыць не ахвота.
14. Над балотамі дыміцца
Над балотамі дыміцца —
Згас агонь.
А па вогнішчы імчыцца
Белы конь.
Скача ўлева, скача ўправа —
Не стрымаць.
Захацеў улан на славу
Пагуляць.
Расступіся, свет, дарога —
Аднаму!
«За айчызну і за бога».
Што яму?!
Яго сіла, яго права,
Ёсць бізун…
Скача ўлева, скача ўправа
Конь-скакун.
Гэй, ляці, але дзяржыся,
Злы яздок,
Без пары не праваліся
У масток.
На вадзе ляжыць мост новы,
На агні.
Не праедзеш ты дубровы —
Пагані?!
Усхадзіўся лес шумлівы, —
Вые воўк.
Конь спаткнуўся палахлівы.
Стой, яздок!
На балоце і на полі
Зноў агні.
Не гуляць табе тут болей —
Павярні!
15. Вёскі і гарады
Вёскі і гарады
Дымам спавіты
Днём.
Ўночы глянеш куды —
Неба абліта
Агнём.
Слёзы… кроў на траве…
Як у магіле
Спіш.
– Бач, чырвоны плыве
Па небасхілу
Крыж.
Цёпла, і груганы
Ўсе на чужыне…
Эх!
Чуеш гоман? Яны!
Леташні гіне
Снег.
Нам не шкода: бяры
Стужы зімовай
Цень.
Крыж! Ты стань на гары:
Радзі нам новы
Дзень!
16. На вогнішчы басанож
На вогнішчы басанож,
У руках вінтоўка, нож…
Здабываць галодным славу:
«Даёш Варшаву?!»
– Нам не трэба гарады:
Волі сцяг нясём туды,
Іскры гонім мы пажару.
Смялей ударым!
«Нам дарогу – уцякай!»
Чуваць крыкі: а-я-яй!..
Бач, улан астатні едзе:
«Ах, цо то бэндзе?..»
А чырвоныя ідуць,
Песні волі зноў пяюць,
Адусюль бягуць к ім людзі:
– Нам цёпла будзе!
17. Замоўклі песні грознай сілы…
Замоўклі песні грознай сілы…
Адкуль прыйшлі? хто яны?
Што рвуць няволі кайданы
І сыплюць свежыя магілы?..
Яны – байцы вялікай раці.
Іх хата там, дзе ёсць прастор.
Няволя, крыўда – вось іх маці!
Ідуць яны да сонца й зор.
За імі йдзе, хто голы, босы,
Ў пакуце жыў хто цэлы век…
Дарогу чорны снег заносіць —
Загінуць можа чалавек.
– Загінуць? Што ж! На той магіле,
Якая зможа прыгарнуць,
Вясною ранняй урадлівай
Прыгожа кветкі зацвітуць.
Прывабіць колер іх чырвоны
Схіліць калені над пяском
Таго, хто шле цяпер праклёны
І вострыць меч на нас тайком.
– Браты, за намі! Кінь маленне,
Хто праўдай жыць не даў зарок…
Смялей!.. Нас будуць біць каменнем.
Мы – нашых вольных дней Прарок.
18. Босыя ходзяць па вуліцы…
Босыя ходзяць па вуліцы.
Тыдзень не елі стравы…
– Жыць будзем – нічога!
Буржуй за вугал туліцца,
Шэпча: «Дрэнныя іх справы…
Дзякуй богу!»
Хмары, дзе заход,
Падняліся…
– Што? зноў непагода?
– Вецер! – крычыць народ.
– Вецер, уздыміся!..
Вецер адказвае: «Згода!»
Хто слабы – дзяржыся.
…Хто рэжа,
Таму не балюча.
Балюча – каго рэжуць.
– Цяжка жыць ваюючы.
Зрабілі межы…
А вецер свішча, гудзе…
Сціхнуць не хоча.
– Гэй, хто там ідзе?
Сцягам белым махае?
Рагоча?!
Вецер, плюнь яму ў вочы!
– Пачакаю!..
19. Мы – дзеці краіны…
Мы – дзеці краіны,
Дзе бура бушуе…
Мы на прадвечных руінах
Працы палац пабудуем,
Не любяць нас – босых,
Хто век быў абуты…
На нас узіраецца скоса,
Хто, як і мы, быў закуты…
І вы, хто гімны пеў гаротным,
Хто ў цемру слаў жыцця праменні, —
Ў руках трымаеце каменні
І нас пабілі бы ахвотна.
А можа, Чырвань Сонца Волі
Вам асляпіла раптам вочы…
А помніце, як вы кляліся
Братам, сялянам і рабочым,
Што вы не здрадзіце – ніколі?!
Пявун не прапяяў тры краты,
Вы – адракліся…
С у п а с т а т ы!!!
Без вас раць наша узрастае,
Рады шчыльнеюць, крэпне дух!
Вы чуйце! Песня не сціхае:
«Паўстань, хто з голаду век пух!..»
20. Бягуць яны… Іх рукі, ногі…
Бягуць яны… Іх рукі, ногі
Ў крыві… пякуцца на агні…
Куды бягуць яны дарогай,
Дзе страшна ехаць на кані?
Яны баяцца спатыкнуцца, —
Не ўсякі будзе верны конь…
Хутчэй каня яны нясуцца
З агню ў агонь і праз агонь…
Пакуты крыж чырвоным крыжам
Яны наважылі змагчы…
Што шаг – пабеда бліжай, бліжай,
Іграйце песню, трубачы!
Тру-ру-ру, тра-та-та!
Гэй, за намі, бедната!
На дарозе макрата…
Тру-ру-ру, тра-та-та!
Тухне вогнішча ў крыві, —
Песню іграйце: «дзін-дзі-ві!»
Каго зловіш – разарві,
Хто не наш – таго даві…
Босы хто – за намі ўслед,
Хто убогі, хто раздзет…
Гэй, за намі – ў новы свет!..
Цёпла там, і там прастор,
Небасхіл там повен зор…
Сонца тчэ жыцця узор!..
Там спачынеш, бедната…
Тру-ру-ру, тра-та-та!
Бягуць яны… Іх ловяць вочы
Золатасонечны прамень,
Які і родзіць з цемры ночы
Вялікай будучыні дзень…
Што шаг – пабеда бліжай, бліжай…
Штандар чырвоны на плячы…
Чым крыж цягнуць – лепш спаць пад
крыжам…
Іграйце песню, трубачы!!!
1921