Текст книги "Dağlar"

Getdi

 
A dostlar, möhnətin, qəmin əlindən,
Heyif qamətimə, büküldü getdi.
Yalançı vədlərin qəm laylasında,
Ömür pillə-pillə söküldü getdi.
 
 
Vəzifə dediyin ağır bir şələ,
Həyatı düşünmək dəhşətdir, lələ.
Zaman darağını çəkdikcə telə,
Döndü göz yaşıma, töküldü getdi.
 
 
Bir köç görünəydi Xudafərindən,
O həsrət yaralar bitəydi birdən.
Gözümün qarası, bilmirəm nədən,
Məchul bir nöqtəyə tikildi getdi.
 
 
Alqayıtam, gəşt eylədim aran-dağ,
Görmədim başadək yanan bir çıraq.
Cibdən pul qurtardı, süfrədən araq,
Dostlar da başımdan əkildi getdi.
 

May 1982-ci il, Şəki.

Yaziğam

 
Dayan, bülbül, bu pərişan könlümü,
Göz yaşınla viran etmə, yazığam.
Dözmək olmur iniltinə, ahına,
Qəmgin ötmə, həzin ötmə, yazığam.
 
 
Budaqlarda qərar tutdu köşkümüz,
Bünövrədən nəhs atıldı püşkümüz.
Bir qəfəsdə yuva salıb eşqimiz,
Xəyalımdan uzaq getmə, yazığam.
 
 
Alqayıtam, məkansızam, adsızam,
Odum sönüb, alovsuzam, odsuzam.
Sənin qanadın var, mən qanadsızam,
Başım üstdən belə ötmə, yazığam.
 

Mart 1991-ci il, Qazax.

Dağlari

 
Üstündən el köçüb, oba atlanıb,
Fikirli görürəm yenə dağları.
Bəlkə ona görə ana təbiət
Bürüyüb dumana, çənə dağları.
 
 
Arana üz tutdu ellər, obalar,
Söndü ocaq yeri, söndü sobalar.
Dağın dağ dərdi var, deyib babalar,
Bu hikmət sevdırib mənə dağları.
 
 
Üfüqə boylanmır zirvələr qəti,
Elə bil qartalın yoxdur taqəti.
Bir el ayrılığı, bir el möhnəti,
Nə yaman salıbdır ünə dağları?
 
 
İstədim yuxudan oyana qartal,
Günəşin nuruna boyana qartal.
Bəxtəvər başına, ay ana qartal,
Əbədi vermişik sənə dağları.
 
 
Alqayıtam, ötdü dumanım, çənim,
Bir payız mehindən əsdi bədənim.
O qartal vəfası, bu da ki, mənim,
Tək qoyub gedirəm yenə dağları.
 

1980-ci il Göyçə, Daşkənd.

Mənimkidir

 
Oxşadın ruhumu, çal, aşıq qardaş,
Taleyi, rüzgarı sərt mənimkidir.
Hər bağlanan qapı, hər sönən ocaq.
Dağılan o mahal, yurd mənimkidir.
 
 
Açılmır ellərin tutqun sabahı,
Səslə o tellərdə ulu dərgahı.
Kərəmin göz yaşı, Əslinin ahı,
Lələnin çəkdiyi dərd mənimkidir.
 
 
Kərgədana yükləsələr bu dərdi,
Alqayıtam, çəkə bilməz, hədərdi!
Bəxtim oyun daşı, taleyim zərdi,
Fələk oynadığı nərd mənimkidir.
 

1992-ci il, Mingəçevir.

Könlümün

 
Baharı bəd gəlib, ellər, ay ellər,
Müddətdir ərimir qarı könlümün.
Hər süslü çiçəkdə şeyda qəmi var,
Tökülüb bağçası, barı könlümün.
 
 
Məlhəmi, şəfqəti, səmimiyyəti,
Amalı, idrakı, eşqi, niyyəti,
Bu günü, sabahı, əbədiyyəti,
Torpaqdır qeyrəti, arı könlümün.
 
 
Dərdini, qəmini yarı bölərəm,
Yaşasa, yaşaram, ölsə, ölərəm.
Ağlasa, ağlaram, gülsə, gülərəm,
Vətəndir sevgisi, yarı könlümün.
 
 
Bulaqların zümzüməsi kəsilib,
Ər savaşı, igid bəhsi kəsilib,
Yaylaqların şənlik səsi kəsilib,
Dil açmır kamanı, tarı könlümün.
 
 
Alqayıtam, elim vardı nəşəli,
Pərvanə bulaqlı, yaşıl meşəli.
Ey Vətən, mən səndən ayrı düşəli,
Talandı dövləti, varı könlümün.
 

Fevral 1996-cı il, Bakı.

Göyçəm

 
Sənsiz məhbəsdəyəm, günəşim tutqun,
Qız, gəlin ismətli, həyalı Göyçəm.
Xəyalım didərgin, qəlb evim uçqun,
Qədəmi şəfqətli, sayalı, Göyçəm.
 
 
Əritdi cismimi qəmin, kədərin,
İçirsən doymaram, baldır zəhərin.
Nə dastan gecən var, nə al səhərin,
Pas tutmuş könlümün royalı, Göyçəm.
 
 
Torpağa bağlılıq, qonağa hörmət,
Taledən bəxtinə yazılan qismət.
Adi çobanında bir dünya hikmət,
Bəstəkar qüdrətli, ziyalı, Göyçəm.
 
 
Sən mənə Vətənsən, yaşasam yüz də,
Möhnətin ürəkdə, kədərin üzdə.
Yoxdur bərabərin kürreyi-ərzdə,
Zirvəsi qartallı, qayalı, Göyçəm.
 
 
Mənə ilham payı, sənət də sənsən,
Xilqətə yalvarış, minnət də sənsən.
Sevgi də, vüsal da, cənnət də sənsən,
Sənsən Alqayıtın xəyalı, Göyçəm.
 

1993-cü il, Gəncə

Düz gəlmir

 
Arana buz yağır, yaylağa yağış,
Dağların zirvəsi qara düz gəlmir.
Yazda dəyən meyvə payız yetişir,
Bağbanın fikiri bara düz gəlmir.
 
 
Bu yurda qismətdir taleyi kəmlik,
Ağrısı, acısı, kədəri cəmlik.
Bəmində zillik var, zilində bəmlik,
Zamanın mizrabı tara düz gəlmir.
 
 
Bir vaxt sevinərdik, quldar yox, qul yox,
Hambal yox, nökər yox, palan yox, çul yox.
İndi həkimlərə verməyə pul yox,
Cərrah bıçağına yara düz gəlmir.
 
 
Hər kimin ki, qəm dolanıb boynuna,
Buza dönər, Günəş girsə qoynuna.
Əzəl gündən bu fələyin oynuna,
Məni kimi bəxti qara düz gəlmir.
 
 
Keçdi yad əllərə, keçdi vətənim,
Əsir düşənlərim, girov gedənim.
Yaralı torpağa dönüb bədənim,
Tapılmır dərdinə çarə düz gəlmir.
 
 
Alqayıt əyilməz vüqarlı dağsa,
Yerləri, göyləri yaradan haqsa.
Dünyanın axırı beş arşın ağsa,
Küsənmək dövlətə, vara düz gəlmir.
 

Fevral 1995-ci il, Gəncə

Qan ağla!

 
İstisu, Dəlidağ matəm içində,
Ağla, Kəlbəcərim, Göyçəm, qan ağla.
Boğuldu ellərin bu qəm içində,
Ağla, Kəlbəcərim, Göyçəm, qan ağla.
 
 
Ana yurdumuzun ürəyi şan-şan,
Kimdir ağı deyən, kimdir ağlaşan?
Mehdinin, Keytinin halı pərişan,
Ağla, Kəlbəcərim, Göyçəm, qan ağla.
 
 
Aşıq Ələsgərin dodağı bəstə,
Hicran bölük-bölük, qəm dəstə-dəstə,
Şəmşirin, Qurbanın məzarı üstə,
Ağla, Kəlbəcərim, Göyçəm, qan ağla.
 
 
Ayağı qandallı, qolu bağlısan,
Ürəyi nisgilli, sinə dağlısan,
Bir ananın iki köçkün oğlusan,
Ağla, Kəlbəcərim, Göyçəm, qan ağla.
 
 
Uddu İsimxanı, gərdişi zaman,
Ruhu çən-çisəkli, məzarı duman.
Sizə həsrət qalıb Sücayət, Bəhman.
Ağla, Kəlbəcərim, Göyçəm, qan ağla.
 
 
Ticarət püşkünə qatdılar sizi,
Sönməz ocaqlara çatdılar sizi,
Bölüb qarış-qarış satdılar sizi,
Ağla, Kəlbəcərim, Göyçəm, qan ağla.
 
 
Alqayıt neyləsin ruhsuz bədənə,
Məlul-müşkül, qərib-qəmgin ötənə?
Bəlkə öldüm, qovuşmadım Vətənə,
Ağla, Kəlbəcərim, Göyçəm, qan ağla.
 

16 noyabr 1995-ci il, Bakı

Dədə şəmşir

Ermənilər Kəlbəcərdə

Aşıq Şəmşirin məzarını dağıtdılar

 
Müqəddəs qəbrindən bir nalə qopdu,
De, nəydi azarın, ay Dədə Şəmşir?
Ələsgər qəminə qovuşmaq üçün,
Dağıldı məzarın, ay Dədə Şəmşir?
 
 
Sinələr dağlandı, qollar çatıldı,
Halal zəhmətinə haram qatıldı.
Şeir xəzinənə bir daş atıldı,
Bağlandı bazarın, ay Dədə Şəmşir.
 
 
Tarixə taleyi qaralı düşdün,
Dillərə ürəyi yaralı düşdün.
Sevinc dünyasından aralı düşdün,
Qəm oldu güzarın, ay Dədə Şəmşir.
 
 
Alqayıtam, bu qəm yatdı sinəmə,
Zaman neştərini atdı sinəmə.
Döndü yay oxuna, batdı sinəmə,
O gülün, gülzarın, ay Dədə Şəmşir.
 

10 iyun 1992-ci il, Mingəçevir

Çaldiğin

 
Dağlar, sənin dağ qəzəbin hardadır,
Bəs deyilmi, qolu bağlı qaldığın?
Nə müddətdir ürəyimiz dardadır,
Ağır dərddir xəyallara daldığın.
 
 
Fürsət vermə, dələduza, satqına,
Torpağını boyadılar al qana.
Günahkarı özün yetir haqqına,
Bəs deyilmi, eldən qisas aldığın?
 
 
Salam, Buzlu bulaq, salam Göy dərə,
Ətəyindən gül dərmişəm min kərə.
Ovçu, mənim bərəm olub bu bərə,
Çoban, mənim tütəyimdir çaldığın.
 
 
Neçə ildir barsız qalıb çiyələk,
Bu çəmənə toplaşardı min mələk.
Əsmə, dəli xəzri, əsmə, ey külək,
Anaların hörüyüdü yolduğun.
 
 
Ay Alqayıt, yenə odun sönmədi,
Uçdu qartal, yuvasına dönmədi.
Ha dindirdim Leyli dağlar dinmədi,
Bəs deyilmi, belə Məcnun olduğun?
 

27 oktyabr 1996-cı il, Bakı

Hardadir

 
Görünmür gözümə, Allah, amandır,
Şəfqətim, məlhəmim, nurum hardadır?
“Dilqəm”im, “Kərəmi”m, “Baş sarı tel”im,
“Şahnaz”ım, “Qatar”ım, “Şur”um hardadır?
 
 
Dilimdə bir saxta bəyanat olmaz,
Sevən aşiqlərdə xəyanət olmaz.
Bu qədər haqsızlıq, cinayət olmaz,
Gəlsin, pişvazına durum, hardadır?
 
 
İlahi baxışlar yetsin dadıma,
Su çiləsin alovuma, oduma.
Bir ana laylası düşüb yadıma,
Ağlayım, boynumu burum, hardadır?
 
 
Ovçular vurmadı, o vurdu məni,
Hicran atəşinə qovurdu məni.
Kül edib göylərə sovurdu məni,
Könlümdə vay-şüvən qurum, hardadır?
 
 
Alqayıtam, ömrü vermişəm bada,
Yelkənsiz qalıbdı gəmim dəryada.
Bir az da geciksə, yoxam dünyada,
Məndə o dəyanət, durum, hardadır?
 

21 oktyabr 1996-cı il, Bakı

Gətirmişəm

Aşıq Siraca!

 
Aşıq Sirac, bəzədiyin bu saza,
Qorqud kəlamından pay gətirmişəm.
Bir deyil, beş deyil alqış, təşəkkür,
Qatla barmağını say, gətirmişəm.
 
 
Hər bəzəyin bir naxışdı, ilmədi,
Hər sədəfin deyilməmiş kəlmədi.
Ulduzları dəvət etdim, gəlmədi,
Günəşi mən ona tay gətirmişəm.
 
 
Layiq olub neçə məclis qurmağa,
Qoç Koroğlu sinəsində durmağa.
Bədnəzərin ürəyindən vurmağa,
Kaman gətirmişəm, yay gətirmişəm.
 
 
Çəkdin muzeylərə Dədə Qorqudu,
Səlcuq, Burla xatun – gül dərir, odu!
Yoxdur sevincimin həddi-hüdudu,
Köksümdə min dəniz, çay gətirmişəm.
 
 
Alqayıtam, çiçək, gül nəfəsindən,
Mahal qeyrətindən, el həvəsindən.
Ulu ozanların alqış səsindən,
Haray gətirmişəm, hay gətirmişəm.
 

9 avqust 1991-ci il, Gəncə

Bilirəm

 
Haqqa yön çevirib haqq tələb etmək,
Kişilikdir, cəsarətdir, bilirəm.
Bir tikə çörəyim var deyib susmaq,
Köləlikdir, əsarətdir bilirəm.
 
 
De, azmı görmüşük illərdən bəri,
Dəllal bazarında hökm edən zəri?
Ovcumun qabarı, alnımın təri,
Təmizlikdir, bəkarətdir, bilirəm.
 
 
Elimə, obama, yurduma yağı,
Çəkdi sinəmizə dağ üstdən dağı.
Torpaqlar içində Vətən torpağı,
Ən müqəddəs ziyarətdir bilirəm.
 
 
Aşkarlıq deyilən bu qulaqburma.
Qanun bıçağını kökündən vurma.
Yenidənuçurma, yenidənqurma,
Oxunmamış nəqarətdir, bilirəm.
 
 
Gömüldü torpağa gör neçə fəryad,
Duyğular müştərək, fikirlər azad.
Dünya bazarında səslənən bu ad,
Haqq geyimli ticarətdi bilirəm.
 
 
Zaman şəfa verdi qəlbi qanlara,
Qüssə çilik-çilik, qəm parça-para.
Alqayıt, hər sözün söz qananlara,
Təsəllidir, hərarətdir bilirəm.
 

1989-cu il, Gəncə

Nə var ki?

 
Müdir lələ, el içində gəz, dolan,
Kabinetdə görüşməyə nə var ki?
Qızıl Kəbən, dollar sənin allahın,
Alışmağa-verişməyə nə var ki?
 
 
Qanad salar quş çətinə düşəndə,
Tab gətirməz diş çətinə düşəndə.
Bəxt əyilib iş çətinə düşəndə,
Arsız-arsız irişməyə nə var ki?
 
 
Haram tükü yolduralar yolasan,
Kamer kimi boşalasan, dolasan.
Özün boyda bir nanəcib olasan,
Hər yetənə ərişməyə nə var ki?
 
 
Bir əmrlə neçə kağız qolladın.
Mənimkini o dünyaya yolladın.
Qabağında diz çökməyə cəlladın,
Arxasından girişməyə nə var ki?
 
 
Ay Alqayıt, ürəyinə yatan yox,
Haqq səsinə, harayına çatan yox.
Günahkarı tutduran yox, tutan yox,
Dar ayaqda sürüşməyə nə var ki?
 

17 iyul 1996-cı il, Mingəçevir

Çalma

 
Qəm içində bu çəkdiyim intizar,
Dindirsən dil açar, min dastan yazar.
Hər yanım başdaşı, hər yanım məzar,
Şəhid anaların saçını yolma,
Dayan, aşıq qardaş, “Kərəmi” çalma.
 
 
Adi bir mizrabda gör neçə qəlpə,
Şimşəyə misaldı, od saçar qəlbə,
O ana bətnində dilənən körpə,
Sənindir, mənimdir, biganə qalma,
Dayan, aşıq qardaş, “Kərəmi” çalma.
 
 
İndi quduzların payı çoxalıb,
Tülkü saya gəlməz, ayı çoxalıb.
Qara Məliklərin sayı çoxalıb.
Amandı, Lələni yadıma salma,
Dayan, aşıq qardaş, “Kərəmi” çalma.
 
 
Yetimlər, yesirlər eşidib ağlar,
Bu kəmlər, kəsirlər eşidib ağlar.
Girovlar, əsirlər eşidib ağlar.
Hissimi, duyğumu əlimdən alma,
Dayan, aşıq qardaş, “Kərəmi” çalma.
 
 
Alqayıt boğulur bu qəm içində,
İstisu, Dəlidağ sitəm içində,
Qarabağ inləyir matəm içində,
Şuşa qalasının seyrinə dalma,
Dayan, aşıq qardaş, “Kərəmi” çalma.
 

6 noyabr 1996-cı il, Bakı

Atadir

 
Tapın, sevincimi gətirin mənə,
Çünki ən müqəddəs anım, atadır.
Təhsilim, savadım, evim, eşiyim,
Şöhrətim atadır, şanım atadır.
 
 
Zərdən imarətim, qızıldan tacım,
Aydan iltimasım, Günəşdən bacım,
Basılmaz torpağım, Misri qılıncım,
Qüvvətim, qüdrətim, qanım atadır.
 
 
Ata əcdadımın köpüklü çayı,
Ata ürəyimin haqqı-harayı.
Ata qeyrət payı, ata nur payı,
Cəsədim atadır, canım atadır.
 
 
Qüssəli kamanım, həzin rübabım,
Canda hərarətim, ürəkdə tabım.
Amalım, əqidəm, qanun kitabım,
Hökm edən sultanım, xanım atadır.
 
 
Atadır şikəstəm, susmayan tarım,
Atadır qeyrətim, namusum, arım.
Tükənməz xəzinəm, dövlətim, varım.
Sərvətim, gövhərim, şanım atadır.
 
 
Yaxşıya təsəllim, pisə nifrətim,
Təşvişim, düşüncəm, qorxum, heyrətim.
Dünyaya baxışım, elə hormətim,
Yerim, göyüm, asimanım atadır.
 
 
Ata müqəddəsdir duzdan, çörəkdən,
Ata müqəddəsdir arzu, diləkdən.
Alqayıtam, söz açmışam ürəkdən,
Müxtəsəri, din-imanım atadır.
 

May 1982-ci il, Şəki.

Haqqim yox

 
Dinməliyəm, dərd belimi əyirsə,
Ölməliyəm, yad başıma döyürsə.
Ana Vətən, torpaq qara geyirsə,
Mənim əlvan geyinməyə haqqım yox.
 
 
Elin bəxti tilisimə ilişib,
Naşı barmaq sarı simə ilişib.
Öz xəncərim öz köksümə ilişib,
Zəmanədən deyinməyə haqqım yox.
 
 
Aşna olduq müxənnətlə, zalımla,
Ögeyləşdik soy kökümlə, ulumla.
Sarayımla, dövlətimlə, pulumla,
Fəxr etməyə, öyünməyə haqqım yox.
 
 
Səsim yoxsa, məzlumların səsində,
Yerim yoxsa, igidlərin bəhsində.
Bu torpağın, bu millətin köksündə,
Ürək olub döyünməyə haqqım yox.
 
 
Alqayıtdan bəxt üzünü döndərir,
Bağban yurdum qan əkməyib, qan dərir.
Yadlar bizə dilən payı göndərir,
Bu yardıma sevinməyə haqqım yox.
 

11 iyun 1995-ci il, Xanlar

Dəyməyin

Cənub həsrəti

 
Ağladı sərhəddə qan qardaşlarım,
Gözümdə şimşəklər çaxdı, dəyməyin.
Zaman ayrısıyıq, il ayrısıyıq,
Qəm məni yandırdı, yaxdı, dəyməyin.
 
 
Ana yurdum viranədir, talandır,
Yer üzündə haqq, ədalət yalandır.
Hiddətindən Kür boynuma dolandı,
Araz sinəm üstdən axdı, dəyməyin.
 
 
Qovruldum ellərin həsrət köçündə,
Üzbəüz doğrandım qəm ülgücündə.
Fikrimin köhləni qan-tər içində,
Mənzil uzaq, yol uzaqdı, dəyməyin.
 
 
Torpaq təlatümdə, el üsyandadır,
Ölüm gah bu yanda, gah o yandadır.
Od alıb dünyamız yanhayandadır,
Qurulubdu zülmün taxtı, dəyməyin.
 
 
Bir can istədilər, min canım getdi,
Zərli qədəhlərim, fincanım getdi.
Xoyum, Ərdəbilim, Zəncanım getdi,
Qəmlər ürəyimi sıxdı – dəyməyin.
 
 
Dövrə, zəmanəyə güldü Şəhriyar,
Torpağa örpəkdi, tüldü Şəhriyar.
Vətən deyə-deyə, öldü Şəhriyar,
Puç oldu taleyi, bəxti, dəyməyin.
 
 
Hardasınız otuz milyon qardaşım,
Qan ağlayır hər torpağım, hər daşım.
Alqayıtam, qoyun, axsın göz yaşım,
Çatıb ayrılığın vaxtı, dəyməyin.
 

27 may 1990-ci il, Astara.

Yurdumun

 
Saxta plan, qəm içində azadlıq,
Ağı deyil, qarasıdır yurdumun.
Həm bu tayda, həm o tayda inləyən,
Bir qismidir, parasıdır yurdumun.
 
 
Qanun yazdıq hər böyüyə, kiçiyə,
Yoxsul yazıq çıxa bilmir küçəyə.
Kürsülərdən lağ eyləyən kəndçiyə,
Qacarıdır, Darasıdır yurdumun.
 
 
Tənqidçi fitnəkar, alim eqoist,
Nələr törətmədi zalım nihilist?
Partbiletlə xalqı soyan kommunist,
İrin verən yarasıdır yurdumun.
 
 
Yazıq canım, tez bükülür dizlərin,
Dinmə, bala, tikanlıdır sözlərin,
Ay Alqayıt, çox şey görər gözlərin,
Hələ bunlar harasıdır yurdumun?
 

İncimə

 
Könül, bir də eşit dediklərimi,
Bəxtin gətirməyən zərdən incimə.
Saxla ürəyində bir nemət kimi,
Aça bilmədiyin sirdən incimə.
 
 
Şübhələr səf çəkib doğsa qəlbində,
Zülmət al Günəşi boğsa qəlbində.
Bəşəri duyğular yoxsa qəlbində,
Ümid bəslədiyin pirdən incimə.
 
 
Təbiət xar üçün gül bitirməkdə,
Bülbül inləməkdə, köks ötürməkdə.
Ulaq nəmər alsa, yük götürməkdə,
Müqəssir hakimdir – nərdən incimə.
 
 
Peysər ki, qızardı al yanaq kimi,
Tüpürsən, udacaq qayğanaq kimi.
Arvad kölgəsində bir qonaq kimi,
Pasportsuz yaşayan ərdən incimə.
 
 
Səxavətli, mərifətli dünyadır,
Saf arzulu, xoş niyyətli dünyadır.
Ay Alqayıt, ziddiyyətli dünyadır,
Nə gəlsə, xeyirdən, şərdən incimə.
 

Aprel 1984-cü il, Xanlar.

Düşmənəm

 
Barışa bilmərəm, barışmaram da!
Bu dünyanı qatanlara düşmənəm.
Nanəcibin, nakişinin, alçağın,
Ətəyindən tutanlara düşmənəm.
 
 
Falçılar fal açdı, nəs gəlir, dedi,
Sabahın bu gündən pis gəlir, dedi,
Kara paz çaldılar, səs gəlir dedi,
Bu minvalla, yatanlara düşmənəm.
 
 
Leyli bir misaldı, tükənməz, bitməz,
Şirin – ləyaqətdir, ona əl yetməz.
Nənəm Məhsətinin ruhu əfv etməz,
Qeyrətini atanlara düşmənəm.
 
 
Tanınar qızılgül, bənövşə kolla,
Susdurmaq günahdı qolsuzu qolla.
Ləkəli vicdanla, qeyrətsiz yolla,
Şan-şöhrətə çatanlara düşmənəm.
 
 
Alqayıt, bu Vətən bəzəkli gəlin,
İsməti, həyası elindir, elin.
Barışan deyiləm, eşidin, bilin,
Vicdanını satanlara düşmənəm.
 

1 iyun 1997-ci il, Bakı.

Ağlama

 
Sənin gözün, mənim qəlbim ağladı,
Kipriyim qanından içər, ağlama.
Bir əlçim oraqdı, bir damcı yaşın,
Ömür bostanımı biçər, ağlama.
 
 
De, tale püşkünə yar oldu kimlər?
Könül rübabında pas atdı simlər.
Çəkdiyin ağrılar, çəkdiyin qəmlər,
Miskin ürəyimə köçər, ağlama.
 
 
Od tutub cəsədim, qovrulub ündə,
Azdım yollarımı, dumanda, çəndə.
İlk eşqin dalınca, Alqayıt, sən də,
Aydı, gündü, gəlib keçər, ağlama.
 

8 mart 1996-cı il, Bakı.

Kişilik deyil!

 
İmkansız bir dostu görəndə, lələ,
Qaş-qabaq tökməyin kişilik deyil,
Tikə bilirsənsə, bircə könül tik,
İmarət tikməyin kişilik deyil.
 
 
Bu mülkü-Süleyman kimə məxsusdu?
Kim haram yedisə, axır qan qusdu.
Min cürə yalanla bir əziz dostu,
Başından əkməyin kişilik deyil.
 
 
Sən gəda oğlusan, nər olar nərdən,
Vətən müqəddəsdi, yapışma zərdən.
Dilənçi bir qıza söz atıb hərdən,
Qəh-qəhə çəkməyin kişilik deyil.
 
 
Elə zənn etmə ki, zamana dönüb,
Yaxşılar çevrilib yamana dönüb.
Cəllad qarşısında kamana dönüb,
Qəddini bükməyin kişilik deyil.
 
 
Səninçün nə Vətən, nə də millət var,
Südünü gizlədən, davarsan, davar.
Kompassız gəmisən, sahibsiz avar,
Dəryada səkməyin kişilik deyil.
 
 
Hələ tanımırsan milliyyətini,
Vaxt gələr, qanunlar didər ətini.
Soxma gözümüzə siqaretini,
Malbora çəkməyin kişilik deyil.
 
 
Alqayıtam, əldə mey qəzəblənib,
Qanmaz dilə gəlir, key qəzəblənib.
Dişi canavar tək hey qəzəblənib,
El qəlbi sökməyin kişilik deyil.
 

1 iyun 1997-ci il, Bakı.

Nə deyim

 
Səfərdəyəm, yol keçilməz, qala sərt,
Köhlənim yollarda qalsa, nə deyim?
Bir namərdə qurban oldu neçə mərd,
Qeyrət yüküm bir xəyalsa, nə deyim?
 
 
Dayanmışam qüssələrlə yanaşı,
Qəmlər olub bir-birinin sirdaşı.
Yaralanmış bu torpağı, bu daşı,
Ellər məndən xəbər alsa, nə deyim?
 
 
Yol yoldaşım: işgəncələr, əsarət,
Ürəyimdə minalanıb bu qeyrət.
Zülmə qarşı topladığım cəsarət,
Taleyimi oda salsa, nə deyim?
 
 
Susa bilməz, qəm boynuna dolanan,
Susa bilməz atəşlərə qalanan.
Susa bilməz el-obası talanan,
Vətən eşqi şirin balsa, nə deyim?
 
 
Dərələrin, təpələrin dərdi bol,
Minalanıb neçə orman, neçə kol.
Ay Alqayıt, səfərdəsən, yaxşı yol!
Gördüklərin bir xəyalsa, nə deyim?
 

27 noyabr 1996-cı il, Bakı.

Darixdim

 
Görüşünə çələng hördüm, gəlmədin,
Saraldı güllərim, soldu, darıxdım.
Qüssələr ələndi sevinc payıma,
Qismətim qəm, kədər oldu, darıxdım.
 
 
Titrətdin ruhumu bir həzin simlə,
Oxu dərdlərimi, nə ki var cəmlə.
Yollarım həsrətlə, ürəyim qəmlə,
Gözlərim qan yaşla doldu, darıxdım.
 
 
Əyildi qamətim, büküldü dizim,
Xəyal gəzən yeri de, necə gəzim?
Dil deyib ağladı, laləm, nərgizim,
Söyüdlər saçını yoldu, darıxdım.
 
 
Əl açdım, pay umdum ömür köşkündən,
Bəxtim yetim qaldı tale püşkündən,
Sənin vüsalından, sənin eşqindən,
Könlüm qəm paymı buldu, darıxdım.
 
 
Alqayıtam, dilim qarsıyıb ündə,
Taleyin hökmünə neyləsin bəndə?
Qərq oldu köhlənim dumanda, çəndə,
Bu yol nə bəlalı yoldu, darıxdım.
 

10 sentyabr 1994-cü il, Tanrıqullar.

Tofiq

Şair dostum T. Salehə

 
Ömrüm-günüm tufanlarda keçibdi,
Öz-özümə deyinmişəm, ay Tofiq.
Sevincim, fərəhim dönüb qüssəyə,
Qəm donunu geyinmişəm, ay Tofiq.
 
 
Fələk istəyimi kəm-kəsir etdi,
Könlümü qəm aldı, qəm yesir etdi.
Çox dostumu rütbə, pul əsir etdi,
Təkcə sənlə öyünmüşəm, ay Tofiq.
 
 
Əzəmət duyuram qartal səsində,
Min yuva qurmuşam dağ sinəsində.
Yaralı bir quşun son nəfəsində
Ürək olub döyünmüşəm, ay Tofiq.
 
 
Fəryadım dəryalar, göz yaşım bulaq,
Qurudu kökündə gör neçə budaq.
Möhnət yığın-yığın, dərd qucaq-qucaq,
Bu qəminlə sevinmişəm, ay Tofiq.
 
 
Alqayıtam, nə yatdım ki, nə görəm,
Qəza yollarımı kəsdi müqərrəm.
Nə Lələyəm, nə Əsliyəm, nə Kərəm,
Bir tilsimli beyinmişəm, ay Tofiq.
 

1972-ci il, Qazax

Tökdük

 
Dedik, qaş düzəldək, kiprik düzəldək,
Vurduq bu dünyanın gözünü tökdük.
Yandı, külə döndü yaşıl meşələr,
İsti sobamızın közünü tökdük.
 
 
Nə böhtanı yuduq, nə kirimizi,
Demirəm, bu işdən betərimizi.
Aldada-aldada bir-birimizi,
Çörəyi tapdadıq, ruzunu tökdük.
 
 
Gərdişi xudadı, hökmü zamandı,
Bu məzlum millətin halı yamandı.
Bir ovuc torpağa, Allah, amandı,
Göylərin odunu, buzunu tökdük.
 
 
Yastı çəmənlərim lalasız qaldı,
Ana yurdum bürcsüz, qalasız qaldı.
Vətəndaş inəklər balasız qaldı,
Sərhəddə qoyunu, quzunu tökdük.
 
 
Hələlik yaşayır Vətən qışını,
Çən bürüyüb torpağını, daşını.
Alqayıtam, gözümüzün yaşını,
Bu həsrət yolların uzunu tökdük.
 

May 1997-ci il, Bakı

Dağilmişiq göyçədən

 
Sizin üçün bəd xəbərdi bilirəm,
Hüseyn Arif, dağılmışıq Göyçədən.
Ağır dərddir, dözülməzdir bu sitəm,
Hüseyn Arif, dağılmışıq Göyçədən.
Bağlandı yolları aranın, dağın,
Gör neçə obanın, neçə oymağın.
İçmədik suyundan Buzlu bulağın,
Hüseyn Arif, dağılmışıq Göyçədən.
 
 
Min neştər vuruldu yaram yetməmiş,
Yoldular, tökdülər gülüm bitməmiş.
Namus, qeyrət, abır-həya itməmiş,
Hüseyn Arif, dağılmışıq Göyçədən.
 
 
Nə düzgün xəbər var, nə gəlib gedən,
Yaşaya bilərmi ürəksiz bədən?
Elə bil əzəldən yoxuymuş Vətən,
Hüseyn Arif, dağılmışıq Göyçədən.
 
 
Ölüm-itim mənasıydı bu qisas,
Fitnəkarlıq əsasyıdı bu qisas,
Atatürkün qisasıydı bu qisas,
Hüseyn Arif, dağılmışıq Göyçədən.
 
 
Vətən adlı sözümüzü qoruduq,
Odumuzu, közümüzü qoruduq.
Torpaq getdi, özümüzü qoruduq,
Hüseyn Arif, dağılmışıq Göyçədən.
 
 
Arxasız bir elin kimdir sirdaşı,
Ayrılıqdır hər torpağı, hər daşı.
Dost dostu itirdi, qardaş qardaşı,
Hüseyn Arif, dağılmışıq Göyçədən.
 
 
El ağlayır, oba fikrə dalıbdı,
Taleh köşkümüzü bəndə salıbdı.
Toyuq hində, it zəncirdə qalıbdı,
Hüseyn Arif, dağılmışıq Göyçədən.
Mağarı sökdülər, toyu kəsdilər,
Qonşuluğu, haqqı-sayı kəsdilər.
İşığı kəsdilər, suyu kəsdilər,
Hüseyn Arif, dağılmışıq Göyçədən.
 
 
Gəzdirmək çətindir buxovu dizdə,
Yoxdur qayğı əli kürəyimizdə,
Nə səndə günah var, nə də ki bizdə,
Hüseyn Arif, dağılmışıq Göyçədən.
 
 
Alqayıtam, köhlən minib çapışıb,
Qüssə, kədər ürəyimdə tapışıb.
Yaradanın ətəyindən yapışıb,
Hüseyn Arif, dağılmışıq Göyçədən.
 

1989-cu il, Xanlar

Ulu dağlarin

 
Leysan kiprikləri ümmana döndü,
Əyildi qaməti ulu dağların.
Gündüzü tutuldu, günəşi söndü,
Çeşməli dağların, sulu dağların.
 
 
Yarasız bədəndə yara yetirdik,
Qəm libası geydi hər qaya, hər dik.
Biz mahal itirdik, Vətən itirdik,
Qırıldı qanadı, qolu dağların.
 
 
Arı sızlar, pətəyində bal hanı?
Köhlən atlar, qoyun-quzu, mal hanı?
Nilufərin yanağında xal hanı?
Necoldu bənövşə kolu dağların?
Köç başladı, neçə karvan ötüşdü,
Dağmı yatdı, zirvələrmi sürüşdü?
Torpağına qan çiləndi, qan düşdü,
Döydü zəmisini dolu dağların.
 
 
Duman qalxdı, çiskin aldı dərəni,
Unutdular, övliyanı, ərəni.
Quldurlar, cəlladlar kəsdi bərəni,
Hər yandan bağlandı yolu dağların.
 
 
Zirvədə qartallar qıy çəkir ündən,
Ömür yollarımız açılımır çəndən.
Alqayıt, məzarı dağılan gündən,
Öldü Ələsgər tək qulu dağların.
 

14 aprel 1991-ci il, Bakı