Текст книги "Dağlar"

Mənim

 
Adi bir oğluyam Azərbaycanın,
Musiqi, şeiriyyət dilim var mənim.
Dərin laylarında ana torpağın,
Nə qədər gövhərim, ləlim var mənim.
 
 
Söyləmə rəngimə, bəxtimə qara,
Gör od allahını kim çəkib dara?
Dünyanı qərq edən dövlətə, vara,
Ağsaçlı Muğanım, Milim var mənim.
 
 
Gəncəm, Qarabağım, Şəkim, Şirvanım,
Əzəldən deyilmi şöhrətim, şanım?
Səmada qartalım, düzdə ceyranım,
Dağlarda dağ boyda kəlim var mənim.
 
 
Qobustan kükrəyən, çaxan mirvari,
Kəpəz tariximə baxan mirvari.
Göy-göl gözlərimdən axan mirvari,
Araz, Kür çayı tək selim var mənim.
 
 
Təbəssümün saxta, gülüşün yalan,
Bir de, nədir səni təşvişə salan?
Əsrin yaddaşında həkk olub qalan,
Gör neçə müqəddəs ilim var mənim.
 
 
Keçirsə fikrindən ağalıq, şahlıq,
Bəs hanı itaət, bəs hanı qılıq?
Nəğməm beynəlmiləl, bəstəm azadlıq,
Ayda çarpazlaşan əlim var mənim.
 
 
Alqayıtam, məni duy yavaş-yavaş,
Amandır, ruhuma toxunma, qardaş.
Yaralı pələngdir bu torpaq, bu daş,
Qəfəsdə aslanım, filim var mənim.
 

1987-ci il, Şamaxı.

Hayifim gəlir

 
Qorxmuram ölümdən, bu, bir qanundur,
Bizsiz təbiətə hayıfım gəlir.
Hər qarış torpağa, yala, yamaca,
Vurduğu ziynətə hayıfım gəlir.
 
 
Ömür dedikləri qanlı bir dastan,
Kiminə çətindir, kiminə asan.
Dünyanın əşrəfı, şöhrəti insan,
Bəşəri xilqətə hayıfım gəlir.
 
 
Həyat mənalıdır bilmirəm nədən?
Kiminə qürbət el, kiminə vətən.
Milyon ürəklərdə kül olub gedən,
Bu şerə, sənətə hayıfım gəlir.
 
 
Əsiri deyiləm şöhrətin, varın,
Saxta gülüşlərin, bəd rəftarların.
Yalançı möminin, çox mollaların,
Getdiyi cənnətə hayıfım gəlir.
 
 
Həmişə gül açmır sən gözlədiyin,
Sevdiyin, seçdiyin, əzizlədiyin.
Duyğusuz gözələ hey bəslədiyin,
Ülvi məhəbbətə hayıfım gəlir.
 
 
Pərvanə özünü yandırar oda,
Hay vurub qıy çəkməz qartal yuvada.
Yaxşı ataların nankor övlada,
Çəkdiyi zəhmətə hayıfım gəlir.
 
 
Alqayıt, necoldu sevib, seçdiyin,
Dost deyib yolunda candan keçdiyin?
Nadan sərsərilə yeyib içdiyin,
Şəkərə, şərbətə hayıfım gəlir.
 

1986-cı il, Göyçə

Dindimi

 
Nazlı bahar, qədəmlərin mübarək,
Çiçək ətri bürüyübdür kəndimi.
Dərələrdən, təpələrdən sürünən,
Çiskindimi, dumandımı, çəndimi?
 
 
Lilpar əsam, bulaqlardır çeşməyim,
Başa yetdi qovrulmağım, bişməyim.
Əlindədir təbdən-təbə düşməyim,
Sən bilirsən bircə mənim fəndimi.
 
 
Min büsat var, yenə eldə, obada,
Sığırçınlar cəh-cəh vurur yuvada.
Durna qalxdı, qatarlandı, havada,
Şahin, şonqar bərəsinə endimi?
 
 
Mirvaridir dənizlərim, göllərim,
Əyilməzdir obalarım, ellərim.
Çəmənlərim, zəmilərim, çöllərim,
Deyin görüm, sünbülünüz dəndimi?
 
 
Alqayıtam, qanadlanıb duyğular,
Hər süslü çiçəkdə həyat eşqi var.
Ötən ilki küsülülər, ay bahar,
Gəlişinlə danışdımı, dindimi?
 

1985-ci il, Xanlar.

Getdi

Y.Rzayevin ölümünə

 
Yunis dayı bu sehirli dünyadan,
Gedəndə Koroğlu sayağı getdi.
Böyük bir mahalın ağır, bir elin,
Arxası, köməyi, dayağı getdi.
 
 
Bu odlar yurdunun əzmi qüruru,
İstəyi, arzusu, əqli, şüuru,
Qəlbimin riqqəti, gözümün nuru,
Əlimin xınası, boyağı getdi.
 
 
Alqayıt, oxlandı min qartal səsi,
Kəsildi dağlardan igid nərəsi.
Böyük bir Vətənin idrak çeşməsi,
Göylərə nur saçan mayakı getdi.
 

1989-cu il, Bakı.

Dəyməsin

 
Qızıl da, gümüş də gəldi gedərdi,
Ulu xilqət qoy canıma dəyməsin.
Özü hifz eyləsin şərdən, qəzadan,
Şöhrətimə, ad-sanıma dəyməsin.
 
 
Nə ölüm dəhşətdir, nə də varsızlıq,
Ötəridir bəhrəsizlik, barsızlıq.
Xudpəsəndlik, qeyrətsizlik, arsızlıq,
Təkcə mənim ünvanıma dəyməsin.
 
 
Alqayıtam, nə altunam, nə zərəm,
Ləl yerinə həqiqəti gəzərəm.
Ürəyimi parçalasa dözərəm,
Böhtan əli vicdanıma dəyməsin.
 

1985-ci il, Xanlar.

Diləyim

 
Dağlar, səndə tapdığımı itirdim,
Qığılcıma, oda döndü diləyim.
Öz elinin, obasının, vurğunu,
Bir quş idim, vaxtsız düşdü lələyim.
 
 
Dərələrdə, təpələrdə gəzmişəm,
Çəmənlərdə çiçəyini əzmişəm.
Bilirsənmi, niyə dərdə dözmüşəm,
Zirvələrdən güc alıbdı biləyim.
 
 
Tellərinə çiçək lenti bağlayan,
Qızılgülün dövrəsində çağlayan.
Gizlənəndə hiddətindən ağlayan,
Hanı mənim gözü yaşlı mələyim?
 
 
Qanadlandım, pərvazlandım, uçmadım,
Həsrətindən, möhnətindən qaçmadım.
O yazığa ürəyimi açmadım,
Bax, beləcə baş tutmadı “kələyim”.
 
 
Tapdığımı, dağlar, səndə itirdim,
Alqayıtam, qəm dastanı bitirdim.
O zamandan ömrü başa yetirdim,
O zamandan ələnibdir ələyim.
 

1982-ci il, Xanlar.

Azərbaycanim

 
Sənə qərənfillər dərməkdən öldük,
Səni yas içində görməkdən öldük.
Sənə başsağlığı verməkdən öldük,
Bakım, Qarabağım, Xoyum, Zəncanım,
Sinəsi yaralı Azərbaycanım.
 
 
Şəhidlər qanıdır sinəndə ulduz,
Sağalmaz yarana duz bağlanıb, duz!
Gündüz narahatsan, gecə yuxusuz,
Nə Səttar xanım var, nə Xiyabanım,
Sinəsi yaralı Azərbaycanım.
 
 
Özümü qarsıyan alovam, odam,
Naləyəm, fəryadam, amanam, dadam.
Dərdinə, qəminə demə ki, yadam.
Adi bir daşına qurbandı canım,
Sinəsi yaralı Azərbaycanım.
 
 
Torpağın qandallı, millətin kölə,
Fəxri xiyabanda bax şəbnəm gülə.
Ərmağan verildi, keçdi yad ələ,
Zərli qədəhlərim, qızıl fincanım,
Sinəsi yaralı Azərbaycanım.
 
 
Sən qıfıllı dodaq, kəsilən əlsən,
Odlu kipriyimdən ələnən selsən.
Laçında, Şuşada, Qazaxda bilsən,
İgidlər qanıdır, tökülən qanım,
Sinəsi yaralı Azərbaycanım.
 
 
Dindirsən, köksümdə telli saz ağlar,
Neçə bahar ağlar, neçə yaz ağlar.
Xəzər ağı deyər, Kür-Araz ağlar,
Bu qəmə, möhnətə necə dayanım,
Sinəsi yaralı Azərbaycanım?
 
 
Əsrin qandalıdır dizlərimdəki,
Şəhidlər qanıdır izlərimdəki.
Cənub həsrətidir gözlərimdəki.
Tikanlı məftildir baxsan dörd yanım,
Sinəsi yaralı Azərbaycanım.
 
 
Bir gəmim qərq oldu Araz tək çayda,
On səkkiz milyonum getdi, nə fayda?
Yarım o taydadır, yarım bu tayda,
Var belə möhnətim, var həyəcanım,
Sinəsi yaralı Azərbaycanım.
 
 
Büküldü belimiz dərd qalağında,
Hökm edir ağalar işrət bağında.
Biz hələ yatmışıq fil qulağında,
Yoxdur söz qananım, mətləb duyanım,
Sinəsi yaralı Azərbaycanım.
 

1992-ci il, Bakı

Olmur

 
İgidlər məskəni bu ana yurdun,
İsti nəfəsindən yazmasam olmur.
Cüyür ayağında ilişib qalan,
Ovçu tələsindən yazmasam olmur.
 
 
Bahar həsrəti var çəmənin, çölün,
Sonası oxlanmış, o zümrüd gölün.
Qızılgül eşqilə ötən bülbülün,
Qəmli naləsindən yazmasam olmur.
 
 
O yalçın qayada kimimsə qalıb,
Hissimi, duyğumu kəməndə salıb.
Palıd ağacının seyrinə dalıb,
Çinar kölgəsindən yazmasam olmur.
 
 
Əsiri olmuşam qoca dağların,
Torpağını quca-quca dağların.
Vüqarlı dağların, uca dağların,
Dumanlı köksündən yazmasam olmur.
 
 
Alqayıt, hər izdə min xatirə var,
Dolan mahal-mahal, gəz diyar-diyar,
Sən ey gözəllikdən yazan sənətkar,
Mən qartal səsindən yazmasam olmur.
 

1983-cü il, Xanlar

Bağlamişam

 
Bulunmaz olubdur şəfam, şəfqətim,
Ay ellər, yarama duz bağlamışam.
Canım təngə gəlib üşütmələrdən,
Yayın istisində buz bağlamışam.
 
 
Ucalan görürəm neçə əyyaşı,
Həyat dərsi keçir bisavad, naşı.
Kiminsə xətrinə, kiməsə qarşı,
Həyalı üzümə üz bağlamışam.
 
 
Mənə sus deyirlər, susuram inan,
Fitnə ayaq alır, yeriyir böhtan.
Alqayıtam, haqdır bizi yaradan,
Sıtqımı mövlaya düz bağlamışam.
 

1983-cü il, Gəncə

Düşdük

 
Sən görən aşiqəm, ay vəfasız yar,
Dəyişdik bir qeyri donamı düşdük?
Görüşünə gəlmək müşkül hal oldu,
Bir qələt eylədik, qanamı düşdük?
 
 
Duydum gözlərinin məharətini,
Müjgan kipriklərin cəsarətini.
Könüllər itirdi hərarətini,
Qəlbin buz bağladı, donamı düşdük?
 
 
Alqayıtam, yaman mehriban idik,
Gəlhagəl, gethaget, canhacan idik.
Eşqidə Həzrəti Süleyman idik,
Yıxıldı taxtımız, yanamı düşdük?
 

1972-ci il, Ağstafa

Soruş

 
Vətən qızı, məhəbbətin odunu,
Qüssələr bağrını dələndən soruş.
Qəm çəkməyin, müsibətin dadını,
Ayrılıq başına gələndən soruş.
 
 
Təbiblər donunu geysə də cahan,
İlk eşqin yarası sağalmaz, inan.
Gündə neçə dəfə alışıb yanan,
Məqsədi naminə öləndən soruş.
 
 
Alqayıtam, bilməmişəm dünyada,
Sızlamaqdır, nədir peşəm dünyada?
Səndən ayrı nə çəkmişəm dünyada,
Get, belə dərdləri biləndən soruş.
 

1980-ci il, Göyçə.

Nə bilmək olur

 
Zirvələr eşqilə çırpınan, könül,
Həyatın işini nə bilmək olur.
Tərəqqinin tənəzzülü qabaqda,
Çarxın gərdişini nə bilmək olur.
 
 
Kim zildən oxusa, sən dayan pəsdə,
Zamana bəd gəlib həqiqət istə.
Maral da qəfəsdə, şir də qəfəsdə,
Qan tökən vəhşini nə bilmək olur.
 
 
Nərdi bir həyatdır, mənası dərin,
Alqayıt, oynama yoxsa hünərin.
Qələbə əzmilə atdığın zərin,
Şeşini, beşini nə bilmək olur.
 

1975-ci il, Gəncə.

Gözüm var mənim

 
Vətən bağçasında açan güllərin,
Əlvan boyasında gözüm var mənim.
Qartalı qıy vuran uca dağların,
Yalçın qayasında gözüm var mənim.
 
 
Bir içim su verin, bir tikə çörək,
Şan-şöhrət eşqilə döyünməz ürək.
Yurduna səadət, xalqına gərək,
Sənət dünyasında gözüm var mənim.
 
 
Şikarında nər ovlayan, nər gəzən,
Ömrü boyu bir müqəddəs ər gəzən.
Yanağında puçur-puçur tər gəzən,
Qadın həyasında gözüm var mənim.
 
 
Musiqi deyilən cahın-cəlalın,
Gəlin, ürəyimdə seyrinə dalın.
Aşıqlar ustadı aşıq Zeynalın,
“Cəngi” havasında gözüm var mənim.
 
 
Dəyişməz olsa da hökmü zamanın,
Ömrü gödək olar yazda dumanın.
Alqayıtam, telli sazın, kamanın,
Qəmli nəvasında gözüm var mənim.
 

1981-ci il, Göyçə – Daşkənd kəndi.

Ay hayif

 
İl dəyişdi, qonaq gəldi təzə il,
Bir il də ömürdən getdi, ay hayıf!
Neçəsini sevindirdi bu gəliş,
Neçəsini məyus etdi, ay hayıf!
 
 
Qaysaq atdı nizələnmiş həsrətim,
Təbriz üçün özələnmiş həsrətim.
Araz boyu çözələnmiş həsrətim,
Nə tükəndi, nə də bitdi, ay hayıf!
 
 
Alqayıtam, dərdli, nalan ürəyim,
İstəyinə həsrət qalan ürəyim,
Şəfqətini eldən alan ürəyim,
Həzin dindi, həzin ötdü, ay hayıf!
 

1980-ci il Göyçə

Mən

 
Əsrin haqq səsinə könül verəli,
Çalındım nifrətlər tütəyində mən.
Şöhrət gözləyirdim, ad gözləyirdim,
Döyüldüm zamanın kötəyində mən.
 
 
Alimlər müttəhim, iblislər hakim,
Bu qanlı gərdişdən can qurtarar kim?
Kim kimə gözətçi, kim kimə təhkim?
Qalmışam şübhələr yedəyində mən.
 
 
Yad ellər köksümdən atdı lağımı,
Sındırdı qolumu, qırdı tağımı.
İllərlə gəzdiyim rahatlığımı,
Tapmışam arılar pətəyində mən.
 
 
Alqayıtam, xəyallara dalıram,
Dərin dəryalarda lövbər salıram.
Gündə neçə dəfə namaz qılıram,
Gör neçə dinsizin ətəyində mən.
 

1984-cü il, Xanlar.

Qoymayin

 
Şikar üçün ad verdilər quzğuna,
Şahin qəlbi yaralandı, qoymayın!
Sərçə bir qıy çəkdi, dağlar qartalı,
Yuvasından aralandı, qoymayın!
 
 
Ahunu, maralı kim salıb xəstə?
Kərgədan əsəbi, pələng can üstə.
Min aslan ürəyi polad qəfəsdə,
Daşa dəydi, paralandı, qoymayın!
 
 
Qanun-qayda bir yelkənsiz gəmidi,
Nanəcibin, nakişinin dəmidi.
Alqayıtın həyat eşqi, ümidi,
Bəxti kimi qaralandı, qoymayın!
 

1984-cü il, Xanlar

Dağlarin

 
Yenə köçhaköçdür, düzülüb yola,
Köhləni, mayası, nəri dağların.
İnan arxasınca tökülüb gələr,
Tərpənsə yerindən biri dağların.
 
 
Zirvələr, buludda yuyunar, çimər,
Çiçəklər ətrini günəşdən əmər.
Ağ sürü belinə dolanan kəmər,
Ayna bulaqlardır zəri dağların.
 
 
Saçları şəfəqlə daranan gündən,
Qartalı qayada aranan gündən.
İgidlər məsgəni yaranan gündən,
Bir olub xeyiri-şəri dağların.
 
 
Dumana bürünər hər gələndə yaz,
İstəyi laləzar, qəlbi telli saz.
Dara düşsə, bir kimsəni çağırmaz,
Özüdür pələngi, şiri dağların.
 
 
Alqayıt, bağrına bas bu Vətəni,
Laləni, nərgizi, tər yasəməni.
Bir yana çıxarmaz təpələr səni,
Yeri arxasınca, yeri, dağların!
 

1986-cı il, Xanlar

Heç

 
Zəki İslam, bəxt ulduzum sönəndə,
Sular köpüklənib bulandımı, heç?
İsti yuvasından uçan tərlanın,
Dünyalar başına dolandımı, heç?
 
 
Əlini dünyadan üzən xəstənin,
Yoluma gül-çiçək düzən xəstənin.
Yeni cərrah əli gəzən xəstənin,
Köhnə yaraları sulandımı, heç?
 
 
Alqayıtam, ümidvaram hələ ki,
Tale üstlərində yar olsun, ta ki!
Son sözünü kimə dedin, ay Zəki,
Od düşüb mülkünə talandımı, heç?
 

1979-cu il, Göyçə.

Kimi

 
Bilirəm, yolumu hey gözləyirsən,
Xəstə təbibini gözləyən kimi.
İzlə hörmətimi, izlə adımı,
Ana körpəsini izləyən kimi.
 
 
Sənsən mehribanım, dinim-imanım,
Ülvi duyğularım, şöhrətim-şanım.
Gətir nəfəsini od alım, yanım,
Küləklər ocağı közləyən kimi.
 
 
Sənsən Alqayıta arzu, həm dilək,
Kəsmə ülfətini, a nazlı mələk.
Gözlə, evimizi yıxmasın fələk,
Kasıb komasını düzləyən kimi!
 

1979-cu il, Göyçə.

Gör kimə verib

Vəzifəli bir şəxsə

 
Xəzinə sahibi, bəşərin tacı,
Bu varı, dövləti gör kimə verib?
Könül dustağıdır, incə gözəllər,
Eşqi, məhəbbəti gör kimə verib?
 
 
Sağalmaz taleyin vurduğu yara,
Yüz təbib soraqla, yüz təbib ara.
Səbiri, dözümü binamuslara,
Qəzəbi, nifrəti, gör kimə verib?
 
 
Nadanlar qanmayıb qəbahətini,
Həyata, insana xəyanətini.
Xəsisə dünyanın var-dövlətini,
İnsafı, mürvəti gör kimə verib?
 
 
Nə üçün Saranı verdik sellərə?
Elimi, obamı xərçəng əllərə?
Yüz milyonu səpələyib çöllərə.
Birliyi, vəhdəti gör kimə verib?
 
 
Həsrətim ziyada, ürəyim dağlı,
Kəsirsən başımı, qollarım bağlı.
Əsir düşüb Dəli Həsən, Koroğlu,
Qılıncı xəlvəti gör kimə verib?
 
 
Alqayıt, həyatı duymamış nadan,
Deyər mənim olsun bu bağ, bu bostan.
Qan axır köksünün yaralarından,
O qızıl şərbəti gör kimə verib?
 

1972-ci il, Mingəçevir.

Göndərin məni

Maarif naziri Mehdizadəyə

 
Ora doğma yurdum Azərbaycandır,
Ən uzaq guşəyə göndərin məni.
İstər, şiş qayalı uca dağlara,
İstər, sıx meşəyə göndərin məni.
 
 
Qazaxda köhlən at çapmağa gedim,
Şuşada Vaqifı tapmağa gedim,
Hər yerdə bir xanə yapmağa gedim,
Qadirəm hər şeyə, göndərin məni.
 
 
Bilir qiymətini yaxşı da, pis də,
Min ümid duyuram hər quru səsdə.
Alaraq Müşfıqi qollarım üstə,
Laylalar deməyə göndərin məni.
 
 
Füzuli eşqinə qara bağladı,
Vidadi ah çəkib sinə dağladı.
Harda ki, Nəsimi, Vaqif ağladı,
O yerə, o göyə göndərin məni.
 
 
Naxçıvanda hərdən çıxım talaya,
Baxım qoç Koroğlu tikən qalaya.
Ağdama, Ağdaşa, Zaqatalaya,
Bir plov yeməyə göndərin məni.
 
 
Çoban qardaş ağ sürünü yayınca,
Dolanım Arazı, gəzim doyunca.
İmişli, Beyləqan sərhəd boyunca,
Dərdimi bölməyə göndərin məni.
 
 
Öz ünvanı, öz adı var hər kəsin,
Həsrət, könül deyin, necə dinməsin?
Şəhriyar yurdunu gözüm görməsin,
Təbrizə ölməyə göndərin məni.
 
 
Cavidlər yurdudur mənim bu yurdum,
Vurğundur sönməyən alovum, odum.
Azsa da yolunu, şeir, söz ordum,
Onlara köməyə göndərin məni.
 
 
Ürək bir qapıdır, könül astana,
Alqayıt meyl etməz hər gülüstana.
Ələsgər vətəni, baharıstana,
Təkcə dərs deməyə göndərin məni.
 

1967-ci il, Bakı.

Gəlmərəm

 
Özün dedin, son görüşdür bu görüş,
Kəlmələrin bağrım oydu, gəlmərəm!
An içində təbiətin dəyişdi,
Sevən qəlbin kimə uydu, gəlmərəm?
 
 
Bir sən oldun, bir mən oldum, bir dəniz,
Sahil boyu rəqs eylədi kölgəmiz.
Əsir düşdü, tapdalandı cərgəmiz,
Könlüm səni gizli duydu, gəlmərəm!
 
 
Alqayıtın ümidi yox beş günə,
Tale kəmənd atıb ömrüm köşkünə.
Ovsunçuydum sən tərlanın eşqinə,
Fələk məni həsrət qoydu, gəlmərəm!
 

1979-cu il, Göyçə.

Hayif

 
Bir tülək tərlanım uçdu əlimdən,
Yenə yaralarım sulandı, hayıf!
Hissim, duyğularım toxundu daşa,
Şəkərim, şərbətim calandı, hayıf!
 
 
Tərlan ad verdiyim, tülək sandığım,
Arzu düşündüyüm, dilək sandığım.
Döndü iblislərə mələk sandığım,
Dünyalar başıma dolandı, hayıf!
 
 
Düşdüm girdabına işvə-nazının,
Şirin ləhcəsinin, xoş avazının.
Sonradan gördüm ki, bir el qızının,
Vücudu, varlığı yalandı, hayıf!
 
 
Alqayıt tapdamaz əzmi, qüruru,
Qəlbdəki istəyi, üzdəki nuru.
Aydan təmiz idi, Günəşdən duru,
Könlümün çeşməsi bulandı, hayıf!
 

1984-cü il, Gəncə

Yox – yox

 
Xəbis ara vurdu, xain can atdı,
Nadan məqsədinə çatdımı? Yox-yox!
Saldı girdabına bədxahı zaman,
Çirkin əməlini atdımı? Yox-yox!
 
 
Xəstə gördüm şan-şöhrətə uyanı,
Yaltaqlığı bir nəzakət sayanı.
Nəsimiyə vəd etdilər dünyanı,
Kişilik qeyrətin satdımı? Yox-yox!
 
 
Piltəsiz çıraqdır, kölgəsiz adam,
Mən elə şöhrətə, mənliyə yadam.
Neçə günahsızı etdilər edam,
Həqiqət günəşi batdımı? Yox-yox!
 
 
Çürüdü yer altda mücrülər, zərlər,
Dünya fatehləri, ər oğlu ərlər.
Daralar, Qacarlar, qoç İsgəndərlər,
Süleyman mülkünü tutdumu? Yox-yox!
 
 
Alqayıt, deyirdin qəm müddəsildi,
Onu ürəyindən gör kimlər sildi?
Gecələr vicdanın hakim kəsildi.
Gözlərin bir yuxu yatdımı? Yox-yox!
 

1984-cü il, Xanlar

Ləkələndi

 
Qurdu hakim bilib önə çəkdilər,
Əyri şəfa tapdı, düz ləkələndi.
Tülkü dərisindən papaq tikdilər,
Astar qana batdı, üz ləkələndi.
 
 
Timsahlar dünyanı çəkdi kamına,
Çaqqallar pələngi aldı zamına.
Qurd keşikçi durdu qoyun komuna,
Leş-leşə calandı, küz ləkələndi.
 
 
Hamıdan baş olan ayaqda getdi,
Arxa da məhv oldu, dayaq da getdi,
Həqiqi gözəllik boyaqda getdi.
Dodaq yasa batdı, üz ləkələndi.
 
 
Evindən küsənlər qavala cumdu,
Özüm də bilmədim bu nə hücumdu?
Əsl sənətkarlar ağzını yumdu,
Mahnı dəbdən düşdü, söz ləkələndi.
 
 
Alqayıtam, yenə lal olub dilim,
Yatmayın qəflətdə, ya obam, elim.
Alim nadan oldu, nadanlar alim,
Sənət dünyasında iz ləkələndi.
 

1987-ci il, Şamaxı.

Bəllidir

 
Sərçə qıy vursa da, dəndir gəzdiyi,
Qartal ki, var, sürətindən bəllidir.
Nəyə lazım daxilini yoxlamaq?
İnsan adam sifətindən bəllidir.
 
 
Qılınc kəsərindən, igid sözündən,
Ovçu atəşindən, ahu izindən.
Maral buynuzundan, ceyran gözündən,
Tovuz quşu surətindən bəllidir.
 
 
İgid olsan, ellər yonar büstünü,
Hündür baca yaxşı çəkər tüstünü.
Ay Alqayıt, kəsməsən də üstünü,
Qorxaq adam heyrətindən bəllidir.
 

1980-ci il, Göyçə.

Deyəmmərəm

 
Yazı yaz görmüşəm, payızı payız,
Qarlı zimistana yay deyəmmərəm,
Sonası oxlanmış göllərə dərya,
Sısqa bulaqlara çay deyəmmərəm.
 
 
Qatır yükcül olar, kürən at kəkir,
Kimsə yurd dağıdır, kimsə yurd tikir.
Biri civildəyir, biri qıy çəkir,
Sərçəni qartala tay deyəmmərəm.
 
 
Zamanın hökmüdür, taleyin əmri,
Altun saymaq olmaz adi dəmiri.
Dörd fəsil yaşayır hər insan ömrü,
Hər qəmə, qüssəyə vay deyəmmərəm.
 
 
Yetən soruşmasın nə haydı, küydü,
Hicran parçaladı, qəm məni döydü.
Yer sudur, torpaqdır, göyümüz göydü,
Günəşə, Ulduza Ay deyəmmərəm.
 
 
Nankonlar at mindi, qaldım piyada,
Sahibsiz qalıbdı yuvam qayada.
Alqayıtam, qara günüm ziyada,
Xoşbəxt günlərimi say deyəmmərəm.
 

15 dekabr 1996-cı il.

Günah var

 
Çatmırsa mənzilə getdiyin yollar,
Tapdanan cığırda, izdə günah var.
Ana təbiəti danladıq, söydük,
Bir dəfə demədik, bizdə günah var.
Tərəqqi bəxtinə öyünmə qəti,
Ömür müvəqqəti, gün müvəqqəti.
Bişmirsə, neyləsin əmliyin əti?
Qalanan ocaqda, közdə günah var.
 
 
Şahmat oynundadır vəzir də, şah da,
Udan tərəqqidə, uduzan ahda.
Tüfəng düzgün atır, ov nişangahda,
Dəymirsə hədəfə, gözdə günah var.
 
 
Alqayıt, yüz dolan kürreyi-ərzi,
Var bütün işlərin avandı, tərsi.
Cırılan paltara neyləsin dərzi?
Deməli, astarda, üzdə günah var.
 

5 sentyabr 1997-ci il.

Yetimmi

 
Ana Vətən, qəm həddini aşanda
Harayına, hay səsinə yetimmi?
Təşnə qəlbin fəryadına dözmürəm,
Nalə çəkim, həzin-həzin ötümmü?
 
 
Hanı dağlar, təzə gəlin boyalım?
Bulaqları gur şəlaləm, röyalım.
Zirvələri fəth eyləyən xəyalım,
Daşda qalan dırnağımmı, ətimmi?
 
 
Çalışıram adım düşə dastana,
Qəm gölündə kipriklərim islana.
Sənli dünyam gözəlliyə astana,
Sənsiz qalan duyğularım yetimmi?
Bir pay göndər quzuqulağı, kövrəlim,
Yada salım, Yüz bulağı, kövrəlim.
Xəyal gəzsin Buz bulağı, kövrəlim,
Yaşayımmı, bu dünyadan itimmi?
 
 
Alqayıtam, güllərim var qucaqda,
Pünhan edim, söylə hansı bucaqda?
Ana Vətən, həsrət adlı ocaqda,
Barmağımı, əllərimi ütümmü?
 

12 may 1994-cü il, Almaniya.

Aparsin

Ədalət Kürdoğluna

 
Çal, Ədalət, o tellərə bükülüm,
Xəyal məni uzaqlara aparsın.
Qoşulum köçünə Sofi Lələnin,
Obalara, oymaqlara aparsın.
 
 
Şırım var köksündə, kimədir borcun?
Həm Dədə Qorqudsan, həm aşıq Cünun.
Çal, əziz qardaşım, dərdlidir Məcnun,
Leyli qəmin o dağlara aparsın.
 
 
Çal, oxu, süzülsün bal qayalardan,
İlk eşqi soraqla lal qayalardan,
Qoy alsın Fərhadı sal qayalardan.
Durna gözlü bulaqlara aparsın.
 
 
Sən sazda göynək at, çoban tütəkdə,
Qoy düşüm taqətdən, qalım yedəkdə,
Elə çal ki, qəm kükrəsin ürəkdə,
Həsrət məni yaylaqlara aparsın.
Vətənsiz yaşasın Alqayıt necə?
Çal, geri qayıtsın Kəlbəcər, Göyçə.
Sənin telli sazın məni gizlicə,
O müqəddəs ocaqlara aparsın.
 

1 oktyabr 1997-ci il, Bakı

Demədimmi!

 
Ay inadkar, dəcəl – xəta, insafsız,
Ələnib başıma qar, demədimmi?
Yaralarım qaysaq atar, qanayar,
Ürəkdə həsrətim var, demədimmi?
 
 
Büdrəməz, yıxılmaz söykənən dağa,
Ağlasan, göz yaşın dönər bulağa.
Sənin vücuduna başdan-ayağa,
Qeyrət demədimmi, ar demədimmi?
 
 
Mən səni duyuram, düşünürəm hey,
Surə qaşlarındı, nə əlif, nə bey?
Hissimə, duyğuma yaralı bir ney,
Qəlbimə inləyən tar, demədimmi?
 
 
Çəkə bilsən yüz cəfamı, cəbrimi,
Qəza qırmaz, fələk kəsməz səbrimi.
Ölən günü, ay insafsız, qəbrimi,
Titrək əllərinlə yar, demədimmi?
 
 
Alqayıtam, eşit, unutma qəti,
Ömür gedər-gəlməz, səs müvəqqəti.
Ürəkdə yurd salan qəmi, möhnəti.
Eyləmə aləmə car, demədimmi?
 

1985-ci il, Tanrıqullar.

Getdi

 
Ana itkisindən ağır nə varmış,
Söndü evimizin çırağı getdi.
Dizimin taqəti, qolumun gücü,
Əlimin əsası, yarağı getdi.
 
 
Vətən torpağıydı fikri, xəyalı,
Bir ana qəlbinin susdu royalı.
Peyğəmbər zəkalı, imam həyalı,
Elimin möcüzə sorağı getdi.
 
 
Onda insanlara inam var idi,
Səxavət var idi, ənam var idi.
Vətən itirmişdim, anam var idi,
Anasız telimin darağı getdi.
 
 
Günəşim qüruba endiyi gündən,
Bir ovuc torpağa döndüyü gündən,
Qürbətdə alışıb söndüyü gündən
Könlümün sevinci, marağı getdi.
 
 
Alqayıtam, həyat zəhərdən acı,
Neyləsən, ölümün yoxdur əlacı.
Ömrümün bəzəyi, başımın tacı,
Şerimin məhəbbət varağı getdi.
 

31 dekabr 1996-ci il, Yevlax.

Ay ellər!

 
Xəncərə dönübdü saz sinəm üstə,
Ovxarı pas tutub, ötmür, ay ellər.
Nə ahım dağlara bülənd olubdur,
Nə əlim vətənə yetmir, ay ellər.
 
 
Bəlalı başıma göydən od yağır,
Düşmənim hiyləgər, millətim fağır.
Gün-gündən bəd gəlir, il-ildən ağır,
Bu möhnət tükənmir, bitmir, ay ellər.
 
 
Alqayıt ürəkdən çəkdiyi dərdi,
Duyanı yoxdursa, demək hədərdi.
Pul da, vəzifə də gəldi-gedərdi,
Ar-namus ləkəsi getmir, ay ellər.
 

1997-ci il, Bakı.

Yadimda

 
Nə müddətdir ayrılmışam Vətəndən,
Ana yurdun odu qalıb yadımda.
Tütək səsi, ağ sürülər, göy çəmən,
O günlərdən budu, qalıb yadımda.
 
 
Vurulmuşdum qıy səsinə qartalın,
Əsiriydim hər yamacın, hər yalın.
Ağ lavaşın, kərə yağın, şan balın.
Qovurmanın dadı qalıb yadımda.
 
 
Alqayıtam, dərdim, qəmim bilinib,
Bağrım başı şan-şan olub dəlinib.
Hər nə varsa, xəyalımdan silinib,
Bir o elin adı qalıb yadımda.
 

1997-ci il, Bakı.