Текст книги "Ուրիշի նամակը կամ Բարև Սեպտեմբեր"
Автор книги: Sev Mangushyan
Жанр: Современные детективы, Детективы
Возрастные ограничения: +16
сообщить о неприемлемом содержимом
Текущая страница: 1 (всего у книги 1 страниц)
Ուրիշի նամակը կամ Բարև Սեպտեմբեր
Sev Mangushyan
© Sev Mangushyan, 2016
ISBN 978-5-4483-1267-0
Создано в интеллектуальной издательской системе Ridero
Ուրիշի նամակը կամ բարև սեպտեմբեր
Երկու հազար երեք թվականի սեպտեմբերի հինգն էր, երբ ինձ հետ կատարվեց այն, ինչի մասին ես դեռ երկար էի հիշելու: Դեռ առավոտյան, երբ բացեցի թեյի տուփը և այնտեղից հանեցի վերջին թեյը, պատկերացում անգամ չունեի, թե ժամեր հետո ինչ է կատարվելու, երբ դասավորում էի պայուսակս և կորած գրիչս գտա եղբորս սենյակում, զայրացա ու դուրս եկա: Չգիտեի, որ հետո զղջալու եմ… Նախաճաշեցի ընտանիքիս` մայրիկիս, հայրիկիս, երկու փոքր եղբայրներիս և յոթանասունհինգ ամյա պապիկիս հետ: Բղավեցի պապիկիս վրա, որովհետև բարձրաձայն էր ծամում, բայց չմտածեցի, որ գուցե վերջին անգամ է ինձ հետ ճաշում: Մեզանից և ոչ մեկի մտքով չէր անցնում, որ ժամեր հետո մեր դուռն է թակելու մի մեծ ողբերգություն… այո, մեր ընտանիքի անդամներից մեկն այսօր մահանալու էր… Ասում են, անմահ լինելու համար, պետք է արժանի գործ կատարես. մեզ տալիս են ժամանակ այդ գործը կատարելու: Իսկ եթե գալիս է մահը` առանց ժամանակ տալու՞…հիշու՞մ են մեզ արդյոք, մահվանից հետո, և մենք, հենց մե՛նք, որքա՞ն երկար ենք կարողանում հիշել մեկին, ով այլևս չկա: Այո, կորուստը ընտանիքի համար իրոք մեծ էր, մեծ էր ողբերգությունը, որովհետև եթե մահը չշտապեր կատարելու առաջին քայլը, այս աշխարհը չէր զրկվի նրանից, ով հետո դառնալու էր մեծ մարդ…
Երբ ավարտեցի նախաճաշը, արագ դուրս եկա տանից՝ առանց հրաժեշտ տալու որևէ մեկին: Դուրս եկա, բարևեցի հարևանուհուն, ով ինչ-որ գործով էր զբաղված բակում: Նա էլ չէր մտածում, որ ժամեր հետո մեր տանից լսվելու է սարսափելի ողբերգական մի ճիչ, որ թողնելու է իր գործը ու վազելու է դեպի մեր տան կողմը: Մի քանի քայլ էի արել, երբ գետնին գտա ծրար, որի վրա հասցե կար նշված: Գիտեմ, չի՛ կարելի կարդալ ուրիշի նամակները, բայց ախր ես այն մարդկանցից չեմ, ովքեր դիմանում են գայթակղություններին: Բացեցի ծրարը… է՜… երանի ինձանից առաջ մեկ ուրիշը գտած լիներ… երանի չբացեի, թողնեի այդտեղ գետնին ընկած… գնայի… բայց ոչ: Բացեցի ծրարը, հանեցի նամակը… գրված էր խիտ և մանր տառերով…:
Դասից ուշանում էի ու չգիտեի՝ կարդամ նամակը և ուշացանա՞ մ, թե՞ այնուամենայնիվ, գնամ ` առանց կարդալու: Չէ, դասերս չեն փախչի, դեռ կհասցնեմ, բայց նամակը հիմա էր պետք կարդալ, որովհետև չէի դիմանա, մանավանդ այն դեպքում, երբ պատահմամբ աչքիս ընկան առաջին տողերը:
Սեպտեմբերը միշտ սիրել եմ, ոչ այն բանի համար, թե իբր աշունը տխուր է: Սեպտեմբերի մեջ ինձ միշտ մի այլ բան է գրավել. ինչ-որ թաքնված հանգստություն, ինչ-որ հաճելի հուշ… Եթե մյուսների համար գարունն է նոր կյանքի սկիզբը, ապա ինձ համար աշունն է, իսկ միգուցե, պարզապես սիրել եմ սեպտեմբերը, որովհետև կանխազգացել եմ, որ կյանքիս ամենամեծ շրջադարձը ինձ պարգևելու է աշնանային այս ամի՞ սը:
Մենք երբեք նախապես չենք կարող իմանալ, որ մեզ շրջապատող մարդկանցից որևէ մեկին այսօր տեսնում ենք վերջին անգամ, այլապես գուցե ավելի բարի, ավելի ներող ու հոգատար լինեինք նրանց նկատմամբ: Գուցե դա կարելի է անել, երբ նա դեռ ողջ է, որովհետև չգիտես ինչ կլինի վաղը: Ու ցավոք, մահացածից ներում խնդրելը կամ ներելը այլևս ոչ մեկին պետք չէ:
Հիմա վերադառնամ սեպտեմբերյան առավոտին, երբ գտա նամակը: Առաջին տողերը միանգամից գրավեցին ուշադրությունս, որովհետև նամակի հասցեատիրոջը ճանաչում էի: Մտերիմ չէի, գիտեի միայն անունը, որը չեմ կարող հայտնել` նամակի բովանդակությունն իմանալուց հետո: Նա էլ ինձ հետ միասին սովորում էր նույն ակադեմիայում: Իրար չէինք էլ բարևում: Ինձ հետաքրքիր էր, ո՞ վ էր նամակը ուղարկել, որովհետև այն կարդալիս` ինձ համար զարմանալի մի բացահայտում եղավ: Այս փողոցով երևի մոտ երեսուն րոպե առաջ անցել է մեր տարեց փոստատարը, հավանաբար մի այլ նամակ հանելով` պատահմամբ այս մեկը աննկատ գցել էր գետնին, չիմանալով, թե իր այս անզգուշությունը ինչ հետևանքներ կարող էր ունենալ: Նստեցի մեր փողոցից երկու փողոց այն կողմ գտնվող այգում: Սկսեցի կարդալ.
«Բարև, որդիս: Քեզ գրում է քո մայրը, այն մայրը, ով թողեց քեզ քսաներկու տարի առաջ: Գուցե մենք այս տարիների ընթացքում ինչ-որ տեղ բախվել ենք իրար, դուրս եկել դեմ հանդիման, բայց ես չէի կարող ճանաչել քեզ: Ես չգիտեմ՝ ինչպիսի՞ ն ես դու… Իմացել եմ անունդ, հասցեդ, գիտեմ, որ ապրում ես քեզ որդեգրած ընտանիքի հետ, գիտեմ՝ գիտես, որ նրանք քո կենսաբանական ծնողները չեն: Չգիտեմ, երբևէ մտածե՞ լ ես իմ մասին, բայց ես ապրածս տարիների ընթացքում ոչ մի վայրկյան չեմ դադարել մտածել քո մասին…»:
Մի պահ դադարեցնեմ նամակի ընթերցումը և ասեմ, որ ես չեմ պատրաստվում պատմել մոր և որդու կամ նրանց հարաբերությունների մասին: Ամբողջ ցավն այն է, որ նրա՛ նք ներխուժեցին իմ կյանք: Մինչ ես կարդում էի նամակը, մի տարօրինակ բան կատարվեց մեր տանը: Փոքր եղբայրս գնդակը նետել էր հարևանի պատշգամբ և մեր պատշգամբից ձգվել էր հարևանի կողմը, որպեսզի վերցնի գնդակը: Նա մարմնով առաջ էր ընկել, իսկ ոտքը մնացել էր ճաղավանդակի արանքում, և գլխիվայր կախված էր մնացել պատշգամբից: Մեր ամենափոքր եղբայրը, փորձում էր բացատրել մայրիկին, թե ինչ է կատարվում եղբորս հետ, որպեսզի մայրս կանխի ամենասարսափելին (եղբայրս դժվարությամբ էր խոսում):
Իսկ հիմա շարունակեմ կարդալ.
«Ես քո երազած մայրը չեմ և չեմ էլ հորինի իմ մասին գոյություն չունեցող պատմություններ: Ես մարմնավաճառ եմ, ես երբեք չեմ մեղադրում ոչ մեկի իմ այսպիսի ճակատագրի համար: Ամբողջ կյանքս անց եմ կացրել շրջապատված ինձ պես կանանցով և հարբած տղամարդկանցով: Այլևս ու՞մ է պետք քառասունութ ամյա կինը… ոչ մեկի, նույնիսկ այս գործի համար ես այլևս պիտանի չեմ:
Եվ նայում եմ իմ անցած կյանքին. ի՞նչ ունեմ ես, ի՞նչ եմ թողել ինձանից հետո… ոչինչ, ոչ մի բան, ինձ մնացել է մի փտած մարմին: Ես չէի կարող քեզ պահել: Երբ ծնվեցիր, արդեն որոշված էր, որ քեզ թողնելու եմ մանկատանը, որովհետև ես չեմ կարող մայր լինել, ես մի փողոցային կին եմ, ով ունեցավ քեզ անզգուշության հետևանքով, բայց… Առաջին ճիչդ լսելուն պես` սիրեցի քեզ, տղա՛ս: Այո՛, դու իմը չես եղել ու չես լինի երբեք, ես արժանի չեմ կոչվելու քո մայրը, դու մայր ունես արդեն: Գուցե մեծ ցավ եմ քեզ պատճառում իմ՝ ով լինելու մասին քեզ հայտնելով, բայց չէի կարող չանել: Ինձ նման կյանքով ապրողները այնքան էլ առողջ չեն լինում, չգիտեմ էլ ինչքան քարշ կտամ այս անբարոյական մարմինը աշխարհիս վրա: Սրա մասին կարող է և ոչ ոք չիմանալ, տղա՛ս, խնդրում եմ թույլ տուր մեկ և մի վերջին անգամ տեսնել քեզ: Դու ինձնով հպարտանալու ոչինչ չունես, բայց դու իմ միակ հպարտությունն ես: Ուզում եմ՝ գոնե մեկ անգամ տեսնես ինձ, թեկուզ ինչպես մի անծանոթ պառավի: Չեմ կարող գալ քեզ մոտ, խառնել կյանքդ, անհանգստություն պատճառել: Սեպտեմբերի հինգի երեկոյան՝ ժամը յոթին, իմ գնացքը կժամանի հյուսիսային կայ
...
конец ознакомительного фрагмента
Внимание! Это не конец книги.
Если начало книги вам понравилось, то полную версию можно приобрести у нашего партнёра - распространителя легального контента. Поддержите автора!Правообладателям!
Данное произведение размещено по согласованию с ООО "ЛитРес" (20% исходного текста). Если размещение книги нарушает чьи-либо права, то сообщите об этом.Читателям!
Оплатили, но не знаете что делать дальше?
