Текст книги "Хотира саодати"

КАМБАҒАЛНИНГ ТЎЙ ОШИ

Домла поччанинг икки қиз ва бир ўғли бор эди. Аммо, хонадон юмушлари кўпроқ у зотнинг аёллари ҳамда атроф маҳалла аҳли ва тез-тез келиб турувчи тўрамларга қўл берган муридлар зиммасида эди. Айниқса, аҳли аёли вафотидан кейин, қизлари турмушга узатилиши, ўғли ёш хотини билан кўп қаватли уйга кўчиб кетганлиги сабаб, домла почча умрининг охирги йилларида ёлғиз кун кечирадиган бўлиб қолди.

Ёз пайти эди. Бир кун дадам эрталаб домла почча узумлари тартибсиз бўлиб кетганини айтиб, уларни хомток қилиб келишни топширди. Бир дўстим билан у зотнинг уйига бориб, одатдагидек дуосини олгач, ишга киришдик. Соат чамаси бирлар эди. Кўча эшикдан уч киши кириб келиб, супада китоб ўқиб ўтирган домла почча ёнига чўкдилар. Меҳмонлар узоқдан келган экан. Айтишларича, улардан бири, касби деҳқон, ўғилли бўлган. Шу сабаб, суннат тўйи қилиб, юртга ош бермоқчи бўлган. У пайтлар тўй ошини пешинга, деҳқонларнинг тушликка чиқишига тайёрлаганлар. Ошга атроф далалар ҳамда корхоналарда ишлаётган, яқин маҳаллалар аҳли айтилар эди. Шу сабаб юз килодан кам бўлмаган миқдорда гуруч дамланар, ош эса ердан кавлаб қилинган ўчоққа ўрнатилган улкан қозонларда тайёрланар эди.

Тўйга жамоат жам бўлган, “полвонтабоқ” олиш учун майдонга тушишга шай курашчилар аниқланган. Юрт улуғининг дуоси билан ош устига ёпилган мато кўтарилган. Бирдан ҳамма анграйиб қолган. Не кўз билан кўришсинки, дамтовоқлар устида бир бақа чўзилиб ётган эмиш. Жамоа дарҳол иккига бўлинган. Бири ошни ҳалол деган, чунки бақа сувда яшайди, сув эса қайнатилмасдан ҳам ичилиши мумкин. Иккинчи гуруҳ ошни ҳаромга чиқарган, чунки бақа ошга қандай тушгани номаълум. Шунда маҳалла оқсоқоллари масалани ойдинлаштириш учун водийда энг машҳур уломалардан бири Тўрахон домлага вакиллар юборишган, жавоб келгунча ошга тегмасликка қарор қилишган.

Масаланинг моҳиятини эшитгач, биз ҳам хомтокни тўхтатиб, масала ечимининг қандай бўлишини энтикиб кута бошладик. Чунки, аввало, бу ечимга бир камбағал уюштирган суннат тўйининг тақдири боғлиқ эди. Қолаверса, тўйга келган шунча жамоанинг тушлик овқатланиши масаласи ҳал бўлаётган эди. Ўшанда Тўрахон домладек инсоннинг ҳар бир сўзи нақадар нозик маъно касб этишини, бу масалани тўғри ҳал этиб бериш учун у зотнинг тафаккури, ақлу-заковати қанчалар ўткир бўлиши лозимлигини ҳис этганман.

Тўрахон домла даст ўрнидан туриб, супа устидаги ток ишкомига симда осиб қўйилган тахта-токчага териб қўйилган китобларни бир-бир варақлай туриб, аста меҳмонларга сўз қотди:

– Сизлар арабчани биласизларми, арабча ёзувни ўқий оласизларми?

Бу бечоралар арабча сўзлаш ёки ўқишни қаёқдан билсин. Ахир уларнинг ёшлиги исломий битик сифатида ҳар қандай арабча алифбода ёзилган китобларни қатағон қилиш йилларига тўғри келган-ку.

– Йўқ тақсир, биз арабча ўқиш ва ёзишдан бутунлай бехабармиз,– деди ўтирганлар.

Домла почча:

– Мен бақанинг овқатга яқинлашиш ҳолатини яқинда бир китобда ўқиган эдим, ахир бу тез-тез содир бўлиб турадиган ҳодиса-ку, дедида китоблардан баъзи жумлаларни арабча ўқий бошлади. Жумла ўқир ва аста, йўқ бу эмас, деб қўяр эди.

Ниҳоят учинчи ёки тўртинчи китобдан кейин “Мана топдим, топдим”, деб хитоб қилдида, арабчада бир қанча жумла ўқиди. Вакиллар эса “топдим” деган сўздан хурсанд бўлишни ҳам, бўлмасликни ҳам билмай, карахт бир ҳолатда домла почча сўзларидан ечим кутар эдилар. У зот ўқишдан тўхтади-да, савол берди:

– Айтингларчи, ўчоқ яқинидан сувли ариқ ўтганми?

– Ўтган, тақсир, ўтган.

– Ўчоқ билан ариқ оралиғи неча қадамча бор?

– Уч-тўрт қадам, тақсир, уч-тўрт қадам.

Домла почча хурсанд ҳолда хитоб қилди:

– Ана масаланинг ечими шунда экан, дея китобдан арабча узун жумлаларни ўқий бошлади, яъни ариқдан тоза ҳолда чиққач, бақа ўн қадамдан ортиқ йўл босса, оёғига бирор ганда илаштириб улгурар экан. Ўн қадамнинг бу ёғида бундай бўлмас экан. Чунки қозон атрофи беш-олти қадамгача қиртишлаб тозаланган бўладида. Шу сабаб уч-тўрт қадам сакраб бориб, қозонга тушган бақа бутунлай тоза бўлар экан.

Сўнг ўтириб, узундан-узоқ дуо қилди ва тўй эгасининг топган-тутгани ҳалол эканлигини таъкидлаб, тарқатилажак таомга барака тилади. Бирдан келган вакилларнинг юзлари ёришиб, кўзлари ёниб кетди. Тўй эгаси эса югуриб, кўчага чиқиб кетди ва машинадан домла поччага яхши ният билан олиб келинган каттакон тугун билан қайтиб кирди. Дуо қилиниб, оқ йўл тилангач, барчалари ошни тезроқ тарқатиш учун шошиб қайтиб кетишди.

ФАРЗАНД ФОЖЕАСИ

Тўрахон домла каби уламоларнинг мактаби улуғ мактаб бўлиб, бундай мактабларнинг ўрни халқимиз учун беқиёс даражада юқори эди. Афсус, домла мактабининг илдизи домла поччадан сўнг қуриди, ёлғиз қолган ўғлини мактаб ва жамоатчилик қўли билан динсизликка етакладилар. Оқибат у на отаси, на оиласи ва на ота-боболари удумларига садоқат кўрсатмади. Сабаб, у ҳам коммунистик ғоя қурбони бўлди. Бу тузум Тўрахон домлани қилмаган гуноҳлари учун кенжа ўғли маънавиятини бошқа изга солиб юбориш орқали ҳам қаттиқ жазолади.

Тўрахон домла жанозасида хонадон ва атроф кўчаларга одам сиғмай кетган эди. Шу тадбирда имомликка ўтган мулланинг сўзлари ҳеч ёдимдан чиқмайди.

– Аҳли биродарлар, – деган эди у, – Тўрахон домла бамисоли минг шамлик чироқ бўлиб, бутун атрофни ёритар эди, унинг нури узоқ-узоқларга етарди. У билим берувчи оддий маълумотли зиёлилардан жуда юқори савияда турувчи, Оллоҳнинг ўз бандалари учун белгилаб берган ҳаёт ўлчов ва мезонлари, ахлоқ ва маънавият тамойилларини кенг тарғиб этувчи чин маънодаги зиёкор эди. У зот аввало, Оллоҳ белгилаб берган ҳаёт қонунларига ўзининг чин садоқати билан кишиларни тарбиялаб келди. Бутун борлиғи билан сизу бизга ўз маслагига, ўз динига, ўз Китобига садоқат кўрсатишнинг намунаси эди. Бугун у кишининг ўлими биз учун улкан йўқотишдир, афсус, Тўрахон домла чироғининг ёқувчиси, у зотнинг давомчиси қолмади.

Имомнинг бу сўзлари узоқ вақт хотирамда михланиб қолган эди. Ҳақиқатда, ўтган йиллар давомида бу зотнинг ишини давом эттириб кетувчи инсон бизнинг ҳудудда пайдо бўлмади. Шу ҳам сабаб бўлган бўлса керак, кишилар ўртасидаги аввалги оқибат, бирликка путур етди, ёшлар тарбиясида ўзига хос дағаллашув сезила бошлади.

Маънавий тарбияда шундай жабҳалар борки, уларнинг фақат давлат томонидан тўғридан-тўғри бошқарилиши жуда мушкул, бунинг учун Ислом маданияти билан боғлиқ тарбияни қўшиб олиб бориш зарурати туғилади. Большевиклар бу вазифани коммунистик маърифат орқали ҳал этмоқчи бўлдилар, аммо бу йўл шармандаларча барбод бўлди.

Умуман, бир улуғ зот номлагандек, “Дин, эътиқод, маънавият посбонлари” бўлмиш тўралар, эшонлар, шайхлар каби давлат билан халқ ўртасидаги мафкура ва маънавият қатламининг мавжудлиги жамият аъзоларидан ҳалол билан ҳаромни фарқлашни талаб этар, ахлоқий ҳамда маънавий бузуқ, дўзахий шахслар пайдо бўлишлигининг олдини оларди. Аммо большевиклар мафкураси бу “посбонлар” таъсирини имкони борича камайтириш, агар иложи бўлса, бутунлай йўқотишга ҳаракат қилди. Тўрахон домла ҳаёти бунга ёрқин мисолдир, у зот ўтгач, ишини давом эттирувчи топилмади. Ўз фарзанди отасига ўхшамади, “тўрамлик” занжирининг кейинги халқаси бўла олмади.

Тўғри, Тўрахон домла икки ўғлини ўз йўлидан олиб бориб яхшигина тўразода қилиб етиштириши мумкин эди, улар ота ишини давом эттириб, халқ хизмати учун ўз оталаридек яроқли шахсга айланармиди. Аммо Тўрахон домланинг бутун фожиаси ҳам, баъзида ич-ичидан отилиб чиқадиган армони ҳам шу ҳолат билан боғлиқ эди. Катта ўғли фронтда ҳалок бўлган, кичиги эса совет тузуми таъсирида ота тарбиясидан бутунлай узиб қўйилган эди. Совет мактабида, умуман, совет тарбия тизимида у йиллар дин пешволари фарзандларига, айниқса, хўжазода, эшонзода, шайхзода ва тўразодаларга алоҳида эътибор қаратилар, уларнинг келиб чиқиши, ота-боболарининг қилиб келган ишлари ўқувчилар ўртасида алоҳида кулгига сабаб бўлар, мазах қилинар, намоз ўқиш, рўза тутиш каби диний тадбирларда қатнашиш қаттиқ назоратга олинарди.

Тўрахон домлага ўхшаган дин пешволари дастлаб қулоқлар рўйхатига киритилган, аммо ўз юртидан бадарға қилинмай, қолиб кетган. Сабаб, большевиклар оддий қора халқни осойишта ушлаб туришга кўзлари етмаган. Шунинг учун НКВД бошлиғи Ягоданинг1931 йил махсус буйруғи чиқарилиб, уларни сургун қилиш бекор қилинган. Бунинг оқибатида 30-йиллар қулоқлаштириш даврида “ҳақсизлар” қаторига киритилган, экин майдонлари ва боғ-роғлари тортиб олинган Тўрахон домла каби уламолар колхозга ишга кириш, сайлаш, сайланиш ҳуқуқидан маҳрум қилинганлиги сабабли халқдан келадиган назр-ниёз орқали кун кўрувчига айланган эди.

Отасининг бундай аянчли аҳволи, қолаверса, Ҳамидуллога мактабдаги муносабат қўшилиб, уни ўз отаси таъсиридан узоқлаштириб юборганлиги табиий. Большевикларнинг мақсади, нима қилиб бўлса-да Ҳамидулло каби ёшларда қизиллар маслагини шакллантириш, бу маслак йўлида ҳар қандай ишни қилишга тайёр манқуртларни етиштириш эди. Ўз отасини сотган Павлик Морозовга ўхшаганлар шу сиёсат маҳсули бўлган. Худди шунингдек, Ҳамидулло пешонасига ҳам ўз аждодлари маслагидан четга кетиш, Тўразода бўлишни ор деб билиш битилган экан.

Ҳамидуллони ўлимига яқин бир неча бор уйлари яқинидан ўтган канал бўйида олдига бир шиша ичимлик қўйилгани ҳолда ёлғиз чўнқайиб ўтирганини кўпчилик гапирганди. Уни кўпроқ шу ҳолда эслайдилар. Ҳақиқатда ҳам у ёлғиз, дўст-биродари йўқ, қариндошлар узоқлашиб кетган эди. Вафот этганидан сўнг ҳам жуда кам одам унга қайғурди. Бу унинг фожиаси эди. Аслида бу унингина эмас, балки уни етиштириб берган тузумнинг фожиасидир. Балки шундай фожиалар сабаб бўлиб ўша тузум патарат топгандир, балки шу сабаб Тўрахон домла жамиятга ўзи каби бир тўразодани етиштириб бера олмагандир. Бу ҳам у зотнинг қайғую алами, битмас армони эди.

Мен Ҳамидуллони оқлаш ниятидан йироқман. Аммо унинг худбинсифат бўлиб қолиши ва фарзандлик бурчларини етарли уддаламаганида унинг феъл-атворидаги нуқсонлари сабаб бўлган. Уларнинг шаклланишида эса ташқи омиллар, унинг ёшлиги кечган муҳитнинг таъсири кучли бўлганлигини эслатиб ўтмоқчиман, холос. Бу эса ота билан фарзанд ўртасида чуқур жарлик пайдо қилдики, фарзанд бу жарликдан нарига ўтишга ўзида ҳеч имкон топа олмади. Оқибат бундай фарзандни большевиклар мафкураси ҳам инкор этди, ўғил ичкиликка берилди, умрини ёлғизликда якунлади.

Яна бир фикрим, жамиятнинг покланишида, мамлакатнинг замонавий Ислом маданияти, ахлоқий қадриятлари, мезонлари устувор бўлган жамиятга айланишида халқни ўз ортидан илғор мақсадлар сари етаклаб борувчи, адашганларни тўғри йўлга сола оладиган, маънавият, маърифат, эътиқод ривожи борасида авлодлар ўртасида бир кўприк вазифасини ўтай оладиган инсонлар қатламининг етишиб чиқиши зарурлигини таъкидламоқчиман. Акс ҳолда “маънавий инқироз” белгилари кучаяверади, бу эса охир-оқибат “жамият инқирози”га олиб келиши мумкин. Қачонки халқ Оллоҳ ҳаром қилган жонзот гўштини сотганга, фоҳишаликни “сабаби тирикчилик” деб ўтганга, очиқ равишда лўттибозлик, алдоқчилик қилганга бефарқ қараб турмайди, ўшанда бу халқнинг ахлоқий ва маънвий поклиги таъминланади. Ўшандай салбий ҳолатлар кўриниш берганда “маънавият посбонлари” дарҳол ўз сўзларини айтади, бегона маслакнинг илдиз отмаслиги учун зудлик билан чора кўрилади.

Тўғри, “маънавият посбонлари”ни қисқа муддатларда шакллантириб бўлмайди. Улар узоқ муддатда халқ орасидан сайқалланиб етишиб чиқади. Бунинг учун эса халқимизда керакли имконият мамлакатимизда эса зарур муҳит мавжуд.

Яна шуни таъкидламоқчиманки, юксак маънавиятга эга янги қатламни етиштириб бериш, аввало, ўша юқорида санаб ўтилган “манавият посбонлари”нинг яшаб келаётган авлодларининг ҳам вазифасидир. Зеро, уларнинг томирларида буюк аждодларининг қони оқмоқда, ирсий белгилари (генлари) ҳаёт кечирмоқда, айнан ўшалар биринчи навбатда, бундай вазифани бажаришга маънавий жиҳатдан бурчлидирлар.

Домла почча ҳақида гап кетганда, 20-30-йилларда республикамизда большевиклар томонидан амалга оширилган “маърифий қатағон” ҳақида тўхталмай бўлмайди. Сўз тузум томонидан режали ҳамда чуқур мақсадни кўзлаб амалга оширилган алифбони алмаштириш ҳамда араб имлосида битилган ҳар қандай босма асарни йўқ қилиш жараёнлари ҳақида бормоқда. Мен бу жараёнларни “маърифий қатағон” деб номлашимга сабаб, уларнинг мазмунан бошқача аталишига имкон йўқлигидан бўлди.

Тўрахон домла, айниқса, 1929 йил Ўзбкистонда араб имлосидан лотинчага ўтишни оғир қабул қилди. Ҳам араб ёзувида келиб турган ахборот манбаининг тўхтаб қолиши, ҳам арабий имлога ўрганган юртдошларининг бирдан саводсизга айланиб қолганини кўриш бу инсон учун жуда азобли эди. Жуда қисқа муддатда, ўн йил ҳам ўтмай, имлода яна бир ислоҳот – лотинчадан кирилчага ўтилди. Бу энди маърифат бобида халқ учун янада кучлироқ фожиа эди.

Шу ўринда қайнотам билан бўлган бир суҳбатимизни эсладим. У зот бизга Тошкентга кўп мактуб йўллар, хатида эса учала имло аралашиб келаверарди. Бир кун бирга ўтирганимизда бошидан ўтган кўп изтиробли дамларни эслаб туриб, мактабда фанларни жуда яхши ўзлаштирганини, ўша мактабда ёзувчи Комил Яшин билан бирга ўқиганини айтиб қолди. Қайнотам ҳақиқатда ақли тийрон, зукко инсон эди. Мен эса у кишининг кенжа фарзандига уйланган, яъни эркароқ куёв бўлганман.

– Дада, – дедим мен, – нега хатларингизда турли имлолар аралаш келади, ўша имлолар ўзгарган кунлар ҳақида бир кундалик ёзиб қўймайсизми?

– Кўрмайсизми, ҳатто имлоларни аралаштириб ёзаман. Бизни яхши саводли бўлишимизга имкон беришмаган. Араб имлосида мукаммал билимим бор эди, лотинчага ўтдик, уни ҳали етарли ўзлаштирмай туриб, кирилчада иш олиб борасан¸ дейишди. Кўрибсизки, чаласовод бўлдик-қолдик. Ёшинг бир ерга етганда янгича имлога ўтиш қийин бўлар экан. Комил Яшиннинг йўриғи бошқа, лотинча имло киритилганда у Ленинградда ўқир эди, қайтиб келиб, мактабда ўқитувчилик қилган, ўша ишларнинг ичида бўлган.

Аммо қайинотам куёвининг сўзини ерда қолдирмади, биз уларни уйимизда қолдириб, оилам билан дам олгани кетганимизда катта бир дафтарга ўз ҳаёт йўли, аждодлари, қариндош-уруғлари ҳақида эсдаликлар ёзиб қолдириб кетибди. Кейинчалик шу битик асос қилиб олиниб, фарзандлари Солижон ва Мавлудахон томонидан “Тақдир эркатойлари” номли каттагина китоб яратилди, менинг таҳриримда чоп этилиб, сулола вакиллари ва қадрдонларга тарқатилди.

Ўтган асрнинг 30 йилларида собиқ СССРнинг араб алифбоси амал қилган ҳудудларида ўтказилган ўзига хос “маърифий қатағон”нинг кейинги йўналиши – араб тилида ёзилган ҳар қандай битик, китобми, оддий қўлёзмами, ислом дини билан боғланиб, йўқотишга ҳукм қилинди. Бу ҳукмни бажариш ўта шафқатсизлик билан амалга оширилди. Бундай битикларни сақлаганлар қатағонга учради – қамалди, сургунга юборилди ёки йўқ қилинди. Натижада халқнинг қўлида узоқ замонлар давомида тўпланиб келган миллионлаб нусхадаги китоблар, қўлёзмалар ерларга кўмилди, сувларга оқизилди ёки қабристонларга ташланди. Халқ бир неча ой ичида ўзининг асрлар оша шаклланган ахборот тарзидаги бойлигидан маҳрум қилинди. Энди бу халқни ҳар кўйга солиш, истаган қолипда шакл бериш, ҳар қандай ташқи маслакни унга сингдириш, ҳатто манқуртга айлантириш имкони туғилди.

Тўрахон домла ҳам таъқибдан қўрқиб, бисотидаги бобою бобоколонларидан мерос бўлган ҳамда ўзи тўплаган китобларни тахмонларга териб, устидан ғишт уриб, суваб ташлаган. 1943 йил Ўрта Осиё ва Қозоғистон мусулмонлари идораси тузилиб, у зот идоранинг расмий вакилига айлангач эса тахмон очилиб, китобларнинг катта қисмини 1945 йил қайтадан тикланган Бухородаги “Мир Араб” мадрасаси ихтиёрига юборган. Шу билан Домла қўлидаги маърифий мерос тақдири қисман ижобий ҳал бўлибди, дейиш мумкин.

Аммо бундай тақдир халқимиз қўлида бўлган маърифий мероснинг жуда кам қисмигагина насиб этди, холос. Бу мероснинг асосий қисми абадул абад қайтмас тарзда йўқотилди. Бу тадбирни большевиклар ўзбек алифбосини лотинчага ўтиши билан изоҳламоқчи бўлдилар. Асли мақсад эса халқни бир зарба билан саводсиз қилиш, унинг маърифати, маънавияти, маданияти илдизларини қирқиб ташлаш, ўтмишидан ажратиш бўлган, деб бемалол айтиш мукин.

Салимжон Ниёзов ҳикоялари. Салимжон ака билан Андижонда бирга ишлаганмиз. У киши тарихчи олим бўлиб, биринчи ўзбек кимёгар олими, 1909 йил Петрбургда кимё фанлари номзоди дисертациясини ҳимоя қилган Ниёзий домланинг авлодларидан бири эди. Салимжон аканинг ота ва боболари ҳам зиёли инсонлар бўлиб, хонадонининг катта кутубхонаси бўлган экан. 30-йиллар, отаси ҳам қатағон ҳадигида ўзининг сара китобларини тахмонга териб, устидан суваган, қолганларини эса маҳалладаги бошқа зиёлилар қатори яқиндан оқиб ўтувчи Қўтон ариққа тунлари оқизган. Салимжон ака 50-йилларга келиб, Сталин ўлимидан сўнг, араб алифбосидаги китобларга эътибор пасайгач, тахмонларни очиб китобларни олмоқчи бўлган. Аммо китоб ўрнида майда-майдалаб ташланган қоғоз парчаларини кўрган. Билса, китоблар ўз вақтида узоқ давр ишлатилганлиги натижасида эскирган, йиртилган, уларни таъмирлаш учун эса оддий хамирдан фойдаланилган экан. Бу эса тахмонга осон йўл топган сичқонлар учун озуқа бўлган.

Салимжон аканинг иккинчи ҳикоясини у кишига 30-йилларда Шаҳрихондаги “Оразий” номли қабристоннинг гўркови бўлган инсоннинг ўғли айтиб берган экан:

– Ўша йиллари мен отамнинг ёнига кириб қабристонда ёрдам бериб турардим. Бирдан одамлар тунлари қабристон деворидан қоп-қоп арабча ёзувдаги китобларни ташлаб кета бошлади. Биз дадам билан ҳар кун саҳар келиб, қопларни қабристоннинг ўртасида каттагина қилиб қурилган хонақохга олиб кириб, тартиб билан тахлар эдик. Бу ҳол бирор ойлар давом этди, хонақох эса китоб билан лиммо-лим тўлди. Китоблар шу ҳолда узоқ сақланди, биз улар ҳақида ҳеч кимга гапирмадик, уларни ҳеч ким суруштирмади ҳам.

Бу ҳолат 1944 йилгача давом этди. Ўша йили ёз ойларида қабристонга бирдан тўрт чет эллик келиб, “биз инглиз фуқароларимиз, китобларни саралаб олиб кетгани келдик”, дейишди. Албатта, бу гапни эшитган маҳалла аҳли уларга рухсат бермади. Билмадим, чет элликлар китоблар ҳақидаги маълумотни қандай олди экан. Улар қайтиб кетиб, икки кундан кейин бир неча НКВД ходимлари ҳамроҳлигида қайтиб келишди. Чекистларнинг гапига қараганда, инглиз ҳукуматига бу иш учун Сталин рухсат берган эмиш. Улар қабристонда бир ойдан кўп ишлади, ҳар бир китобни узоқ ўқиб бирма-бир саралашди. Шу давр давомида улар доимо чекистлар ҳимоясида бўлди, улар учун алоҳида шароитлар яратилди, кечда дам олгани кетганларида қабристонни НКВД ходимлари қўриқлади. Улар китобларни икки гуруҳга ажратишди, бир гуруҳи алоҳида почта қопларига жойланиб, устига адреслари битилиб, маҳкам боғланди. Сўнг араваларда олиб бориб, почтага топширишди. Қолган китобларни НКВД ходимлари ташқарида ёқиб ташлашди”.

Маърифий қатағоннинг бу томонларини чуқур ўрганиш вақти келди, деб ўйлайман. Қолаверса, ўша инглизлар олиб кетган китобларнинг ҳеч бўлмаса нусхалари юртимизга қайтарилмоғи лозим. Бундай иш чет элликлар томонидан фақат Шаҳрихондагина қилинмаганини ҳам эътиборга олмоқ лозим. Ахир бундай маърифий бойлик юртимизнинг ҳар бурчида бор эди.

Домла почча ҳақидаги битикларимни якунлар эканман, у зотнинг, рус биродарларимизга Қуръони Каримни ўз тилларига ўгиришда берган ёрдамлари ҳақида билганларимни сўзлаб бермоқчиман. Бу борада у зот ўзининг исломни, унинг муқаддас Китобини қанчалар чуқур билиш қобилияти, араб тилининг нозик томонларини ҳис этиш маҳоратини намойиш эта олган.

Умуман, Руссия давлати мусулмон давлатлари билан узоқ замондан алоқада бўлиб келган. Бу эса ўша давлатлар маданияти, адабиёти, санъатини, айниқса динини чуқур ўрганишни тақозо этган. Шу сабаб рус мутахассислари томонидан Қуръони Каримни русий забонга ўгириш бўйича кўплаб ҳаракатлар бўлган. Биринчи таржима шоҳ Петр I топшириғига асосан қилиниб, 1716 йил босилиб чиққан. Интернет маълумотларига кўра, шу палладан бери бундай таржималар тўлиқ ҳолда 16 марта амалга оширилган. Бу таржималарнинг биринчи тўрттаси француз, биттаси инглиз тилидаги таржимадан ва қолганлари бевосита араб тилидан ўгирилган. Албатта, араб бўлмаган тилдан қилинган таржималар маъно ва мазмун жиҳатдан талабга жавоб бермаган, шу сабаб 1871 йил Д.Н. Богуславский биринчи бор Қуръонни араб тилидан рус тилига ўгирган. Аммо бу таржима бор-йўғи 1995 йилда нашр қилинган.

Арабчадан русчага ўгирилган ва биринчи бор 1878 йил нашр қилинган Қуръон Г.С. Саблуковга тегишли бўлиб, бу китоб 1991 йилгача яна 4 марта қайта нашр қилинган. Китобнинг катта камчиликлари мавжуд эди. Жумладан, ундаги жуда кўп ноаниқликлар борлиги ва бутпарастлар фразиологиясидан кенг фойдаланилганлиги шулар жумласидан. Бундай камчиликларни академик И.Ю. Крачковский 1951 йилда тайёрлаб бўлган таржимасида ҳисобга олган. Аммо Крачковский шу йили вафот этганлиги сабаб, Қуръонни нашрга тайёрлашни унинг хотини ва шогирдларидан иборат махсус тузилган гуруҳ охирига етказган, бу таржима 1963 йили нашр этилиб, 1998 йилгача яна 5 марта қайта нашр этилган. Ҳозирги кунда рус исломшунослари бу нашрни илмий тадқиқотлар олиб бориш учун барча қилинган таржималар орасида энг қулайи ва мукаммалликка яқини, деб эътироф этадилар. Қуръонни русчага ўгириш тарихида Крачковский таржимаси саккизинчиси эди, бундай ҳаракат яна саккиз маротаба амалга оширилган. Аммо ҳозиргача бирорта таржима мукаммал деб тан олинган эмас. Чунки Ҳаққа интилиш мумкин, аммо унга етишиб бўлмайди. Зеро, Қуръони Карим Оллоҳ каломидир, уни такрорлаш эса фақат у Зот имконида.

Крачковский таржимасини нашрга тайёрлаш давомида унинг маъноси, мазмуни бўйича гуруҳ олдида кўплаб муаммолар, иккиланишлар пайдо бўлган, саволлар туғилган. Булар асосан араб тилининг ўзига хос хусусиятлари, Қуръоннинг сўз билан ифода қилинмаган яширин ҳолдаги маънолари, Қуръон ёзилган еттинчи асрнинг тил бойлиги масаласидаги ўзига хос хусусиятлари ҳамда унинг ўша даврда яшаган инсонлар учун тушунарли қилиб тайёрланганлигига алоқадор эди. Бу хусусиятларни тушуниб етиш ва имкон қадар тузатиш учун оддий таржимон, исломшунос, ёки академик олимнинг билими етарли эмас эди. Бу борада таржимонларга бевосита мусулмон уламоларининг ёрдами керак бўлар эди.

Шу сабаб гуруҳ вакиллари Ўрта Осиёдаги йирик уламоларга мурожаат этишга қарор қилганлар. Чунки ўша пайтда ислом таълимоти ва илми бўйича йирик алломаи уламолар СССРнинг шу қисмида кўпроқ эди. Улар Ўрта Осиёдаги шундай инсонлар билан танишиб, кимларнинг олдида бўлгани бизга қоронғу. Фақат уларнинг Домла поччанинг олдида бир ойдан кўп қолиб кетгани бизга аниқ. Комфирқа вилоят қўмитаси биринчи котиби улар ишига алоҳида шароитлар яратиб берган. Бу воқеа 60-йилларнинг бошларида бўлган эди. Уларнинг биргаликдаги ижод натижалари менга номаълум, аммо аминманки, Тўрахон домла бу борада уларга жуда катта кўмак берган.

Шу сабаб бўлса керак, Қуръон таржимаси нашр этилгач, у жуда кам сонда чиққан бўлсада, гуруҳ аъзолари ўз дастхатлари туширилган бир нусхани Тўрахон домлага ҳамкорлик меваси сифатида туҳфа қилиб юборган. У зот бу нашрни одамларга фахр билан кўрсатар эди. Ҳозир бу китоб домланинг набираси, Акрамхон аканинг ўғли, бизнинг хонадон куёви бўлмиш, Абдурашидда сақланмоқда.

Сўнгги сўз ўрнида Тўрахон домланинг набираси Абдурашиднинг у зотнинг икки хислати ҳақида гапирганларини келтирмоқчиман. Биринчиси, Домла почча умрида бирор марта расмга тушмаган, шу сабаб паспорт ҳам олмаган, ҳеч қандай фуқаровий ёзувларда бўлмаган. Аммо халқ учун бундай ёзувларнинг кераги бўлмаган, у Домла поччани то ўлгунича ардоқлаб, улуғлаб ўтди. Иккинчиси, Тўрахон домла 97 йил яшаган бўлса-да, давлатдан ҳеч қандай ёрдам ва нафақа олмаган. У кишининг таъбири билан айтганда нафақани фарзанди ёки қаровчиси йўқ ҳамда меҳнатга яроқсиз бўлиб қолган инсонлар олиши мумкин. У зот эса 93 ёшигача, яъни кўзи ожиз бўлиб қолгунича меҳнат қилган, ўз томорқаси ва боғ-роғларини парвариш қилган. Кўзи ожиз бўлиб қолгандан кейин эса у кишининг парваришига маҳалла аҳли, қариндош-уруғлари бош-қош бўлдилар.