Текст книги "Sızanaq"

Zuleyxa NaEl
Sızanaq. roman

Proloq və ya Ön söz

Hər insan əsl sevgini tapmaq istəyir. Sevgi özgəsində yox, bizim özümüzdədir və biz özümüz onu daxilimizdə oyadır, yaşadırıq.

Hisslərimizi bölüşdüyümüz həmdəmimiz olduqda bəşəriyyət bizim üçün böyük məna kəsb edir. Bəzən qeyri-adi görüşlər bizi gözləyir, amma çox vaxt biz özümüz onlardan qaçırıq. Bir qayda olaraq, bu görüşlər bizi uçurumun lap kənarında olanda, səbrimizin tükəndiyi zaman, ölmək və yenidən doğulmağa ehtiyac duyduğumuz an yaxalayır. Təsadüfdürmü? Yaxud hansısa müəmmalı qüvvələr tərəfindən bizim həyatımıza müdaxilədirmi? Bəlkə varlıqlarını subut etmək üçün bu qəribə görüşləri o müəmmalı məxluqlar özləri zərurətə çevirir.

Pərişan, darmadağın olub artıq itirəcəyimiz heç bir şeyin olmadığını anlayanda, ya da tam əksinə, həddindən artıq yaşantılarımızla sevindikdə taleyin naməlum tərəfləri bizə aşkar olur və biz kainatda yuvarlanan bir meteoridə bənzəyirik. Tale hər şeyi olanları sevmir. Buna görə də zaman-zaman insanları sınağa çəkir. Onun sınağı da kimlərisə həyatımıza dəng gətirməsidir. Bu kimsələrdən bəziləri bizi yenidən həyata qaytarır, ürəyimizdə sönməkdə olan həyat eşqini yenidən alışdırır. Bəziləri isə həyatımızda sızanaq kimi peyda olur. Özünə yer eliyir, sıxıb çıxartsaq canımız yanır, boş buraxsaq ətimizi çürütməyə başlayır. Əlimizi tez tərpədib o sızanaqdan canımızı qurtardıqsa, qazanırıq…

Eybi yoxdur, bir müddət canımız yanacaq, yarasının yeri ağrıyacaq, bəlkə izi də qalacaq, amma ən əsası odur ki, onu uzaqlaşdırmışıq. Təbii ki, buna əzm, səbr və iradə lazım olduğu kimi, sevgi dolu böyük ürək də lazımdır…

Özümüzə aid olana sahib çıxmağı bacarmalı, sevgimiz, sevdiyimiz üçün bəzən güzəşt etməli, bəzən səbr etməliyik. Bəzən bizim olanı bizdən qopartmağına heç kimə izn verməməliyik. Bəzən isə tam əksinə özümüzü bir dağ sanıb, bizdən qopan təpəyə əhəmiyyət verməməliyik.

Sevgi, eşq, məhəbbət… – necə adlanırsa-adlansın, fərqi yoxdur, bu duyğu öz sehri ilə ağlasığmaz ziddiyyət yaratmağa qadirdir.

Sızanaq
(roman)

İnsanın həyatında önəmli günlər qəribə bir həyəcanla keçir. Bu hiss gecədən səhərə kimi onun yuxusunu da ərşə çəkir. Səhər isə tam arxayınlıqla durub sevinc dolu baxışlarla dünyaya baxırsan. Dünya gözünə başqa çür görünür. Özünü gözəlliklərlə dolu təbiətdə uçan əlvan kəpənək, zirvələrdə qanad açan qartal kimi hiss eləyirsən. Uşaqlıqdan fikrində qurduğun, uydurduğun nağılın qəhrəmanına çevrilməksə insanda kainatın sehrlərlə dolu olduğuna inam yaradır. Böyüdükcə arzularını unudur, bəzən arzularından vaz keçir insan. Amma o arzular bir ömür boyu onunla yaşayır. Əgər günlərin birində insan arzusunun fərqinə varsa, onun hələ də həyata keçə biləcəyinə əminlik duysa, bax, o vaxt muradına çatmış olacaq. Arzuna nail olmanın həzzi və sevinci bambaşqadı.

O gün… O gün mənim də sevincimin həddi-hüdudu yox idi. Səhər oyandığım andan ürəyimin balaca bir sərçə kimi çırpındığını hiss eləyirdim. Mənə elə gəlirdi ki, ətrafimda olan hər kəs və hər şey mənim uğuruma sevinirdi. İlıq səhər günəşi o gün daha parlaq idi, daha çox istilik yayırdı yer üzünə. Çiçək açmış güllərdən ətrafa xoş ətir yayılırdı, sanki təbiət ətirlənmişdi. Eyvana çıxdım, günəşin şüaları saçlarımı sığalladı. Sinə dolusu nəfəs alıb ətrafa nəzər saldım. Dünya gözümdə işıqlı, rəngli idi, sanki bütün bunları bu vaxta qədər görməmişdim, duymamışdım… Yəqin ki, bütün bunlar insan ovqatının qəribəliyi idi.

Neçə gün idi ki, həyəcanla bu günü gözləyirdim. Nəşriyyatların birindən çox sərfəli təklif almışdım. Nəhayət ki, görüşdük, vəkilim sazişi gözdən keçirtdi, mən imzaladım. Sevincimi ərimlə bölüşmək üçün evə tələsirdim. Hərçənd onun üçün bütün bunlar əhəmiyyətli bir şey deyildi, mənim yazıya olan sevgimi bekar qalmış, uşaqsız qadının sərsəm sayıqlamaları kimi qəbul eliyirdi. Hətta ara-sıra mənə zarafatla dövrümüzün qabaqcıl tituluna işarə edərək: “Müğənni də olmadın ki, heç olmasa Xalq artisti adını alardım sənin üçün“ – deyərək, gülürdü.

Amma bu gün onun tikanlı zarafatları, mənim üçün öz mahiyyətini itirmişdi. Mağazaların birindən bir şüşə “Şardone”, bir şüşə “Merlot” və ərimin sevdiyi “Ekler” tortunu aldım. Heç rastlaşmadığım bir tıxacda idim. Sanki hansısa qüvvə yolumu kəsir, evə getməyimi istəmirdi. Şəhərin mərkəzi küçələrində tıxac yaratmış o sirrli qüvvə, məni əməlli başlı darıxdırmağa başlamışdı. Ayrı vaxt olsaydı, tıxaca əhəmiyyət verməzdim, amma indi ruhum sıxılırdı. Daxilimdə bir gərginlik, daralma hiss eliyirdim. Nəhayət, günorta tıxacından canımı qurtarmışdım. Könlümdə bir təlatüm var idi, o vaxt bunu səhərki həyəcan və yoldakı gərginlikdən olduğunu sanmışdım. Yol boyu ogünkü görüşü düşünərək evə çatdım.

Heç ağlıma gəlməz, yuxuma belə girməzdi ki, bir günün içində bir neçə hala düşəcəm. Hal dediyim ruhumun halıdır, sağlamlığımdan heç bir şikayətim yoxdur. Ağlıma gəlməyən başıma gəldi. Düşünməzdim ki, bir çoxlarının xəbərdarlığı bir gün həqiqət ola bilər. ”Başın daşa dəyəndə ağıllanarsan” – deyirdilər. Mənsə bütün varlığımla süfrəmdə oturub, mənimlə çörək kəsən, amma eyni zamanda həyatdakı yerimi tutmağa can atan adamı müdafiə eliyib, “O, elə adam deyil” – deyirdim. Sən demə, gec-tez yalanlar ifşa olur, sirrlər partlamış nar dənələri kimi səpələnirmiş. Bəlkə bütün olanların səbəbini, niyəsini soruşmalıydım? Bəlkə də yanınızda, sizinlə üzbəüz olsaydım, gözlərinizə baxıb tək bir sual verərdim: “Utanmadız?“ Görəsən, hansı davranışımla bu rəğbəti qazanmışdım? İnsanlığımlamı? Axı siz həyatımda ən güvəndiyim iki insandan idiz. İnsan necə də riyakar, necə də alçaq ruhlu və ucuz ləyaqətli ola bilərmiş!? Əfsus…

Mütəəssir olmuşam, heyrət içindəyəm. Eyni zamanda ruhumda boşluq var, sanki damarlarımda qan əvəzinə hava dolaşır. Sanki ağ ciyərlərim suyla dolub, ürəyim o qədər şişib ki, döş qəfəsimə sığışmayıb partlayacaq.

Yataq otağından gələn səsləri birinci mərtəbədən eşidirdim. Əlimdəkiləri masaya qoydum. Həyəcanla ikinci mərtəbəyə qalxdıqca iniltini daha yaxından eşitməyə başlayırdım. Səsləri az qala qulaqlarımı deşirdi, nəfəsim kəsilirdi. Səslərin kimlərə aid olduğunu anlayanda isə dünya başıma dağıldı. Ərim və rəfiqəm… Onlar yataq otağına elə pilləkanlardan soyuna-soyuna getmişdilər. Hər pilləkanda bir alt paltarı vardı. Nə gözəl mənzərə. Bravo!!! Neçə ildir evliyik, amma hələ bircə dəfə də olsun ərimin mənimlə belə fantaziyası olmamışdı. Pilləkanlarda kələm kimi soyula-soyula, daha dəqiq, soyuna-soyuna sevişmək. Özümdən asılı olmayaraq pilləkanları qalxaraq paltarları yığa-yığa otağımın qapısına gəlib çatdım. Əlimdəkiləri qapının ağzına atdım, əlimi cəftəyə uzadıb, qapını açmaq istədim, amma yox… Onların qarşısında alçalmaq istəmədim.

Onlar “son akkordlarını” vururdular. Ərimin bağırtısı lap ürəyimi bulandırdı. Bir anlıq özümü Henrixlə Diananın hoqqalarını izləyən Yekaterina Mediçi kimi hiss elədim. Hətta bu halda, bu yerdə belə fantaziyam məni rahat buraxmırdı. O an… O an nələr hiss etdiyimi yaza bilmirəm, bircə o yadımdadır ki, ürəyim bulanırdı. Tələsik evdən çıxdım, maşına oturdum, donmuş vəziyyətdə bir xeyli irəlilədikdən sonra maşını saxladım. Sanki xəyanət edən mənəm və məni görməsinlər deyə onlardan qaçıram. Adətən qadın xəyanətə uğrayanda ağlayar, üsyan edər… mənimsə gözümdə bir damla belə olsun yaş yox idi. Maşından düşüb, küçənin ortasında dəli kimi qəhqəhə çəkərək gülməyə başladım. Yoldan ötənlər mənə birtəhər baxırdılar. Deyəsən, heç kim vecimə deyildi. Mən gülürdüm. Nə qədər orda durdum, nə qədər güldün, bilmirəm. Amma bir də ayıldım ki, kimsə: “Xanım qız, yaman gülürsən, bəlkə ağladım səni?” – yanımda durmuş maşının içindən səsləndi. Heç özüm də bilmirəm, amma nədənsə maşına doğru iki-üç addım atdım. Birdən-birə nə elədiyimi dərk eliyib dayandım. İndi də yadıma salanda özüm-özümə inana bilmirəm. Nə yalan deyim, bir an ağlımdan keçdi ki, bəlkə… İntiqammı? Xəyanətmi? Nə idi məni buna vadar etmək istəyən? Bilmirəm… Amma yox, mən onlar kimi ləyaqətsiz deyiləm! Mənə yaraşmaz. Xəyanət eləmiş olsaydım da, özümə xəyanət edəcəkdim – öz şərəfimə, öz ləyaqətimə, bütün inandığım gözəlliklərə. Eləmədim! Onlar kimi çirkinləşmək, uçuzlaşmaq istəmədim. İnsan özü öz gözündən düşdükdə heç cür qalxa bilmir. Mən isə olduğum yerdə qalmaq istədim. Bəlkə də intiqam hissi şirin idi, amma daha sonra vicdanıma nə cavab verəcəkdim?!

Bəs xatirələrimdə qoruyub saxladığım nənələrimin sözləri necə olacaqdı? Axı hər dəfə saçlarıma tumar çəkəndə, saçlarımı darayıb hörəndə, qulağımda ömür boyu sırğa eləməyimi tapşırdıqları, mənə dedikləri dastanlara sığan öyüd-nəsihətləri var idi. Onlara xəyanət etmiş olmayacaqdım? Birinin ruhu məni bağışlayacaqdımı, o birisinin gözlərinə baxa biləcəkdimmi? Yox, əlbəttə, yox… Təkrar-təkrar onların sözləri qulaqlarımda cingildəyirdi. Yanaqlarımdakı “mirvari suyu” hərəkətə gəlmiş, ağlımdan keçən fikir məni xəcalət çəkməyə məcbur eləmişdi. Yanaqlarım pörtmüş, alnımda xırda tər damcıları yaranmışdı.

Maşının içindəki “centlmen”in üzünə gülə-gülə maşınıma minib ordan uzaqlaşdım. Düşündüm ki, oteldə gecələyim. Sabah verəcəyim qərarlar barəsində fikirləşmək üçün bu gecə tək qalmalıydım. Bu pazl kimi dağılmış, qarışıq fikirlərlə dolu beynimi toplamalıydım.

Hələ ki harda qalacağıma qərar vermədiyim üçün dəli adamlar kimi hara gedəcəyini bilməyərək, maşını yolun getdiyi səmtə sürürdüm. Ruhum sakitləşmək bilmirdi, daxilimdə bir vəhşi oyanmışdı. Bütün hirsimi maşından çıxırmış kimi döngələri sürətlə dönür, nə işarələrə fikir verirdim, nə də tanımadığım küçələrin çala-çuxuruna. Axmaq yeniyetmə kimi davranırdım. Heç mənə xas olan cəhət deyildi. Özümü tanımırdım o axşam. Bəlkə özümü elə indi tanımağa başlamışdım? Bəlkə elə bu vəhşi mən özüm idim, sadəcə onu etik qaydaların qurbanına çevirib çərçivəyə salmışdım? Xanımlığımdan, zərafətimdən istifadə eliyib o vəhşini əsir eləmişdim? Küçələri dolaşa-dolaşa mərkəzdən uzaqlaşmışdım. Bədbinliyin ağuşunda idim, yaşamaq istəmirdim, həyata marağım yox idi. Maşını yol kənarında saxlayıb pəncərələri açdım, nəfəsim kəsilirdi. Həmin an uşaqlıqda suda batmağımı xatırladım, o anda da nəfəsim eynən belə kəsilirdi. Suda çabalayaraq özümü xilas eləmək istəmişdim. Hər dəfə su məni hovuzun dibinə çəkdikdə mən təkan verib, yuxarı qalxmağa çalışırdım. Yeganə ümidim bulaqdan hovuza gələn su borusu idi. Nazik, bir əlimlə tuta biləcəyim qədər uzunluğu olan bir boru məndə tabe olmamağa, xilas olmağa inam yaratmışdı. Suyun altında onu görüb tutmaq istiyirdim, amma gah əlim çatmırdı, gah da əlim sürüşüb çıxırdı. Bir neçə cəhdin boşa çıxdığını görəndən sonra ölümə tabe olub, son anı gözləmişdim. Amma o anı da özümə yeni bir həyat kimi qəbul elətdirmişdim, çünki fikrimdə anama qovuşacaqdım. Uşaqkən anasız qalmağımla barışmırdım. Zaman-zaman onun yoxluğuna üsyan eliyirdim. Onun üçün çox darıxırdım. Artıq nə əllərim, nə ayaqlarım sözümə baxırdı, onlar sakit və hərəkətsiz idilər. Nəfəs ala bilmirdim, amma havaya heç ehtiyac da duymurdum. Tamamilə suyun üzünə qalxmış, hovuzun dibini görürdüm. Yavaş-yavaş huşumu itirirdim və bu özündəngetmədə qəribə bir həzz var idi. Bir neçə dəqiqə bundan öncə istəmədiyim bir haldan həzz almaq o qədər qəribə idi ki, artıq bu halıma sevinirdim. İndi anamın məni necə qarşılayacağını təsəvvür elədiyirdim. Qarşımda göz oxşayan mənzərələr canlanırdı ki, babam məni xilas eləyib yenidən həyata qaytarmışdı. Məni sudan çıxarıb hələ yaşadığımı görmüş, hönkür-hönkür ağlamışdı. Kiçik bacım hovuzdan səs gəldiyini eşidib, əvvəl elə bilib ki, ev quşlarından biri yenə hovuza düşüb. O, zənn etdiyi quşa kömək etmək üçün hovuza yaxınlaşıb və orda mənim çapaladığımı görəndə həşirlə babamı çağırmağa qaçıb. Bir neçə saniyə və ya bir neçə dəqiqə idi, dəqiq bilmirəm, heç kimi tanımamışdım. Üst-başı su içində, qara, iri gözləri yaşarmış babam o an mənim üçün məni ölməyə qoymayan müqəddəs bir varlıq idi. Bir anlıq məni o ölüm həzzindən ayırdığına, anama qovuşmama mane olmasına acığım tutsa da, özümə gəlib ciyər dolusu nəfəs aldıqdan sonra qayıtmağıma sevinmişdim. Həyata ikinci gəlişim idi. Bu hadisəni xatırlayıb dərk elədim ki, ölmək istəmirəm. Heç nəyə baxmayaraq, yaşamaq istəyirəm. Məni məhv eləmək, məni mənliyimdən uzaqlaşdırmaq istəyənlərin inadına özümdən çıxmamalı, özüm olmalıyam. Həyatın mənə verdiyi sınaqlara dözməli, özümə dönməliyəm…

Əks halda “Mən” adlandırdığım varlıq öz gözümdə o qədər kiçik olacaq ki, özüm belə ona hörmət eləməyəcəm. Özümü paramparça olmuş “Mən“i toplamağa məcbur elədim. Bu dəfə yanımda məni xilas edəcək kimsə yox idi. Dərin bir nəfəs alıb udlağımdakı qəhəri uddum və maşını işə saldım…

Hava çoxdan qaralmışdı. Saatın neçə olduğunu bilmirəm. Artıq otel otağındayam. Otaq olduqca rahat və zövqlü idi. O gülüş sindromu da artıq məni tərk etmişdi. Bilmirəm, bəklə də bu durum xəyanətin psixologiyamda anormalcasına olan təzahürü idi. Məncə, mən ağlamalı idim. Məncə, otağın qapısını açıb, ”rəfiqəmin” saçlarını yolub onu yerdə sürüməli, bəlkə də ərimin üzünə tüpürməliydim. Bəlkə də… bəlkə də…

Məncə, həmin an heç nə düşünmədən ilk ağlıma gələni eləməli idim ki, indi bu “bəlkə”lərlə özümü yormayım.

Mənim elədiyimi eliyən, çirkin bir ehtirasın səsinə qulaq asıb və qapıdan qayıdan neçə qadın var yer üzündə? Ümumiyyətlə, varmı görəsən?

Otağa girər-girməz elə qapıdaca paltarlarımı soyunmağa başladım. Vanna otağının qapısını açdım, isti bir vanna qəbulu bu donmuş ruha dərman kimi gələcəyindən əmin idim. Suyu açdım, su normal dərəcəyə çatınca, mən güzgünün önündə özümə baxırdım. Özümdən ixtiyarsız əllərim saçlarımı, üzümü tumarladı. Əllərim boynumdan çiyinlərimə sürüşdü, özümü qucaqladım. Sanki özümü əzizləyirdim. Hamar qarnım, incə belim balıq kimi əndamımı daha da gözəgəlimli göstərirdi. Baldırlarıma, ayağlarıma göz gəzdirdim. Mən mükəmmələm! Sadəcə fərqində olmamışam, mən ilahəyəm. Bircə gün belə olsun Yaradanın mənə bəxş etdiyi bu gözəlliklərlə öyünmədim. Amma içimdəki sual məni yeyib-bitirirdi: Axı niyə? Bu bədənə necə xəyanət etmək olardı? Mənim o gəlincikdən nəyim əksik idi? Bakının ən kübar, ən zəngin, ən yaraşıqlı kişiləri mənim bir gülüşümə dünyanı ayağlarım altına sərmək istiyərkən mənim ərim niyə qudurğanlıq elədi? Niyə məni o silikonlu, tatuajlı marionetə dəyişdi? Niyə? Məgər getdiyimiz ziyafətlərdə mənə dikilər baxışları görmürdü? Onlarla, yüzlərlə insanın nəfəs almadan, gözlərini qırpmadan baxmaqları diqqətindən kənarda qala bilməzdi axı?! Bütün yad baxışlardan qorunmaq üçün onun kölgəsinə dönməklə səhvmi eləmişdim? Bu məqamda ona dikilən baxışlarla hətta göz-gözə gəlməmək üçün baxışlarını belə qoruyan insanla bu cür davranmaq olardımı? Axı mən hər kəsdən, hər şeydən özümüzü, adımızı qoruyurdum.

Artıq vanna su ilə dolmuşdu. Suyu vanna köpüyü ilə köpükləndirib ehmallıca içinə girdim. Hiss edirdim ki, vannanın içindəki su belə bədənimə sarıldığı üçün sevinirdi. Suyun içində xeyli qalmağım xəyanətin tozunu məndən yuyub aparırdı sanki. Vanna otağından çıxdım. Çantamdan telefonumu götürdüm. Artıq neçə saat idi ki, telefonumu söndürmüşdüm. Telefonu yandırdım, ard-arda gələn zənglərin mesajları gəldi. Bilmirəm hansı üzlə, ancaq “rəfiqəmin” elədiyi zənglər ərimin elədiyi zənglərdən daha çox idi. Görəsən, nəyin açıqlamasını verməyə çalışacaqdılar? Eh insan, insan… Səhvləri barədə çox gec düşünüb peşman olur. Artıq onları düşünmək belə istəmirdim. Telefonu söndürüb, yenidən cantaya atdığım an gözümə qeyd dəftərçəm dəydi. Onu götürüb ən son qeydlərimə baxdım. Bir ay əvvəl yeni romanıma başlamaq həvəsindəydim, amma ərimin xarici qonaqlarına başım qarışdığından, şirkətində onu əvəz eləmək üçün günümün bir hissəsini ofisdə keçirdiyim-dən, həmişə olduği kimi, mənim planlarım elə kağız üzərində qalmışdı. İndi isə tamamilə azadam. Artıq “ailəmi” dibsiz bir quyuya atmışdım, daha doğrusu, özü ora düşmüşdü. Şirkətin problemləri isə artıq məni maraqlandırmırdı. Yeni qeydlərimi etdim. Sabah ilk işim əmlakçı ilə görüşüb dəniz kənarında kiçik bir ev kirayələmək, sonra isə bolluca bazarlıq eləmək olacaqdı.

Çox yorğun idim və yatmaq istəyirdim. Çarpayıya uzandım. Ərimdən ayrı qaldığım ilk gecə idi. İçimdə bir boşluq vardı. Hərçənd ki, yazıya olan sevgimi ələ salsa da, məni məsxərəyə qoysa da, mən onu sevirdim. Adətim üzrə sağ tərəfimdə uzandım. Ərimin əlini uzadıb məni axtaracağını, özünə tərəf çəkib qucaqlayacağını gözləyirdim sanki. Bütün olanların bir yalan, yuxu olmasını arzulayırdım. Onun toxunuşlarını yenidən hiss etmək istəyirdim. Yatağımda o tərəf bu tərəfə fırlanır, onsuzluğun necə ağır olduğunu hiss eliyirdim.

Darıxırdım… Bu darıxmaq ruhumu dar bir labirintə salıb, onu orda azdırmışdı. Yenidən qəhər boğazımı göynətdi, yerimdən qalxıb hirslə balışları çırpdım. Onları didib cırmağ istiyirdim. Çarpayının üstündəki mələfələrdə sanki tikan vardı. Balışları, mələfələri əzə-əzə yerə tulladım. Sanki onlarla vuruşurdum. Özümü sakitləşdirmək, darıxmamaqdan ötrü onun rəfiqəmə necə toxunmağını, onunla necə öpüşdüyünü təsəvvür elədim. Mənim sevdiyim insan başqa birinə toxunur, mənim olan o nəvazişlər başqa biri ilə paylaşılırdı. Qısqanclıq mənə güç gəldi, o artıq mənim deyil…

Boğazımdan zingiltiyə oxşayan bir səs çıxdı; üzü quylu özümü darmadağın olmuş çarpayının üstünə atdım. Özümü ələ almağa çalışsam da, bu asan deyildi. ”Dünyada ilk insan deyiləm ki, aldanmışam“ – fikrini beynimə yeritsəm də, rahat ola bilmirdim. İki bədəndə bir ruh idik, indi isə canımdan can, ruhumdan ruh qopmuşdu. O ölmüşdü. Çox pis idim. O an saçlarıma sığal cəkən olsaydı, qucağına sığınıb, hönkür-hönkür ağlayardım. Canımdakı ölmüş cana ağlayardım. Amma mən tək-tənhaydım. Bir otel otağında özü-özüylə, ölmüş hissləriylə…

Nə vaxt yuxuya getdiyimi bilmədim.

Səhər oyananda dəhşət içində idim. Gözlərimi açanda ilk olaraq harda olduğumu anlamadım. Bütün əzələlərim gərilmişdi. Nəbzim o qədər sürətlə vururdu ki, baxanda boyun damarımda nəbzin vurmağını görmək olardı. Əzgin, yorğun və sanki döyülmüş vəziyyətdə yuxudan ayıldım. Bütün vücudum sızıldayırdı. Beynim əmr verməkdə aciz idi. Başımı qazan boyda hiss edirdim. Çətin də olsa, artıq özümü toplamalıydım, belə davam eliyə bilməzdim. Özüm-özümə düşmən kəsilmişdim elə bil. Vanna otağında güzgüyə yaxınlaşıb şişmiş üz-gözümü gördükdə özümə iki şillə vurdum. Güzgüdən “Mən”ə baxaraq:

“Özünə gəl, gör nə gündəsən. İtə oxşatmısan özünü!” – sonra yanaqlarıma sığal çəkib: “Hər şey yaxşı olacaq, gözəlim. Özünə inan. Sən güclüsən” – dedim.

Bir anlıq dəli olduğumu sansam da, bu dəlilik mənə yaxşı təsir eləmişdi. Hələ bu vaxta qədər özümə nə şillə vurmuşdım, nə də özümlə belə ikinci biri kimi danışmışdım. Demə hərdən buna da ehtiyac olurmuş…

Dünən planlaşdırdığım işləri reallaşdırmaq üçün oteldən ayrıldım və ilk öncə əmlakçıya getdim. Əmlakçının mənə təklif elədiyi evlərdən biri lap ürəyimcə oldu. Bəyəndiyim evin bir aylıq kirayə haqqını ödəyib açarı götürdüm və alış-verişə getdim. Sırf evə qayıtmamaq üçün özümə bir neçə dəst paltar, məni idarə edəcək qədər ərzaq və romanımı sürətlə bitirmək üçün notbuk aldım.

Yol uzun idi, günəş gözlərimi deşirdi. Eynəyimi axtarırdım, birdən əlimə ərimlə çəkdirdiyim şəkil keçdi. Bir neçə saniyə şəklimizə baxdıqdan sonra onu əlimdə əzik-əzik elədim. Hirsim soyumadı, maşını saxlayıb şəkli xırda-xırda hissələrə bölüb tulladım. Məni qəhər boğdu. Gözümdən bir neçə damla yaş düşdü. Ona görə yox, ona verdiyim dəyərə görə. Ona olan inamıma, sevgimə, yaşanan gözəl illərimizə görə heyfisləndim. Sonra özümə acığım tutdu, çünki özümə söz vermişdim ki, hər şeyi unudacam və bu gündən həyatımın yeni səhifəsin açacam. Sevdiyim şəhəri, yuvamı, sevdiyim insanı, hər kəsi və hər şeyi könlümdən qoparıb, tərk edib gedirəm. Tərk olunmuş onlar oldu.

Çox vaxt qadınların ən qorxduğu şeydi yalqız qalması, tərk edilməsi, ona ehtiyacın olmadığını hiss etməsi, sevilmədiyini bilməsi, sevgisinin cavabsız qalması. Yalnız qadınmı bundan qorxur? Əlbətdə ki, yox!!! Hər bir insanın daxilində yaşanan hallardı bunlar. Kişi, yaxud qadın, cavan, ya da yaşlı fərqi yoxdur, zaman-zaman hər kəsin fikrindən keçən, hər kəsi qorxuya salan suallar, cavablar, sözlər, baxışlar, hərəkətlər, hisslər var.

Qadın gecələr evdə tək qalmaqdan, tək yatmaqdan qorxar. Bəzən qorxuların gizlədər. Bəzən ərk edib deyər, bəzən əzizlənmək üçün qorxularını bəhanə gətirər. Bəzən kişi qorxularının aşkar olunmasından utanar. Axı o, hər kəsin yanında özünü zirehli bir sərkərdə kimi göstərir. Düşünür ki, bu aciz qorxuların qarşısında acız qalmasını görən ona gülər, onu əzər. Heç sərkərdə də kimdənsə, nədənsə qorxarmı? Əsla! Ona görə də həmişə məğrur və qorxmaz görünmək lazımdır. Həmişə heykəl kimi, daş, buz kimi soyuq olmaq lazımdır. Ən dəhşətlisi odur ki, gündüzlər heykəl kimi görünən insanlar gecələr dərdlərini dörd divar və balışları ilə bölüşərlər. Yer üzündə heç kimin yox, yalnız dörd divar və yuxusuz gecələrinin həmdəmi olan balışı, onun əzablarından, qorxularından xəbərdar olar. Həqiqətən də yalnızlıq qorxuncdur, çox qorxunc. Ürəyindən nələrin keçdiyini, hansı hisslərin yaşandığını dilə gətirmək olmur. Amma mən bütün qorxularımın üstündən adlayıb yeni həyata başlayıram. Yeniliklərə, saflığa doğru gedirəm. Artıq özümə söz verdim, zamanımdan və sevgimdən heç kimə kredit verməyəcəm. Bu gündən ürəyimi sığortalayıram. Yadımdadı, maşında gedərkən özümə bərk-bərk söz vermişdim.

Bir neçə saat sonra məkana çatdım. Ev dedikləri qədər varmış. Bu ev daxilimdə mənə hakim kəsilmiş, heç də mənə rahatlıq vermiyən iniltiyə rəğmən, mənə həzin bir sevinc bəxş elədi.

Dənizin səsi, meşədən gələn sərin meh ruhumu oxşadı. Ətrafa nəzər saldıqca gözlərim də sevinirdi. Meşədə yaşılın bir neçə tonu, səmanın çəhrayı, ağ buludları, dənizin rəngdən-rəngə axışı, üfüqə baxdığca dənizdə bir neçə rəng görmək olardı. Sanki göy qurşağı dincəlmək üçün dənizdə uzanmışdı.

Qapını açıb evə girdim. Evdə sadəlik və sakitlik hökm sürürdü. Hər tərəf təmiz idi. İlk baxışdan bu ev mənə doğma gəldi, qəribə bir ab-hava bəxş elədi. Əşyalarımı yerləşdirdim. Artıq axşam düşmüşdü. Aclıq hiss elədim, özümə yüngülvari yemək hazırladım, yedim. Qəhvəmi dəmləyib, notbukumu və qeyd dəftərimi götürüb masaya oturdum. Notbuku yandırıb ilk cümləmi yazmağa başlamışdım ki, işıqlar söndü. Çox məyus oldum, qaranlıqdan qorxurdum, buna görə də əsəbləşdim. Telefonumun işığıyla fənər, şam, ya da lampa tapmaq ümidiylə, axtarışa başladım. Yataq otağını xeyli axtardım, mətbəx və qonaq otağını da ələk-vələk elədim, amma heç nə tapmadım. Yalnız bir otaq qalmışdı, otağa yaxınlaşıb qapını açmağa cəhd etdim, amma açılmadı. O biri otaqların açarıyla bu otağın qapısını açmaq istədim, yenə də cəhdim boşa çıxdı. Girişdəki çəkməcələri axtardım, nəhayət, bir açar tapdım. Bu otağın açarı idi, qapını açdım. Otağa daxil oldum. Otaq köhnə əşyalarla dolu idi. Rəflərdə səliqə ilə yığılmış kitabları toz basmışdı. Kitabların üstündə sanki mənim üçün qoyulmuş şam, şamdan və kibrit var idi. Bu təsadüfə çox sevindim. Dünəndən bəri axır ki, səmimi bir təbəssüm qondu üzümə. Şamı yandırdım, divarda kölgəmi görər-görməz kiçik dayımı xatırladım. Biz uşaqkən işıqlar sönəndə dayım lampa işığından divara düşən kölgələrlə bizi əyləndirirdi. Əlləri ilə müxtəlif heyvan fiqurları göstərir, onların səsini çıxarırdı. Bizim üçün kölgə teatrı düzəldirdi. Divarda gördüyümüz danışan, tərpənən heyvan gölgələrinə baxıb sevinir, gülürdük. Oyuna başımız elə qarışırdı ki, işıqlar yananda belə dayımın qurduğu nağılı sonuna çatdırmaq üçün işıqları söndürürdük. Çox gənc olmasına baxmayaraq, bacısının yadigarları olan iki balaca qızı güldürmək üçün əlindən gələni eliyirdi dayım. Hərdən uşaqlıqda duyduğum hisslər üçün çox darıxıram, hər kiçik bir şeyə sevinə bilən uşaq olmaq gözəldir. Səni güldürmək istəyən dayın da varsa, deməli, lap bəxtin gətirib. Otaqdan çıxmaq istəyirdim ki, gözüm alt rəfdə bir qovluğa sataşdı. Getmək istəsəm də, gedə bilmədim. Marağımı boğa bilməyib əyilib qovluğu götürdüm, döşəməyə oturub onu açdım, ordakı kağızlara baxmağa başladım.

Bu bir roman idi. Oxuduqca oxuyurdum, acgözlüklə romanın içinə düşmüşdüm. Təəssüf ki, roman yarımçıq idi. Bəlkə davamını taparam deyə şam işığında bir-bir rəfləri axtardım, amma əlimə heç nə keçmədi. Sanki kimsə mənə dedi ki, bu romanı mən tamamlamalıyam. Mən də bunu çox istədim. İşıqlar hələ də yanmamışdı, amma qonşu evlərin işıqlarının yandığı pəncərədən görünürdü. Bu da mənə çox hürküdücü və təəccüblü gəlirdi. Otağa girdiyim zaman ayağım nəyəsə dəydi, ağrıdan şirin bir sızıltı duyurdum, yenə də o qaraltıya ayağım dəyməsin deyə ehtiyatla keçmək istədim, şam işığında üstü parça ilə örtülmüş əşya mənə çap makinasını xatırlatdı. Fikrimdə “yox bir” desəm də, zənnimdə yanılmamışdım. Parçanı əşyanın üzərindən götürəndə onun həqiqətən çap makinası olması məni daha da həvəsə saldı. Bu azmış kimi hələ yanında çap üçün bir xeyli ağ vərəqlər də var idi. Sanki bu romanı tamamlamağım üçün hər şey əvvəlcədən planlaşdırılmışdı.

Elə ordaca makinanı masa üstünə qoyub yazmağa başladım. Bir xeyli yazdıqdan sonra yuxu mənə güc gəldi. Yazdıqlarımı səliqə ilə üst-üstə yığıb makinanın üstünə qoydum və yatmağa getdim.

Səhər yuxudan ayılıb həvəslə yazını davam etdirmək istədim. Makina olan otağa girdim, qəribə mənzərəylə üzləşdim. Gecə yazdığım vərəqləri səliqə ilə makinanın üstünə qoymuşdum, indi isə o vərəqlər əzilib otaqla bir olmuşdu. Qəribəsi də odur ki, qovluqdakı vərəqlər eyni səliqə ilə qoyduğum yerdə qalmışdı. Həyəcanlandım, qorxdum, tez otadan çıxdım. Özümü toplayıb düşündüm ki, yəqin ki, hansısa pəncərə açıq qalıb. Amma küləyin kağızı əzmək iqtidarında olmadığını yaxşı dərk edirdim, sadəcə belə düşünməklə, özümə təsəlli vermək istəyirdim. Bir az da həqiqətlə üz-üzə duranda özümdən şübhələnməyə başladım, bəlkə də yaşadığım travmanın təsirindən gecə “aygəzənlik” eliyib, yazdıqlarımı elə özüm bu vəziyyətə salmışam. Beynimdə bu hadisəyə bəraət qazandırmaq üçün heç nə uydura bilmədim, çünki realist insanam.

Bu hadisəni mistikaya yozan olsaydı, ona xeyli gülərdim. Gördüklərimin təsirindən çıxmaq üçün əynimi geyinib sahilə düşdüm. Orda xudmani, səliqəli restorana rast gəldim. Səhər yeməyimi dəniz qırağında etdim. Ləzzətli səhər yeməyindən sonra dəniz qırağında ayaqyalın gəzməyə başladım. Dəniz günəşin şüaları altında bərq vururdu. Narın qum uzaqdan elə parıldayırdı ki, elə bil üzərinə gümüşü zər səpmişdilər. Günəşin istisi, qumun nəm və sərin olması mənə qəribə ziddiyyətli əhval-ruhiyyə bəxş edirdi. Bir az sahildə gəzişib bura gəlməyimin əsas məqsədini özümə xatırladıb, evə doğru getdim. Hava xoş olduğuna görə yazıya eyvanda davam elədim. Dünən yazdıqlarımı yenidən yazmağa başladım, bir xeyli, iki-üç saat dayanmadan yazdım. Yazıya o qədər aludə olmuşdum ki, hətta saatı da unutmuşdum və olduğum məkanın fərqində belə deyildim. Günorta idi. Susuzluq hiss elədim. Su üçün mətbəxə keçdim. Bir şüşə su və bardaq götürdüm, eyvana qayıdıb su içə-içə yazıma davam elədim. Çox keçmədi ki, evdən səs eşitdim. Sanki nə isə şüşədən olan əşya yerə çırpıldı, sındı. Qonaq otağına gəldim, ətrafa göz gəzdirdim, mətbəxə baxdım, amma heç bir yerdə sınmış, qırılmış heç nə yox idi. Düşündüm ki, yəqin qulağıma səs gəlib. Eyvana qayıtdım. Dəhşət!!! Tüklərim biz-biz oldu. Kimsə mənimlə çox qorxunc zarafat eliyirdi. Mənim saatlar sərf elədiyim əməyimi məhv eləmişdi. Yazdığım kağızlar parça-parça olub, havada uçuşurdu. Artıq əmin idim ki, evdə kimsə var. Balkondan həyətə düşmək üçün pilləkanlar var idi. O qədər qorxmuşdum ki, ayaqyalın həyətə, oradan da birbaşa sahilə doğru qaçdım. Yaxınlıqda olan evlərin heç birinin həyətində adam görünmürdü. Ya hava bürkülü olduğundan hamı dincəlir, ya da ətrafda məndən başqa heç kim yox idi. Ümidlə sahilə qaçırdım ki, bəlkə balıqçılardan kimsə orda olar və mənə kömək edər. Tərslikdən balıqçılar da getmişdi. Bədənim əsim-əsim əsirdi. Uşaqlıqda nənəmin danışdığı halarvadılar yadıma düşdü. Nənəm deyirdi ki, cin nəslindən olan halarvadılar insanları aldadıb qaçırır və insanların olmadığı yerlərdə azdırırlar. İndi də mən özümü itirmişdim. Bəlkə də nənəmin dediyi halarvadılar doğurdan da mövcuddur? Bəlkə də onlar məni ələ salıb belə qorxudurlar? Bir az da belə davam etsəydi, qorxudan huşumu itirəcəkdim.

Uzaqdan bir nəfərin qayıqla sahilə yaxınlaşdığını gördüm. Qışqırıb adamı çağırmaq istəyirdim. Elə bil mən cağırmışammış kimi düz üzü mənə sarı gəlirdi. Çox sevindim, axır ki, bir insana rast gəldim, ona tərəf getdim. Şalvarı islanmasın deyə balağını qatlamışdı. Qayıqdan düşüb mənə doğru gəldi. Orta yaşlı, hündür boylu, saçları bir az ağarmış kişi idi. Adama yaxınlaşmaq istədim, amma nə fikirləşəcəyini düşünüb ayaq saxladım. Qərarsız dayanmışdım. Tərəddüd eləsəm də, qorxu mənə güc gəlmişdi və ona görə də çarəsizliyimi hiss eliyib qərara gəldim ki, ona yaxınlaşım.

– Mənə köməy eliyin.

O, təəccüblə mənə baxıb soruşdu:

– Nə baş verib? Mən əlimlə qaldığım evi göstərdim.

– Orda yaşayıram, iki gündü qəribə şeylər baş verir. İndi də evə kimsə girib. Görürlər ki, qadınam, tək qalıram… Zarafat eləməyə adam tapmırlar. Nolar, gedək, bir siz də baxın. Olar?

Yox desəydi, ona yalvaracaq qədər aciz idim. Həm ona elə “Olar?” dedim ki, adam bu yalvarış dolu səsə tab gətirə bilmədi. O gülümsəyərək başı ilə razılığını bildirdi. Evə gəldik. Bir-bir otaqlara baxdıq. Heç kim yox idi. Əlbət mənim yoxluğumdan istifadə edib aradan çıxıblar. Gözlənilməz qonağım, deyəsən, mənə inanmırdı. Başıma gələnləri ona şərh elədim. Mən danışdıqca onun üzündə qəribə təbəssüm əmələ gəlirdi. Mənim söhbətim bitər-bitməz adam gülümsəyərək dedi:

– Sizi əməlli-başlı qorxudublar ki. Yəqin yazdıqlarınızı bəyənməyiblər.

Mən cavab verməyərək sadəcə çiyinlərimi dartmaqla kifayətləndim. O, başıyla qovluğa işarə eliyib dedi:

– Bunları da siz yazmısız?

– Elə bu qovluğu deyirdim.

– Baxmaq olar?

– Buyurun, – qovluğu ona uzatdım. O, qovluğu götürüb sanki qoynuna sıxırmış kimi qucaqladı.

– Oxuya bilərəm?

– Əlbətdə. Siz oxuyun, mən çay gətirim. Əla növ Astara çayı almışam , müsibət dadı var, içdikcə-içmək istəyirsən, – mən qonağımı balkonda qoyub mətbəxə keçdim. Çay dəmlədim, özümə fincanda, qonağıma isə armudu stəkanda çay süzdüm, şirniyyatlı, limonlu çay dəstgahını siniyə yığdım. Nənəmin sözü olmasın, ”ədəb– ərkanlı, adımıza layiq” çay dəstgahı oldu. Qonağım mənə köməy eləmək üçün ayağa qalxdı, qovluğu oturacağın üstünə qoyub sinini götürdü. Mən sinidəkiləri masaya yığdım, oturduq. İkimiz də üzü dənizə oturmuşduq. Hava ilıq, küləksiz idi. Dənizdə tənbəl-tənbəl tərpənən ləpələr günəşin sönən şüaları altında nazlanırdı, dəniz almaz daşı kimi bərq vururdu. Qonağım mənə baxıb dedi: