Текст книги "Alles op alles "

Hoofdstuk 18

Luke hield het mobieltje aan zijn oor en liep de gang op. Het gezoem van gesprekken in de centrale ruimte echoden in de gang. Hij wilde dit telefoontje niet ontvangen. Gedeeltelijk omdat hij niet naar huis wilde gaan. Niet nu, niet na alles wat er gebeurd was deze ochtend en alles wat er op spel stond. Maar er was meer, veel meer.

Luke herinnerde zich de dag dat hij Don voor het eerst ontmoette. Luke was een zevenentwintigjarige legerkapitein. Zes maanden daarvoor was hij tot kapitein bevorderd en hij was net lid geworden van de speciale operaties en terrorismebestrijding elite-eenheid binnen het leger, Delta Force. Het was zijn eerste dag en Luke was nerveus. Don was zijn nieuwe commandant. Don gaf hem instructies terwijl Luke in de ‘op de plaats rust’ positie voor Dons bureau stond.

“Ja mijnheer, Kolonel,” zei Luke op een gegeven moment.

Don zuchtte zwaar. “Jongen, laat me heel duidelijk zijn over een ding. Je bent niet meer in het gewone leger. Dit is Delta Force. We zullen samen leven, samen vechten en misschien op een dag samen sterven. Dus je noemt me Don, of Morris. Je kunt me zelfs klootzak noemen. Het kan me niet schelen maar je noemt me niet meer mijnheer of Kolonel. Dat kun je voor de andere afdelingen van het leger bewaren. Begrepen?”

“Ja -” Luke kon zichzelf er net van weerhouden om mijnheer te zeggen.”Don.”

Don glimlachte. “Goed. Klootzak komt later.”

Jaren later, toen Don Delta verliet om het Special Response Team op te zetten, was Luke een van zijn eerste teamleden.

“Don?” zei hij nu.

“Luke. Hoe gaat het met je?”

“Goed. Het gaat goed. Hoe is de briefing gegaan?”

“Die heeft nog niet plaatsgevonden. We zijn pas tien minuten geleden uit de helikopter gestapt. Het lijkt erop dat ik hier nog een tijdje zit voordat er iets gebeurt. Haast je en wacht.”

“Juist,” zei Luke

“Ik denk dat ze me naar een weiland sturen,” zei Don.

Luke knikte. “Ja, ik weet het.”

“De grote baas belde me kort geleden. Ron Begleys baas van Binnenlandse Veiligheid had hem gebeld. Ik weet alles af van de diplomaat.”

“Don, ik liet het wat uit de hand lopen en het spijt me als je SRT hierdoor kwijtraakt. Maar het spijt me niet dat ik het deed.”

“Relax, jongen. Waarom denk je dat ik je gisternacht opriep? Om je aan de regels te houden? Als dat het geval was, dan had ik je laten slapen. We hebben genoeg, meer dan genoeg van dat soort binnen de overheid. Nee, daar maak ik me geen zorgen over. Ik had niet anders verwacht van jou.”

“Begley wist waar ik was,” zei Luke. “Hij kwam met de gemeentepolitie binnenwalsen.”

“Dat verbaast me niet. We hebben sinds zes maanden of langer iemand in ons team die lekt.”

Luke haalde een hand door zijn haar. Iemand die lekt was slecht nieuws. Hij keek de gang door. Aan het einde van de gang, bij de waterfontein, stond een groepje agenten van de inlichtingendienst zachtjes met elkaar te praten. Een van hen keek zijn kant op en hield daarna de  hand voor de mond om te bedekken wat hij zei.

Luke was het zat. Hij moest zijn overlevingstas vinden. Het was bijna tijd om de waarheid boven water te halen.

“Wie is het?” vroeg Luke.

Don leek het liever niet te zeggen. “Luke…”

“Kom op, Don. Ik ben een grote jongen. Ik kan de waarheid aan.”

“Ik weet het niet zeker, maar ik heb mijn vermoedens. Het is al maanden algemeen bekend dat het SRT misschien opgerold wordt. Er zijn een paar mensen die het schip willen verlaten voordat het ten onder gaat.”

“Noem er een.”

“Trudy Wellington.”

“Don…”

Don sneed hem af. “Stop. Ik weet wat je wilt zeggen. Ze is onze beste inlichtingenagent. Daar heb je gelijk in. En ik weet dat je een tijd met haar naar bed bent geweest. Ik ook. Daar heb ik nu spijt van. Ik zou sterven als Margaret er ooit achter zou komen. Maar er is meer. Ik heb Trudy dingen verteld tijdens intieme gesprekken in bed, die ik niet had moeten vertellen. Je weet zelf hoe het is, of niet? Ik ben bang dat het SRT daardoor een open boek is geworden dat iedereen kon lezen. Geloof me, ik voel me zo dom.”

Luke zei niets. Hij kon zijn woorden niet vinden.

“Luke, ik voel me oud.”

“Don…”

“Het kan ook iemand anders dan Trudy zijn,” zei Don. “Er zijn dingen gelekt die zelfs zij niet had kunnen weten. Elke week wordt het hoofdkwartier doorzocht voor afluisterapparatuur. We coderen al onze communicatie. Ons netwerk is een gesloten netwerk. En toch…”

Zijn stem dwaalde even af.

“Het SRT is een slangenkuil geworden, Luke. Er is niemand meer die ik kan vertrouwen. Weet je wat? Dat is een van de redenen waarom ik jou gisternacht belde, zodat jij en ik nog een keer zoals vanouds samen konden werken. Nog een laatste keer hoogvliegen en de schurken in de pan hakken.”

Luke nam een diepe adem. Hij voelde hoe dit gesprek nog uren door zou kunnen gaan zonder dat hij ook maar een woord zei.

“Dus nu komt het nieuws waarop je gewacht hebt,” zei Don. “Weet dat ik dit met tegenzin doe. Ik heb geen keuze hierin, het komt van bovenaf.”

Ineens was er een duidelijke verandering in Dons stem te horen, je kon horen dat hij de woorden van een voorbereide tekst aflas.

“Luke, u wordt verdacht van het plegen van meervoudige misdaden tijdens het uitvoeren van taken die onderdeel van uw opdracht waren. Derhalve, wordt u per direct ontheven van uw positie in het SRT. U bent geschorst van alle werkzaamheden in afwachting van het onderzoek naar uw handelingen. U kunt gedagvaard worden om uwentwege te getuigen. Uw salaris en vergoedingen blijven intact gedurende deze periode, maar onder voorwaarden en afhankelijk van uw volledige medewerking aan het onderzoek.”

Luke kreeg eindelijk zijn stem terug. “Ik was op verlof,” zei hij.

“Je bent de beste detective, de beste antiterreuragent geweest en een van de beste soldaten met wie ik ooit gewerkt heb,” zei Don. “Lever alstublieft uw badge en dienstwapen in bij Trudy. Mogelijke persoonlijke wapens in uw bezit vereisen een vergunning om verborgen wapens te mogen dragen. Heeft u zo’n vergunning?”

“Ja, die heb ik,” zei Luke.

“Het spijt me, Luke. Echt waar.”

Het gesprek was ten einde. Een moment later kon Luke zich niet herinneren hoe het gesprek was geeindigd. Misschien had hij gewoon opgehangen. Hij stond nog even in de gang, de telefoon nog steeds tegen zijn oor gedrukt. Hij leek de controle over zijn benen verloren te hebben. Zijn voeten waren ver weg. Hij zweefde terug naar de kamer.

Daar stond Trudy, naar hem starend.

“Wat zei Don?”

Een wirwar aan emoties raasde door hem heen, hij moest ze onder controle krijgen. Hij wilde niet die persoon zijn die jaloers, boos of gekwetst was. Maar hij was die persoon. Ondanks dat hij een getrouwde man was, voelde hij zich verraden door deze vrouw. Hij dacht dat ze iets speciaals hadden. De gedachte dat ze alleen maar een spelletje speelde… De gedachte dat ze ook met Don intiem was geweest, misschien wel tegelijkertijd. Met wie nog meer? Aan wie lekte ze geheime informatie? Hij had tijd nodig om het allemaal te verwerken.

Luke zette een nepglimlach op. Door de glimlach kon hij zijn emoties een beetje bij elkaar houden. Het voelde bijna echt. “Don zei vol te houden en door te ploegen. Ze wilden me schorsen maar hij heeft besloten dit aan te vechten. Je kent Don. Hij is een ouwe taaie.”

“Echt?” vroeg ze. “Hij besloot om jouw schorsing aan te vechten?”

Het was bijna te gemakkelijk om haar gezichtsuitdrukking te lezen. Ze geloofde er geen woord van.

“Ja,” zei Luke. “Hij veranderde van gedachten terwijl we praatten. Hij weet dat het fout is. Don en ik hebben een geschiedenis, hij laat dat niet zomaar verstoren. Dus ik blijf nog even. Wat heb je voor me?”

Ze twijfelde. “Nou…”

Luke knipte met zijn vingers. “Trudy, we staan met de rug tegen de muur. We moeten scherp blijven. Bestelbusjes, vrachtwagens, wat is de situatie hier?”

Ze pakte haar smartpad op. “Er is beweging geweest. De lokale politie heeft het hotdogbusje doorzocht. Je had gelijk. De Rus bedreef een full service restaurant voor pooiers en prostituees. Hotdogs, Italiaanse worstjes, chips, Red Bull, Pepsi, Mountain Dew. Tevens oxycodon, methamfetamine, XTC, kalmeringsmiddelen, diazepam, noem maar op. Ze vonden hem achterin het busje op een matras met twee prostituees. Niets om over opgewonden te raken, ze lagen te slapen met hun kleren aan.”

“Wat nog meer?”

“De gestolen ziekenauto dook op op de parkeerplaats van een slachthuis in Newark, New Jersey. De politie van Newark ging op bezoek. Afschuwelijk. Het slachthuis was tevens een opslagruimte voor menselijke organen, voornamelijk levers en nieren. In een kamer achterin het gebouw vonden ze twee paar longen die in afgesloten plastic koepels in leven werden gehouden. Een apparaat dwong zuurstof de longen in en de longen ademden. Een politieagent beschreef het als -” ze keep op haar tablet “grote roze vleugels van vlees.”

“En het busje van de wasserij?”

“Tot nu toe nog niets. We hebben het bedrijf, Dun-Rite Wasserij, gebeld. De eigenaar was er. Hij ging naar buiten en telde zijn busjes. Hij zei dat ze er allemaal waren. Eenentwintig bestelbusjes. Hij zei ook dat ze alleen zogenaamde instapbusjes gebruikten. Hij had een hele vloot met omgebouwde bestelwagens van een bakkerij gekocht. Ze gebruiken geen kleine bestelwagens zoals het busje dat we op de video zagen. Hij zei dat we iemand konden sturen om te komen kijken.”

“Hebben we dat gedaan?”

Ze knikte. “Een agent is op dit moment op weg ernaartoe.”

“Dus iemand kopieerde zijn bedrijfslogo en plakte het op hun eigen bestelbusje.”

“Ja. En Dun-Rite heeft een contract met het Center. Dus een busje met dat logo zou er niet verdacht uitzien als het geparkeerd stond bij het ziekenhuis.”

“We moeten dat busje vinden,” zei Luke.

“We zijn al aan het zoeken, Luke.”

“Zoek harder.”

Hij liep abrupt bij haar vandaan. Te abrupt. Ze had het door. Hij liep naar Swann’s hoek. Swann was nog steeds op drie schermen tegelijkertijd aan het werken.

“Wat heb je, Swann?”

“Het complot ontwikkelt zich,” zei Swann. “Ali Nassar heeft een hele map op zijn computer over drone-technologie. Hij heeft PDF’s met kleurenbrochures. Hij heeft honderden foto’s en video’s met vogelperspectief. Hij heeft spreadsheets met vergelijkingen tussen verschillende specs, ladingen, wapens, snelheid, hoogte. Of hij is een proefschrift aan het schrijven, of hij heeft drones gekocht.”

“En de telefoon?”

Swann knikte. “De telefoon. Zijn geschiedenis is helemaal leeg, Hij heeft een app die zijn geschiedenis voortdurend automatisch verwijdert. We kunnen het terughalen maar dan zouden we naar zijn mobiele provider moeten gaan met een dwangbevel.”

“Kun je de provider niet hacken?”

“Jawel, maar het heeft geen zin. Ik zou er zeker twaalf uur voor nodig hebben en tegen die tijd is wat er gaat gebeuren al gebeurd. Bovendien, er zijn belangrijkere zaken. Precies na middernacht vannacht heeft Nassar een enkele vliegreis naar Venezuela gekocht. Het is voor half drie vanmiddag, JFK direct naar Caracas, businessclass. De boardingpas bevond zich op zijn telefoon. Het rekening en een extra kopie van de boardingpas zaten op zijn harde schijf.”

“Venezuela?” vroeg Luke.

Swann haalde zijn schouders op. “We hebben geen uitleveringsverdrag met Venezuela.”

“Tuurlijk, maar waarom gaat hij niet naar huis in Iran?”

Swann draaide zich om. Zijn ogen gluurden achter zijn glazen van zijn bril. “Wat als de aanval mislukt? Voor zover ik weet hebben ze nog steeds vuurpelotons in Iran en bij een mislukking zal hij persoonlijk kennis met ze maken.”

“Het punt is dat hij het land ontvlucht,” zei Luke.

“Ja, vandaag.”

“En hij kocht het vliegticket rond de tijd dat ze het radioactief afval aan het stelen waren.”

Swann knikte. “Mijn gok is dat hij het kocht zodra hij wist dat de roof gelukt was.”

“We hebben hem,” zei Luke. Hij gaf Swann een schouderklop. “Goed werk.”

Luke draaide zich om en daar stond Begley in de deuropening. Twee grote mannen in pak aan zijn zijde. Luke keek de kamer rond. Ed Newsam stond in een hoek bij het raam, hij controleerde de straat beneden en dronk een flesje met jus d’orange. Trudy was bezig  op zowel haar tablet als haar mobieltje. Een paar plaatselijke SRT-mannen zaten aan bureaus te tikken op hun laptops.

“Stone, waarom ben je hier?” zei Begley. De kamer viel stil toen hij sprak. Iedereen keek naar hem.

Luke glimlachte. “Ron, voor één keer ben ik blij om je te zien. We hebben eindelijk een doorbraak in de zaak. Ali Nassar schreef een kwart miljoen dollar over van een buitenlandse rekening naar Ken Bryant, de dode concierge van het Center. Nassar heeft miljoenen dollars besteed aan robotdrones van militaire kwaliteit. En gisternacht, terwijl de dieven bezig waren in het Center, boekte hij een vliegticket naar Venezuela voor vanmiddag.”

Begley schudde zijn hoofd. “Dat maakt geen indruk op mij.”

“We moeten hem aanhouden, Ron. We mogen hem niet laten ontsnappen. Als het hem lukt om Venezuela te bereiken dan wordt het moeilijk om hem terug te krijgen.”

Begley keek naar Ed. “Een epileptische aanval, Newsam? Grappig. Ik heb je personeelsdossier laten doornemen. Je hebt helemaal geen aanvallen. Je bent nooit gewond geweest in Afghanistan.”

Ed bewoog zich nauwelijks. Hij stak zijn wijsvinger op. “Incorrect. Twee keer ben ik gewond geraakt. De eerste keer gebroken ribben, een hersenschudding en een gebroken arm toen onze Humvee over een bermbom reed en over de kop vloog. De jongen naast mij verloor zijn been.” Hij haalde zijn schouders op. “De tweede keer, een kogel door de kuit. De kogel rukte een flink stuk vlees eruit. Ze moesten vlees van mijn kont nemen om de spier op te kunnen bouwen. Tot op de dag van vandaag is het vlees van mijn kont een andere kleur bruin dan de rest van mjin been. Je kunt de lijn zien waar ze gehecht zijn. Wil je het zien?”

Begley zei niets.

“In ieder geval klinkt het als wonden in mijn oren. Ik heb twee Purple Heart-onderscheidingen, dus het lijkt mij dat de overheid ook ermee eens is.”

“Ik bedoelde dat je nooit hersenletsel hebt opgelopen.”

Ed keek weer het raam uit. “Dat is wat anders.”

“Begley, luister je naar me?” vroeg Luke. “We hebben de man die de terreurcel gefinancieerd heeft. En we weten welk transportmiddel gebruikt wordt. Het is een drone-aanslag. En dat betekent dat er een grote kans is dat het niet hier plaatsvindt. Er is geen ruimte om te vliegen in Manhattan voor dit soort drones. We zoeken naar een drone die een vuile bom op een specifiek afgeschermd doelwit zal laten storten. En de drone zal waarschijnlijk onder de radar vliegen.”

Begley glimlachte. “Je hebt geen idee waar je het over hebt, Stone. Het zou bijna grappig zijn als je niet zo serieus erover was. We hebben alle inlichtingen die we nodig hebben. We weten wat de doelwitten zijn. Ibrahim Abdulraman, herinner je hem? De man zonder vingerafdrukken? Zijn neef zit in de gevangenis in Egypte. Ze hebben hem meer dan een uur lang ondervraagd.”

“Hem gemarteld,” zei Stone.

“Ongeveer hetzelfde als wat jullie twee deden, of niet soms?”

“Dat was anders,” zei Stone. “We braken een man zijn vingers om een wachtwoord van een computer te achterhalen. Dat was informatie die we meteen konden verifiëren.”

“Er zijn drie mogelijke doelwitten,” zei Begley. “De aanvallers hebben de vrijheid om een van deze doelwitten te kiezen, afhankelijk van de situatie ter plekke. Het eerste doelwit is het ondergrondse restaurant van het Grand Central Terminal treinstation tijdens lunchtijd. Het is altijd vol met mensen. We prioriteren deze plek als de meest waarschijnlijke. We hebben agenten met geigertellers bij elke ingang van het station.”

Luke schudde zijn hoofd. “Je kunt die informatie niet vertrouwen. Ze waterboarden mensen in Egypte. Dat weet je. Ze elektrocuteren ze. Ze hangen ze op aan de polsen. Ze spietsen ze aan ijzeren staven. De verdachten zullen van alles zeggen om het martelen te laten stoppen.”

Begley ging door, hem negerend. “Het tweede meest waarschijnlijke doelwit is de PATH-trein van Hoboken naar Manhattan. Die treinen zijn altijd druk en ze zijn lange tijd onder de rivier de Hudson. Dezelfde procedure daar, geigertellers bij elke ingang aan beide zijden van de rivier. Het derde doelwit is de Midtown Tunnel door een auto-ongeluk te veroorzaken in de tunnel. Als er dan een verkeersopstopping is ontstaan, laten ze de bom ontploffen. We controleren alle auto’s aan beide zijden van de tunnel maar dit is het meest onwaarschijnlijke doelwit. Er zijn teveel onzekere factoren om een goede aanslag te kunnen garanderen. Begrijp je wat ik bedoel, Stone? We hebben het onder controle.”

“Je hebt het mis, Begley. Je kunt inlichtingen die je door martelen verkrijgt niet vertrouwen.”

“Nee. Jij hebt het mis. Weet je waarom ik je over de doelwitten heb verteld? Zodat je zou begrijpen dat je er helemaal naast zit. Je hebt op spoken gejaagd. Je bent niet meer op de hoogte, bovendien ben je geschorst. Dus ga naar huis en laat ons volwassenen dit afhandelen, oké?”

Begley wendde zich tot de twee mannen naast hem. “Ik wil dat deze man, en de man bij het raam, naar buiten worden geleid. Geef ze drie minuten om hun eigendommen bij elkaar te pakken en leidt ze dan weg.”

Begley verliet de kamer, een stilte achterlatend.

Luke stond in het midden van de kamer, starend naar de twee mannen die hem naar buiten zouden begeleiden. De mannen keken expressieloos naar hem. Luke keek de kamer rond. Iedereen keek naar hem.

Hoofdstuk 19

08:19 uur

Oostzijde van Manhattan

“Ik neem aan dat we geen hoge prioriteit meer zijn,” zei Ed Newsam.

De zwarte SUV stond net buiten de betonnen barrières van het helikopterplatform op 34th Street waar ze bijna vijf uur geleden geland waren. Het ochtendverkeer zoefde aan ze voorbij op de FDR Drive. De helikopter was er nog niet dus ze wachtten achterin de SUV. Terwijl ze wachtten kwam een grote witte Sikorsky, een populaire helikopter onder zakenmannen, over de rivier gevlogen.

De helikopter landde en een groep asociaal uitziende jongeren klom eruit. De ene jongen droeg strakke zwarte jeans zonder shirt. Zijn haar was blauw met pieken en zijn magere bovenlijf zat vol met tatoeages. Een andere zeer magere jongen droeg een knalblauw pak met een bijbehorende bolhoed op zijn hoofd. De drie vrouwen die erbij waren zagen eruit als prostituees van twintig jaar geleden, gekleed in minirokjes, haltertopjes en torenhoge pumps. De hele groep was aan het wankelen, lachen en ze lieten dingen vallen. Ze leken dronken.

Twee erg stevige oudere mannen, de ene blank en de andere zwart, beide compleet kaalgeschoren liepen achter de jongeren. De grote mannen waren klassiek gekleed in zwarte T-shirts en blauwe jeans.

Ze stapten allemaal in een verlengde witte limousine. Binnen een paar seconden verdween de limo in het verkeer. Hun helikopter was alweer vertrokken. Het landde, liet de jongeren eruit en vertrok direct erna.

“Maak je je ongerust?” vroeg Luke.

Newsam lag onderuitgezakt op de achterbank, zo lag hij er meestal bij in zijn vrije tijd. “Over wat?”

Luke haalde zijn schouders op. “Ik weet het niet, je baan verliezen misschien?”

Newsam glimlachte. “Ik denk niet dat ze me zullen ontslaan. Het is allemaal politiek, man. Een of andere hoge piet beschermt Ali Nassar, dat is alles. Luister, we hebben de juiste man. Jij weet het en ik weet het. Als vandaag een vuile bom afgaat, God verhoede dat, dan zullen er koppen rollen. Maar onze koppen niet. Een aantal mensen in het Midden-Oosten zullen sterven in een aantal luchtaanvallen. Ali Nassar zal met een kogel door zijn kop ergens in een steegje in Caracas opduiken. En niets van dit alles haalt de kranten. Jij en ik zullen stilletjes een bonus krijgen zodat we onze mond houden. En we zullen er nooit wat van snappen, waarschijnlijk omdat het allemaal onlogisch is. En de persoon die het allemaal aanstuurt gaat gewoon door als vanouds.”

Luke kreunde. Cynisch gepraat was normaal tussen de geheime agenten onderling. Maar Luke had er nooit aan meegedaan. Hij probeerde het altijd simpel te houden, de goeien tegen de schurken. Dat was het wereldbeeld dat hij als een beschermende deken om zich heen hield. Hij moest toegeven dat na vanochtend die deken minder warm aanvoelde.

“En als er geen bom afgaat?”

Eds glimlach werd breder. “Dan neem ik aan dat ze zullen beweren dat we een aardige kerel, die de wereld alleen maar een betere plaats wil maken, hebben mishandeld. Wat maakt het uit? Je zag die kinderen daarnet? Rocksterren, TV-sterren, wie weet? Mijn kleine meiden hadden het waarschijnlijk onmiddellijk geweten. Zag je de grote kerels die erbij waren? Bodyguards. Dat heb ik een tijdje gedaan nadat ik terugkwam van een buitenlandse missie. De werkuren zijn verschrikkelijk, jongeren zijn net weerwolven. Ze komen alleen ’s nachts naar buiten. Maar het wordt goed betaald. Ik zou het weer doen als het moet. Een kerel als ik, die niet roestig wordt, heeft veel opties in deze wereld.”

Luke’s telefoon belde. Hij keek naar het nummer. Het was Becca.

“Het is mijn vrouw. Ik moet opnemen.”

“Ga je gang,” zei Ed. “Ik ga een dutje doen.”

“Hoi, schat,” zei Luke terwijl hij op de groene knop drukte. Hij probeerde vrolijk te klinken, meer voor haar dan voor zichzelf.

“Luke?”

“Ja,” zei hij. “Hoi.”

“Liefje, het is goed om je stem te horen,” zei ze. “Ik maakte me ongerust over je, maar ik wilde je niet storen. Het is op alle nieuwszendingen. Daarvoor werd je opgeroepen, of niet dan? Het gestolen radioactief materiaal?”

“Ja, dat klopt.”

“Hoe gaat het?”

“Ik ben twintig minuten geleden van de zaak gehaald. Ik ben in feite op weg naar huis.”

“Daar ben ik blij om maar is dat goed of slecht?”

“Het is politiek, kun je zeggen. Maar het zal absoluut heerlijk zijn om naar huis te gaan en deze nacht achter me te laten. Wat ben jij aan het doen?”

“Nou, Gunner en ik hebben besloten om een dagje vrij te nemen en iets leuks te gaan doen. Hij kon niet slapen gisternacht en ik ook niet. We missen je, Luke. We willen dat je die gekke baan van je voor altijd achterlaat. Dus ik dacht dat, omdat Gunner in totaal maar vier dagen school heeft gemist dit jaar en ik nog heel veel vrije dagen tegoed heb, we best een dag kunnen overslaan.”

“Tuurlijk,” zei Luke. “Waarom niet? Wat zijn jullie van plan om te gaan doen?”

“Het plan was om naar de stad te gaan. Ik wilde naar het Lucht en Ruimte Museum gaan en hij naar het Spionnenmuseum natuurlijk.”

Luke glimlachte. “Natuurlijk.”

“Maar nu met dat hele terreurgedoe, weet ik het niet. Ze zeggen dat ze overal de beveiliging verdubbelen, vooral bij toeristische attracties. Het is toch best eng. Dus ik laat hem nog een uur slapen terwijl ik iets anders verzin om te doen. Eerst laat ontbijten en dan, ja, wat? Naar de bioscoop? Ik neem aan dat een bioscoop in een buitenwijk tijdens een matineevoorstelling, vrij oninteressant is voor terroristen. Toch?”

Hij moest bijna lachen. “Ha, ja. Ik denk niet dat ze al die moeite doen voor zo’n doelwit.”

“Misschien gaan we daarna naar de klimmuur en met de lunch kunnen we krabkoekjes gaan eten.”

“Klinkt alsof het een leuke dag wordt.”

“Zullen we op jou wachten?” vroeg ze.

“Ik zou wel willen maar wij wachten op de helikopter. Ik weet niet wanneer ik thuis kom. Bovendien ben ik al meer dan vierentwintig uur op.”

Nadat ze hadden opgehangen, deed Luke zijn ogen dicht en stond zichzelf toe om even te sluimeren. Was Ed naast hem aan het snurken? Het klonk wel zo. Luke zag zijn toekomst voor zich. De vakantietijd van de universiteit was voorbij. Hij had een tijdelijke aanstelling gehad om een aantal lessen te geven. Hij had ervan genoten en hij kon zichzelf vaker les zien geven. Misschien een masteropleiding doen waardoor hij ergens een voltijdbaan als docent kon krijgen. Iemand als hij en met zijn ervaring zou geen moeite moeten hebben om een leerstoel te krijgen. Hij was tenslotte een voormalig 75^e Rangers en Delta Force Speciale Operaties commando die overal ter wereld werd ingezet en gevechtservaring had. Bovendien was hij een antiterreuragent bij de FBI geweest.

Hij stelde zich de komende zomer voor. Hij en Becca hadden een klein zomerhuisje in Chesapeake Bay. Het huis was al generaties lang in haar familie. De locatie van het huis was perfect, boven op een rots met uitzicht over het water. Een gammele trap liep langs de rots naar de steiger beneden toe. In de zomertijd had Luke er een oude boot liggen. Gunner was nu zo oud dat Luke hem dingen kon leren. Misschien kon Luke hem leren waterskiën dit jaar. Of misschien het sturen van de boot.

Luke creëerde een beeld in zijn hoofd. Met zijn drietjes zaten ze aan tafel op het terras aan de achterkant van het zomerhuisje. De zon ging in het westen onder over het water. Het was het einde van een lange dag zwemmen en varen. Ze aten mosselen en een fles witte wijn stond open op tafel. Hij kon het allemaal in levendige details voor zich zien. Terwijl ze zaten te eten en te lachen, hoorden ze opeens een keiharde luchtsirene afgaan. Het loeide en loeide, luid door de lucht.

Hij opende zijn ogen. De telefoon ging af.

“Ga je vandaag nog antwoorden?” vroeg Ed Newsam. “Of zal ik opnemen?”

Luke nam op zonder te kijken wie het was.

“Stone,” zei hij.

“Luke, Trudy hier. Luister, ik weet dat je tegen me loog. Ik weet dat je geschorst bent. Daar moeten we het nog eens een andere keer over hebben.”

“Oké.”

“We hebben zojuist nieuwe inlichtingen gekregen. Het staat op het grote bord. Een man is ongeveer veertig minuten geleden naar Baltimore Memorial ziekenhuis gebracht in kritische toestand. Hij lijdt aan acute stralingsvergiftiging en heeft ten minste twee schotwonden in zijn rug. Hij werd door twee vissers gevonden onder een snelwegviaduct aan de kade in Baltimore.”

“Wie is het?”

“Zijn naam is Eldrick Thomas. Ook wel LT genaamd of Abdul Malik. Achtentwintig jaar, Afrikaans-Amerikaan. Geboren en getogen in Brownsville, Brooklyn. Een ellenlang strafblad met meerdere gevangenisstraffen gedurende de afgelopen tien jaar. Mishandeling, gewapende overvallen, wapenbezit. Het scheelt niet veel voordat hij een lange gevangenisstraf zal krijgen.”

“Oké, hij is een schurk,” zei Luke.

“Nog relevanter, hij zat twee keer samen met Ken Bryant gevangen. Een keer op Rikers Island, vijf maanden, en een keer bijna twee jaar in de Clinton Correctional Center gevangenis. Hij was lid van dezelfde bende als Bryant, de Black Gangster Family. Hij bekeerde zich tot de islam in de gevangenis en Abdul Malik werd zijn islamitische naam. Hij maakte drie disciplinaire overtredingen waarbij gevechten uitbraken omdat hij andere gevangenen probeerde te bekeren. Hij sprak vooral over de noodzaak van Jihad binnen de grenzen van de Verenigde Staten. Een van die gevechten resulteerde in een maand in de isoleercel.”

Luke werd alert. Hij keek naar Ed. Ed was opmerkzaam geworden door Luke’s lichaamstaal en zat rechtop.

“Nu komt het,” zei Trudy. “Eldrick Thomas en Ken Bryant waren vrienden in de gevangenis. Ze leken als twee druppels water op elkaar. De andere gevangenen en de bewakers noemden hen vaak de Tweeling. Ik kijk nu naar hun politiefotos op Swanns scherm. Ze zouden zo broers kunnen zijn. Je zou ze zelfs kunnen verwisselen.’

“Waarom is hij in Baltimore?” vroeg Luke.

“Niemand weet het.”

“Heeft iemand met hem gesproken?”

“Negatief. Hij was bewusteloos toen ze hem binnenbrachten. Hij ligt op dit moment op de operatietafel om de kogels te verwijderen. Hij is onder narcose.”

“Haalt hij het?”

“Ze verwachten dat hij de operatie overleeft maar meer dan dat weten ze niet.”

“Waarom vertel je me dit allemaal?”

Hij kon haar glimlach aan de andere kant van de lijn voelen. “Ik dacht dat je het zou willen weten.”

“Wie zijn mijn helikopterpiloten?” vroeg Luke.

“Rachel en Jacob,” zei Trudy. “Ik heb ze speciaal voor je geregeld.”

“Bondgenoten,” zei Luke.

“Juist.”

Het gesprek eindigde. Luke tuurde over het water. Een zwarte Bell-helikopter kwam eraan. Dat was hun vlucht. Zijn survivaltas lag aan zijn voeten. Hij opende het en greep rond, op zoek naar zijn dexedrine-pillen. Hij vond ze en hield het flesje omhoog zodat Ed het kon inspecteren.

“Dexies,” zei Ed. “Ik leefde op die dingen in Afghanistan. Nam ze de hele dag door. Ze zijn dodelijk.”

Luke knikte.

“Ik weet het.”

Hij opende het flesje en liet voorzichtig twee capsules in zijn hand vallen. De ene helft van elke capsule was roodbruin, de andere half doorzichtig.

“Het ziet ernaar uit dat we nog één kans krijgen, als je wilt. Ben je klaar om vanmorgen nog wat regels te overtreden?”

Ed nam een capsule van Luke’s hand. Hij stopte het in zijn mond en slok het door. Hij keek op zijn horloge.

“Ik denk dat ik wel wat tijd over heb.”