Текст книги "Дванаццаць актаў (зборнік)"

Усё. Я сядзеў на тумбачцы, падціснуўшы ногі – нерухома, як маленькі Буда. Як дурненькі Буда. Я не знаў, што рабіць. Я не ведаў, куды падзецца. Я не разумеў, як пасля гэтага жыць. Бо я тады яшчэ і не здагадваўся, што Буда – сын імператара, што ўсё гэта ён дазваляе, бо ён тоўсты і вясёлы, і шалёна шчаслівы ад жыцця. Пра гэта толькі нядаўна даведаўся я ад бацькі Лі-Лі, які чамусьці назваў сваю дачку па-кітайску.

А тады я нібыта падвёў самога сябе… Схлусіў самому сабе, здрадзіў… Я быў перакананы, што да гэтага гатовы, ці ні кожную ноч і ні кожны дзень уяўляючы, як яно будзе. Як нарэшце паспытаю я, як яно не ў кулачку, а там, у бяздоннай таямніцы, у валасістай шчыліне, у яе спратах і сховах, дзе спазнаю, што такое пытка. Чыя і якая, дзявочая ці жаночая – усё адно, але лепей жаночая, бо ў таямнічую слодыч дзявочай, гледзячы на аднакласніц, не надта верыў. У трызненнях сваіх я падсцерагаў недзе – найчасцей за стогам у толькі што скошаным лузе – белую-белую, дзябёлую-дзябёлую, з малочнымі грудзямі дзеўку ў чырвонай спадніцы, валіў яе ў стог, задзіраў ёй чырвоную спадніцу на малочныя грудзі, каленямі разводзіў яе мясістыя ляжкі – і!.. І першае, што я пастанавіў для сябе ў сваіх уяўленнях – гэта ўтыркнуцца ў пытку, увагнацца па корань, увайсці ў яе і не выходзіць. Ні за што і ніколі не выходзіць, быць у ёй, быць і быць…

І што наяве?.. Наяве яйчыкі, пафарбаваныя ёдам, і ўсяго адзіны дотык, адзін лізунок – і гатова: саплівенькі струменьчык… І даволі, і хопіць, і не трэба болей… І ніякай бяздоннай таямніцы, валасістай шчыліны… І наогул няма нічога, у чым бы хацелася быць, быць і быць, і нічога не хочацца, апроч як збегчы, знікнуць, прапасці. Я разломваўся, распадаўся, рассыпаўся, я не пазнаваў сябе. Усе ўяўленні мае – міражы, усё жыццё маё – пыл і прах. Я не той, кім думаў быць, я падмануўся, прыняўшы сябе за іншага. О, жах!..

Мне было трынаццаць з паловай гадоў, і я быў упэўнены, што за плячыма маімі – багаты сексуальны досвед. Досвед уяўленняў і досвед мастурбацый – само сабой. Але не толькі ён. У шэсць гадоў падпітыя вясковыя мужыкі паклалі мяне на дванаццацігадовую дачку суседзяў, якая сказала мне, што я магу рабіць з ёй усё, што захачу, толькі не пісяць у яе. “Непісяць”, – гэта я цяпер так кажу, бо ніякавата, а насампраўдзе яна сказала: “Толькі не сцы”. Пасля гэтага я доўга быў перакананы, што мужыкі завальваюцца на баб, каб пасцаць, і, не разумеючы, грэбліва здзіўляўся…

У сем гадоў я прынёс у школу прэзерватыў, які знайшоў пад матрацам у бацькоўскім ложку, пад якім праляжаў я ўночы з гадзіну, пакуль маці з бацькам не адскакалі на ім і не заснулі. Я не думаў, што бацька душыць маці і яна праз тое войкае, бо ведаў, што ён з ёй робіць. Мне было цікава, як ён, яна, яны гэта робяць, але з-пад ложка ўночы што ўбачыш?

Залез я ў сховішча пад ложкам не толькі таму, што мне было цікава. Я ўжо неаднойчы чуў, як бацькі ўночы скачуць і войкаюць, войкаюць і скачуць – і ўдзень мне сорамна было глядзець на маці і страшнавата на бацьку. Я не любіў іх за тое, чым яны па начах займаюцца. Да таго ж я думаў, што гэтым займаюцца толькі яны, адны яны – і яны вырадкі. Гэта трэба было ўдакладніць і праверыць.

Я надзьмуў прэзерватыў у нашым 1 “А” класе, завязаў яго нітачкай – і ўсе мае аднакласнікі пачалі з ім гуляцца. Я глядзеў на іх і бачыў, што ніхто з іх нават не здагадваецца, з чым гуляецца. Бацькі ў іх, выходзіла, не такія, як мае, такія толькі ў мяне. Калі ўвайшла настаўніца і спытала, што гэта такое і хто гэта прынёс, я сказаў, што гэта я прынёс і што гэта паветраны шарык, які знайшоў я пад матрацам у бацькоўскім ложку. Калі настаўніца зружавела, я зразумеў, што яна дакладна ведае пра тое, што гэта не паветраны шарык, а значыць, гэтым займаюцца ўсе, у тым ліку і настаўнікі. Мне стала прасцей, я без сораму пачаў глядзець на маці і без страху на бацьку, хоць настаўніца яму пра ўсё данесла – і ён мяне так дзягаю са спражкай адцягнуў, што я дні тры мог толькі на краёк прысаджвацца ці стаяць за партай, а настаўніца, лярва старая гадоў трыццаці, не адпускала мяне з урокаў і глядзела то сурова, то ўсміхаючыся.

У дзевяць гадоў каля лазні, дзе я падглядваў з-за разбітай і паваленай маланкай вярбы, як распараныя, чырвоныя бабы бегаюць асвяжацца да рэчкі, мяне злавіла распарана-чырвоная Ванда Бышынская, Бычыха, як яе празывалі. Яна ўсцягнула мяне на сябе і хацела са мной нешта зрабіць, але нічога не выйшла, і Бычыха са злосці ўшчаміла мой струк у расколіну вярбы, адкуль мяне са струком маім разам ледзьве вызвалілі мужыкі, што ішлі да лазні – добра, што бабы мыліся першымі. Уявіце, чаго я наслухаўся ад мужыкоў і ў той дзень, і пазней… А Бычыху хоць бы хто папракнуў. Наадварот, жартавалі ўсё развясёла: “Ну, блядзюга шалёная!.. Яшчэ дзякуй Богу скажы, што ўсіх астатніх баб не паклікала – і на шуфель цябе не пасадзілі…” Тады я зразумеў, што нават у сельскіх мужыкоў, простых і грубых, да жанчын усё ж асаблівая адносіны. Нават да такіх, як Бычыха.

Дарэчы, вы ўяўляеце, што такое пасадзіць на шуфель?.. Ведаеце пра такую забаву, каго-небудзь з вас, мужыкоў, садзілі?.. Гэта калі бабы ловяць падшыванца, салдаціка, а здолеюць, дык і мужыка, падымаюць ягонага раманчыка, перавязваюць, перацягваюць каля кораня, каб кроў не адыходзіла, каб раманчык стаяў і не падаў, садзяць салдаціка на шуфель, па чарзе калышуць яго на шуфлі ўверх-уніз, як горан кавальскі раздзімаюць, і па чарзе надзяваюцца на раманчыка… Іншым разам, калі баб збіралася каля шуфля столькі, як у лазні, дык здаралася, што раманчык яшчэ стаяў, а салдацік ужо і не жыў… так што якія ў мяне могуць быць прэтэнзіі да феі Таццяны Савельеўны? Ніякіх, нават смешна…

Іх і не было. Сама па сабе Таццяна Савельеўна з інстытутам яе медыцынскім і медыцынскім пунктам у піянерскім лагеры ніколькі мяне не цікавіла, значэнне мелі толькі яе тварожныя цыцкі з пупырыстымі малінінамі, карычнева-кучаравая шчотачка яе пыткі на крайку зэдліка, толькі яе функцыя. На месцы феі магла быць і суседская дачка, і Бычыха, і мая школьная настаўніца, і хто заўгодна… Але гэта была Таццяна Савельеўна – і яна нездарма ў медыцынскім інстытуце вучылася на педыятра.

– Не бойся, салодзенькі мой… – шапнула яна, злізваючы з губ саплівенькі мой струменьчык, і стала гуляцца адной рукой з маім падвялым раманчыкам, а другой – з пафарбаванымі яйчыкамі, зноў схіляючыся да мяне, і раптам так накінулася на раманчыка, што я сапраўды забаяўся, каб не праглынула. У яйчыках цяплела і гарачэла, і раманчык не стаў разам са мной баяцца, а – торг-торг, торг-торг, торг-торг – вяртаўся ў шэрагі стойкіх алавяных салдацікаў такім цвёрдзенькім, хоць ты барабанчыкі яму давай. Таццяна Савельеўна ўзялася за мае шчыкалаткі, падняла мае ногі і па тварожных гурбах апусціла ў выраз халата спачатку іх… потым, прыпадымаючыся і прыціскаючыся, раманчыка з барабанчыкамі… пасля схапілася за мае кумпячкі, зграбла з тумбачкі і закінула пад халат мяне ўсяго, кульнуўшыся са мной дагары на ложак – трук-та-рук паадляталі і пасыпаліся з халата гузікі. Я аказаўся на ёй і амаль адначасова, у тое ж імгненне ў ёй – яна яшчэ ці не ў палёце злавіла майго раманчыка і проста ўтыркнула яго ў сябе, як моркаўку ў снежную бабу! Я і здзівіцца не паспеў з яе спрыту, нават не ўцяміў, што гэта адбылося. Гоп-гоп-гоп-гоп – пачала яна падкідваць мяне, абдымаючы аберуч, каб не ўзляцеў і не зваліўся, і я зразумеў нарэшце, што гэта якраз тое – бездань, шчыліна, таямніца, што тут і цяпер, падкідваючыся, я і спазнаюпытку, але нічога такога, каб быць там, быць і быць, не адчуваў, заварожана гледзячы на тварожныя гурбы, якія матляліся і калыхаліся перад маімі вачыма і з якіх, здавалася, вось-вось пырсне малінавая кроў.

“Гух!” – абваліўся пад намі спачатку ў нагах, пасля адразу “гах!” – у галовах абваліўся, даламаны ў нейкай, можа быць, і ў нашай палаце, ложак, і склаліся на мне, балюча ўдарыўшы, ягоныя нікеліраваныя спінкі.

Да ўсяго, што балела, мне яшчэ і гэта! – а Таццяна Савельеўна хоць бы запынілася! Закочваючы вочы і раздзімаючы ноздры, яна падскоквала пада мной і падскоквала, і жалезныя спінкі ложка бразгалі на мне і бразгалі, стук і грук стаяў, як у кузні, і нарэшце:

– Таццяна Савельеўна, што ў вас там?.. – настойліва грукнулі ў дзверы. – Дзе гэты падшыванец падзеўся, з міліцыі разбірацца прыехалі!..

Голас за дзвярыма быў голасам начальніка лагера, з якім Таццяна Савельеўна ці не штоночы сустракалася ў лесе за мурашнікамі, – і Таццяна Савельеўна замерла на скаку. Яна ўся сціснулася, сцялася, учапілася ўся за ўсяго мяне. Мы склешчыліся.

Я не знаў, што мы склешчыліся, я наогул не ведаў, што такое бывае, што так іншым разам здараецца, калі жанчына нечакана і глыбінна, да жудасці палохаецца. Тады яшчэ не ведала гэтага і Таццяна Савельеўна, якая хоць і была студэнткай медыцынскага інстытута, але вучылася на педыятра, а не на сексапатолага. Яна спіхвала, скідвала мяне з сябе нагамі, жыватом, рукамі і грудзямі, але тым, чым трымала, не адпускала. Там мне ўжо балела найбольш, і, відаць, не меней і ёй балела – і яна стала бялець і без таго белым тварам, глядзець на мяне з жахам, пачала нешта такое ўспамінаць і пра нешта такое здагадвацца…

І пакуль ламалі дзверы і ўрываліся начальнік лагера з міліцыяй, і пакуль ехалі дактары хуткай дапамогі з насілкамі, я ўсё быў, быў і быў у ёй, як некалі ўяўляў і марыў, утыркнуўся, увагнаўся, увайшоў і не выходзіў з яе – і нас разнялі, раз’ядналі, разлучылі навек толькі ў бальніцы.

Гідка было, страшна і сорамна. Але тое, што гідка, што страшна, што сорамна – забылася. Як і тое, што прычыніўся я тым днём да смерці чалавека. Я не хацеў, я жартаваў, я быў хлапчуком. І, можа быць, некалі я і памру з тым днём, абняўшыся ў ім са студэнткай медыцынскага інстытута Таццянай Савельеўнай. Увайду ў яе і не выйду, і буду ў ёй, і буду, і буду… Дзе яна цяпер, пухленькая мая?..

Шкада, што ўтапіўся Блонька. Ён не прамінуў бы мне адпомсціць, ён злаўчыўся б неяк і сфатаграфаваў мяне, яшчэ трынаццацігадовага і ўжо склешчанага, на насілках, на пухленькай Таццяне Савельеўне… Які б гэта быў фотаздымак, ён бы ў залатой раме ў мяне вісеў!..

Пістончык
Мікракосм

Сярога жыў з бацькамі ў спальным раёне горада Трэшчына і жыццю не радаваўся. Жыццё выклікала ў яго толькі пытанні. Напрыклад, “чаму людзі дурныя?” або “навошта растуць валасы на грудзях?” Ён не быў дэбілам, а проста чалавекам без тармазоў і гатовых адказаў.

Сярога працаваў на лікёра-гарэлачным заводзе і ўсіх людзей ацэньваў па саракаградуснай шкале. Ад нуля да пяці градусаў атрымлівала поўная свалата. Ад пяці да дваццаці – свалата няпоўная. Ад дваццаці да трыццаці – тыя, хто свалату церпіць. Ну і ад трыццаці і вышэй – хто вядзе са свалатой вечны няўдзячны бой.

Горад Трэшчына, па падліках Сярогі, не меў ніякага права ні на якія кампліменты і прыгожыя эпітэты. Бо каля васьмідзесяці адсоткаў жыхароў складалі адна-двухградуснікі. З такім раскладам нават дзіўна, што тут дагэтуль працуе і не зачыніўся абласны тэатр “Ружжо імя Чэхава” і выходзіць літаратурны альманах “Мяса Пегаса”.

Сярога яшчэ з дзіцячага садка зарабіў сабе рэпутацыю эксцэнтрыка. У свае дваццаць чатыры ён паспеў сабраць за сабой цэлы шлейф феерычных выхадак. За што пацаны заўсёды бралі хлопца з сабой у кампанію.

Час, праведзены з Сярогам, неадменна атрымліваў статус незабыўнага. Адным з галоўных хітоў, які распавядалі ўсе яго знаёмыя направа і налева, была гісторыя пра шлюху Астралябію. Яе падарылі Сярогу на дваццацігоддзе ў спадзеве, што ягоны палавы орган нарэшце ўбачыць нешта цікавейшае за ўнітаз. У свае гады Сярога умудрыўся не спорціць аніводнай бабы. Нават у школе аднакласніца Тумбачка, якая давала ўсім, хто папросіць, Сярогу ігнаравала. Але вернемся да шлюхі.

Астралябію так празвалі за астранамічныя расцэнкі за свае паслугі. Выпіўшы з сябрамі за юбілей у бары “Мокрае Горла”, Сярога павёз прастытутку дадому, пазнаёміў яе са сваімі бацькамі, яны разам папілі чайку. А потым Сярога зачыніўся з Астралябіяй у сваім пакоі і пачаў распытваць няшчасную на розныя тэмы: якія ты любіш макароны, чаму галава круглая, навошта сусвету планета Сатурн, колькі пальцаў у Сталіна, ці маюць душу памідоры, чаму слова “душа” пішацца з маленькай літары, які мікракосм у дажджавога чарвяка… Карацей, атакаваў яе мозг умела. Урэшце, праз гадзіну, з лютай завірухай у мазгах, Астралябія паслала юбіляра нах і пайшла лавіць таксі. Пасля гэтага да Сярогі прыпячаталася мянушка Мікракосм, а ўсе гарадскія работніцы панэлі занеслі яго ў свае доўгія чорныя спісы.

У адрозненні ад сына, бацька Сярогі быў лавеласам са стажам. Праўда, з часам збухаўся. Пасля змены Калян, або Міколка Пару-Раз, як яго клікалі жанчынкі з бухгалтэрыі, з калегамі па зборачным цэху выбіраўся ў бар “Сіні Бусел”. Бар “Сіні Бусел” быў яшчэ той ташнілаўкай. Там ядналіся ўсе: старыя шчыпачы, ветэраны радыёрынку, гопнікі з суседняга чыгуначнага тэхнікума, мужычкі з райцэнтра і, звычайна, рабочыя з завода, грузчыкі, бамжы, спітыя пенсіянеры, дурныя навучэнцы ПТВ і наіўныя юныя графаманы.

Заліўшы пуза, Калян прыпаўзаў дадому і пачынаў вучыць сына сваім мужыцкім мудрасцям, якія зводзіліся да трох пунктаў: не вер, не бойся, не насі. “Бабы любяць хлусіць, любяць прыгразіць міліцыяй, але найбольш – калі з імі носяцца як з каралевамі”, – казаў ён, лежачы на канапе і мацаючы ціхамірную маму за дупу. Сярога нават не спрабаваў дзейнічаць паводле бацькавых метадаў. Бо ягоная складаная натура адмаўлялася падпарадкоўвацца гэтым прастацкім запаведзям. Мама Сярогі, Віталіна Спартакаўна, залівала слязамі шчокі і падбароддзе, назіраючы, як сын ходзіць па Трэшчыне бабылём, а суседзі па пад’ездзе падступна з яго гыгыкаюць. І ўрэшце, каб дапамагчы свайму Сярожыку, вырашыла звярнуцца да магіі. Кожны год на лета сын ездзіў да бабкі ў Пінскі раён. Брунгільда Якаўна лічылася спецом па варажбе і наогул цёмнай жанчынай, хаця працавала выкладчыцай беларускай мовы і літаратуры.

Калі ў кагосьці сохла сэрца або кідала ў тэмпературу ўсе беглі не да фельчаркі Леркі, якая, усе ведалі, давала мужыкам за шампанскае і шакаладку, а да бабкі Брунгільды, якую за вочы звалі Д’ябліха. Бо аднойчы на калгаснай птушкафабрыцы быў падзёж, заатэхнік развёў рукі, паклікалі яе, і бабка ажывіла тры сотні тысяч куранятак. Пры тым што ўсё пагалоўе паспела пасінець і пакрыцца снегам. Бабка была суворым экзэмплярам гома сапіенса – усё жыццё паліла люльку, не мыла ног і не любіла мужыкоў. Нават цяжка ўявіць, як яна выйшла замуж за дзеда і нарабіла дзяцей. Дарэчы, пра дзеда.

Ніхто не ведаў як напраўду яго звалі, бо, колькі памяталі, усе і заўсёды клікалі яго Гаўно. Гаўно для дзеда было мярылам усіх каштоўнасцяў і чалавечых учынках. Адным гэтым словам ён перадаваў увесь комплекс складаных эмоцый і разумовых канструкцый, выпеставаных чалавецтвам за доўгія тысячагоддзі. Карацей, дзед, як і Сярога, быў незвычайным насельнікам планеты Зямля. Неяк ён купіў на кірмашы парсючка і назваў яго Радзіма. Па святах дзед надзяваў на Радзіму піянерскі гальштук і выводзіў на ланцужку у цэнтр вёскі да помніка ахвярам Вялікай Айчыннай Вайны. А калі свіння падрасла, то калёным жалезам выпаліў Радзіме на срацы свастыку, каб тая нагадвала кожнаму сустрэчнаму пра зверствы фашызма.

Але вернемся да нашага героя. Калі маці прывезла Сярогу, бабка Брунгільда адразу зразумела прычыну візіту. Спачатку яна пасадзіла яго на табурэтку, дастала з шафы нейкую старажытную кнігу і цэлую гадзіну бубніла пад нос незразумела што. Потым прымусіла Сярогу з’есці місу смярдзючай жоўтай мазі. А ў канцы паклала спаць ў пакоі са слоікам дохлых макрыц пад ложкам. Вярнуўшыся назад ў Трэшчыну пасля бабчынага магічнага сеансу, Сярога адразу адчуў, што насталі новыя часы. Дзеўкі і нават дарослыя жанчыны пачалі прыліпаць да яго позіркамі, як мухі да мёду. Больш за тое, часам нават некаторыя пацаны ў тралейбусе неяк не па-пацанску зазіралі ў ягоныя вялікія васільковыя вочы. Сярога пасля паездкі ў транспарце пачаў знаходзіць у кішэні паперкі з нумарамі тэлефонаў і подпісамі “хачу цябе. Галя” або “ты такі пупсік, звані. Валерыя”. Сярога гэтыя цыдулкі адразу ж выкідаў. Бо разважаў так: калі бабка дала мне такую сілу, то нехрэн яе распускаць на абы каго. А раптам выявіцца, што гэтая Валерыя – губастая фіфа з гумовымі цыцкамі або кракадзіліха ў сандалях і прышчах. Трэба браць планку вышэй і аддаваць сваю цноту прынцэсе на белым кані, красуні з аб’ёмнай душой і адменным мозгам.

А выбіраць было з чаго. Бо з кожным днём шчыльнасць флюід у яго адрас павялічвалася ў матэматычнай, геаметрычнай і трыганаметрычнай прагрэсіі адначасна. Дайшло да таго, што некаторыя цёлкі пачалі тупа хапаць яго за руку проста на вуліцы і цягнуць у бліжэйшыя кусты. Для такіх выпадкаў Сярога купіў сабе электрашокер, але пасля таго, як яго ледзь не пабілі ў маршрутцы за тое, што вырубіў цётку бальзакаўскага ўзросту, якая палезла яму пальцамі пад джынсы, прыйшлося адмовіцца ад гэтага сродку самаабароны.

Сярога доўга распрацоўваў розныя методыкі адсеву, але ўсе яны не давалі патрэбнага эфекту. Сайты знаёмстваў адпалі адразу, бо разумны чалавек туды ані нос, ані іншыя органы соваць нават і не падумае. Дыскатэкі таксама не падыходзілі. Бо шукаць у гэтых цялятніках багіню – дурны занятак. І вось, праз чатыры месяцы, калі Сярога ўжо гатовы быў здацца і аддаць самае святое абы-каму, хоць старой кашолцы без зубоў і сораму, хоць драпежнай сучцы з мёртвай хваткай, на чарговай пятнічнай п’янцы з пацанамі з’явілася яна. Даўні сябар, Лёха Шампур, прывёў з сабой на хату новую знаёміцу, высокую брунэтку з казачнымі роўнымі зубамі, казачнымі круглымі вачыма, казачнай ідэальна-круглявістай срачкай, казачным дзьвюхдзюрачным носікам, казачным трэцім памерам, і не менш казачным імем Лялька і паганялам Нядам. Пакуль усе пацаны накрывалі на стол, шынкуючы закусь, Сярога адвёў Лёху ўбок і распытаў, што за ягадка завітала ў іхняе пахмурае алкагалічнае брацтва. Выявілася, што дзеўка разам з сястрой, Валькай па мянушцы Дам, вулічнай давалкай і наркаманкай, дачка мясцовага багацея, дырэктара рыбнага завода “Немата”.

Хоць і казаў Лёха, што Лялька вельмі пераборлівая і на такіх, як яны, смаркачоў, глядзіць, як заолаг на звярушак, але Сярогу дзяўчына адразу аднасэнсоўна падміргнула. Ён нават не паспеў прычасацца, як Лялька падышла, абнюхала яго, плюхнулася на канапу і павабіла да сябе пальчыкам.

Размова і сімпатыя завязаліся імгненна. Сярога быў ў шоку, калі на ягоны няспынны канвеер пытанняў дзеўка давала вычарпальныя разгорнутыя адказы. А гэта, скажу вам, ох, як нялёгка! Паспрабуйце, напрыклад, сказаць “хто прыдумаў шпалеры?” або “як мацюкаюцца рабочыя ў Свазілендзе?” Або яшчэ складаней – “колькі ў сярэднім бактэрый пражывае на пятках старога бамжа?”

Лялька ведала ўсё. І Сярога ад каханьня ажно язык высалапіў. Дзеўка таксама растала ад ягоных чар. Яна сядзела з кропелькай поту над верхняй губой і шумна дыхала, ўздымаючы і апускаючы свае чартоўскі немагчымыя цяцкі казачнага памеру. Звінелі шклянкі за сталом, пацаны паступова гублялі сувязь з рэчаіснасцю і перыядычна валіліся з крэслаў пад стол. Але Лялька з Сярогам нічога гэтага не бачылі і не чулі. Не змаўляючыся, яны падняліся і выйшлі ў суседні пакой. Гэта была спальня Лёхавых бацькоў.

Старамодная, як самавар. Вялікі ложак з пярынай і беласнежным падушкавым хмарачосам. На лакіраванай палічцы ў галовах – табун парцалянавых слонікаў і бегемоцікаў. За паўтары секунды дзеўка скінула з сябе ўсё, апроч завушніц. У Сярогі пісюн адрэагаваў імгненна, а сківіца наадварот – адвісла. Ён пачаў было мітусліва сцягваць джынсы, каб нарэшце ўзяцца за справу, але згубіў раўнавагу, паваліўся, ударыўся носам аб падлогу. Потым яшчэ раз, і яшчэ.

Урэшце дзеўка дапамагла Сярогу, потым кінула ягонае цела на ложак, скокнула следам і пачала пазбаўляць хлопца самага святога і чыстага. Ложак калаціўся, як пузаты райцэнтраўскі аўтобус на гравійцы. У галаве ў Сярогі ўсё перамяшалася, як у кухонным міксеры. Ён глядзеў то на распараны твар сваёй першай цёлкі, то на яе пуп, то на цыцкі, то касавурыўся ў вакно, за якім па небе ляцеў касяк вялых парашутыстаў.

Ложак пошла рыпеў ад энергічных рухаў. Урэшце з паліцы над галавой Сярогі саскочыў адзін з парцалянавых слонікаў і цюкнуў акурат у лоб. За ім следам кінуўся долу парцалянавы бегемоцік. Сярога нават мыкнуў ад болю. Тады Лялька змяніла рытмічны малюнак сваіх віхлянняў, і ложак з райцэнтраўскага аўтобуса ператварыўся ў пасажырскі вагон. Ён пачаў совацца па падлозе туды і назад, грукаючы па сценцы.

Дзеўка пастаянна галасіла. Сярога лічыў гэта добрым знакам, бо чытаў у кніжках, што падобныя паводзіны азначаюць аргазм. Ледзьве ён сам паспеў дасягнуць гэтага кніжнага тэрміна, прынамсі, па апісаннях усё супадала, як з паліцы саслізнуў найбуйнейшы са слонікаў і дзеўбануў дзеўцы па патыліцы. Вагон спыніўся. Цела Лялькі абмякла. Сярога паклаў яе побач, памацаў пульс. Нічога страшнага, падумаеш, прытомнасць страціла. Як страціла, так і адшукае. А пакуль можна як у кіно – пачухаць машонку і закурыць. “Ну, вось і ўсё, – прамармытаў па-маньяцку хлопец, гладзячы дзеўку па пісьцы. – Цяпер мы пажэнімся, будзем смажыць па вечарах катлеты, глядзець серыялы. І трахацца. Так, трахацца! Дні напралёт! Бо гэта нашмат, нашмат лепш, чым жыць з бацькамі і чытаць Пруста”.