Текст книги "Almas İldırım xatirələrdə"

ALMAS İLDIRIM XATİRƏLƏRDƏ

“Xatirə Ədəbiyyatı” silsiləsindən 34-cü kitab

Almas İldırımın doğumunun 110-cu ildönümünə ithaf olunur

Ön söz

Mühacir şair Almas İldırım haqqında xatirə kitabını hazırlayarkən əlimdə olan bütün mənbələri bir araya topladım. Məlum oldu ki, indiyə qədər müəlliflər, şair haqqında kitab çap edənlər daha çox onun şeirlərinin təhlilinə yer veriblər. Şairin həyatı haqqında olan bilgilər isə tamamilə bir-birinin bənzəri olan məlumatlar idi. Halbuki, Almas İldırımın həm həyatda yaşayan övladları vardı, həm də ki mühacirət mətbuatından onunla bağlı nələrsə tapmaq mümkün idi.

Biz daha çox bu “nələrsə”nin arxasına düşdük. Çünki daha əvvəl çap etdiyimiz xatirə kitablarının bir çoxu zamanında hazırlanmış şəkildə əlimizdə idi. Ona görə də onları təkrar çap etmək, yeni redaktə, ön sözlə təqdim etmək asan idi. Amma bu dəfə işə əlimizdə heç bir xatirə olmadan girişmişdik. Əmin idik ki, nələrsə əldə edəcək, mühacirət ədəbiyyatımıza yeniliklər qazandıracağıq.

Belə də oldu.

Bir neçə il öncə təsadüfən qarşımıza Türkiyə portallarının birində bir məqalə çıxdı. Adını unutduğum köşə yazarı, Ramiz Arda adında bir müəllimin xatirə kitabının yayımlandığını, bu xatirələrin zamanında Konyada bir qəzetdə çap olunduğunu qeyd edirdi. Xüsusilə, müəllifin marağına səbəb olan xatirələr Almas İldırımla bağlı idi. Yazının müəllifi zamanında Konyada çıxan qəzetdən bu xatirələri böyük zövqlə oxuduğunu, ona görə də bunların bir kitabda toplanmasına sevindiyini bildirirdi.

Bizim üçün ən maraqlı olan isə müəllifin Almas İldırımla bağlı xatirələrdən qeydlər verməsi idi. O qeydlərdən istifadə edərək “Fərqlilər” adlı kitabımda “Türk müəllimin Almas İldırım haqqında xatirələri” adlı yazı yazdım, arxivimdə olan orijinal Almas İldırım fotoları ilə birgə təqdim etdim. Bu ərəfdə isə Ramiz Ardanın Türkiyədən sifariş verdiyim “Palet” yayınlarından çıxan “O günlər” (2014) adlı kitabı ünvanıma yetişdi. Kitabda böyük həyəcanla Almas İldırımla bağlı hissəni taparkən pərişanlıqla üzləşdim. Belə ki, kitabda Almas İldırımla bağlı cəmi bir səhifə yazı vardı, sonda müəllif qeyd edirdi ki, Almasla bağlı xatirələrimi yazacağam. Amma kitaba o xatirələr nədənsə qoyulmamışdı. Görünür, ya redaktorun səhvi olub, ya da ki bilmədiyimiz səbəbdən kitaba tam qoyulmayıb.

İnternetdə araşdırma apardım. Məlum oldu ki, Ramiz Arda bu xatirələrini 11 iyun-21 dekabr 1961-ci il tarixləri arasında “Yeni Konya” qəzetində hissə-hissə yayımlayıb.

Ramiz Arda 1909-cu ildə Kosovaya bağlı Akova kəndində doğulub, 1928-ci ildə, Türkiyədə latın qrafikasına keçilən ərəfədə Seydişehirin bir kəndində müəllimlik həyatına başlayıb. Almas İldırımla isə dərs dediyi Ağın bölgəsində tanış olub.

Baş redaktoru olduğu “Yeni Konya” qəzetində yazdığı xatirələr də elə həmin ildən ta 1945-ci ilə qədərki dövrü əhatə edir. Ramiz Arda 1983-cü il dekabrın 13-də Konyada vəfat edib.

Beləliklə, əlimizdə tək yol qalmışdı. 1961-ci ildə Konyada çap olunan “Yeni Konya”nı tapmaq. Dostumuz, jurnalist Ruslan Rəhimovun sayəsində Ankarada yaşayan həmyerlimiz, tədqiqatçı Elnur Xəlilov kitabxana arxivindən qəzeti əldə edərək Almas İldırımla bağlı hissənin elektron variantını təşkil edərək bizə göndərdi.

Bu zəhmətlərindən dolayı hər iki dosumuza təşəkkür edirik.

Ramiz Ardanın xatirələri “Hatıralarımın acı bir yaprağı: Bir dava adamı Elmas Yıldırım” adlı hər biri kiçik həcmdə olmaqla 16 hissədən ibarət idi.

Artıq ilk xatirəni tapmışdıq, digərlərini də əldə edəcəyimizə inanırdıq.

İkinci əldə etdiyimiz xatirə oğlu, şair Azər Almasın oldu. Belə ki, Elazığda keçirilən şeir törəninin materialları arasında Azər bəyin atası haqqında söylədiyi nitq əsasında yazı hazırladıq. Eləcə də, Azər bəyin və onun oğlu İldırım Rutilin mətbuata verdiyi müsahibələr əsasında xatirələr hazırladıq. Daha sonra isə Məhəmməd Əmin Rəsulzadənin Berlində çap etdiyi “Kurtuluş” jurnalından Almas İldırımın xatirə xarakterli iki məqaləsinə, “Azerbaycan”, “Yeni Kafkasya” kimi mühacirətdə çıxan digər jurnallarda isə onun ölümü ilə bağlı yazılara rastladıq.

“Kurtuluş” dərgisinin 1935-ci ildə çap olunmuş 5-ci sayında Mustafa imzası ilə yayımlanmış “Almas İldırım bəyin “Gölcük” şeiri münasibətilə” adlı bir təhlil məqaləsini də aşkarladıq. Lakin mühacirət mətbuatındakı bu kimi məqalələr xatirə xarakterli olmadığı üçün, təkcə Əbdülvahab Yurdsevərlə, Feyzi Aküzümün yazısını təqdim etməyi münasib bildik.

Türkiyəli tədqiqatçı Enver Arasın “Hazardan Hazara Elmas Yıldırım” (“Manas” Yayın Evi, 2007) kitabından isə Almasla bağlı xatirə xarakterli kiçik nüanslara rastladıq. Almas İldırım haqqında kifayət qədər biliyə sahib olan Enver Arasın da Ramiz Ardanın xatirələri ilə tanış olmadığını gördük.

Xatirə kitabını hazırlayarkən Almas İldırımla bağlı onun ailəsindən çəkilən bir neçə televiziya proqramını da izlədik. Xüsusilə, 1990-cı ildə hazırlanan “Şairin səsi”, TRT Avazın çəkdiyi “Bir yar gəlir bizlərə” və digər verilişlərdən Almas İldırımın həm özü, həm də ailəsi haqqında məlumatları topladıq.

2017-ci ilin yanvarında isə Azərbaycan Dövlət və İncəsənət Arxivində yerləşən 666 nömrəli Almas İldırım fondu ilə tanış olduq. Bu fondda qorunan xatirələrin, fotoların, yazıların, məktubların surətlərini çıxararaq bizə gərəkli olanları kitaba əlavə etdik. Xüsusən, fondda saxlanılan materiallarda Almas İldırımın Bakı həyatı haqqında bilgilər vardı.

Fondda çalışmağıma şərait yaradan Azərbaycan Respublikası Milli Arxiv İdarəsinin rəisi, tarix elmləri doktoru Ataxan Paşayevə, Dövlət Ədəbiyyat və İncəsənət Arxivinin direktoru Könül Nəsibovaya, eləcə də, filologiya elmləri doktoru Abid Tahirliyəvə AMEA Ədəbiyyat İnstitutunun Azərbaycan mühacirət ədəbiyyatı şöbəsinin müdiri, filologiya üzrə fəlsəfə doktoru Nikpur Cabbarlıya təşəkkür edirəm.

Kitabı hazırlayarkən Almas İldırım haqqında Azərbaycanda aparılan tədqiqatlara da göz yetirdim. Mühacir şair haqqında ölkəmizdə ilk tədqiqatları mərhum alimlərimiz Abbas Zamanov və Maarif Teymur aparıb. Ötən il vəfat edən ədəbiyyatşünas, mətnşünas, publisist Maarif Teymur Almas İldırım haqqında sənədli film, “Qara dastan” kitabını hazırlayıb, şairin həmkarları ilə görüşüb, çoxlu məqalələr yazıb. Eləcə də, 2004-cü ildə “Öndər” nəşriyyatı tərəfindən çap olunan Almas İldırımın “Seçilmiş əsərləri” kitabını yayımlayıb.

Mərhum professor Abbas Zamanov Almas İldırımın Bakıdakı ailə üzvləri ilə görüşən ilk şəxslərdən olub, onun haqqında televiziya proqramı hazırlayıb. 1989-cu ildə çəkilən həmin televiziya proqramını əldə etmək imkanımız olmasa da, verilişdən fotolar tapdıq, kitabın sonuna əlavə etdik.

Azərbaycanın əməkdar jurnalisti, tərcüməçi, publisist, Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin sədri (1989-2006) olmuş mərhum Hacı Hacıyev isə 60 illik fasilədən sonra Almas İldırımın şeir kitabını Bakıda yayımlayıb. Həmin kitab “Azərbaycanın didərgin salınmış övladı şair Almas İldırım şeirləri ilə” adlanır.

Azərbaycan Milli Elmlər Akademiyasının həqiqi üzvü, filologiya elmləri doktoru, professor Bəkir Nəbiyev isə Almas İldırım haqqında “Didərgin şair” adlı monoqrafiya yazıb.

Mühacirətşünas alim Nikpur Cabbarlı “Azərbaycan mühacirət poeziyası. İcmallar və portretlər” (“Elm və təhsil”, 2014) adlı əsərində Almas İldırıma ayrıca bir bölüm həsr edib.

Tədqiqatçı Sona Xəyal AYB-nin “İrs” komissiyasının “Yüzilliklər” silsiləsindən “Almas İldırım 100” kitabını hazırlayıb, digər tədqiqatçımız Aygün Həsənoğlu isə “Ölməz eşqim Almas Yıldırım” əsərini yazıb.

Eləcə də, Azərbaycanda Almas İldırım haqqında ilk yazıları yazmış şair, ədəbiyyatşünas, tərcüməçi Cəfər Rəmzinin məqaləsindən başlayaraq, imkanımız yetdiyi qədər müəlliflərin mətbuat yazılarına da diqqət göstərdik.

Onu da xatırladaq ki, 2007-ci ildə Azərbaycan Respublikasının Prezidenti tərəfindən Almas İldırımın yüz illiyi ilə bağlı sərəncam verilib. Bu sərəncama əsasən, həmin il ölkədə mühacir şairlə bağlı silsilə tədbirlər keçirilib. Həmin il Azərbaycan Respublikasının Mədəniyyət və Turizm Nazirliyi tərəfindən Almas İldırımın “Boğulmayan bir səs” adlı geniş həcmli kitabı nəşr edilib.

Almas İldırımın oğlu Azər Almas ölkəmiz müstəqillik qazandıqdan sonra bir neçə dəfə Bakıya gəlib, atası ilə bağlı təşkil edilən tədbirlərdə iştirak edib. Digər oğlu Aras Almas 13 avqust 1993-cü ildə Bakıda vəfat edib, Şüvəlanda dəfn olunub.

Onu da qeyd edək ki, Almas İldırımın Şüvəlanda heykəli qoyulub.

Almas İldırımın sağlığında Bakıda çap olunan yeganə kitabı “Dağlar səslənirkən” (1930, Azərnəşr) olub. Türkiyədə isə sağlığında “Boğulmayan bir səs” (1936) şeir kitabını, iki dəfə nəşr edilmiş “Bayatılar” kitabını nəşr edib.

Ankarada fəaliyyət göstərən Azərbaycan Kültür Dərnəyi 1953-cü ildə “Seçilmiş əsərləri”ni, 1990-da isə “İgidlərə səsləniş” adlı kitablarını çap edib.

Güney Azərbaycanda isə 1993-cü ildə Böyük Rəsulvəndin tərtibatı ilə şairin “Seçilmiş qoşquları” adlı kitabı dərc olunub.

Beləliklə, artıq əlimizdə kiçik həcmli də olsa, Almas İldırımla bağlı “Xatirə ədəbiyyatı” seriyasından kitab çıxaracaq qədər material vardı.

Kitab üçün şəxsi arxivimdə olan Almas İldırımın iki fotosunu, Türkiyədə çıxan ilk və ikinci kitabının üz qapaqlarını, Türkiyədə hazırladığı “Bayatılar” kitabının imzalı variantını və Almas İldırımın mühacir siyasilərdən Mirzə Bala Məhəmmədzadəyə yazdığı məktubu da əlavə elədik.

Artıq hazırladığımız kitab əlinizdədir, ümid edirəm ki, bu kitabın növbəti nəşrlərinə qədər axtarışlarımız nəticəsində yeni xatirələr, materiallar əldə edəcəyik və daha da zənginləşdirəcəyik.

Dilqəm ƏHMƏD

İstanbul, 21 Mart, 2017

BOĞULMAYAN BİR SƏS

Almas İldırım 1907-ci ilin martın 25-də Bakının Qala kəndində doğulub. Atası Əbdülməhəmməd və anası Nisə xanımın ilk övladı olub. Almasdan sonra ailənin Sona və Ziba adlı qızları, Əbdüləli, Məhəmmədəli və Heydər adlı oğlanları da doğulub.

Almasın əsl adı Əbülhəsən olub. Ədəbiyyat Cəmiyyətinə daxil olarkən orada adını İldırım, soyadını Almaszadə kimi yazıb. E.Aras Almas adının onun babasına məxsus olduğunu yazır. İldırım adının qaynağına gəldikdə isə, Ramiz Ardanın xatirələri bu baxımdan maraqlıdır. Ardanın yazdığına görə, Almas doğularkən Bakıda güclü yağış yağır, ildırım çaxırmış. İldırım adı da doğulduğu günün xatirəsidir. Bu məlumatı Almasın özünün Ramiz Ardaya danışması ehtimalı yüksəkdir. Elazığdakı qeydiyyat sənədlərində də şairin adı İldırım olaraq qeyd olunur.

Bakıdakı ilk kitabında ad-soyad Almaszadə Yıldırım, Türkiyədəki ilk kitabında isə Elmas Yıldırım kimi yazılıb.

Mühacirətdəki mətbuatda əsas imzası “Elmas Yıldırım” olub. E.Aras “Demokrat Malatya” qəzetində (1952-ci il, 270-ci say) Almas İldırımın “İki Nokta” imzasından istifadə etdiyini qeyd edir.

Elazığdakı əhalinin qeydiyyatı ilə bağlı sənəddə Almas İldırım atasının adı Mehmet kimi qeydə alınıb.

Heyvandarlıq, əkinçiliklə yanaşı ticarətlə də məşğul olan Əbdülməhəmməd kişi 1913-cü ildə Bakıdan 40 km məsafədə yerləşən Şüvəlana köçür, ardınca isə Çəmbərəkəndə yerləşir.

Ailə Saraykin küçəsi, 7 nömrəli evdə yaşayır.

Enver Aras şairin atasının o dövrün şərtlərinə görə zəngin bir adam olduğunu hesab edir: “İldırımın atasının 1500 illik tarixi Qala kəndində tarlaları, qoyun sürüləri, Çəmbərəkənddə iş yerləri, Şüvəlanda bağ-bağçaları, ticarətxanaları və Xəzərin sahilində yük gəmilərinin olduğu bilinir”.

Ramiz Ardanın yazdığı xatirələrdən də aydın olur ki, Almasın ailəsi, həqiqətən, müəyyən qədər imkana sahib olub. Təsadüfi deyil ki, Almas İldırım almanlar Bakını azad edərsə, var-dövlətini Ramiz Ardayla bölüşəcəyini ona bildirir.

1914-1915-ci illərdə Güney Azərbaycandan gəlmiş fəhlələrin övladlarının dərs aldığı “İttihad” məktəbində oxuyan Almas fars dilinə yiyələnir. Onun ilk şeiri hesab edilən “Qaldı” rədifli qoşmasının burada oxuyarkən yazdığı ehtimal olunur. 1925-ci ildə buranı bitirdikdən sonra Abdulla Şaiqin “Nümunə” məktəbində təhsil alır. Bu məktəbdə o, Qafur Əfəndiyev, Qantəmir, Seyid Hüseyn Tağızadə, Abdulla Şaiq kimi şəxslərdən dərs alır, rus dilini öyrənir.

1927-ci ildə Almas Azərbaycan Dövlət Universitetinin Şərqiyyət fakültəsinin Ədəbiyyat bölümünə daxil olur, lakin atasının tacir olması əsas gətirilərək xaric olunur. Bolşeviklər həmçinin Əbdülməhəmmədin Şüvəlandakı bağını, Çəmbərəkənddəki evlərini də ələ keçirirlər.

Təbii ki, onun universitetdən qovulmasının səbəbi təkcə atasının tacir olması deyildi. E.Aras yazır: “Ən önəmli səbəblərdən biri milli düşüncələri ilə xalqın hislərinə dərman olmasıydı. Hətta 1927-ci ildə Bakıda yazıb, “Qiyabi çox sevdiyim Faruk Nafizə” sözləri ilə Faruk Nafizə ithaf etdiyi “A dağlar” şeiri mərkəzi Ankarada yerləşən, İstanbulda nəşr edilən “Həyat” jurnalında yayımlanması mühüm səbəb idi”.

Almas İldırım təhsili ilə yanaşı o dövrdə fəaliyyət göstərən ədəbi dərnəklərin də üzvü idi. O, 1919-cu ildə Seyid Hüseynin qurduğu “Yaşıl qələmlər”, 1922-ci ildə Əhməd Cavadla Hüseyn Cavidin təşəbbüsü ilə qurulan, gizli şəkildə fəaliyyət göstərən “Yaşıl yarpaq” dərnəklərində yer alır.

“Yaşıl yarpaq” dərnəyinin “Yaşıl yarpaqlar” adlı divar qəzetində şeirləri çap edilən Almas İldırımın bu illərdə dostluq etdiyi şəxslərdən biri də şair Mikayıl Müşfiq olur.

Bu barədə Süleyman Rüstəm yazır: “Köhnə bolşevik Həbib Cəbiyevin köməyi ilə Qızıl Gənc Qələmlər Cəmiyyətini təşkil etmişdik. Həmin Cəmiyyətin rəhbərlərindən biri də mən idim. Biz komsomolçular, Gənc Qızıl Qələmləri yaradarkən sosialist varlığının əleyhinə gizli fəaliyyət göstərən bir sıra millətçi ruhlu, müsavatçı düşüncəli adamların təsirinə düşən gənclər də Sabir kitabxanasında “Yaşıl qələmlər” təşkilatı yaratmışdılar. Onlar burada “Yaşıl yarpaq” adlı divar qəzeti də buraxırdılar”.

A.İldırım daha sonra Azərbaycan Ədəbiyyatı Cəmiyyəti, 1928-1929-cu illərdə qurulan Kitab Dostları Cəmiyyətində təmsil olunur. O, sonuncu dərnək vasitəsilə Mirzə Ələkbər Sabir adına Dövlət Kitabxanasında tərdib edilən toplantılarda iştirak edir. “Kitab Dostları Cəmiyyəti”nin üzvləri arasında Süleyman Rüstəm, Seyid Hüseyn, Hüseyn Namiq, Zərbəli Hafiz, Məmməd Rahim, Mikayıl Müşfiqi kimi şair və yazıçılar da vardı.

Şübhəsiz ki, Sovetlərin ilk illərində Azərbaycan yazıçılarının yaratdığı və getdikcə nüfuz qazanan bu cəmiyyətlər Çekanın diqqətindən yayınmır. Ona görə də cəmiyyətlər nəzarət altına alınmaq üçün birləşdirilir, 1928-ci ildə Azərbaycan Proletar Yazıçıları Cəmiyyəti yaradılır. Almas İldırım bu quruma üzv olmaq məcburiyyətində qalır.

Bu cəmiyyətin ədəbiyyat qarşısında qoyduğu əsas məqsəd yeni rejimə xidmət etmək, onu xalq arasında tərənnüm etmək idi. Ona görə də cəmiyyət tərəfindən üzv olan ədiblərin yaradıcılığı sərt senzuradan keçirdi. Almas İldırımın bu cəmiyyət haqqında yazdığı xatirəsindən də oxuyuruq ki, hər kəlmənin üzərində ciddi müzakirə gedirmiş.

Bu dövrdə Almas İldırımın yeni rejimin yaratdığı mühiti tərənnüm edən şeirlər yazmaması ilə yanaşı onun latın qrafikalı əlifba ilə bağlı söylədikləri qara siyahıya düşməsinə səbəb olur:

“Qardaşlar, ərəb əlifbasından latın əlifbasına keçmək çox vacib işdir. Türkiyə türkləri də bu yoldadırlar. Ancaq əminəm ki, bu, yaxın gələcəkdə məruz qalacağımız dəhşətli bir hadisəyə hazırlıqdır. Bununla vəzifəli yoldaşlar Moskvadan verilən fətva ilə kiril/rus əlifbasına keçməyə qədəm qoyurlar”.

Almas İldırım əminliyində haqlı çıxır. Necə ki, latın qrafikasının ardınca 1940-cı ildə ölkədə kiril qrafikası tətbiq edilir.

Almas İldırımın Əhməd Cavad, Hüseyn Cavid kimi şairlərin yanında olması, sovet rejiminin əmrlərinə canla-başla əməl etməməsi başda Cəmiyyətin sədri Mustafa Quliyev tərəfindən olmaqla ağır tənqidlərə məruz qalır. Proletar şairlərin və tənqidçilərin (Əkbər Ruhi, Əsəd Əyyubi, Süleyman Rüstəm) onun haqqında yazdıqları şairə sürgün qapısını açmış olur.

Şair hətta “Vahid Türküstan”, “Vahid Cağatay” adlı dövlət qurmaq istəməkdə də ittiham edilir. Əkbər Ruhi onun haqqında yazır: “Yazıçılar arasında müsavatçılara aşiq və Türkiyə çavuşlarının həqiqi şagirdi bulunanlar arasında Almas İldırımın da olması meydana çıxmışdır. Bunlar Əhməd Cavad və Hüseyn Cavidin yolçusudurlar. Milli ədəbiyyat yaratmaq məqsədiylə qəmli mərsiyələr yazan bu kimi gənc şairlərdən ədəbiyyatımızı təmizləməliyik… Cavad ədəbiyyat sahəsində bəzi gənclərimizi zəhərləməyə müvəffəq oldu. Almas İldırım Cavadın qurbanıdır. Cavad onun beynini o qədər zəhərləmişdir ki, nəticədə Almas İldırım komsomol təşkilatından atıldı. O, Cavadın qeyri-mətbu şeirlərinə nəzirələr yazdı”.

Əsəd Əyyubi isə yazır ki, “Almas kimilərin başları sovet çəkici ilə əzilməlidir”.

Almas İldırım fondunda qorunan “Öz haqqımda” adlı yazıda Almas məcbur qalaraq müsavatçıların əleyhinə fikirlər işlədir, artıq “islah” olduğunu bildirir. Almas İldırım bir neçə il sonra “Kurtuluş” jurnalında bu tənqidçilərə cavab verir.

Mətbuatdakı bu tənqidlər onun siyasi idarə tərəfindən cəzalandırılmasına bəs edir və o, 1929-cu ildə Dərbəndə sürgün edilir.

Nazif Ələkbərli Almas İldırımın bu dönəmdəki həyatı ilə bağlı maraqlı iddia da irəli sürür: “1920-1930-cu illərin ayrıcında Bakıda müsavatçı “Gənc Azər” təşkilatı fəaliyyət göstərib. Görünür, gənc Almas İldırım da bu təşkilatın işində iştirak edib. “Gənc Azər” təşkilatı üzrə istintaq materiallarından bəlli olur ki, A.İldırım “Leninə” şeirini antitəbliğat məqsədilə Müsavat Partiyası gizli Bakı Komitəsinin rəhbərlərindən olan Mirqasımovun tapşırığı ilə yazıbmış”.

DƏRBƏNDDƏ

Ailəsi və bir neçə dostu 22 yaşlı Almas İldırımı Dərbəndə yola salırlar. Bu ilk sürgünündə o, “Dağlara vida” şeirini yazır. Azərbaycandakı kimi burada da yeni rejim eyni məqsədlə Dağıstan Proletar Yazıçılar Cəmiyyətini qurmuşdu. Almas İldırım bu cəmiyyətə üzv olur. Buranın şair, yazıçıları olan Məhəmmədkazım Ələkbərli, Əli Səmədzadə, Osman Alp Əfəndizadə ilə dostluq qurur. “Dağıstan füqərası” qəzetinin redaktoru da olan Məhəmmədkazım Ələkbərlinin dəstəyi ilə müxbir vəzifəsinə işə düzəlir, “Dağlardan xatirələr” şeirini ona ithaf edir. Həmçinin bu qəzetdə yeni şeir və poemalarını (“Potyomkin”, “Səlim xan”, “Allah naminə”) dərc etdirir. Daha sonra bu qəzetin müxbiri kimi Şamilqalada (Mahaçqala) işləyir. Qasımkənd, Axdı bölgələrindəki ədəbi fəaliyyətlərə qatılır, “Ləzgi ellərində” şeirini yazır.

Almas İldırımın gənclər tərəfindən sevilməsi, yazdığı şeirlərin mövzusu siyasi idarə tərəfindən onun burada olması da təhlükəli hesab edilir və ona yeni sürgün qapısı açılır.

Amma 1930-cu ildə maraqlı bir hadisə olur. Bakıda “Azərnəşr”də Məhəmməd Səid Ordubadi onun “Dağlar səslənirkən” adlı şeir kitabını yayımlayır. Lakin tezliklə bu kitab haqqında tənqidi yazılar peyda olur, kitab qadağan edilir, satışdan yığışdırılır.

Onu ittiham edən yazıların birində (“Kommunist” qəzeti. B.Zəngili, 02.03.1931, “Dağlara səslənirkən” məqaləsindən) Almas haqqında yazılır: “A.İldırım yeni həyatın bütün müvəffəqiyyətini qadın və qızlar üzərində görür. O, hələ də öz ilhamını qızlar və yaşıl təpələrdən almaqdadır”.

Bu kitabdan sonra onun Bakıdan Aşqabada sürgün edilməsinə qərar verilir.

AŞQABADDA

Dərbənddən Bakıya gələn (və ya gətirilən) şair qısa müddət sonra Aşqabada sürgünə göndərilir.

Almas İldırım əllərini onu Bakıdan Aşqabada yola salmağa gələnlər arasında olan şair dostu Mikayıl Müşfiqin çiyninə qoyaraq deyir: “Bunların məqsədi mənə indi aydın olur. Yəqin, hər dəfə bir türk məmləkətinə göndərməklə Böyük Türküstanımızı mənə qarış-qarış gəzdirmək istəyirlər”.

24 yaşlı Almas İldırım Bakı ilə əbədi vidalaşır. Bunu hiss etdiyinə görədir ki, “Əlvida, Bakı” şeirini yazır:

Səndə keçib getdi, iyirmi dörd yaşım,

Bir zaman bəladan çıxmadı başım,

Sən oldun həmdəmim, dərdli yoldaşım,

Laylalar söylədin, mənə, əlvida.

Aşqabadda ikən Almas İldırım Türküstandan, Azərbaycandan sürgün edilən ailələrin uşaqlarının təhsil aldığı məktəbdə müəllimlik (bəzi yazılara görə direktor) fəaliyyətinə başlayır. Burada “Zəhmət” qəzetində də çalışır. Almas Aşqabadda Şamaxıdan sürgün edilən, əslən Güney Azərbaycandan olan bir ailənin qızı ilə tanış olur. 1932-ci il mayın 1-də Zivər xanımla ailə həyatı qurur. Burada “Zəhmət” qəzetində və Aşqabad radiosunda yayımlanan şeirləri ona böyük nüfuz qazandırır. Bakıda bu uğurlarbilindikdən sonra, yenidən dövrəyə girən Əkbər Ruhi, Süleyman Rüstəm kimi rejimin tənqidçi və şairləri ona qarşı çıxışlar edirlər. Hətta QPU agenti olan Əkbər Ruhi şairin fəaliyyətini təftiş etmək üçün Aşqabada göndərilir.

Ə.Ruhinin Almas İldırım əleyhinə bu qədər fəaliyyət göstərməsinin başqa bir səbəbi da vardı. Ə.Aras kitabında qeyd edir: “Ruhinin İldırıma qarşı aşırı kin və nifrət bəsləməsinin bir səbəbi də Humay xanımdır. Çünki Yazıçılar İttifaqının ilk şairələrindən olan, daha sonra Əkbər Ruhiylə evlənən Humay xanımın gənclik illərində, evlənməmişdən əvvəl şairə qarşı xüsusi bir marağının olması, Ruhinin də Humayı qısqanması söylənilir. Hətta şair Humay xanım üçün elçi gedilməsini ailəsindən istəyir, ancaq şairin atası səbəb göstərmədən onun istəyini qəbul etmir”.

Şairin əmisi oğlu Hacıağa Almaszadə də Ənvər Arasla söhbətində bu faktı təsdiqləyir.

Nazif Ələkbərli də tədqiqat əsərində bu məsələyə toxunur.

Əkbər Ruhi Aşqabad Dövlət Pedaqoji İnstitutunda müəllim olaraq işə başlayır. Aşqabad radiosunda və “Zəhmət” qəzetində Almas İldırım və digərləri haqqında çıxışlar edir, yazılar yazır. 12 avqust 1932-ci il tarixli “Almas İldırımın yaradıcılığı” adlı məqaləsində açıq şəkildə Alması hədəf alır: “Almas, … Müsavat Firqəsinin ən irəlidə olan və bizə dəfələrlə Müsavat cəbhəsindən hücuma keçən əks-inqilabçı şairdir. Cavadçı, müsavatçı gənc şair kimi tanınmış və son günlərə qədər də “Gənc İşçi” qəzetində söyülməkdədir… Almas Azərbaycanda və Dağıstanda azadlıq və rahatlıq hiss etməmiş, ona bu imkanı verməmişlər. Burada ona azadlıq və rahatlığa geniş meydan verilmiş, o da istədiyini yazmışdır. Ancaq bu düşüncələrlə Almas burada da rahat yaşaya bilməyəcəkdir… Almasın dünyagörüşündə bizə yad fikirlər çoxdur. O istəsə və keçmişindən əl çəkərsə, gələcəkdə bizimlə birlikdə işləyə biləcəkdir. Əks halda zərbələrimizə dözməlidir. Almas son və qəti sözünü mətbuat vasitəsilə bizə deməlidir… Almasın eli haradır? Bu el Müsavatdır. Bu el Kamalçılar Türkiyəsidir. Almasın gözlərini oraya dikməsi bugün deyil, 6-7 il bundan əvvəl orada dərc olunandan bəri bizə məlumdur”.

Qeyd edək ki, Əkbər Ruhi 1981-ci il aprelin 20-də Aşqabadda vəfat edib. Humay xanım isə 1947-ci ildə iki övladı ilə birlikdə Aşqabaddan və Əkbər Ruhidən ayrılaraq Azərbaycana dönüb.

İRANA DOĞRU

Artıq Almas İldırımın heç bir çıxış yolu qalmamışdı. Ya Ruhinin dediyi kimi təslim olaraq kommunistlərin sırasına qatılmalı, ya da Sibirdə həlak olmalı idi. Çox düşünərək o başqa bir yolu seçir: Türkiyəyə qaçmaq. Zivər xanım atası Məhəmmədağa kişini də razı saldıqdan sonra İldırım ailəsi 19 iyun 1933-cü il saat 21:30-da evdəki lampanı da söndürməyərək yola çıxırlar. Üç aylıq övladları Azərlə birlikdə bir dəvə karvanına qoşulurlar. Bir neçə gün bu karvanla birlikdə yola düşürlər, lakin bunun təhlükəli olduğunu bilib Firuzə yaylağında karvandan ayrılırlar. Günlərlə ac-susuz qalırlar. Hətta Azər yaşasın deyə onu buraxıb getmək istəsələr də, bunu bacarmırlar, bir neçə metr getdikdən sonra geri qayıdıb övladlarını götürürlər.

Zivər xanım o illərlə bağlı bunları xatırlayır: “Səhrada azmışdıq. Ancaq ümid edirdik ki, kimsə bizi bu səhrada xilas edəcək. Lap əldən düşmüşdük ki, təpələrin birinin üstündə ağ paltarlı, qoca bir atlı göründü. O, bizə doğrudan da, yol göstərdi. Hara getməli olduğumuzu başa saldı, sonra da gözdən itdi”.

Min bir əziyyətlə İran sərhədinə keçdikdən sonra tutulurlar. İran sərhədçiləri sərhədi pozduqlarına görə ailəni həbs edir. “Stalin, Sovet casusu” adı ilə şairə 25 gün işgəncə verilir, 24 saat bədəni soyuq suyun içinə salınır, sorğu-sual edilir. Səhhəti ağırlaşır, nəhayət Tehrandan gələn əmrlə sərbəst buraxılırlar. Ailə Məşhədə yola düşür. Bir müddət burada qalan Almas İldırım Türkiyəyə getməyin yollarını axtarır.

Türkiyədə

Almas İldırım İranda keçən 6-7 aylıq sürgün həyatından sonra 1934-cü ildə Türkiyənin Van şəhərinə sığına bilir. Vanda onlara Əhəd Əlizadə Ural adlı şəxs yardımçı olur. 10-15 gün Əhəd bəyin evində qaldıqdan sonra Elazığa yollanırlar.

Almas İldırım 1934-1935-ci təhsil ilində Palu ilçəsinə bağlı olan Karaca Bucağı/Karacabağ ibtidai məktəbində müəllimlik edir. 1935-ci ilin sonu – 1936-cı ilin əvvəllərində Palunun Karaçor nahiyəsinə müəllim təyin edilir. Ümumilikdə o, bu dövrdə müxtəlif fasilələrlə 1935-1946-cı illərdə Elazığın mərkəzində və mərkəz nahiyələrində çalışır. 1940-cı ilin əvvəllərində isə Paluya bağlı Karabegan nahiyəsinə müdir təyin edilir.

Bu illərdə “Boğulmayan bir səs” (1936, İstanbul, “Tecelli Basımevi”) adlı kitab çap etdirir. Azərbaycan Kültür Dərnəyinə üzv olur, yazıları “Çinaraltı”, “Orxun”, “Gökbörü”, “Boz qurd”, “Kommunizmlə mücadilə” və digər qəzet və dərgilərdə dərc olunur. Müsavatçılarla əlaqələr qurur, Rəsulzadənin tərəfində yer alır, Mirzə Bala Məhəmmədzadə ilə məktublaşır, Berlində çap olunan “Kurtuluş” jurnalına yazılar göndərir. Çətin günlər görür, Eldəgəz və Yurdavar adlı əkiz övladlarını bir gündə itirir.

Ailənin Türkiyədə daha sonra üç övladı olur: Aras (Keban, 22.03.1937), Odkan (Ağın, 09.03.1944) və Mehmet Bakühan (Elazığ, 28.07.1950).

1939-cu ildə anası Nisə xanımın vəfat etməsi ilə bağlı xəbər alır. Atası Əbdülməhəmməd kişi 1941-ci ildə Türkiyədəki oğlu ilə əlaqə saxlaması iddiası ilə bütün ailə üzvləri ilə birlikdə Nargin adasına sürgün edilir. Heç bir dəlil olmadığına görə 60 gündən sonra azad edilirlər. Bacısı Sona xanım isə Nargin hadisəsindən sonra bir qonşu vasitəsilə Almasa məktub göndərərək ailəsindən heç kimin qalmadığını, hamının öldürüldüyünü, məktub göndərərsə, məktubun çatdığı ünvanda da hər kəsin öldürüləcəyini qeyd edir. Bir dəfə küçədə birinin “satqının bacısı” deməsindən sonra Sona xanım əsəb sarsıntısı keçirir, yaxşı ifa etdiyi qarmonunu sındırır, evi axtardıqları zaman tapacaqları qorxusu ilə qardaşından gələn, çarpayının borusu içində saxladığı məktubları yandırır. 1941-ci ildə xəstələnən Sona xanım 1983-cü ildə vəfat edir. Sona xanımın son məktubundan sonra Almas geridə qalanları təhlükəyə atmamaq üçün artıq heç kimə məktub göndərmir. Atası Əbdülməhəmməd kişi 1945-ci ildə vəfat edir.

Almas İldırımın qardaşı Heydər 1950-ci illərdə Qroznıya köçür. Sonbeşik qardaşı Əhməd 1948-ci ildə 20 yaşında ikən vəfat edir.

Bakının Qala kəndində doğulan şairin özü isə 1952-ci il yanvarın 14-də Malatyanın Qala qəsəbəsində dünyasını dəyişir. Malatyanın Sancaktar məzarlığında dəfn edilən şairin qəbri təəssüf ki, hazırda bilinmir.

Almas vəfat etdiyi zaman Mehmet Bakühan 2, Odkan 8, Aras 15, Azər isə 18 yaşında idi. Bütün ailənin yükü Azərin üzərinə düşür. Şairin yoldaşı Zivər xanım isə 21 fevral 2007-ci ildə vəfat edir.

Aras Almas isə Bakıda vəfat edib, Şüvəlanda dəfn edilib. Kitabın sonunda Azər Almasın ailəsi adından Aras Almasa göndərilən məktubu da əlavə etmişik.

Azərbaycan Kültür Dərnəyi 1953-cü ildə “Elmas Yıldırımın Seçilmiş şiirleri”, 1990-cı ildə isə “Yiğitlere sesleniş” adlı kitablar yayımlayır. A.İldırımın özü 1947-ci ildə Elazığda “Turan Basımevi”ndən “Azerbaycan manileri” adlı topladığı bayatılardan ibarət kitab çap edir. Həmin il kitabın daha geniş formalı ikinci nəşri “Bayatılar” adı ilə yayımlanır. İkinci nəşrin ön sözündə Almas İldırım kədərli bir əhvalat nəql edir: “Kitabdakı bayatıları toplayarkən qürbətin qəhri üzündən saçları ağarmış, zavallı bir azəri anasının yaşlı gözlərini məchul bir nöqtəyə dikərək söylədiyi bir bayatını yazdıqdan sonra o da, mən də susdum. Susmaq da başqa bir cür fəryaddır…

Əzizim vətən sarı,

Yol gedər vətən sarı,

Çıxaydım dağ başına

Baxaydım vətən sarı…”.

Dilqəm ƏHMƏD

İstanbul, 11 Dekabr, 2016

ƏDƏBİYYAT CƏMİYYƏTİNİN ANKETݹ

1. Familiyası – Almaszadə

2. Adı – Yıldırım

3. Atasının adı – Məhəmməd

4. Doğulduğu yer – Bakı

5. Doğulduğu tarix – 1907-ci sənə, 25 mart

6. Harada yaşayır – Bakıda

7. Nə işlə məşğuldur – tələbə və məktəb katibi

8. Kommunist firqəsində varmı – (xətt çəkilib, yəni yoxdur)

9. Gənclər İttifaqında varmı – (xətt çəkilib, yəni yoxdur)

10. Hansı ildən ədəbiyyat sahəsində çalışırsınız? – 1923-cü ildən

11. Çap olunmuş əsərləriniz varmı? – “Dün bu gün” adlı mənzum kiçik bir kitabçadır (Süleyman Rüstəmzadə ilə müştərək yazılmışdır). “Kommunist” qəzetəsi tərəfindən təb olunmuşdur.

12. Çap olunmamış əsərləriniz də varmı? – “Qandəmir” namında bir üçpərdəli pyes və bəzi mənzum parçalar vardır. Mənzum parçalara “Gecələr” namı vermişəm.

13. Əsərləriniz qəzetlərdə və məcmuələrdə məqalə sifətində dərc olunmuşdursa, hansı məsələlərə dair yazılmışdır? – “Şərq qadını”, “Gənc qızıl qələmlər” məcmuələrində bəzi mənzumələr dərc olunmuşdur.

14. İndiyə qədər neçə və hansı qəzetə və məcmuələrdə iştirak etmişsiniz? – “Şərq qadını”, “Gənc işçi”, “Ədəbi parçalar” kimi qəzetə və məcmuələrdə.

15. Hansı dilləri bilirsiniz, yaxşı bilirsiniz, yoxsa az? – Türkcə və rusca (az)

16. Qeyri-türk ədiblərindən hansının əsərlərinə aşinasınız? – Türkiyə şairləri Tofiq Fikrət, Əbdülhəqq Hamid, Namiq Kamal və bu kimi simaların əsərləri ilə, xüsusən gənc şairlər ilə pək maraqlanıyorum.

17. Ədəbiyyatda tutduğunuz məslək – realist

18. Hansı sinfə mənsubsunuz? – Orta kəndçilər sinfinə

19. İctimai vəziyyəti – tələbə

20. Hansı dərnəklərdə çalışmaq istəyirsiniz? – Şərq ədəbiyyatı, el ədəbiyyatı.

BİR KOMMUNİST MÜNƏQQİDİNƏ VƏD ETDİYİM CAVAB²

“Almas gəncdir, əgər o istəsə, keçmişindən əl çəksə, gələcəkdə bizimlə birlikdə çalışa biləcək. Əks təqdirdə zərbələrimizə dözməlidir. Almas son və qəti sözünü mətbuat vasitəsi ilə bizə deməlidir”.

Ə.R. (Əkbər Ruhi). “Zəhmət” qəzeti, Avqust, 1935. Aşqabad

Kommunist tənqidçi!

Son və qəti təklifinizi cavabsız buraxdığım üçün nə qədər mütəəssir olduğumu bilsəniz…

Hələ Aşqabadda ikən evinizə dəvət edib, bir boşqab da yemək yediyimiz əsnada, siz mənə “Sənə olan hücumlara sözdə yox, əməldə qəti bir cavab verməli, bizimlə bərabər olduğunuzu göstərməlisiniz. Yəni, milli Türk mənliyini ləkələyəcək və milli varlığımızı inkar edəcək bir əsər yazmalısınız” deyə, qəti tapşırıqlar verdiyiniz zaman mən:

– Cavab yazacam, deyə vəd etmişdim.

“Dostum” münəqqid!

Orada olarkən sizə verəcəyim bir cavabla bolşevik zirzəmilərinə, Sibirin qarlı, buzlu çöllərinə düşməklə yalnız sizi və bir də QPU heyətinin qərarını təmin etmiş olardım. Bu səbəbdən də mətbuatınız vasitəsi ilə həqiqi bir cavab vermək saflığını göstərə bilməzdim. Çünki mən sizin kimi bir ovuc çaşqın münəqqidləri deyil, ölməz bir millətin acı xatirələrini uzaqdan-uzağa olsa da, yaşatmaq və milli savaş yollarında yürüməsini təmin etmək üçün susmağı tərcih etdim. Bilsəniz, bu susmaq mənə nə qədər acı gəldi…