Текст книги "වෙස් ගත් මිනිසුන්"

වෙස් ගත් මිනිසුන්

නුතන වැම්පයර් පවුලක හාස්‍යජනක කතාව

ඕවන් ජෝන්ස්

විසිනි

ප්‍රකාශන හිමිකම ඕවන් ජෝන්ස් 2021

මෙම කෘතියේ කතුවරයා ලෙස හඳුනා ගැනීමට ඕවන් ජෝන්ස්ට ඇති අයිතිය 1988 ප්‍රකාශන හිමිකම් සැලසුම් සහ පේටන්ට් පනතේ 77 සහ 78 වගන්ති ප්‍රකාරව තහවුරු කර ඇත. කතුවරයාගේ සදාචාරාත්මක අයිතියද තහවුරු කර ඇත.

මෙම ප්‍රබන්ධාත්මක කෘතියේ චරිත සහ සිදුවීම් සියල්ල කතුවරයාගේ පරිකල්පනයේ මවාපෑමක් හෝ ඒවා මුළුමනින්ම ගෙතූ ප්‍රබන්ධ හෝ වේ. සමහර ස්ථාන පැවතිය හැකි නමුත් සිදුවීම් සියල්ල ප්‍රබන්ධාත්මකය

මේගන් ප්‍රකාශන සේවා විසින් ප්‍රකාශයට පත් කරන ලදී

පිළිගැන්වීම

මෙම පොත මගේ මිතුරන් වන ඩේවිඩ් ප්‍රොසර් සාමිවරයාට සහ මරේ බ්‍රොම්ලි වෙනුවෙන් කැප කර ඇති අතර, 2013 දී ඔවුන් මට සහ මගේ තායි පවුලට, ඔවුන් තේරුම් ගෙන ඇති ප්‍රමාණයටත් වඩා උදව් කර තිබේ.

කර්මය සෑම කෙනෙකුටම කාරුණිකව ආපසු ගෙවනු ඇත.

අන්තර්ගතය

1 ලී මහතාගේ අපහසුව

2 ලී පවුලේ දෙගිඩියාව

3 පී පොබ් හෙන්ග්

4 නැවත සුවය ලැබීමේ මාර්ගය

5 ඒ මිනිසෙක් ද? ඒ කුරුල්ලෙක් ද? නැහැ! ඒ හෙන්ග්

6 හෙන්ග් ආපසු වැඩට යයි

7 හෙන්ග් ඔහුගේ ආහාර වේල පුළුල් කරයි

8 හෙන්ග් ගේ අත්හදා බැලීම්

9 ගෘහයට පැමිණි අමුත්තෝ

10 නව පවුල් ව්‍යාපාරයක්

11 හිපි අඩි පාර

12 විවේකය

13 වවුල් මිනිසා සහ වවුල් ගැහැණිය

14 වවුලන් ප්‍රජාව වර්ධනය වේ

15 පළමු වවුල් කවුන්සිලය

ගැටපදය

කර්තෘ ගැන

බැංකොක්හි ටයිගර් ලිලී

මා හා සම්බන්ධ වන්න:

http://facebook.com/angunjones

http://twitter.com/lekwilliams

[email protected]

http://owencerijones.com

අභ්‍යන්තර තොරතුරු සඳහා අපගේ පුවත් ලිපියට සම්බන්ධ වන්න.

ඕවන් ජෝන්ස්ගේ පොත් සහ ලිවීම් මත

ඔබගේ විද්‍යුත් තැපෑල පහත දිගුවට ඇතුළත් කිරීමෙන්:

http://meganthemisconception.com

1 ලී මහතාගේ අපහසුව

ලී මහතා හෝ ඔහුව ඒ අවට සිටින සියලු දෙනා දන්නා පරිදි වයසක ලී, සති ගණනාවක් තිස්සේ අමුතු හැගීමකින් සිටි අතර, ප්‍රාදේශීය ප්‍රජාව ඉතා කුඩා හා හුදෙකලාව සිටි හෙයින්, ඒ අවට සිටි සියල්ලන්ම ඒ ගැන දැන සිටියහ. ඔහු නවීන වෛද්‍යවරයකුගෙන් නොව, ප්‍රාදේශීය වෛද්‍යවරයකුගෙන් උපදෙස් ලබා ගෙන තිබූ අතර, ඔහුගේ රුධිරයේ යම් කිසි දෙයක බලපෑම නිසා ඔහුගේ ශරීරයේ උෂ්ණත්වය සමතුලිත නොවන බව ඇය ඔහුට පවසා තිබේ.

ඒ අවට කට්ටඩිකම් කරන්නාවූ, ඇත්තෙන්ම ලී මහතාගේ නැන්දනිය වූ මෙම කාන්තාව, එම අසනීපය පිලිබඳ හේතුව තවමත් නිශ්චිතවම නොදන්නා නමුත්, ඇයට අධ්‍යයනය සඳහා සාම්පල කිහිපයක් ඉතිරි කළ හොත්, පැය විසිහතරකින් පමණ කාරණය ගැන දැන ගන්නා බවටත්, ඔහුව නැවත කැඳවනු ලැබූ විට එන ලෙසත් පවසා තිබේ. ඇය ලී මහතාට පාසි කැටියක් සහ ගලක් භාර දුනි.

කළ යුත්තේ කුමක්දැයි ඔහු දැන සිටියේය, මන්ද ඔහු මීට පෙර එය කර ඇති හෙයිනි, එබැවින් ඔහු පාසි මත මුත්‍රා කර ගැඹුරට උගුර පාදා ගල මතට කෙළ ගැසීය. ඔහු ඒවා නැවත ගාම්බීරව ඇය වෙත භාර දුන් අතර, ඇය ඒවා අපවිත්‍ර නොවන ලෙස ඇගේ දෑතින් ස්පර්ශ නොකිරීමට වගබලා ගෙන, හැකි තාක් කල් ඒවායේ තෙතමනය ආරක්ෂා කර ගැනීම සඳහා ඒවා කෙසෙල් කොළ කැබලිවල ඔතා තැබුවාය.

“ඒවාට දිරාපත් වීමට හා වියළීමට දවසක් දෙන්න, ඉන්පසු මම හොඳ හැටි පරික්ෂා කර ඔබගේ ප්‍රශ්නය මොකක්ද බලන්නම්.”

“ස්තූතියි, ඩා නැන්දා, මම කිව්වේ, කට්ටඩි ඩා. මම ඔබේ කැඳවීමක් බලාපොරොත්තුවෙන් සිටිනවා. ඔබ මට කතා කළ විගසම ආපසු එන්නම්.”

“ඔයා ඔහොම ඉන්න, මගේ කොල්ලා, මම තවම ඔයත් එක්ක ඉවර නැහැ.”

ඩා තමා පිටුපසින් තිබු රාක්කයෙන් මැටි භාජනයක් ගත්තාය. ඇය එය විවෘත කර, එයින් උගුරු දෙකක් මුවට දමාගෙන, වයසක ලීගේ මුළු ශරීරය පුරා විසිරෙන ලෙස කෙළ ගැසුවාය. ඩා තම දෙවිවරුන්ට යාච්ඤා කරමින් සිටියදී, ලී මහතා සිතුවේ ඇයට ‘පවිත්‍ර කිරීම’ ගැන අමතක වී ඇති බවය – ඔහු කිසිවෙකුගෙන් හෝ කෙළ පහර කෑමට අකමැති වූ අතර විශේෂයෙන් දිරාපත් වූ දත් ඇති මහලු කාන්තාවකගේ කෙල පහර කෑමට ඉතා අකමැති විය.

“එම මද්‍යසාර ද්‍රවණය සහ මාගේ යාච්ඤාව මෙම කාරණය නිසි ලෙස විසඳා ගත හැකි වන තෙක් ඔබව වෙහෙසට පත් නොකරන බව මට විශ්වාසයි.”

කට්ටඩි ඩා ඇගේ වෛද්‍ය අභයභූමියේ මැටි පොලවේ ඉඳගෙන සිටි නෙලුම් මල් ඉරියව්වෙන් නැගිට, ඇගේ බෑණනුවන්ගේ උරහිස වටා අත තබා, සිගරට්ටුවක්ද අතින් ගෙන ඔහු සමඟ පිටතට ඇවිද ගියාය.

පිටතට පැමිණි පසු ඇය එය දැල්වූ අතර ගැඹුරු ලෙස දුම ඇදීමක් කළ පසු ඇගේ පෙණහලු දුමාරයෙන් පිරී ඇති බවක් ඇයට දැනුනි. “ඔබේ බිරිඳ සහ ආදරණීය දරුවන් කොහොමද?”

“ඔහ්, ඔවුන් හොඳින්, ඩා නැන්දා, නමුත් මගේ සෞඛ්‍යය ගැන බොහෝ සැලකිලිමත්. මට දැන් කලක සිට ටිකක් කරදරයක් දැනෙනවා. ඔබ දන්නා විදිහට මගේ මුළු ජීවිත කාලය පුරාම මම අසනීප වී නැහැ.”

“නැහැ, අපි ලී වරු ශක්තිමත් කොටසක්. ඔබේ පියා, මගේ ආදරණීය සහෝදරයා, උණ රෝගයෙන් මිය නොගියේ නම්, ඔහු තවමත් ශක්තිමත් කෙනෙක්. ඔහු මී හරකෙකු වගේ ශක්තිමත්ව හිටියා. ඔබත් ඔහු වගේමයි. ඔහුට කවදාවත් වෙඩි වැදී නැහැ. මම හිතන්නේ ඔයාගේ ප්‍රශ්නය ඒක තමයි, යැන්කී උණ්ඩය.”

ලී මහතා මීට පෙර අවස්ථා සිය ගණනකදී මේ කතාව අසා ඇති නමුත් ඔහුට තර්කය ජය ගැනීමට නොහැකි වූ නිසා ඔහු ඔලුව වනා, නැන්දාට බාත් පනහක නෝට්ටුවක් භාර දී ගමට යාර සිය ගණනක් එපිටින් පිහිටි තම ගොවිපොළ නිවසට පිටත් විය.

ඔහුට මේ වන විටත් හොඳ සුවදායක බවක් දැනුනු අතර, ඒ නිසාම ඔහු සෑම කෙනෙකුටම එය ඔප්පු කිරීමට මෙන් දැඩි ආත්ම ශක්තියකින් ගමන් කළේය.

ඔවුන්ගේ ප්‍රජාවේ අනෙක් සියල්ලන් මෙන්, වයසක ලී ඔහුගේ පෞරාණික නැන්දාවූ ඩාව මුළුමනින්ම විශ්වාස කළ අතර, එම ප්‍රජාව නිවාස පන්සියයක් පමණ වූ කුඩා ගම්මානයකින් හා පිටත ගොවිපලවල් දුසිම් කිහිපයකින් සමන්විත විය. ඔහු පිරිමි ළමයෙකුව සිටියදී ඔහුගේ නැන්දා ඩා, ගම්මානයේ කට්ටඩියා ලෙස පිළිගෙන ඇති අතර ඇයට පෙර සිටි කට්ටඩියා ගැන මතකයක් ඇති පිරිස දුසිමකටත් වඩා අඩුය. ඔවුන්ට කවදාවත් විශ්ව විද්‍යාලයකින් සුදුසුකම් ලත් වෛද්‍යවරයකු සිටියේ නැත.

ගම්වැසියන්ට වෛද්‍යවරයකු වෙත ප්‍රවේශයක් නොමැති බව මින් අදහස් නොකෙරේ, නමුත් ඔවුන් ඉතා ස්වල්පයක් වූවා සේම බොහෝ දුරින් සිටි අය විය – ළඟම සිටි ස්ථිර වෛද්‍යවරයා සිටියේ කිලෝමීටර් හැත්තෑ පහක් දුරින් වූ ‘නගරයේ’ වන අතර ඔවුන් ජීවත් වූ කඳුකර පෙදෙසක් වන තායිලන්තයේ ඊසානදිග කෙළවරේ බස් රථ, කුලී රථ හෝ දුම්රියන් නොමැත. ඊට අමතරව, වෛද්‍යවරු මිල අධික වූ අතර මිල අධික ඖෂධ නියම කළ අතර, එමගින් ඔවුන් ඉහළ කොමිස් මුදලක් උපයා ගත් බව සියලු දෙනා උපකල්පනය කළහ. ගම් කීපයකට ඈතින් සායනයක් තිබුනද එහි කාර්ය මණ්ඩලයේ සිටියේ පූර්ණ කාලීන හෙදියක් සහ සති දෙකකට වරක් පැමිණෙන අර්ධකාලීන වෛද්‍යවරයකු පමණි.

ලී මහතා වැනි ගම්වැසියන් සිතුවේ ඔවුන් බොහෝ විට ධනවත් නගර වැසියන්ට සුදුසු යැයිද, අප වැනි ගම්වැසියන්ට ඔවුන්ගෙන් එතරම් ප්‍රයෝජනයක් නැති බවය. ගොවියෙකු මුළු දවසම තම රැකියාවෙන් ඉවත් වී වෙනත් අයෙකු සමග කුලී මෝටර් රථයකින් නගරයේ වෛද්‍යවරයකු හමුවීමට යන්නේ කෙසේද? එයත් ඔබට මෝටර් රථයක් ඇති අයෙකු සොයා ගත හැකි නම් පමණි, නමුදු එහි කිලෝමීටර් දහයක් ඇතුළත තිබුනේ පැරණි ට්‍රැක්ටර් කිහිපයක් පමණි.

නැත, ඔහු සිතුවේ, ඔහුගේ පැරණි නැන්දා ගමෙහි අනෙක් සියල්ලන්ටම හොදහැටි ප්‍රමාණවත් බවත් එම නිසාම ඇය ඔහුටත් ප්‍රමාණවත් බවත්, ඒ හැරෙන්නට, ඇය කාලය සම්පූර්ණ නොවූ කිසිවෙකුට මැරෙන්නට ඉඩ නොදුන් බවත්, ඇය නිසැකවම කිසිවෙකු මරා නොදැමූ බවත්, ඒ ගැන සෑම කෙනෙක්ම දිවුරනු ඇති බවත්ය.

සෑම කෙනෙක්ම.

ලී මහතා ඔහුගේ නැන්දා ගැන බොහෝසේ ආඩම්බර විය. ඒ මන්ද යත්, සැතපුම් ගණනක් ඇතුලත මිනිසුන් සඳහා වෙන විකල්පයක් නොතිබූ අතර නිසැකවම ඇය වන් හසල අත්දැකීම් ඇති කිසිවෙකු සිටියේ නැත – හසල අද්දැකීම්…? හොඳයි, ඇයගේ වයස කීයදැයි කිසිවෙකු දැන සිටියේද නැත, ඇය පවා ඒ ගැන නොදැන සිටි අතර, නමුත් අනූවක් හෝ ආසන්න හෝ විය හැක.

ලී මහතා තම නිවසේ ඉදිරිපස මිදුලට පැමිණියේ මෙම සිතුවිලි මනසේ තබාගෙනය. ඔහුගේ බිරිඳ සමඟ මේ කාරණය පිළිබඳව සාකච්ඡා කිරීමට ඔහුට අවශ්‍ය විය, මන්දයත් ඔහු තම පවුලේ ප්‍රධානියා ලෙස බාහිර ලෝකයට පෙනී සිටියද, එම කාරණය අනෙක් සෑම පවුලකටම පොදු වූවත්, එය හුදෙක් ප්‍රදර්ශනය සඳහාම පමණක් විය, මන්ද, යථාර්ථයේ දී සෑම තීරණයක්ම ගනු ලැබුවේ සමස්තයක් ලෙස පවුල හෝ, අවම වශයෙන් සියලුම වැඩිහිටියන්ගේ එකතුව හෝ මගිනි.

මෙය ඉතා වැදගත් දවසක් වනු ඇත, මන්ද ලී වරුන්ට මීට පෙර කිසි දිනෙක ‘අර්බුදයක්’ නොතිබූ අතර ඔවුන්ගේ දරුවන් දෙදෙනාද තවදුරටත් දරුවන් ලෙස සැලකිය හැකි නොවූ අතර ඔවුන්ගේ අදහස් ප්‍රකාශ කිරීමට ද ඉඩ දිය යුතුය. ඉතිහාසය නැවත ලිවීමට ආසන්නව තිබූ බව ලී මහතා හොඳින් දැන සිටියේය.

“මඩ්!” ඔහුගේ බිරිඳගේ කුලුඳුල් දරුවා ‘අම්මා’ යන්න නොකී දින සිට ඔහු ඔහුගේ බිරිඳට මෙම ආදරණීය නම කියා ඇමතුවේය. “මඩ්, ඔබ සිටිනවාද?”

“ඔව්, මම පිටිපස්සේ ඉන්නේ.”

ලී ඇය වැසිකිළියෙන් ගේ ඇතුළට එන තෙක් මොහොතකට බලා සිටියද, නිවස අධික උණුසුම් බවින් පිරී තිබු බැවින්, ඔහු ආපසු තණකොළ වහලයකින් යුතු ඉදිරිපස මිදුලට ගොස් ඔවුන් පවුලක් ලෙස ආහාර ගන්නා විශාල මේසය මත, ඔවුන්ට විවේක කාලයක් තිබේ නම් ගත කරන අන්දමින් වාඩි විය.

ලී මහත්මියගේ සැබෑ නම වැන් ය, ඇගේ සැමියා ආදරයෙන් ඇයව මඩ් ලෙස හැඳින්වූවත්, ඔවුන්ගේ වැඩිමහල් දරුවා ඇයව එනමින් ඇමතූ නිසාත්, එම නමින් දරුවන් දෙදෙනා තව දුරටත් ඇයව නොඇමතුවද, ලී මහතා එම නමින් ඇයව ඇමතුවේය. ඇයද ලී මෙන් බාන් නොයි නම් ගමෙන් පැමිණියාය, නමුත් ඇගේ පවුලේ අය ගැන වෙන කිසිවෙකු දැන නොසිටි අතර ලී මහතාගේ පවුල පරම්පරා දෙකකට පෙර චීනයෙන් පැමිණ ඇතත්, එම උපන් නගරයද එතරම් ඈතක නොවේ.

ඇය එම ප්‍රදේශයේ සිටි කාන්තාවන්ට තරමක් සමානය. ඇගේ කාලයේ ඇය ඉතා ලස්සන ගැහැණු ළමයෙක් වූ නමුත් ගැහැනු ළමයින්ට ඒ වන විට එතරම් අවස්ථාවක් නොලැබුණු අතර උසස් අරමුණු කරා යාමට ඔවුන් දිරිමත් කරනු ලැබුවේද නැත. අවුරුදු විස්සකට පසුව පවා තම දියණියගේ ජීවිත තත්වයද මෙයට බොහෝ වෙනස් වී ඇති බවක් ඇයට නොපෙනේ. පාසලෙන් පිටව යන විට ලී මහත්මිය ඉතා ඕනෑකමින් ස්වාමිපුරුෂයෙකු සෙවූ අතර හෙන්ග් ලී ඇගේ අත ඉල්ලා සිටිමින් හිලව්වට ගෙවීමට බැංකුවේ තිබූ මුදල් දෙමාපියන්ට පෙන්වූ විට, ඇය සිතුවේ වෙනත් ඕනෑම පිරිමි ළමයෙකුට වඩා ඔහු හොඳ අල්ලා ගැනීමක් බවයි. එලෙසම ඇයගේ අවස්ථාවන් වැඩි කර ගැනීම සඳහා ඇගේ මිතුරන් හා සබඳතාවලින් ඈත්ව විශාල නගරයකට යාමට කිසිදු ආශාවක් ඇයට නොතිබුණි.

ඇය ඇයටම විශේෂිත වූ ආකාරයකට හෙන්ග් ලී හට ආදරය කල අතර, එම ආදරය නමැති ගීන්න ඇයගේ කෙටි ආදර ජීවිතයෙන් නිවී ගොස් ඇතත් ඇය දැන් ඔහුගේ බිරිඳ වීමට වඩා ඔවුන්ගේ පවුල නමැති සමාගමේ ව්‍යාපාරික සහකරුවෙකු ලෙස ඔවුන්ගේ ජීවිත සහ දරුවන් දෙදෙනාගේ අන්‍යෝන්‍ය පැවැත්ම වෙනුවෙන් කටයුතු කරන්නියකි.

විවාහයට පෙර සහ පසුව ඇයට විවිධ මංගල යෝජනා පැමිණියද, වාන් කිසි විටෙක පෙම්වතෙකු සෙව්වේ නැත. ඒ කාලයේදී ඇය ඒ ගැන කෝපයට පත් වූ නමුත් දැන් ඇය ඒ දෙස බැලුවේ තරමක් මුදු මොළොක් ලෙසිනි. ලී ඇගේ පළමු සහ එකම තැනැත්තා වූ අතර දැන් ඇයගේ අන්තිමයාද වනු ඇත, නමුත් ඇයට ඒ ගැන පසුතැවීමක් ඇති නොවීය.

ඇගේ එකම සිහිනය වූයේ නිසි කල පැමිණි කල ඇගේ දරුවන්ට ලැබෙන දරු මුණුබුරන් දැක බලා ගැනීම සහ රැකබලා ගැනීම නමුත්, විශේෂයෙන් ඇගේ දියණිය, ඇය මෙන් විවාහය සඳහා ඉක්මන් වීම ඇයට අවශ්‍ය නොවීය. බිත්තර බිත්තර ලෙස පෙනෙන්නාසේ තම දරුවන්ට හැකියාවක් ඇතිනම්, දරුවන් ලැබෙනු ඇති බවත් තම දරුවන්ගේ මහලු වියේදී යම් මූල්‍ය ආරක්ෂාවක් සැපයිය හැකි එකම ක්‍රමය එය වන අතර පවුලේ තත්වය වර්ධනය කිරීමට අවස්ථාවක්ද එමගින් ලැබෙන බවත් ඇය දැන සිටියාය.

ලී මහත්මිය පවුල, තත්වය සහ ගෞරවය ගැන සැලකිලිමත් වූ නමුත් ඇයට දැනටමත් තිබූ ද්‍රව්‍යමය දේවලට වඩා වැඩි යමක් අවශ්‍ය නොවීය. ඇය මෙතරම් කාලයක් ඒවා නොමැතිව සිටීමට ඉගෙන ගෙන ඇති අතර එවැනි ද්‍රව්‍ය ඇයට තවදුරටත් වැදගත් නොවීය.

ඇය සතුව දැනටමත් ජංගම දුරකථනයක් සහ රූපවාහිනියක් තිබුනද, ඒවාට අවශ්‍ය අවම සංඥා පවා දුර්වල වූ අතර ඇයට ඒ සඳහා කළ හැකි කිසිවක් නොතිබුනද, රජය විසින් දේශීය සම්ප්‍රේෂක වැඩිදියුණු කරන තෙක් බලා සිටිය යුතු වුවත්, එය ළඟදීම නොවුනත් යම් දවසක ඉටු වනු ඇති බවට බලාපොරොත්තු සහිතව සිටියාය. ඇයට මෝටර් රථයක් අවශ්‍ය නොවූයේ ඇයට කොතැනකටවත් යාමට අවශ්‍යතාවයක් නොතිබූ නිසාත්, පාරවල්ද වලවල් හෑරී එතරම් හොඳ තත්වයෙන් නොතිබුන නිසාත්ය.

කෙසේ වෙතත්, එපමණක් නොව, ඇගේ වයස් මට්ටමේ සහ සමකාලීන මිනිසුන් හට මෝටර් රථයකට හිමිකම් කීම කෙතරම් අපහසුද යත් එම ආශාව වසර අදහස දශක ගණනාවකට පෙර අත් හැරදමා තිබුණි. වෙනත් වචන වලින් කිවහොත්, ඇය පවුලේ ප්‍රවාහන අවශ්‍යතා සැකසූ බයිසිකලය සහ පැරණි යතුරුපැදියෙන් සෑහීමකට පත්වූවාය.

ගොවියකු උපයන මුදලින් දරුවන් දෙදෙනෙකු ඇති දැඩි කිරීමේ යථාර්ථයට මුහුණ දුන් නිසා ලී මහත්මිය රන් හෝ විසිතුරු ඇඳුම් පිලිබඳ ආසාව මීට වසර ගණනාවකට පෙර ඇයගෙන් ඉවත් වී ඇති හෙයින් ඇය ඒවා පසුපස හඹා ගියේ නැත. මේ කරුණු තිබියදීත්, ලී මහත්මිය තම පවුලට ආදරය කළ සතුටින් ජීවත්වූ කාන්තාවක් වූ අතර බුදුන් වහන්සේ විසින් නැවත නිර්වාණයට එන ලෙස ඇයට ආරාධනා කරන තෙක් ඇය සිටින අකාරයෙන් සිටින ස්ථානයේ ඉවසා දරා සිටීමට සිටීමට කැමති විය.

ලී මහතා තම බිරිඳ ඇඳ සිටි චීත්තයට යටින් යමක් සකස් කරමින් ඔහු දෙසට ඇවිද එන අයුරු ඔහු බලා සිටියේය– චීත්තයට ඇතුලතින් යමක්, ඔහු සිතුවද කිසිවිටක ඔහු ඒ ගැන ඇයගෙන් අසන්නට නොයයි. ඇය මේසයේ අද්දර වාඩි වී ඩෙන්මාර්ක පර්වතයක් මත වාඩි වී සිටින දියකිඳුරියක් සේ දෙකකුල් ඉහළට ඔසවා ගත්තාය.

“හරි, ඒ නාකි මැහැල්ල මොනවද කියුවේ?”

“ඔහ්, අනේ මඩ්, ඇය එතරම් නරක කෙනෙක් නෙමෙයි! හරි, ඔයාල දෙන්නා කිසිම විටෙක එකිනෙකා ගැන නිසි අවබෝධයෙන් සිටියේ නැහැනේ, එහෙම නේද? එයා කිසි විටෙකත් ඔයා ගැන නරක වචනයක් කතා කරන්නේ නැහැ. ඇයි, මිනිත්තු තිහකට ඉස්සෙල්ලා එයා ඔයාගේ සෞඛ්‍යය … සහ ළමයින් ගැන මගෙන් ඇහුවා.”

“සමහර විට ඔයත් මහා මෝඩයෙක්, හෙන්ග්. මිනිසුන් අවට ගැවසෙන විට ඇය මටත් මා ගැනත් ඉතා හොඳින් කතා කරනවා, නමුත් අපි තනිවම සිටින සෑම අවස්ථාවකදීම ඇය මට සලකන්නේ කැලිකසල ගානටයි. ඇය මට වෛර කරනවා, නමුත් ඇය ඔබට එය දැකීමට ඉඩ නොදෙන්නේ ඔබ ඇගේ පැත්ත නොව මගේ පැත්ත ගන්නා බව ඇය දන්නා නිසයි. පිරිමින් සියලු දේ දන්නවා යයි සිතන නමුත් ඔයාගේ නාසයට යටින් සිදුවන්නේ මොකක්ද කියලා ඔයා දන්නේ නැහැ.”

“එයා අවුරුදු ගණනාවක් තිස්සේ මට විවිධාකාරයෙන් චෝදනා කරනවා… පිරිසිදු නිවසක් තබා නොගැනීම, දරුවන් සේදීම නොකිරීම වැනි දේවල් වලට අමතරව වරක් එයාඅ මගේ කෑම වල සුවඳ දැනිලා ඒවා රසවත් කරන්න මම එළු බෙටි දමා ඇති බව මට කීවා!”

“අපෝ, ඔයා ඒවාලින් භාගයක් වත් දන්නේ නැහැ, නමුත් ඔයා ඔයාගේම වන මාව විශ්වාස කරන්නේත් නැහැ, නේද? ඔව්, ඔයාට සිනායන්න පුළුවන්, නමුත් මම ඔයාට කියන්නම්, පසුගිය අවුරුදු තිහ තුළ මට එය විහිළුවක්ව තිබුනේ නැහැ. කෙසේ වෙතත්, එයාට කියන්න තියෙන්නේ මොකක්ද?”

“ඇත්තෙන්ම කිසිවක් නැහැ, ඒක පරික්ෂා කිරීමක් විතරයි, හැබයි ඉතින් අර පරණ දේ පුරුද්දට කළා. ඔයා දන්නවනේ, පාසි ටිකක් මතට මුත්‍රා කරලා, ගලක් මතට කෙළ ගසලා, එයාගේ ඒ පරණ දත් තියෙන කටෙන් මද්‍යසාර ඉසීමට ඉඩ දෙන එක. ඒක මතක් වෙනකොට මාව ටිකක් වෙව්ලනවා. හෙට ප්‍රතිඵලය දැනගත් වහාම මට දන්වන බව එයා කියුවා.”

“ළමයි කොහෙද? මෙම පවුලේ සාකච්ඡාවට සහභාගි වෙන්න එයාලා මෙහි ඉන්න ඕනේ නේද?”

“ඇත්ත වශයෙන්ම මම එහෙම සිතන්නේ නැහැ. අපි තවම කිසිවක් දන්නේ නැහැ නේද? නැත්නම් ඔයාට ඒ ගැන යම් අදහසක් තියෙනවද?”

“නෑ, ඇත්තටම නෑ. මම හිතුවා මට අර චීන ගැහැනියගෙන් සම්බාහනයක් කරගන්න පුළුවන් කියලා… මම එයාට මට මෘදුව සම්බාහනය කරන්න කිව්වොත් ඒක මට උදව්වක් වෙන්න තිබුනා. එයා උතුරු තායිලන්තයේදී එයාගේ කුසලතාව ඉගෙන ගෙන තියෙන්නේ, නමුත් සමහර විට සමහරු පවසන විදිහට එයා ටිකක් රළු වෙන්න පුළුවන්. ඔයා දන්නවා විශේෂයෙන් මගේ ඇතුළාන්තය ගැන. සමහර විට, මෘදු ලෙස අතුල්ලන කොට එයට ප්‍රයෝජනයක් ලැබෙයි…. මගේ ආදරය, ඔයා සිතන්නේ මොකක්ද?”

“ඔව්, මෘදු ලෙස අතුල්ලන්න කියන එකෙන් ඔයා අදහස් කරන්නේ මොකක්ද කියලා මම දන්නවා. ඒක එහෙම නම්, ඔයාට එහෙම කරන්න කියලා මාමාට නොකියන්නේ ඇයි? තරුණියක් තෝරා ගන්නේ ඇයි?”

“ඔයා දන්නවානේ ඇයි කියලා, මම පිරිමින්ගේ අත් මගේ ශරීරයේ තබා ගැනීමට අකමැතියි, මම මීට ඉස්සර ඒක පැහැදිලි කරලා තියනවානේ, නමුත් හරි, ඔයා කලබල වෙනවානම් මම සම්බාහනයක් නොකර ඉන්නම්.”

“මේ බලන්න, මම කියන්නේ නැහැ ඔයාට යන්න එපා කියලා! ඔයාට කොහොම හරියන්න ඕනේ නම් මට ඔයාව නවත්වන්න බැහැ! කෙසේ වෙතත්, ඔයා කියන විදිහට, හැමෝම කියන්නේ එයා ටිකක් රළු බවත්, එයා යහපතට වඩා හානියක් කරන්න පුළුවන් බවයි. මම හිතන්නේ එයා ගාවට නොයා, ඔයාගේ නැන්දාගෙන් අපට දැනගන්නට ලැබෙන තුරු ඉන්න එක වඩා ඥානවන්ත බවයි.”

“ඔව්, හරි, සමහරවිට ඔයා හරි. ළමයි කොහෙද කියලා ඔයා මට කිව්වේ නැහැනේ.”

“මට ඇත්තෙන්ම විශ්වාස නෑ, මම හිතුවා ඔයාල මේ වන විට නැවත ඇවිත් ඇති කියලා … සති අන්තයේ තියෙන උපන්දින සාදයක් ගැන හෝ වෙනත් දෙයක් ගැන බලන්න එයාලා එකට ගියා.”

ලී වරුන්ට දරුවන් දෙදෙනෙකු සිටි අතර, එක් අයෙකු පිරිමි දරුවෙකුත් අනිකා ගැහැණු දරුවෙකුත් වූ අතර, ඔවුන්ගේ පිරිමි දරුවා පිළිසිඳ ගැනීමට පෙර ඔවුන් වසර දහයක් තිස්සේ දරුවකු ලැබීමට උත්සාහ කළ බැවින් දරුවන් නිසා තමන් වාසනාවන්තයින් ලෙස ඔවුන් සිතනු ලැබුහ. දරුවන් දෙදෙනාට දැන් වයස අවුරුදු විස්සක් සහ දාසයක් වන අතර නැවත දරුවන් වැදීමට ලී මහතා සහ මහත්මිය තව දුරටත් බලාපොරොත්තු වුවේ නැත.

ඒ සම්බන්ධව උත්සහා කිරීම්ද ඔවුන් බොහෝ කලකට නතර කර තිබුණි.

කෙසේ වෙතත්, ඔවුන් හොඳ, ගෞරවනීය හා කීකරු දරුවන් වූ අතර ඔවුන් තම දෙමාපියන්ට ආඩම්බරයක් විය, හෝ අවම වශයෙන්, ඔවුන්ගේ දෙමව්පියන් ඔවුන් ගැන දන්නා දේ ඔවුන් ආඩම්බරයට පත් කළේය, මන්ද ඔවුන් වෙනත් ඕනෑම යහපත් දරුවන් හා සමාන වූ බැවිනි: සියයට අනූවක් හොඳයි, නමුත් අකටයුතුකම් වෙතද නැඹුරු වියහැකි, තවද ඔවුන්ගේ දෙමව්පියන් අනුමත නොකරන බව දන්නා රහසිගත සිතුවිලි ද ඔවුනට තිබුණි.

මාස්ටර් ලී, පුතා, ඩෙන් නොහොත් යං ලීට වයස අවුරුදු විස්සක් වූ අතර ඔහු පාසැල් ජීවිතය නිමා කොට වසර දෙකකට ආසන්නය. ඔහු, ඔහුගේ සහෝදරිය මෙන් ප්‍රීතිමත් ළමා වියක් ගත කළ නමුත්, ඔහුගේ පියා ඔහු වෙනුවෙන් ඉතා දුෂ්කර ජීවිතයක් සැලසුම් කර ඇති බව ඔහුට වැටහෙන්නට පටන් ගත්තේය. කෙසේ වෙතත් ඔහු පාසලට පෙර සහ පසු කාලය පුරා වැඩ කර නැති බව ඉන් අදහස් නොවේ. පාසැල් යන කාලයේදී පාපන්දු හා මේස පන්දු සඳහා ද නැටුම් පුහුණුවූ ගැහැනු ළමයින් සඳහාද කාලය තිබුණි.

ඒ සියල්ල සමග දැන් ඔහුගේ ලිංගික ජීවිතය පිළිබඳ අපේක්ෂාවන්ද අවසන් වී ඇති අතර, පුරසාරම් දෙඩීමට තරම් බොහෝ දේ එහි නොතිබුණි – දුර්ලභ හාදුවක් හා ඊටත් දුර්ලභ අතපත ගෑමක් පමණි, නමුත් දැන් ඔහුට වසර දෙකකට ආසන්න කාලයක් තුල එවැනි කිසිවක් නොතිබුණි. නගරයකට ගොස් කුමක් කළ යුතුද යන්න පිළිබඳව යම් හෝඩුවාවක් හෝ ඔහුට තිබුනේ නම්, තොප්පියක් වැටෙන වේගයකින් ඩෙන් හට නගරයකට පිටත්ව යාමට ඉඩ තිබු නමුත් ඔහුට නිතරම ලිංගිකව හැසිරීම හැරෙන්නට වෙනත් අභිලාෂයක් නොතිබුණි.

ඔහුගේ හෝමෝන නිසා ඔහුගේ මනස අවුල් වී සමහර එළුවන් ඔහුට ඉතා ආකර්ශනීය ලෙස පෙනුනි.

ගැහැනු ළමයෙකු සමඟ නිතිපතා සම්බන්ධතාවයක් පවත්වා ගැනීමට අවශ්‍ය නම් තමා විවාහ විය යුතු බව ඔහු වැඩි ගැඹුරකින් තොරව තේරුම් ගත්තේය.

විවාහය, එහි මිල අධික ප්‍රතිඵලය දරුවන් ලැබීම වුවද, ඉතා ආකර්ශනීය පෙනුමක් ඔහුට දීමට පටන් ගෙන තිබුණි.

ඩින් ලෙස වඩාත් හොඳින් දන්නා මිස් ලී, දහසය හැවිරිදි ඉතා ලස්සන දැරියකි. ඇය ගිම්හානයේදී පාසැල හැර ගියත්, ඇගේ සහෝදරයාට වඩා අවුරුදු දෙකක් අඩුවෙන් අධ්‍යාපනය ලබා ඇති අතර එය ඔවුන්ගේ ප්‍රදේශයේ සාමාන්‍ය දෙයකි. එසේ වුවේ ඇයගේ දක්ෂතාවයන් අඩු නිසා නොව, ඉතා ඉක්මනින් පවුල් ජීවිතයක් ආරම්භ කළහොත් ඉතා හොඳ බව සියලු ගැහැනු ළමයින් සහ දෙමවුපියන් සිතූ නිසාය. ගැහැනු ළමයෙකුගේ වයස අවුරුදු විස්සකට වඩා අඩුනම් ස්වාමිපුරුෂයෙකු ලබා ගැනීම පහසු විය. මවගේ සිතේ සන්තාපයන් නොතකා ඩින් මෙම සාම්ප්‍රදායික ‘නුවන’ පිළිගත්තේය.

ඇය සිය ජීවිත කාලය පුරාවට පාසැලට පෙර හා පසු වැඩ කර ඇති අතර බොහෝ විට ඇගේ සහෝදරයාට වඩා උද්යෝගිමත් වූ අතර ඇයගේ සහෝදරයා හට ඒ පිලිබඳ අනුදැනුමක් නොවුවේ ගැහැනු ළමයින් සෑම තැනකම පාහේ වහල් ශ්‍රමිකයන් ලෙස වැඩ කල බැවිනි.

කෙසේ වෙතත්, ඩින්, මනඃකල්පිත මත ජීවත් වූවෙකි. ඇයගේ පෙම්වතා ඇයව බැංකොක් වෙත ගෙන යන බවත් එහි ඔහු වෛද්‍යවරයකු වන අතර ඇය සිය ගැහැණු යහළුවන් සමඟ දවස පුරා සාප්පු සවාරියේ යෙදෙමින් ගත කරනු ඇති බව සිතුවාය. ඇගේ හෝමෝන ද ඇයව කරදරයට පත් කළ නමුත් ඔවුන්ගේ දේශීය සංස්කෘතිය නිසා ඇයට ඒවාට නතු වීමට අවකාශ නොවීය. පවුලෙන් පිටත පිරිමි ළමයෙකු දෙස සිනාසෙමින් බලනු පවුලේ කෙනෙකු දුටුවහොත් ඇගේ පියාගෙන්, සහෝදරයාගෙන් සහ මවගෙන් පවා ඇයට පහර කෑමට සිදුවනු නොඅනුමානය.

ඇය එය දැන සිටි අතර එය ප්‍රශ්නාර්ථයකින් තොරව ද පිළිගත්තාය.

ඇයගේ අදහස වූයේ හැකි ඉක්මනින් ස්වාමිපුරුෂයෙකු සොයා ගැනීම වන අතර ඒ සඳහා තම මවද උපකාර කිරීමට ඉදිරිපත් වී තිබිණි. ඒ මන්දයත් ලැජ්ජාවක් ඇතිවීමේ අවදානමෙන් මිදීම සඳහා, හැකි ඉක්මනින් හොඳම දේ ඉටු කළ යුතු බව ලී කාන්තාවන් දෙදෙනාම දැන සිටි බැවිනි.

සමස්තයක් ලෙස ගත් කල, ලී වරු එම ප්‍රදේශය තුල සංකේතමය පවුලක් වූ අතර ඔවුන් ඒ පිළිබඳව සතුටු වූහ. ඔවුන්ගේ දරු දෙදෙනා විශාල නගරයට පැන යාමේ සිහින දුටුවත්, ඔවුන් තම ජීවිත දේශීය චාරිත්‍ර සහ ආචාර ධර්ම සමඟ පවත්වා ගෙන ගියෝය. ගැටලුව වූයේ ශතවර්ෂ ගණනාවක් තිස්සේ කඳුකර ජනතාවගේ සිත් තුල ව්‍යාප්ත වී පැවති දියුණු වීමේ අභිලාෂයන් නොමැතිකම ඔවුන්ව වළක්වාලීමයි. එය රජයට හොඳ දෙයක් විය. එසේ නොවුනේ නම් බොහෝ තරුණ තරුණියන් බොහෝ කලකට පෙර ගම්බද ප්‍රදේශවල සිට බැංකොක් දක්වාත් එතැන් සිට වැටුප් වඩා හොඳ වූ තායිවානය සහ ඕමානය වැනි රටවල් වලට ගමන් කරනු ඇත. කෙසේ වෙතත්, සම වයසේ මිතුරන්ගෙන් එල්ල වන පීඩනය සිත් වශී කරන සුළු විය.

බොහෝ තරුණියන් බැංකොක් වෙත සංචාරය කර ඇත. ඔවුන්ගෙන් සමහරෙකුට හොඳ රැකියා ලැබී ඇති නමුත් බොහෝ දෙනෙක් විශාල නගරවල ලිංගික කර්මාන්තයෙහි යෙදෙති. ස්වල්ප දෙනෙක් එතැන් සිට විදේශ රටවල් කරාද තවත් සමහරෙක් ආසියාවෙන් පිටතට පවා ද සංචාරය කර ඇත. මේ සම්බන්ධව බිහිසුණු කතා රාශියක් ඇති අතර තරුණ ගැහැනු ළමයින් එම මාර්ගයේ ගමන් ගැනීම වැලක්වීමට ඒවා පිටුවහලක් වී ඇත. ඩින් සහ ඇයගේ මවද ඒවා ගැන අවධානය යොමු කලෝය.

ලී මහතා ඔහුගේ ජීවිතයට ප්‍රිය කල අතර ඔහුගේ පවුලට ආදරය කළේය. නමුත් ඔහු කුඩා කොලු ගැටයෙකුව සිටියදී සෑදුනු යම් රෝගයක් ශරීරය තුල ගොඩනැඟීමට පටන් ගෙන එමගින් ඔහුගේ පවුල අහිමි වනවාට අකමැති විය.

වයසක ලී මහතා (ගමේ අඩු ගෞරවයක් සහිත තරුණයින් කිහිපදෙනෙකු ඔහුව වයසක එළු ලී ලෙස හැඳින්වූ බව ඔහු දැන සිටියද) ඔහුගේ තරුණ අවධියේදී දර්ශනවාදියෙකු වූ අතර පාසැල් අධ්‍යාපනය අවසන් වූ වහාම උතුරු වියට්නාමය වෙනුවෙන් සටන් කිරීමට ලියාපදිංචි වී තිබුණි. ඔවුන් ජීවත් වූයේ ලාඕසයේ දේශ සීමාවේ බැවින් උතුරු වියට්නාමය එතරම් ඈතක නොවුවත් ඇමරිකානුවන් වියට්නාමයට සහ ලාඕසයට දමා ඇති බෝම්බ ගැන ඔහු දැන සිටි අතර ඒවා නැවත්වීමට තමාගේ කොටස ඉටුකිරීමට කැමති විය.

ඔහු කොමියුනිස්ට් කටයුතුවලට සම්බන්ධ වී වියට්නාමයට ගොස් සටන් පුහුණුව සඳහා ගියේය. ඔහු සමඟ පුහුණුව ලබමින් සිටි බොහෝ දෙනෙක් ඔහු මෙන්ම, අර්ධ චීන ජාතික, තමන්ගේ රටේ අනාගතයට මැදිහත් වන විදේශීය බලවතුන් පිළිකුල් කරන්නාවූ පිරිසක් වූහ. සැතපුම් දහස් ගණනක් දුරින් ජීවත් වන ඇමරිකානුවන් ලෝකයේ මෙම කොටසේ බලයේ සිටින අය පිළිබඳව සැලකිලිමත් වූයේ මන්දැයි ඔහුට තේරුම් ගත නොහැකි විය. ඇමරිකානුවරුන් තෝරා පත් කර ගත් ජනාධිපතිවරයා ගැන ඔහු කිසි විටෙකත් කරදර නොවීය.

කෙසේ වෙතත්, දෛවයේ සරදමකට මෙන්, ඔහුට කිසි දිනෙක වෙඩි උණ්ඩයක්වත් තැබීමට අවස්ථාවක් නොලැබුණේය. පුහුණුව නිමකොට පුහුණු කඳවුරේ සිට යුධ පිටියට ප්‍රවාහනය කරමින් සිටි ඔහුගේ පළමු දිනයේදීම ඔහුට ඇමරිකානු බෝම්බයකින් පැමිණි යකඩ කොටසක් වැදුනු බැවිනි. ඔහුගේ තුවාල ඉතා වේදනාකාරී වූ නමුත් ඔහුගේ ජීවිතයට ඉන් අනතුරක් නොවීය. ඔහු සුවවී රෝහලෙන් පිටව යනවිට ඔහුව හමුදාවෙන් ඉවත් කිරීමට තරම් එම තුවාල ප්‍රමාණවත් විය. ලොකුම කැබැල්ල ඔහුගේ ඉහළ වම් කකුලට වැදුන නමුත් කුඩා කැබලි කිහිපයක් ඔහුගේ උදරයටද වැදුනි. දැනට පවතින ඔහුගේ අසහනයට හේතුව එය විය හැකි යැයි ඔහු අනුමාන කළේය. ඔහුට වෙඩි වැදී ඇති බවට පැතිර ගිය කටකතාවට ද මෙම සිද්ධිය හේතු විය.

ඔහු නැවත නිවසට පැමිණියේ නරක කොර ගැසීමක් සමග ගොවිපලක් මිලදී ගැනීමට ප්‍රමාණවත් වන්දි මුදලක්ද අතැතිවය. ඔහුගේ කකුලේ තත්වය නරකවූ බැවින්, ඔහු ගොවිපලක් සහ එළුවන් රැළක් මිල දී ගෙන එම ඒ එළුවන් බෝ කොට විකුණා ජීවත්විය. ආපසු පැමිණ වසරක් ඇතුළත ඔහුගේ කකුල කවදාවත් නොතිබෙන තරම් හොඳ වූ අතර ඉන්පසු ඔහු මුළු ජීවිත කාලය පුරා සිහින මවමින් සිටි, ඔහු දැන සිටි ඒ ප්‍රදේශයෙහි ජීවත්වූ සුන්දර කෙල්ලෙකු සමඟ විවාහ විය. ඇය ද ගොවිතැන් පසුබිමකින් යුතු පවුලක කෙනෙකු වූ අතර ඔවුන් ප්‍රීතිමත් නමුත් ඉතා අල්ප අන්දමින් ජීවිකාව ගත කලෝය.

එතැන් පටන් ඉරිදා හැර සතියේ සෑම දිනකම, ලී මහතා තම රැළ කඳු ඉහල තණබිම් වෙත රැගෙන ගිය අතර ගිම්හානයේදී, ඔහු බොහෝ විට හමුදාවේ කල පරිදි එලිමන් කුඩාරමක රැය පහන් කළේය. එක රැයකින් නැවතී සිටියේ ඔහු මෙහි සහ එහි තිබූ එක් බිවෝක් එකක ය. හමුදාවේ. ඒ මොහොතේ වැටහීමක් නොවුනද, අද ඒ කාලයන් දෙස ආපසු හැරී බලනවිට ඒවා ඉතා ප්‍රීතිමත් දවස් ලෙස ඔහුට වැටහුණි.

චීන වෛද්‍ය කර්මාන්තයේ භාවිතය සඳහා කඳුකරයේ ජීවත්වූ කොටින් බොහෝ කලකට පෙර මරා දමා තිබූ නිසා මිනිසුන් හැර වෙන කිසිම ගොඳුරු දඩයම් කරන සතුන් කඳුකරයේ සිටියේ නැත. ලී මහතාට ඒ පිළිබඳව මිශ්‍ර හැඟීමක් තිබුණි. එක් අතකින් එය ලැජ්ජාවක් බව ඔහු දැන සිටියද අනෙක් පැත්තෙන් සෑම රාත්‍රියකම නිදි වර්ජිතව කොටින්ගෙන් තම එළුවන් ආරක්ෂා කිරීමට ඔහුට කිසිදු කැමැත්තක් නොතිබුණි. මෙයට සතියකට පමණ පෙර ඔහුට අසනීප තත්ත්වයක් ඇතිවීමට පෙර, ඔහු අවුරුදු තිහකට ආසන්න කාලයක් තම එළුරැල බලාගත් අතර, එම නිසා අනිකුත් පුද්ගලයින් තම ප්‍රදේශයේ උද්‍යානය ගැන දන්නා සේ ඔහු කඳුකරය ගැන හොඳින් දැන සිටියේය.

හැත්තෑ ගණන්වල ඇමරිකානුවන් විසින් ගුවනින් දැමූ බිම් බෝම්බ සහ විෂ සහිත තීන්ත පැකට් නිසා ගමන් නොකර වැළකී සිටිය යුතු ප්‍රදේශ කවරේද, බිම් බෝම්බ ඉවත් කල ප්‍රදේශ මොනවාදැයි ඔහු දැන සිටි අතර, මීට මාසයකට පෙර වූ දෙයකින් බෝම්බ ඉවත් කරන්නන්ට එකක් හෝ දෙකක් මග හැරී ඇති බව ඔහුගේ එළු දෙනුන්ගෙන් එක් අයෙකු සොයා ගත්තේය. ඇත්තෙන්ම එම එළදෙන සිදුවූ දේ ලජ්ජා සහිත වුවත් ගැලවී ගිය ගලක් මගින් පුපුරා ගිය බෝම්බය නිසා එළුදෙනගේ ගෙල පෙදෙසින් දෙකඩ විය. ඇගේ මළ සිරුර නාස්ති වී නොතිබුණත්, එය වේදනාකාරී නොවූ මරණයක් විය.

ඇගේ මළකඳ ගෙදර ගෙන යාමට බොහෝ දුරක් තිබුන නිසා ලී මහතා දින කිහිපයක් කඳුකරයේ ගත කරමින් එය කා දැම්මේය. මේ බව නොදත් ඔහුගේ පවුලේ අය ඔහුට කුමක් වී දැයි සිතමින් ශෝකයෙන් ගොවිපොළට වී සිටියහ.

ලී මහතා තෘප්තිමත් මිනිසෙකි. ඔහු තමාගේ වැඩ කටයුතු හා එළිමහන් ජීවිතය සතුටින් ගත කළ අතර, ඔහු කිසි විටෙකත් ධනවත් නොවනු ඇතැයි සහ නැවත විදේශගත නොවනු ඇතැයි යන කරුණු සමඟ බොහෝ එකඟ විය. මේ හේතුව නිසා, ඔහු සහ ඔහුගේ බිරිඳ දරුවන් දෙදෙනෙකු පමණක් ලැබීම ගැන දැන් සතුටු වූහ. ඔහු ඔවුන් දෙදෙනාට එක හා සමානව ආදරය කළ අතර ඔවුන්ට හොඳම දේ දීමටද මැලි නොවීය. එමෙන්ම ඔවුන් පාසලෙන් පිටව ගොස් ගොවිපොළේ පූර්ණ කාලීනව වැඩ කිරීමට හැකිවීම ගැනද ඔහු සතුටු විය. ඔහුගේ බිරිඳ ඔෳෂධ පැළෑටි සහ එළවළු වගා කරමින් ඌරන් තිදෙනෙකු හා කුකුළන් දුසිම් කිහිපයක් ඇතිකරමින් ගොවිපලට සහය විය.

ලී මහතා කල්පනා කරමින් සිටියේ වැඩ සඳහා අමතරව ලැබෙන පවුලේ සහායෙන් තම ගොවිපල පුළුල් කළ හැකි ආකාරය ගැන ය. සමහර විට ඔවුන්ට තවත් කුකුළන් දුසිමක්, අමතර ඌරන් කීප දෙනෙකු සහ මිහිරි රසැති බඩ ඉරිඟු වගා බිමක්ද අලුතින් පාලනය කල හැකි බව ඔහුට සිතුනි.

ඔහු තමා ගිලී සිටි සිතුවිලි වලින් අවදි විය, “ඒ කාරණය බැරෑරුම් නම්, මඩ්? මම මීට පෙර මේ ගැන කියුවේ නැහැ, නමුත් මම මේ සතියේ දෙවරක් ක්ලාන්ත වුනා, තවත් දෙවරක් හෝ තුන් වරක් ක්ලාන්ත දාන තත්වයට ඉතා ලං වුනා.”

“ඇයි මට මීට පෙර මේක නොකියුවේ?”

“හොඳයි, ඔයා දන්නවා, ඔයා කරදර වෙනවාට මම කැමති නැති බව. අනික ඔයාට ඒ ගැන කිසිවක් කළ නොහැකියි, නේද?”

“නැහැ, පෞද්ගලිකව නොවේ, නමුත් මට ඔයාව මීට ඉස්සරවෙලා ඔයාගේ නැන්දා වෙත යවන්න තිබුනා, නැත්නම් ඔයාව වෛද්‍යවරයකු වෙත රැගෙන යා හැකිව තිබුනා.”

“අයියෝ, ඔයා මා ගැන දන්නවා නේ මඩ්. මම අනිවාර්යෙන් කියාවි, ‘ඒ මුදල් වියදම් කිරීමට පෙර නැන්දා කුමක් කියයි දැයි බලා ඉමු’. සමහර විට විකාර හැගීමක් මට දැනෙනවා නමුත් හෙට නැන්දා කුමක් කියයිද කියා මම තරමක් බියෙන් ඉන්නේ.”

“නැහැ, ඔයා හරි, ඇයි දැන් එයාලට කරදර කරන්නේ, නමුත් මම හිතනවා නැන්දා හෙට හවස් වරුවේ මට එන්න කියයි කියලා. ඒ නිසා දරුවන්ට කියන්න හෙට තේ බොන වෙලාවේදී තියන පවුලේ රැස්වීමට එයාලා ඉන්න ඕනේ කියලා.”

“මම හිතන්නේ, මට ආයෙත් මහන්සි නිසා නින්දට ගියොත් හොදයි කියලා. නැන්දාගේ කෙල ගැසීමෙන් මට ටිකක් ප්‍රාණවත් උනත් දැන් එහෙම නැහැ. දරුවන්ට කියන්න මම හොඳින් කියලා, නමුත් හෙට මං වෙනුවෙන් එළුවන්ව ගෙනියන්න කියලා ඩෙන්ට කියන්න, එහෙම හොදයි නේද? එයාට එළුවන්ව ගොඩක් දුර ගෙනියන්න ඕනේ නැහැ, ගඟ ගාවට ගෙනිච්චොත් උන් පන් ගස් ටිකක් කාලා වතුර බොයි…දවස් දෙක තුනකට ඒක ප්‍රශ්නයක් වෙන එකක් නැහැ.”

“ඔයාට විනාඩි දහයක් මට දෙන්න පුලුවන්නම්, කරුණාකර මට ඔයාගේ විශේෂ තේ ටිකක් හදලා දෙන්න පුළුවන්ද? අර ඉඟුරු, අසමෝදගම් සහ අනිත් ඒවා දාන එක… ඒකෙන් මාව ටිකක් ප්‍රාණවත් වෙයි … ආ, කොමඩු සහ සූරියකාන්ත බීජ ටිකකුත් ගෙන්න… ඒවා තලලා දෙන්න කියලා ඩින්ට කියන්න.”

“කොහොමද සුප් ජෝගුවකුත්? ඒක ඔයා ආසම… ”

“ඔව්, හරි, ඒත් මම නිදාගෙන ඉන්නවා නම්, ඒක මේසය උඩින් තියන්න. පස්සේ සීතල උනාම බොන්නම්.”

“හලෝ, ළමයි, මම අද වේලපහින් නින්දට යනවා, නමුත් මං ගැන කරදර වෙන්න එපා, මම හොඳින්. අම්මා ඔක්කොම විස්තර කියයි. මට හිතෙන විදිහට, මට මොකක් හරි ආසාදනයක් තමයි තියෙන්නේ. සුභ රාත්‍රියක් හැමෝටම.”

“සුබ රාත්‍රියක්, පෝ” ඔවුන් සියල්ලෝම පිළිතුරු දුන්හ. ඔවුන් සියල්ලෝ ඇඳට යන ලී මහතා දෙස බලා සිටි අතර ඩින්ගේ මුහුණේ විශේෂ සැලකිලිමත් බවක් දිස්විය.

ලී මහතා නිහඬ අන්ධකාරයේ ඇඳ මත වැතිර සිටින විට, දිරාපත් වූ දතක් සෑම රාත්‍රියකම වේදනා දෙන්නාසේ ඔහුට දැනුනේ ඔහුගේ ශරීරයේ දෙපැත්ත තව තවත් තදින් ගැහෙන බවය. නමුත් ඔහු ඉතා වෙහෙසට පත්වී සිටි නිසා ඔහුගේ තේ, සුප් සහ බීජ ඔහු වෙත ගෙන එනවිට ඔහුට නින්ද ගොස් තිබිණි.

පිටත ඇති, විශාල මේසය අසල අඩ අඳුරේ එම කුඩා පවුලේ සාමාජිකයින්, ඔවුන් ශබ්ධයෙන් කතා කළද කිසිවෙකුට ඒවා නොඇසිය හැකි වුවත් ඉතා සිහින් හඬින් ලී මහතාගේ අපහසුව ගැන සාකච්ඡා කළහ.

“අම්මේ, පෝ මැරෙන්නද යන්නේ?” ඩින් කඳුළු සලමින් ඇසුවාය.

“නෑ, ආදරණීය දුව, ඇත්තෙන්ම නැහැ, කොහොමටවත්… මම හිතන්නේ නැහැ.”