Текст книги "Сонечны чалавек (зборнік)"

Сузор'е кляшча

Упершыню гэта здарылася ў канцы жніўня. Паша прынёс дадому вядро баравічкоў, якія пахлі свежай ігліцай і мохам. Бацька Паўліка быў ваенным, таму жылі яны ўсёй сям'ёй у невялікім мястэчку сярод густога гушчару, дзе страшных равучых машын, накрытых шчыльным тэнтам, было куды больш, чым шматпавярховых дамоў.

Забаў у Пашы было зусім няшмат. Часам ён хадзіў на КПП і меў зносіны з адзінокімі салдатамі з розных куткоў краіны. Хлопчык частаваў сумнага коратка стрыжанага воіна згушчонкай, а той у адказ аблягчаў сваё гультайства гісторыямі пра далёкі родны горад. Часам у гарадок наведваліся тоўстыя і потныя старыя ў фуражках. У такія дні салдаты хаваліся па казармах, выходзячы вонкі толькі па вострай патрэбе. Запрыкмеціўшы «тоўстых фуражак», Паша браў бляшанае вядро, на дне якога ляжаў востры дэсантны нож з бліскучым клінком, і сыходзіў у лес у грыбы.

У адзін з сонечных восеньскіх дзён, бліжэй да вечара, разам з баравікамі Паша прынёс дадому маленькага чорнага кляшча, які таемна ўкусіў за нагу. Зняўшы гумовы бот і чорныя палатняныя штаны, хлапчук доўга глядзеў на гэта маленькае стварэнне. Клешч быў падобны да мініяцюрнага краба з лапкамі. Здавалася, што невядомая сіла вытачыла яго з дробнай вугальнай крошкі, а потым ажывіла.

Хлопчык дакранаўся да тулава насякомага, дзьмуў на яго і акунаў нагу ў халодную ваду, але таму нібыта было ўсё роўна. Клешч жыў сваім жыццём: здавалася, і не было з ім ніякага Пашы. Неўзабаве вярнулася мама. Паказаўшы ёй кляшча, сын пацікавіўся, як цяпер яму жыць разам з гэтым жучком. Не сказаўшы ні слова, мама ўзяла тоўстую капронавую нітку, абматала жывое чорнае зярнятка некалькі разоў і акуратна выняла яго з нагі сына. Клешч быў раздушаны, а Паша глядзеў на маленькую чырвоную ранку і амаль непрыкметныя крапінкі крыві, якія нагадвалі яму сузор'і.

«Гэта сапраўдны падарунак лёсу!» – падумаў хлапчук і тут жа перамаляваў размяшчэнне зорачак на пажоўклы аркуш са сшытка. Затым у стосе скрадзеных бібліятэчных кніг, набітых пылам, ён адшукаў стары астранамічны атлас. За абсалютна чорнай вокладкай хаваліся шчыльныя кардонныя лісты, увагнутасці на якіх утваралі нешта падобнае да сеткі крывяносных сасудаў або высахлых марсіянскіх каналаў.

«Вознік, – вымавіў Паша, супаставіўшы свой схематычны малюнак і дакладную астранамічную карту, упрыгожаную малюнкам барадатага старца. – Значыць, дзесьці ў сузор'і Возніка ёсць цэлая планета кляшчоў!» З гэтай думкай ён і адправіўся спаць, уяўляючы сабе авальныя касмічныя караблі, якія эскадрамі асаджалі варожыя светы гіганцкіх разумных кляшчоў.

Праз некалькі дзён хлопчык даведаўся ад маці, што існуюць сотні відаў кляшчоў. Атрымліваецца, у кожнага з іх ёсць свая планета і высокаразвітая цывілізацыя. З тых часоў Паша перастаў цікавіцца КПП, гарадскімі гісторыямі і салдатамі. Устаўшы ранкам крыху раней, ён апранаўся цяплей, перасякаў драцяную агароджу гарадка і сыходзіў як мага далей у лес. Агаліўшы ногі, хлопчык клаўся ў высокую траву і глядзеў у неба, спрабуючы ў аблоках разглядзець упадабаную ім клешчападобную форму. За дзень яму ўдавалася сабраць па пяць, а то і па дзесяць маленькіх клешчыкаў, якіх з дапамогай ніткі ён акуратна прыбіраў, а з узораў рабіў свой уласны каталог клешчавых сузор'яў.

Возніка больш не было, Касіяпея паўтарылася тры разы, больш за дзесяць разоў прабег па яго назе Пегас, але больш за ўсё адбіткаў было ў сузор'я Арыёна. Хутчэй за ўсё, там знаходзілася асноўная планетарная сістэма ўсёй клешчавай цывілізацыі.

Неяк раніцай, калі ваенны горад патануў у густым тумане, Паша выйшаў пагуляць разам з бацькам, які якраз збіраўся на службу ў штаб. Пакінуўшы прастору пад'езда, яны сустрэлі двух стомленых салдат у пацёртых касках, якія вярталіся з дзяжурства. Паша доўга глядзеў на іх аўтаматы, а потым увесь вечар уяўляў кляшчоў памерам з чалавека. У некалькіх варсістых лапах кожны клешч трымаў такія ж аўтаматы і ваяваў са сваімі субратамі за сусветнае панаванне. Хлопчыку стала страшна. Бо калі гіганцкія кляшчы з сузор'я Арыёна нічым не адрозніваюцца ад сваіх зямных сабратоў, акрамя памеру, дык гэта колькі ж трэба крыві, каб пракарміць армію такіх стварэнняў. Акіян, цэлы акіян адной толькі застылай, падобнай да чырвонага малочнага кісялю крыві.

Меліціна

Меліціна жыла ў горадзе, які здаваўся ёй практычна родным. Так жа і айчым – амаль родны чалавек. Тым не менш яна ніколі не называла яго татам, а ён не павышаў на яе голас (нават калі быў моцна п'яны).

Прыёмны бацька паважаў выбар дачкі, а іншы раз нават захапляўся ёю. Не кожная жанчына так свята шануе памяць пра свайго мужчыну, які пайшоў у лепшы свет. Часам яны размаўлялі, седзячы за кухонным сталом. Меліціна ўспамінала сваю вёску, што за сотню кіламетраў ад Белграда. Айчым распавядаў, як прымаў удзел у аблозе Сараева, а калі рускія сыходзілі з Югаславіі, узяў яе маці з сабой. Зразумела, пакінуць на тлеючых вугалях маленькую дзяўчынку ў брудных абносках ён не мог.

– Ты тады быў робатам, а не чалавекам! – успамінае Меліціна.

У першы дзень вучобы ў школе Меліціна села за адну парту з балбатлівым рускім хлапчуком, які тут жа прызнаўся ёй у каханні. Ён гаварыў вельмі смешнымі словамі. Здаецца, асобныя з іх яна магла разумець, але ў цэлым гаворка была нейкая варожая і зусім невядомая. Меліціна тады падумала, што такімі словамі, напэўна, вельмі складана пісаць вершы.

Зрэшты, яе першая настаўніца чытала нейкія мудрагелістыя рыфмы, ад якіх дзеці ў класе смяяліся. Меліціна таксама смяялася, але хутчэй па інерцыі, таму што смяяцца дома ў апошнія дні існавання Югаславіі было проста невыносна.

Кожны раз, калі нехта смяяўся, яна ўспамінала стары тэлевізар і вялікую залу, а яшчэ гасцей, якія сядзелі на канапах і крэслах з кубкамі моцнай гарбаты. Потым госці кудысьці падзеліся. Замест іх з'явіліся дзядзькі ў ваеннай форме і з мініяцюрнымі цацачнымі аўтаматамі, ствалы якіх часта наводзілі на дзяцей і рабілі «бах-трах-бах». Адзін з іх прынёс дадому абпаленую галаву яе роднага бацькі. З заплюшчанымі вачыма.

Калі маці ад страху страціла прытомнасць, маленькая дзяўчынка глядзела на гэтую галаву, як на канструктар, дэталі якога ўмелы майстар ідэальна завастрыў. А калі знайсці астатнія часткі цела, можна будзе вярнуць галаву назад і тата зноў загаворыць? Не такой грубай мовай, як гэтыя дзеці, і не так гучна, як робаты.

Татава галава маўчала. Нават калі вакол было шмат дыму, а па-за домам гучалі страшныя фразы на роднай мове, Меліціна глядзела на нямую галаву з сінякамі і ўзорамі ад трэснутых капіляраў.

Потым прачнулася маці, а вакол быў толькі дым, і раптам з’явіліся робаты ў чорных лускаватых майках. Яна ведала, што яны прыйдуць, але баялася сказаць тату і маці. Цяпер ужо позна.

– У вас галовы, як у драпежных рыб, – гаварыла Меліціна, калі страшны робат узяў яе на рукі і кудысьці пабег, бразгаючы металічнымі прадметамі і разрыхляючы гарачую зямлю цяжкімі чаравікамі на высокай шнуроўцы.

Супраціў дарэмны. Здавайцеся ў палон. Супраціў дарэмны!

Гэта такія далёкія водгукі знаёмых галасоў. Здаецца, яны размаўляюць так жа, але прыносяць галовы бацькоў у фірменных спартыўных торбах. Торбы яны скралі, а галовы забралі, каб дочкі сталі іх уласнасцю. Ды дзе там! Падаспелі робаты.

Меліціна крочыць няўпэўнена ножкамі па халоднай зямлі і спрабуе зразумець, адкуль даносяцца галасы сваіх, якія сталі злымі, чужымі і смяротнымі.

Робат здымае маску і кладзе цацку на зямлю. Ён такі брудны, што дзяўчынка цягнецца да яго мокрымі ручкамі. Далонямі па шчаках – і будзе, як на ранішніку. Чысценька. Радасна. Цацка толькі ўся аплавілася – але яе можна любіць і такой. Чаму ж не любіць? Робат смяецца. Пахне ў яго з рота так, быццам сілкаваўся ён сырой дунайскай рыбай. Спадабаецца толькі кату. Не маленькай дзяўчынцы.

Страшныя выбухі, праз якія карані дрэў ператвараюцца ў трэскі і асядаюць на калючым лапніку. Не назбіраеш шышак! Маленькую Меліціну зноў бярэ на рукі робат і кладзе ў брызентавую калыску. Ён як маці з малодшым брацікам. Маці таксама побач, але цяпер шыпіць замест слоў. А браціка пакінулі разам з нямой галавой таты ў доміку, раствораным у дыме. Ён быў такі спакойны, што хоць тыкай у яго бруднай палкай – не зварухнецца. Спакайней, чым у сне, хоць і спаў ён заўсёды дрэнна. Хварэў.

Цяпер, у школе, Меліціна слухае рускага хлопчыка, і ён размаўляе сапраўды так, як айчым, толькі хутка і не так яўна.

– Мой тата робат. Яго немагчыма забіць. Толькі лазерамі! – але ён нічога не разумее, гэты юнак. Толькі малюе сэрцайкі на парце, азіраючыся па баках. Не бачыў ён робатаў сапраўдных, у якіх замест лазераў аўтаматы рускага інжынера Калашнікава. Гэта ён, інжынер, змагаўся разам з прышлымі механізмамі за цэласнасць чужой краіны. Ён.

Меліціна забірае аловак і каля сэрцайка малюе маланкі. Маўляў, толькі так паміраюць робаты. Ад перападаў электрычнасці і ў поўнай цемры.

Хлопчык зусім нічога не разумее і чамусьці кажа, што яго завуць Аляксей. Меліціну смяшыць гэтае імя. Але, ледзь усміхнуўшыся, яна ўспамінае зялёныя машыны смерці і людзей з роднымі галасамі.

Вось ідзе яе айчым. Праз плячо нясе цацку, з якой брат часта бегаў за суседскімі козамі. Ён вельмі асцярожны і неверагодна ціхі. А там – свае. Яны спяць. Робат будзе іх забіваць сваімі металічнымі рукамі. Яшчэ вочы. Яны апускаюць у сон. Меліціна доўга глядзела на іх, а ўжо праз некалькі хвілін засынала і бачыла тату, які чамусьці станавіўся каменным і халодным.

Каменны тата хадзіў па лясах, і свае стралялі ў яго, але дарэмна. Кулі, як іскры, адскоквалі і гаслі. Тата моцнымі рукамі хапаў сваіх і сутыкаў ілбамі, каб тыя рассыпаліся. Твару ў таты больш не было. А ўсё таму, што свае выкралі яго і схавалі ў торбу.

Тата шукае свой твар.

Маленькая Меліціна злавалася, калі маці прыносіла робатам кацёл з гарачай і нясмачнай кашай. Яна адмаўлялася есці і нават лаялася на магічнай дзіцячай мове. Робаты давалі ёй патрымаць зброю, і яна адчувала, як становіцца іх часткай. Потым яна змерзла, і адзін з іх закруціў яе ў сцяг зрынутай рэспублікі.

Далей – высокая тэмпература і жаданне сагрэцца як мага хутчэй.

– Мы сыходзім з Югаславіі назаўсёды! – ён гэта маме крыкнуў на сваёй мове, але не быў сваім, таму што не страляў па татах дзяўчынак. Мама пайшла з ім і ўзяла Меліціну.

У новым горадзе, дзе было шмат машын, яна таксама думала, што ўбачыць такіх жа чорных і зялёных чалавечкаў без пачуццяў. Але дарэмна: гэта быў практычна Бялград (нават з падобнымі тварамі), але абсалютна ціхі.

– Тут не паляць хат і жывуць людзі, – казала маці Меліціне, падбадзёрваючы яе да новага жыцця. Дзяўчынка з цікаўнасцю аглядала шыі тысяч новых людзей і ўяўляла, як трэба іх роўненька абезгалоўліваць, каб не атрымалася ірваная папера. Неахайная ірваная папера, якую хочацца камячыць.

На шыю Аляксея яна таксама доўга глядзела, а потым узяла і правяла пальцам. Яму стала казотна, і ён пачырванеў. Настаўніца сказала строга некалькі слоў, і ў тую ж секунду дзеці пачалі глядзець у сшыткі і вельмі рэдка – адзін на аднаго. Меліціна закахалася ў яго шыю.

Яшчэ праз 10 гадоў яна ўпершыню заснула з маладым чалавекам і папрасіла не сціскаць яе горла, калі ён рабіў ёй добра. Раніцай яна доўга плакала і прасіла прабачэння ў свайго роднага таты, які да гэтага моманту ўжо быў у адной лодцы з айчымам.

Кафка

Там, дзе ён вырас, мала хто чытаў дэкадэнцкую літаратуру і ўжо тым больш задумваўся пра нейкую хрэстаматыйную філасофію. Кафкам яго празвалі хутчэй выпадкова. І зусім не праз падабенства з вядомым пісьменнікам. Сам Кафка думаў, што яму далі такое імя праз бясстрашнасць, якую яго мама называла «адмарожанасцю».

Нос яго быў перабіты ў двух месцах. А адзін толькі погляд даваў зразумець, што ў любую секунду Кафка гатовы сціснуць кулакі і надаваць па твары і рэбрах выпадковаму мінаку. У іншых сітуацыях, сустракаючы сабе падобных, ён мог дастаць складанчык і пакінуць асабісты аўтограф на жыватах і тварах супернікаў.

Не, ён зусім не быў агрэсіўным хлопцам. І нават у першыя секунды зносін з вартавымі парадку стараўся паводзіць сябе ветліва і з павагай. Але нічога не дапамагала. Людзі ў форме, як галодныя дваровыя сабакі, кідаліся на яго з дубінкамі і шокерамі. Ён жа, нібыта быў тыграм у мінулым жыцці, упіваўся ў глоткі супернікаў, і тыя баязліва вішчалі, размахваючы сродкамі самаабароны.

– Такіх, як ты, не любяць, – казаў яму тоўсты прапаршчык, які пісаў чарговы пратакол.

– Такія, як я, наогул на мяжы вымірання, – адказваў Кафка, прыкусіўшы скрываўленую і распухлую губу. Рукі яго былі прыкаваныя да крэсла тугімі кайданкамі. За спінай стаяў змучаны сяржант з бліскучым ад поту тварам, ён раз-пораз біў Кафку цвёрдай дубінкай па галаве. Як толькі Кафка хацеў павярнуць галаву і адгыркнуцца, сяржант біў кулаком яго па шчацэ і пагражаў дастаць чорны пісталет Макарава, які пах машынным маслам.

Кафка ведаў, што гэтыя пачвары не наважацца пакараць яго смерцю. Максімум – ганебная клетка з сырой падлогай і сядзельцамі, запалоханымі сістэмай падаўлення. Сярод іх збіты бунтар яшчэ мацней адчуваў, як яго пажырае знутры полымя ўнутранай свабоды.

Калі ён ляжаў на пыльных нарах у вузкім ізалятары часовага ўтрымання, то на імгненне падумаў, што ў гэтым жыцці яму нічога не страшна. Нават смерць.

Але Кафка хлусіў.

Адзінае, ад чаго яму станавілася невыносна жудасна, гэта думкі пра дзяўчыну, чыё імя пачыналася на літару “Я” (але не Яна).

Ён уявіў, што калі Я. (не Яна) аднойчы прыйдзе да яго заплаканая і скажа «Кафка, пашкадуй мяне», то ён упадзе ў ступар, не ведаючы, што адказаць.

Кафка шмат разоў уяўляў сабе гэты стан поўнага бяссілля, кампенсаваны адноснай свабодай. Кожны раз, калі яму заломлівалі рукі, аблівалі халоднай вадой, білі драўлянай качалкай па ступнях, паклаўшы жыватом на стол следчага, ён уяўляў, як Я. (не Яна) глядзіць анёлам на ўвесь гэты жах i ўсміхаецца. А потым, калі сіл ужо не засталося і падзецца няма куды, – гладзіць яго па галаве і просіць пашкадаваць. Пасля гэтых слоў ён заўсёды губляўся – любіць і шкадаваць яго не вучылі.

Дзясяткі разоў яна прасіла гэта зрабіць, пакуль яшчэ не было крыві, злых людзей, бессэнсоўных загадаў і размытай мэты бясконцых гарадскіх бадзянняў. Але ўсё заўсёды заканчвалася аднолькава.

Кафка ціхенька заплакаў у халоднай і цеснай камеры.

А ўсё таму, што Я. (не Яна) ужо ніколі да яго не прыйдзе. Нават у анёльскім увасабленні.

Зідавудзін

Ты ляжыш на канапе і шэптам кажаш, што больш нічога не хочацца, акрамя як накрыцца цяплей і чакаць, калі пахаладае і не пацягне гуляць па цёмнай вуліцы. Гэта важна, таму што лепш засцерагчыся ад свабоды ў думках, чым проста ведаць аб сваёй непажаданай прысутнасці сярод людзей. Адлік дзён становіцца хваравітым выпрабаваннем. Нулявая трываласць і жалезныя нервы, паедзеныя карозіяй. Ты стараешся. У цябе ўсё атрымаецца. Галоўнае – як мага менш думаць пра…

– Дзевяць гадзін. Вячэрні прыём прэпарата.

Галаўны мозг, вытачаны і злеплены з самых лепшых парод архаічнай драўніны, зжэрты тэрмітамі. Траншэі, шчыліны, тунэлі – густая кроў засыхае, утвараюцца поры. Быццам пажоўклая пемза, прысыпаная чырвоным парашком і аброслая шчыльнай карой, схільнай да гніцця. Скрозь рубцы прасвечваецца вадкасць. Яна ліпне да тканак і прыносіць боль. Прыкладзі намаганні, адарві бінты ад сухой раны – і зноў пацячэ кроў, ад выгляду якой ужо не ванітуе.

Зідавудзін. Усё, што нас аб'ядноўвае на канчатковым этапе. Калі стадыя дзеяння віруса і пачатку актывацыі сіндрому ўжо ў дарозе, цяжка думаць пра рознагалоссі і старыя крыўды.

Ты часта ўспамінаеш той час, калі была яшчэ зусім дзяўчынкай з заплеценымі ў касу чорнымі бліскучымі валасамі. Ужо тады ўяўляла сабе невядомасць як нейкі цягнік, які заязджае ў цёмны тунэль без адзінай лямпачкі дзённага святла. Даўжэзны чыгуначны склад, сабраны з велічэзных чорных цаглін і круглых цыбулін замест колаў. Ён нясецца спачатку па тунэлі бязважкасці, а потым выпадае ў бязмерны вакуум, дзе няма ні дна, ні столі. Нават зорак няма. Нешта падобнае ўтрымлівае шпрыц, калі праз тоненькую іголачку адна вадкасць складанага хімічнага рэчыва ўкараняецца ў іншую біялагічную сістэму і ўтварае злучэнні, якія нясуць шчасце. Усё гэта падобна да алхіміі, пакуль зноў не адбываецца вяртанне ў век навукова-тэхнічнай рэвалюцыі. Рацыянальнасць не ідзе на карысць.

Прычына адчайнага стану зусім не ў гэтых рэчах.

– Амаль поўнач. Кладзіся на ложак, мая маленькая дзяўчынка.

«Маленькая дзяўчынка», «маленькая дзяўчынка»… І так разоў дзесяць. Можа, больш. І яшчэ будзе зноў «маленькая дзяўчынка», «маленькая дзяўчынка», «маленькая дзяўчынка»… Інакш як можна было дапусціць такое? Толькі быць маленькай. Бо дзецям Бог даруе ўсе кепскія ўчынкі.

«Ты так часта называеш мяне маленькай дзяўчынкай, што я ўжо паверыла ў гэта. Што я – маленькая дзяўчынка на дзіцячай пляцоўцы. Я босая, а ў густой сакавітай траве шмат вострых аскепкаў. Ножкі рэжуцца. Каленкі б'юцца. Рукі цягнуцца да пагнутага турніка, які нехта моцны хацеў прыціснуць да зямлі. Рукі цягнуцца да дугі. Калі ўзяцца за яе аберуч, можна папаўзці ўверх».

Мы не імкнёмся ўвысь. І тым больш не пераадолеем гэтую крутую дугу, падобную да горнага серпантыну, абсыпанага чорным попелам. Зідавудзін нагадае пра гэта мінімум два разы на дзень.

Калі надыходзіць ноч, арганізм патрабуе зносін. Праз пастаяннае бяссонне толькі і хочацца рабіць, што размаўляць адно з адным. Гэта ўсё ж лепш, чым спаць. Каця баіцца нават думаць пра сны, таму што можа адключыцца, лежачы на спіне. А калі засне на спіне, то яе абавязкова званітуе і яна захлынецца. Яе і так пастаянна ванітуе, а паміраць яна не хоча. Прынамсі такой смерцю. Таму і глядзіць па баках цёмнага пакоя. Ці проста ляжыць на жываце і бубніць пад нос усякія недарэчнасці.

Цяпер яна на кукішках, глядзіць на сябе ў люстэрка і ўсміхаецца сваёй худзізне. Кожная костачка, кожнае рабро прасвечваецца скрозь яе бледную скуру. Стукні мацней – костачка трэсне, і працяглага тупога болю не абмінуць. Толькі акуратнае абыходжанне адно з адным ратуе нас.

Каця ўсміхаецца і кажа, што стала б найлепшай сяброўкай мастака. Або прафесара анатоміі. Або лекараў, якія змогуць паказваць яе студэнтам. Яны будуць глядзець на яе з асуджэннем. Не зусім так, як глядзяць лекары, якія бачылі ўжо самых страшных пацыентаў на апошніх стадыях хваробы.

– А як на цябе глядзяць лекары?

Лекары глядзелі з цікавасцю. Калі ўсё гэта пачалося і яшчэ ніхто не ведаў, што рабіць, што калоць і прапісваць. Санітаркі мылі падлогу пеністым сродкам, ад якога пахла гуашшу. Спрабавалі пасыпаць нас хлоркай. Іншыя людзі стараліся не размаўляць, хоць на іх панурых тварах праглядалася цікавасць.

Заўсёды наступала чарга раздражнення. Якраз у той момант, калі адэптаў Зідавудзіна стала так шмат, што затхлыя бальнічныя палаты проста не маглі змясціць усіх. Напэўна, у гэтай арміі хапіла б сілы арганізаваць сваю ўласную краіну. Але праз некаторы час іх чакалі абсалютная бездапаможнасць і хатні стацыянар, дзе можна было размясціць сваё цела.

Прыгнечаны крывятвор падобны да вібрацыі. Або іншапланетных касмічных прамянёў.

Вірусная нагрузка – гэта варожы бамбавоз, які падае і аскепкамі падпаленай матэрыі ўтыкаецца ў зямлю. Порах гарыць страшным, шыпячым і надзвычай гарачым полымем.

– Ты калі-небудзь уяўляла, як ён наогул выглядае?

І Каця маўчыць. А потым натхнёна распавядае, як на школьнай лінейцы разам з сяброўкай запускала яркія каляровыя шарыкі. Яны ляцелі да свінцовага неба, падганяемыя ветрам. Як толькі апошні з іх схаваўся за аблокамі, пачаўся дождж.

Ён такі ж вясёлкавы, прыгожы. Няўлоўны, як той шарык, што ляціць. Не такі надакучлівы, як Зідавудзін.

Не парашок крышталічнага колеру. І не белы.

Горкі раствор для інфузій. Затым – паспрабаваць заснуць.

Калі б яно было чалавечых памераў, то нагадвала б пластмасавага васьмінога, які пахне шаўкапрадам. Ліпкія шчупальцы зацягваюцца ўсё тужэй вакол шыі. Усё, што можна зрабіць, – гэта калоць яго ў цвёрдую скуру знішчальна-таксічнымі прэпаратамі.

«Баю-баюшкі-баю», – шэпчаш ты калыханку для віруса. Але ён усё не сунімаецца, павялічваючы вытворчасць мяцежных бялкоў.

«Баю-баюшкі-баю», – цябе возьмуць замуж выключна рытуальна, працятую адной-адзінай дэфларатыўнай кропельніцай.

– Здаецца, мы сталі неверагодна блізкімі і існуем толькі адно для аднаго.

Каця адказвае, што «так».

Яна прыгожая, толькі дурная. Чытае шмат разумных кніг, а потым панікуе і ідзе гуляць, пакуль не стоміцца.

Самае галоўнае, што мы да гэтага часу кахаем адно аднаго. Гэтага ні вірус, ні яе бацькі ніколі не зразумеюць.

Уначы мы глядзім музычны канал. Там чорна-белы Фрэдзі Мэрк'юры і велізарная воля да жыцця, якую ён транслюе ўсім прапашчым. Я адчуваю да яе тое ж, што яна цяпер атрымлівае ад асуджанага музыканта. Вялікае каханне, якое не сцерці ніводным, нават самым далёкім іншапланетным вірусам.

Дзеля гэтага варта даведацца, што такое Зідавудзін.