Текст книги "Vittuladan məşhur musiqi"

Mikael Niemi
Vittuladan məşhur musiqi

ÖN SÖZ

– rəvayətçi oyanır, yeriməyə davam edir, Toronq aşırımında çətin vəziyyətə düşür və hekayə elə buradan da başlayır

Dar taxta daxmada şaxtalı bir gecə idi. Səyahət zəngli saatım səs verməyə başlayanda mən ürkərək ayağa qalxdım və yuxu çantamın başlığını açdım və qolumu o buzlu qaranlığa uzatdım. Saatın soyuq plastikini və zəngli saatın söndürmə düyməsini tapana qədər kobud taxta döşəmələri, qırıntıları, qum dənələrini və döşəmə taxtaları arasındakı boşluqları süzdüm.

Yarım oyaq, bir anlıq hərəkətsiz dayandım, bir qolumla dənizin arasından keçən bir taxtadan yapışdım. Sükut. Soyuq. Seyrək havada nəfəs darlığı. Bədənimdə ağrı var idi; Sanki bütün gecə əzələlərim gərgin idi.

Elə o zaman anladım ki, mən o an ölmüşəm.

Bu təcrübəni təsvir etmək çətin idi. Bədənim boş idi. Bir çuxurun dibində qəribə bir şey basdırılmışdı; uzun, nazik və üzvi bir şey. Meyit. Amma mənim deyil. Mən daş olmuşdum; nəhəng, soyudulmuş cəsədi əhatə edən sıx bağlanmış qranit sarkofaq.

Bu hiss iki, bəlkə də üç saniyə davam etdi.

Sonra fənərimi yandırdım. Zəngli saatım 00:00-ı göstərirdi. Bir anlıq hiss etdim ki, zaman artıq yoxdur, onu ölçmək mümkün deyil. Sonra zəngli saatı söndürməyə çalışarkən onu yenidən qurduğumu başa düşdüm. Qol saatım səhər saat 4:20– ni göstərirdi. Yuxu çantamın nəfəs alma dəliyinin ətrafında nazik bir buz təbəqəsi əmələ gəlmişdi. Daxmanın içində olsam da, temperatur sıfırın altında idi. Soyuqdan qorunaraq kombinezondan sürünərək çıxdım və buzlu gəzinti çəkmələrimi geyindim. Boş dəftərimi əsəbi halda çantama qoydum. Bu gün heç nə yoxdur. Nə cızmaq, nə də kiçik qeyd.

Qapının metal qıfılını qaldırıb gecəyə addımladım. Sonsuzluğa qədər uzanan ulduzlarla dolu bir səma və üfüqdə qayıq kimi süzülən aypara var idi. Himalay dağlarının zirvələri səmanı deşən qeyri-müəyyən siluetlərə bənzəyirdi. Ulduzların işıqları ağ parıldayan yağışlar kimi yer üzünə yağırdı. Kürək çantamı çiynimə atdım və bu, nəfəsimi tutmağa kifayət etdi. Oksigen çatışmazlığından gözümün önündə xırda ləkələr rəqs edirdi. Dəniz səviyyəsindən 4400 metr yüksəklikdə ürəkbulanma ilə birlikdə boğazımdan xırıltılı öskürək qalxdı.

Mən yalnız dağın daşlı yamacından sıldırım-sıldırım uzanan və qaranlığın içindən itən zirvəyə gedən yolu ayırd edə bildim. Yavaş-yavaş dırmaşmağa başladım.

* * *

Toronq keçidi, Annapurna dağı, Nepal. Beş min dörd yüz on dörd metr dəniz səviyyəsindən. Mən qalib gəldim. Budur, mən zirvədəyəm! Üzərimdən elə bir yük qalxır ki, kürəyimi üstə çöküb dərindən nəfəs alıram. Süd turşusu ayaqlarımı ağrıdır, başım döyünür, hündürlük xəstəliyinin ilk əlamətləri. Dumanlı günəş işığı məni narahat edir. Qəfil əsən külək daha da pis havanın yolda olduğuna işarə edir. Soyuq yanaqlarımı dişləyir və mən görürəm ki, bir neçə alpinist tələsik kürəklərini çiyinlərində tutaraq Muictinata doğru enməyə başlayırlar.

Mən tək qalıram. Mən hələ yeriyə bilmirəm. Mən dikləşən kimi nəfəsim kəsilir. Mən Tibet dua bayraqlarının dalğalandığı daş məqbərəyə söykəndim. Aşırı bitki örtüyü olmayan, yalnız çınqıllarla dolu, qısır enli yoldur. Ətrafda dağ zirvələri ucalır, kələ-kötür qara üzlərlə ləkələnmiş, möhtəşəm ağ buzlaqlarla örtülmüşdür.

Qəfil əsən küləklə ilk qar dənələri anorakıma düşür. Bu yaxşı əlamət deyil. Gedəcəyim yol qarla örtülsə, təhlükəli ola bilər. Mən çiynimdən arxaya baxıram; heç kim yoxdur. Mən tələsməliyəm.

Amma hələ yox. Həyatımda indiyə qədər gəldiyim ən yüksək nöqtədəyəm. Əvvəlcə onunla vidalaşmalıyam. Mən kiməsə təşəkkür etməliyəm. Qəfil təkanla məqbərənin yanında diz çökdüm. Bu gülüncdür. Ətrafa baxıram və tək olduğuma əmin oluram. Başımı cəld əyib müsəlman kimi alnımı yerə qoyub dua oxuyuram. Üzərində Tibet hərfləri həkk olunmuş dəmir lövhə var. Mən nə dediyini başa düşə bilmirəm, amma mənəvi ciddiliklə parlayır və onu öpmək üçün daha da əyilirəm.

Həmin an yaddaşımda bir xatirə canlanır. Uşaqlığıma uzanan başgicəlləndirici uçurum. Keçmişə bir tunel, kimsə məni xəbərdar etmək üçün qışqırır, amma indi çox gecdir. İlişib qalmışam.

O Tibet dua işarəsində yaş dodaqlarım donur. Dodaqlarımı dilimlə islatmaqla xilas etməyə çalışıram, amma boş yerə dilim də yapışır.

Bu Norlandda yaşayan hər bir uşağın başına bir dəfə gəlmiş olmalıdır. Şaxtalı qış günüdür, körpünün məhəccəri, işıq dirəyi, şaxtaya bağlanmış dəmir parçası. Yaddaşım birdən təmizlənir. Mənim beş yaşım var, dodaqlarım Pajaladakı evimizin bayır qapısının açar dəliyində donub. İlk reaksiyam şokdur. Çılpaq barmaqla toxuna bilən adi açar dəliyi. Amma indi bu, şeytani bir tələdir. Qışqırmağa çalışıram, amma dilin metala ilişib qalması asan deyil. Qollarımla özümü geri itələməyə çalışıram, amma ağrıdan imtina edirəm. Soyuqdan dilim uyuşur, ağzıma qan dadı gəlir. Çarəsizlikdən qapını təpikləyirəm və ağrıdan inləyirəm

"Aaaaaaaaaa…"

Sonra anam gəlir. Əlində bir kasa qaynar su var. Suyu açar deşiyinin üstünə tökürəm, dodaqlarım əriyir və gedirəm. Dəmirin üzərində dəri parçaları qalır. Özümə söz verirəm ki, bir daha bunu etməyəcəyəm.

* * *

"Aaahhh, aahhh…" Qar bütün üstümə sürünməyə başlayanda inləyirəm. Heç kim eşitmir. Bu yolla dırmaşan alpinistlər olsa belə, indi geri qayıdıblar. Sürətli külək qaldırdığım götümü dondurur. Ağzım uyuşmağa başlayır. Əlcəklərimi çıxarıb əllərimi ovuşdurub isidərək nəfəsimi üfürüb dodaqlarımı azad etməyə çalışıram. Hamısı boş yerə. Sac metal istiliyi udur, lakin hələ də buzdur. Dilimi uzaqlaşdırmağa çalışıram, lakin o, möhkəm pərçimlənib, bir qarış da tərpənmir. Soyuq tər kürəyimdən aşağı axır. Anorakımın yaxasından külək əsir və mən titrəməyə başlayıram. Buludlar alçalır və bütün keçidi duman bürüyür. Təhlükəli. Çox. Hər keçən dəqiqə daha çox qorxuram. Mən burada öləcəyəm. Bu Tibet dua işarəsinə yapışıb gecədən heç vaxt çıxa bilmirəm.

Yalnız bir imkan qalır: mən çəkərək özümü azad etməliyəm.

Bunu düşünmək belə, mənim mədəmi bulandırır, amma başqa yol yoxdur. Əvvəlcə bir cəhd üçün bir az asma. Ağrını dilimin arxasında belə hiss edirəm. Bir… İki… İndi!

Qırmızı. Qan. Ağrıdan başımı dəmir boşqaba vurdum. Mümkün deyil. Dodaqlarım hələ də yapışıb. Bir az da assam bütün üzüm dağılacaq.

Bıçaq. Kaş ki, bıçağım olaydı. Ayaqlarımla bel çantamı axtarıram, ancaq bir neçə metr aralıdadır. Qorxudan qarnım düyünlənir, sidik kisəm partlamaq üzrədir. Şalvarımın fermuarını açıb inək kimi dördayaq çişməyə hazırlaşıram.

Bir anlıq tərəddüd edirəm… Kəmərimdən asılmış stəkanı götürüb içinə işəyirəm. Sonra dolu stəkanı dodaqlarımın boşqaba yapışmış kənarına tökürəm. Dodaqlarımdakı sidik yavaş-yavaş buzu əridir və bir neçə saniyədən sonra mən azad oluram.

Azadlığımı işəməklə əldə etdim.

Ayağa qalxıram. Dualarım bitdi. Dilim və dodaqlarım sərt və həssasdır, amma onları yenidən oynada bilirəm. Nəhayət hekayəmə başlaya bilərəm.

I BÖLÜM

– Pajala müasir dövrə qədəm qoyur, musiqinin ilk notları tökülür və iki balaca uşaq çox yük olmadan yola düşür

Bizim Pajala hissəsinə asfalt yolların gəlməsi altmışıncı illərin əvvəllərinə təsadüf edirdi. O zaman mənim beş yaşım var idi və yaxınlaşdıqca onların səsini eşidirdim. Tank kimi maşın karvanı yavaş-yavaş evimizin yanından keçərək çala-çuxurla dolu torpaq yolu qazırdı. Yayın əvvəli idi. Kombinezonlu kişilər əyri ayaqları ilə ətrafda gəzir, yerə tütün dəstələri tüpürür, fincə nəsə mızıldanırdılar, əllərində dəmir qayçı. Evdar qadınlar pərdə arxasında baş verənlərə baxırdılar. Kiçik bir oğlan üçün bütün bunlar inanılmaz dərəcədə həyəcanlı idi. Hasardan asılmışdım, barmaqlıqların arasından baxır, o zirehli canavarlardan sızan dizel iyini çəkirdim. Onlar meyit kimi dolanbac kənd yolunu gözdən salırdılar. Yağış yağanda bu palçıqlı yol su ilə dolu çoxlu çuxurlarla örtülür; Buz əridikcə kərə yağı kimi yumşalır, yayda tozu qalxmasın deyə ət çəni kimi duzlanaraq çubuqlu sifətə bənzəyir. Torpaq yol köhnəlmişdi. Böyüklərimizin böyüdüyü, lakin həmişəlik geridə qoyduğu bir dövrə aid idi.

Yaşadığımız ərazi xalq dilində Vittulajanka adlanırdı. Bu fin sözü “uterus” mənasını verirdi. Bu adın mənşəyi dəqiq məlum deyildi, lakin çox güman ki, bu bölgədə doğum nisbətinin yüksək olması ilə əlaqədar idi. Bu ad qadınların məhsuldarlığına kobud bir hörmət idi, çünki bəzi ev təsərrüfatlarında beş, digərlərində isə daha çox uşaq var idi. Vittulajanka sakinləri – bəzən qısaldılmış Vittula – otuzuncu illərin qıtlığı zamanı buraya gəlib məskunlaşmışdılar. İqtisadiyyatdakı inkişaf da onların zəhmətinə əlavə olunduqda vəziyyətləri yaxşılaşdı, bank krediti götürüb özlərinə ev tikdilər. İsveç daim inkişaf edirdi, iqtisadiyyatı böyüyürdü və hətta ən şimaldakı Tornedalen də inkişafda ədalətli paya malik idi. O qədər sürətli inkişaf var idi ki, insanlar elə bilirdilər ki, indi varlı olsalar da, hələ də yoxsulluq içərisindədirlər. Hərdən mallarının əllərindən alı-nacağından narahat olurdular. Evdar qadınlar öz əlləri ilə hazırladıqları pərdələrin arxasında titrəyərək hardan gəldiklərini düşünürdülər. Özləri və uşaqları üçün böyük bir ev! Onların yeni paltar almaq üçün pulları var idi və uşaqlarının ikinci əl və ya yamaqlı əşyalar geyinməsi lazım deyildi. Hətta maşın da aldılar. İndi isə o torpaq yol qara dəri pencək kimi yoxsulluğun üstünə örtülmüş yağlı, qara asfaltın altında yox olmaq üzrə idi. Hamar üz kimi parlayan, yolun özü gələcəyin idi. Yol boyu uşaqlar yeni velosipedlərində rifah və mühəndislik təhsili istiqamətində pedal çevirəcəkdilər.

Buldozerlər uğultu və fəryad edirdi, ağır yük maşınları yola çınqıl tökürdü. Nəhəng silindrlər qarşısındakı daşları o qədər inanılmaz qüvvə ilə əzdi ki, sırf maraqdan beş yaşlı ayağımı onların altına salmaq istədim. Silindr qabağına iri daşlar atdım və onun yanımdan guruldamasını gözlədim, sonra nə baş verdiyini görmək üçün qaçdım, amma daşdan əsər-əlamət yox idi. Onlar sanki sehrlə yoxa çıxdılar. Bu sirli və maraqlı idi. Əlimi düzlənmiş yola saldım. Qəribə soyuq idi. Necə oldu ki, o qaba çınqıllar təbəqə kimi yastı oldu? Mətbəx şkafından əvvəlcə çəngəli, sonra plastik kürəyimi atdım, ikisi də izsiz itdi. Hətta bu gün də onların hələ də meydançanın altında gizləndiklərinə əmin deyiləm və ya həqiqətən sehrli şəkildə yoxa çıxıblar.

* * *

Məhz bu vaxt bacım ilk pleyerini aldı. Bir gün o, məktəbdə olarkən gizlicə otağına girdim. O, dönər stolun üstündə uzanmışdı, qara plastikdən hazırlanmış texnologiya vəziyyəti, şəffaf örtüyünün altında bir dəstə qəribə düymələr olan kiçik parlaq qutu. Onun ətrafında rulonlar, pomada qutuları və sprey boruları var idi. Müasir və lazımsız lüks olan bütün bunlar; Onlar israfçılıq və firavanlıqla dolu gələcəyin əlamətləri idi. Ləklənmiş qutunun içərisində kino ulduzlarının fotoşəkilləri və kino biletləri var idi. Bacım bunları Vilhelmssonun kinoteatrından yığırdı; Onların hər birinin arxasında filmin adı, baş rollar və on filmdən verilən qeydlər var idi.

O, əlində olan yeganə diski boşqaba oxşayan plastik qabın içinə qoymuşdu. Ona toxunmayacağım, nəfəsimlə belə toxunmayacağım üçün mənə ən böyük andlar vermişdi. Amma indi barmaqlarım titrəyirdi. Plakanı götürdüm və gitara çalan yaraşıqlı kişinin təsvir olunduğu parlaq örtüyü sığalladım. Üzərindəki adamın alnında bir tutam qara saç var idi və mənə gülümsəyirdi. Böyük ehtiyatla rekordu çıxartdım və pleyerin qapağını ehtiyatla qaldırdım. Bacımın onu necə işə saldığını xatırlamağa çalışaraq, diski dönər masaya yaxınlaşdırdım. Sonra rekordun çuxurunu orta kənara qoydum. Böyük maraqla onu işə salanda kürəyimdən tər axırdı.

Orta lövhə əvvəlcə bir az tərpəndi, sonra dönməyə başladı. Mən dözə bilməyəcək qədər əsəbi idim. Qaçmaq istəyini boğdum.

Donuz ətinin qovurma səsinə bənzər cızıltılı bir səs gəldi. Bir şeyin səhv olduğuna tam əmin idim. Mən rekordu yararsız hala saldım.

BAM-BAM… BAM-BAM…

Bitdi! Sərt akkordlar! Və sonra Elvisin alovlu səsi.

Mən məəttəl qaldım. Udqunmaq yadımdan çıxdı, süzüldüyümü də hiss etmədim. Başım gicəllənmiş, gözlərim qaralmışdı. Nəfəs almağı unutdum.

Gələcək budur. Gələcəyin səsi belə idi. Musiqi, yol quran maşınların gurultusu, sonsuz tıqqıltı, uzaq üfüqün qırmızı şəfəqinə doğru gurultulu kimi.

Mən irəli əyilib pəncərədən bayıra baxdım. Özboşaldan maşınlardan tüstü qalxıb. İndi yolda son düzəlişləri edirdilər. Amma yük maşınından yola tökülən qara parlaq dəri kimi görünən asfalt deyil. Boz, topaqlı, murdar, lənətə gəlmiş çınqıl.

Bu, biz Pajalalıların gələcəyə doğru pedal çevirəcəyimiz yol idi.

* * *

Bütün maşınlar nəhayət yox olduqdan sonra məhəllə ətrafında ehtiyatlı kiçik gəzintilər etməyə başladım. Atdığım hər addımda dünya böyüyürdü. Yeni asfaltlanmış yolumuz digər yeni asfaltlanmış yollarla birləşir; Tarlalar işıqlı parklar kimi uzanırdı və nəhəng gözətçi itləri hürüb zəncirlərini cingildəyirdi. Nə qədər uzaqlaşsam, bir o qədər çox şey görəcəyəm. Dünya sonsuz idi, sanki davam edirdi. Əbədi yeriyə biləcəyimi anlayanda başım o qədər gicəlləndi ki, qusmaq kimi hiss etdim. Nəhayət, bütün cəsarətimi toplayıb yeni Volvomuzu yuyan atamın yanına getdim və soruşdum:

"Dünya nə qədər böyükdür?"

"Çox böyükdür" dedi.

"Amma bunun bir yerdə bitməsi mütləqdir, elə deyilmi?"

"Çində."

Bu aydın cavab məni bir az da yaxşı hiss etdirdi.

Bu o demək idi ki, dünyanın sonuna piyada çatmaq olar. Və çing-çonq danışan maili gözlü insanlar var idi.

Yay ayları idi, hava cəhənnəm kimi idi. Köynəyimin qabağı yaladığım dondurma damcılarından ləkələnmişdi. Bağımızı, balaca təhlükəsiz dünyamı tərk etdim. İtirməkdən narahat olaraq arabir arxaya baxaraq dolaşırdım.

Kəndin ortasındakı, indi uşaq meydançası olan köhnə xırmana gəldim. Yerli hökumət ora bir neçə yelləncək qoymuşdu və mən dar oturacaqlardan birinə yerləşdim. Mən sürəti artırmaq üçün həvəslə zəncirlərdən yellənməyə başladım.

Tezliklə anladım ki, məni izləyirlər. Slaydda bir oğlan oturmuşdu. Hər an aşağı sürüşəcək kimi görünürdü. Amma o, şahin kimi hərəkətsiz, iri açılmış gözləri ilə məni izləyirdi.

Dərhal dayandım. Oğlanda məni narahat edən bir şey var idi. Mən parka gələndə o, orada otura bilməzdi, sanki kimsə “Abrakadabra” dedi və o peyda oldu. Mən ona məhəl qoymamağa çalışdım və yelləncəyi başgicəlləndirici hündürlüyə qaldırdım ki, zəncirlər əllərimdən sürüşməyə başladı. Mən səssizcə gözlərimi yumdum. Mən sürətlə yerə doğru qövslə enir, sonra o biri tərəfdən göyə qalxırdım.

Yenidən gözlərimi açanda o, qum qutusunda oturmuşdu. Elə bil qanadlarını açıb orda sürüşdü; Mən heç nə eşitməmişdim.

Yavaş-yavaş yelləncəyi yavaşlatdım, sonra otların üstünə tullandım və salto ilə arxası üstə yerə düşdüm. Səmaya baxmaq üçün yola çıxdım. Çayın üzərində ağ bulud dəstələri axırdı. Onlar qıvrılıb yatmış yunlu qoyunlar kimi idilər. Gözlərimi yumanda göz qapaqlarımın içində kiçik canlıların hərəkət etdiyini gördüm. Qırmızı zarda hərəkət edən kiçik qara nöqtələr. Gözlərimi yaxşı bağlayanda qarnımda bir-birinin üstünə çıxıb müxtəlif formalar çəkən bənövşəyi rəngli heyvanlar var idi. Beləliklə, mənim içimdə yaşayan bir şey var idi, kəşf edilməyi gözləyən tamamilə yeni bir dünya. Dünyanın yuvalanmış ciblərdən ibarət olduğunu anlayanda başım gicəllənirdi. Nə qədər qat-qat keçdinsə, sonu yox idi.

Gözlərimi açanda təəccüblə çaşdım. Oğlan düz yanımda arxası üstə uzanmışdı. O, mənə o qədər yaxın idi ki, bədəninin hərarətini hiss edirdim. Üzü qəribə dərəcədə kiçik idi. Başı normal ölçüdə idi, lakin üzü dar bir yerə sıxılmışdı. Bu, iri qəhvəyi dəri topa yapışdırılmış kuklanın üzünə bənzəyir. Bəlli idi ki, onun bərbad saçları evdə kəsilib. Alnında qabıqlı qaşınma var idi. Üzü mənə tərəf çevrildi. Günəşdən qorumaq üçün yuxarı gözünü yarıya qədər bağlamışdı. Onun digər gözü geniş açıq idi. Onun gözü o qədər böyük idi ki, orada öz əksimi görürdüm.

"Adın nədir?" Soruşdum.

Cavab vermədi. Heç tərpənmədi.

"Mikas sinun nimi on?" Eyni sualı fin dilində təkrarladım.

Bu dəfə ağzını açdı. Bu gülüş deyildi, amma dişlərini görürdüm. Onlar solğun sarı idi və aralarında yemək qırıntıları var idi. O, kiçik barmağını burun dəliyinə soxdu; digərləri içəri girmək üçün çox böyük idi. Mən də eyni şeyi etdim. İkimiz də burnumuzdan bir diş çəkdik. Özününkini ağzına qoyub uddu. Mən tərəddüd etmədim. Mən nə olduğunu bilmədən o, mənimkini tutdu və onu da uddu.

Mən başa düşdüm ki, o, dost olmaq istəyir.

İkimiz də ayağa qalxdıq. Bu uşağı heyran etmək istədim.

"Bilirsən, əslində istədiyin yerə gedə bilərsən!"

Diqqətlə dinləyirdi, amma başa düşüb-düşmədiyinə əmin deyildim.

"Hətta Çinə qədər gedə bilərsən" dedim.

Ciddi olduğumu göstərmək üçün ayağa qalxıb yola doğru inamla addımlamağa başladım. Özünə güvənən adamın saxta havasını geyindirməklə əsəbimi gizlətdim. Məni izlədi. Biz keşişin sarı boyalı evinə tərəf getdik. Yolun kənarında bir avtobus dayanmışdı, yəqin ki, Lestadius Evini ziyarət etməyə gələn turistlər idi. Hava isti olduğundan avtobusun qapıları açıq idi, lakin sürücü ətrafda yox idi. Uşağın qolundan tutub avtobusun kənarına çəkdim. Pilləkənləri qalxıb içəri keçdik. Çamadanlar və gödəkçələr olan oturacaqlardan zəif rütubət iyi gəlirdi. Arxa tərəfə keçdik və oturacaqların arxasında əyildik. Çox keçmədi ki, bir neçə yaşlı qadın avtobusa minib yerlərini aldı. Onlar nəfəs alır və tərləyirdilər. Meyvə şirəsini tökərək yüksək səslə danışırdılar. Daha bir neçə nəfər gəldi və nəhayət sürücü peyda oldu. O, avtobusun kənarında dayanıb ağzına bir parça tütün atdı. Sonra yola düşdük.

Çaşqın və səssiz halda gözümüzün qarşısından keçən mənzərəni seyr edirdik. Qısa müddətdən sonra Pajalanı geridə qoyub xarabalığın ortasına doğru yola düşdük. Ağaclardan, ucsuz-bucaqsız ağaclardan başqa heç nə yox idi. Köhnə telefon dirəkləri istidən asılmış çini izolyasiyalı naqillər.

Kimsə bizi görməzdən əvvəl bir neçə kilometr sürdük. Yanaqları yastıqlı bir qadın qarşımdakı oturacağa çırpılaraq arxaya çevrildi. Ümidlə gülümsədim. O da mənə gülümsədi. Sonra çantasını vərəqlədi, parça çantadan konfet təklif etdi və başa düşmədiyim bir şey dedi. O, sürücünü göstərib soruşdu:

"Papa?"

Başımı tərpətdim, hələ də gülümsəyirdim.

"Aclıq varmı?" o, davam etdi.

Biz hələ nə dediyini bilməmişdən o, bizə pendirli sendviç uzatdı.

Uzun və yorucu bir yoldan sonra özümüzü böyük bir dayanacaqda gördük. Hamı aşağı düşdü, o cümlədən mən və dostum. Birbaşa qarşımızda düz dam örtüyü və yuxarıda hündür, uclu metal antenaları olan böyük beton bina var idi. Binanın arxasındakı hasarın arxasında bir neçə pərvanəli təyyarə dayanmışdı. Avtobus sürücüsü yük qapısını qaldıraraq çantaları və çamadanları açmağa başladı. Bizimlə yaxşı davranan qadının çoxlu əşyaları var idi və narahat görünürdü. Papağının altından tər muncuqlarla örtülmüşdü, dişlərini əmərək eybəcər şıltaqlıq edirdi. Bizə verdiyi sendviçlərə təşəkkür olaraq dostumla ona kömək etdik və ağır bir çamadanı binaya sürüklədik. Avtobusdan düşən ağsaqqal sürüsü qışqıra-qışqıra stolun ətrafına toplaşıb çantalarından bir dəstə kağız yellədilər. Forma geyinmiş qadın onları nizama salmaq üçün səbirlə mübarizə aparırdı. Sonra qrup halında bir qapıdan keçib təyyarəyə tərəf getdik.

İlk dəfə təyyarəyə minəcəkdim. İkimiz də sudan çıxmış balıq kimi idik, amma qanadlı gözləri və ürək formalı sırğaları olan mehriban bir xanım bizi bağlamağa kömək etdi. Dostum pəncərədəki oturacaqdan tutdu. Təyyarənin parıldayan pərvanələri fırlanmağa başladı və sürətlənən pərvanələrin görünməz hala gəlməsini yerimizdə getdikcə artan həyəcanla seyr edirdik.

Sonra hərəkət etməyə başladıq. Təyyarə qabağa sıçrayarkən yerimdən yapışıram, təkərlərin gurultusunu və havaya qalxarkən yüngülcə sarsıntı hiss edirəm. Dostum heyran oldu, barmağı ilə çölü göstərdi. Biz uçurduq! Burada dünya bizdən bir az aşağıda idi. Adamlar, evlər, maşınlar oyuncaq kimi o qədər kiçik idi ki, onları götürüb cibimizə qoya bilərdik. Sonra buludlara daldıq. Çöldə ağ idi, amma içəridə sıyıq kimi boz idi. Buludların arasından çıxıb səmanın zirvəsinə çatdıq və yavaş-yavaş irəliləməyə başladıq. O qədər yavaş idik ki, hərəkət etdiyimizi belə deyə bilmirdik.

Sahibə bizə şirə gətirdi, çox susadığımız üçün yaxşı idi. Tualetimiz gələndə bizi kiçik bir otağa apardı və biz də növbə ilə işimizə davam etdik. Bir çuxura işdik və mən onun sarı çiskin kimi yağdığını təsəvvür etdim.

Sonra bizə rəngləmə kitabı və bir neçə karandaş verdilər. Mən havada toqquşan iki təyyarəni çəkdim. Dostumun qırxılmış başı yavaş-yavaş arxaya əyildi və nəhayət ağzı açıq yuxuya getdi. Yanındakı pəncərənin şüşəsi nəfəsindən dumanlanmışdı.

Nəhayət yerə düşdük. Sərnişinlərin hamısı bir-birini itələyərək təyyarədən düşdü və biz o qarışıqlıqda qoca bibimizi görmədik. Uclu papaqlı bir adamdan Çin olub-olmadığını soruşdum. O, başını tərpətdi və çantaları ilə ətrafda çoxlu adamların qaçdığı uzun bir dəhlizə işarə etdi. Biz o dəhlizlə getməyə başladıq və maili gözləri olan insanlar görənə qədər eyni sualı nəzakətlə bir neçə dəfə təkrarladım. Yəqin ki, Çinə gedəcəklərini düşünüb, yanlarında oturub səbirlə gözlədik.

Bir azdan tünd göy rəngli formada bir nəfər yanımıza gəldi və bizə suallar verməyə başladı. Başımız çətinə düşəcək, gözlərindən oxuya bilərdik. Mən də utancaq bir təbəssüm etdim və deyəsən nə dediklərini başa düşmədim.

“Ata” deyə mızıldandım və uzaq bir yeri göstərdim.

“Burada gözlə” dedi və tələsik uzaqlaşdı.

Çıxan kimi başqa yerdə oturduq. Tezliklə dizə qədər corablı və əyləncəli plastik tapmaca ilə qara saçlı bir çinli qızla tanış olduq. O, parçaları yerə səpdi və bizə ağac, vertolyot və ya onlarla istədiyimiz hər şeyi necə edə biləcəyimizi göstərdi. O, çox danışırdı və danışarkən incə qollarını o yan-bu yana yelləyirdi. Məncə o, adının Li olduğunu söylədi. Burada arabir qəzet oxuyan sərt gözlü yaşlı kişi və onun yanında əyləşmiş qarasaçlı bir qız göstərilirdi. Anladığım qədər bu qız Linin böyük bacısı idi. O, şirəli qırmızı meyvə yeyirdi və kənarları krujevalı dəsmal ilə daim ağzını silirdi. Yanına gələndə mənə ehtiyatla baxdı, sonra meyvə bıçağı ilə səliqə ilə kəsilmiş dilimlər təklif etdi. O qədər şirin idi ki, qarnımda kəpənəklər uçmağa başladı; Ömrümdə belə şirin bir şey dadmamışdım, ona görə də dostuma dadmaq üçün dürtdüm. Gözləri yarı qapalı, sehrlənmişdi. Birdən ona təşəkkür etmək üçün cibindən kibrit qutusunu çıxarıb açdı və baxmaq üçün çinli qıza uzatdı.

Qutunun içərisində böyük parlaq yaşıl böcək var idi. Yaşlı qız yemək üçün böcəyə bir parça meyvə uzatdı, lakin böcək uçub getdi. O, boğuq vızıltı ilə skamyalarda əyləşmiş maili gözlü insanların üstündən keçdi, saçlarında iki uzun sancaq olan iki qadının ətrafında dövrə vurdu və həşəratın görünüşünə təəccüblə baxdı, yöndəmsiz buynuzlu çamadanları dövrə vurdu onların üstündə, nəhayət, gəldiyimiz dəhlizlə enərək floresan lampaların altına baxaraq gözdən itdi. Dostum üzüldü, amma səhvin mütləq Pajalada olduğunu söyləyərək onu təsəlli etməyə çalışdım.

Elə bu vaxt səsgücləndiricilərdən anons eşidildi və hamı yerindən tərpəndi. Tapmacanı yerə qızın oyuncaq qutusuna qoyub qaçaraq təyyarəyə daxil olan izdihamın arasından darvazalardan keçdik. Bu, əvvəlkindən daha böyük bir təyyarə idi. Qanadlarındakı pərvanələr əvəzinə işə salındıqda fit səsi çıxaran böyük silindrlər var idi. Bu səslər getdikcə qulaqbatırıcı səsə, havaya qalxdıqdan sonra isə zümzüməyə çevrildi.

Frankfurta çatdıq. Əgər mənim sakit yoldaşım birdən stolun altına sidiyini saxlaya bilsəydi; mütləq, şübhəsiz ki, Çinə çatacaqdıq.