Текст книги "Бакчадагы чияләр. Шигырь. Том 10. Стихи"

Көтмәсәктә

Иске таныш кебек көзләр тагы,

Сәләмнәрен безгә бирәләр.

Әллә көтмәгәнгә, әллә нигә,

Бигерәк тиз никтер киләләр.

 
Килер иде әле ашыкмыйда…
Көз ае бит түгел бер генә.
Суыклары көтеп кенә тора,
Көзләренә менә кер генә…
 
 
Уңыш чоры көзләр булсаларда,
Никтер кеше бик аз шатлана.
Яңа еллар, яңа гына иде,
Ел азагы инде башлана.
 
 
Башланалар көздә суык җилләр,
Безне кышка алдан әзерләп…
Җәй көненең булган матурлыгын,
Булмады да кебек кадерләп…
 
 
Көзнеңдә үзе төсләре булла,
Саргаяда, яфрак коела.
Көтмәсәктә көзләр килә инде,
Яшисе бар көзләр буена…
 

Көз

 
Җиле исә инде салкын булып,
Күп вакыты була яңгырлы…
Яңгыр, шифа гына дисәләрдә,
Кем яратсын суык яңгырны.
 
 
Кояш җылысыда кимегәндәй,
Ә болытлар авыр шикелле.
Кемдер өчен тәүге сынаулардыр…
Ул вакытлар безнең үтелде.
 
 
Кеше йөрми көзен урамнарда,
Хозурланып эзләп матурлык.
Яңгыр яуса, тәрәзәдән карап,
Җылы өйдә генә ятырлык…
 
 
Яфраклары, көзнең матурлыгы,
Сары карлар кебек коелып.
Яфрак кебек, күпме көннәребез,
Хәтерләрдә кала уелып.
 
 
Моңсу вакыт… кемдер мактасада,
Суык башын күңел яратмый.
Яшәү җирдә шулай дәвам итә,
Кояш баемыйча, таң атмый.
 
 
Көзләр җылы кебек, кыш көнендә,
Тагын күңел алга омтыла.
Яңа көннәр шулай үтә тора,
Көтеп алганнары онтыла.
 

Өлкәннәр

 
Арттан яшьләр үсеп килә икән,
Алдагылар була өлкәннәр,
Тормыш сынауларын татый алып,
Шактый юлын инде үткәннәр.
 
 
Карт дисәктә, өлкән дисәктә,
Яшьлекләре калган артларда…
Гомерләрнең шундый вакытлары,
Булганнарын кала сакларга.
 
 
Зирәклеген кеше акылының,
Тормыш юлын үтү серләрен.
Җиңелерәк үтә алыр өчен,
Катлаулы hәм авыр җирләрен.
 
 
Картлык чоры – әзер китап инде,
Күптер анда файда, киңәшләр.
Гыйлем, акыл анда күреп була,
Алар белән утырып сөйләшсәң.
 
 
Өлкәннәрне хөрмәт итә белү,
Күптән килгән әдәп кешедә.
Башкаларга яхшы мөгәлләмә,
Хөрмәт алып килер кешегә…
 

Китәләр шул

 
Китәләр шул алар китәләр,
Җылы якка таба очалар.
Канат кагулары, тезелешеп,
Саубуллашуларга ошаган.
 
 
Китәләр шул алар китәләр,
Яшәүләрен дәвам итәләр…
Язлар җиткәч кире кайтыр өчен,
Очар өчен булмас киртәләр.
 
 
Китәләр шул алар китәләр,
Меңәр чакырым юллар үтәләр.
Кире әйләнеп кайтулары белән,
Туган җирне хөрмәт итәләр.
 
 
Китәләр шул алар китәләр,
Еракларга сәләм илтәләр.
Туган җирдән, очкан җирләренә,
Һава юлын күпер итәләр.
 
 
Кайтулары булыр, кире әйләнеп,
Китүләре булсын вакытлы…
Кошлар, безне әллә кисәтәме,
Әрәм үткәрмәскә вакытны…
 

Көзгесе бит

 
Көзләр җитсә кеше барлый башлый,
Нинди уңыш быел җыелган.
Кеше, туплап көэен уңышларын,
Кышлар өчен hәрчак җыенган.
 
 
Көзләр алар елның көзгеседә,
Күрү өчен ничек үтүен…
Быел еллар әйбәт килде диләр,
Уңышлы ел, көзе җитүен.
 
 
Кышлар саный, кабат уңышларны,
Язлар җиткәнче бит сузарга.
Көзләр, елның зур көзгесе кебек,
Карап була… булмый бозарга.
 
 
Көзгесе бит, кеше гомеренең.
Гомер көэләренең җитүе.
Аермачык анда күренә бит,
Гомерләрнең ничек үтүе.
 
 
Караганда тормыш көзгесенә,
Күңелләргә оят булмасын…
Тормышыңны шулай күрә алсаң,
Көзгеләрдә «гәеп» булмасын…
 

Кичәге көннәр

Кил дигән сүз, килеп җитәлмәде…

Син чакырдың, ә мин бармадым.

Аңласамда, ишетмичә калу,

Йөрәгеңә яра слганын…

Килү-китү, үткәннәрдә калды,

Мөмкин түгел инде яңадан.

Нинди булсаларда, елгаларда,

Чыгалмыйлар ике ярлардан.

Ул вакытлар, бары үткән юллар,

Хәтер белән хыял эшедер.

Уйлар уйлап йокы качкан чакта,

Сәләм булып кергән төшедер.

Якты кебек икән, истәлекләр,

Ялгыш, хата булып калмагач.

Сызландырып, үкенечләр булып,

Гомер буе озатып бармагач.

Таңнар ата, көннәр туа тора,

Вакыт үтә, әйбер искерә.

Якты эзе, гомер юлларының,

Күңелләрдән китми hичкенә.

Кая бара татар

 
Без булдырабыз диләр,
Татарның кай берләре.
Билгеле инде күпләргә,
Булдыруның серләре.
 
 
Башкаласы Казан диләр,
Дөньядагы татарның.
Өч кешедә, ике фикер,
Татар белән татарның.
 
 
Динледә ул, динсездә,
Бик ярлыда, бик байда.
Тарихлар буйлап барабыз,
Бердәм татар син кайда?
 
 
Ике татар сөйләшкәндә,
Өченчесе аңламый…
Башкаларга ул табынып,
Үзенекен санламый…
 
 
Милләт сүзе тыелгандай,
Ул сүздән өрекәбез.
Бетәбезме без таркалып,
Шунымы без көтәбез.
 
 
Бердәм дигән олы илдә,
Туган тел кая китә…
Үзара көрәшкән татарны,
Киләчәктә ни көтә…
 

Язам инде

 
Кулларыма кәләм алган чакта,
Кабат уйларымны барладым.
Язмыйчада түзеп булыр иде,
Булмый икән, шуны аңладым.
 
 
Әйтер сүзне әйтеп калу кирәк,
Төенләнеп эчтә калмасын.
Туган фикер, булган теләкләрең,
Гел онытылыпта бармасын.
 
 
Искә алу кирәк киткәннәрне,
Искә төшерү кирәк үткәнне.
Бергәләшеп яшәү вакытларын,
Тормышларны матур иткәнне.
 
 
Рәхмәт әйтү кирәк вакытында,
Шөкер хисе булсын күңелдә.
Бездән тора, кичә иртәгәсе,
Нинди хaләт булса бүгенгә.
 
 
Әй, тормышлар шактый карлаулы шул,
Аңлар өчен вакыт җитә алмый.
Үзе теләп беркем килмәгәндә,
Үзе теләп берәү китә алмый
 

Без булдыра…

 
Гәпләшәләр дуслар кебек,
Аңгыра белән надан.
Алар гына иң акыллы,
Башкалар барсы яман.
 
 
Берсен берсе яхшы мактый,
«Пачти» әзер түрәләр…
Барысына җаваплар бар,
Барысында беләләр.
 
 
Якын алар бер берсенә,
«Сөртсәдә», «сөрттерсәдә».
Икәүләшеп тотыналар,
Берәрсе йөткерсәдә.
 
 
Алар икәү, алар әшнә,
Андыйлар бездә дә бар.
Башкалар эндәшмәгәчтән,
Аларга урамнар тар…
 
 
Битарафны җилләр җиңә,
Рульләрдә «җүләрләр»…
Шулай итеп яшәрләрдә,
Бик «олылап» күмәрләр.
 

Дубай

 
Гәрәпләр биеккә омтыла,
Җирдәге яшәүләр онтыла.
Аллаhка буйсыну, табыну,
Булырмы җирдәне сагыну.
 
 
Болыттан биектә, югары…
Түбәсе йортларның ашканнар…
Аларга әйтерсең каерып,
Күкләрнең карпусын ачканнар.
 

Үткән юллар

 
Юллар үтми белеп булмый,
Авыр hәм җиңеллеген.
Икеседә таныш инде,
Шуңадыр җиңел бүген.
 
 
Олы юллар алда көтми,
Иң күбесе үтелгән…
Аларныда үтәр өчен,
Уйланылган… көтелгән.
 
 
Якын көннәр, якын юллар,
Барыбердә чакыра.
Элеккечә мин ашыгып,
Чыкмыйм юллар чатына.
 
 
Акырынайтам диеп түгел,
Гомерләрнең барышын.
Бары ныгырак күзәтәм,
Вакытларның агышын…
 

Сәгать теледә шулай бит,

Әйләнәдә, әйләнә…

Туктатып кара син аны,

Йөремәскә әйләнә…

Онытылмаслык

 
Онытмаслык әйберләр бар,
Онытырга ярамаслык.
Шуларны онытканнарны…
Кешегә санамаслык.
 
 
Иң беренче туган җирең,
Ата ана, туганнар.
Туган телең, тоткан динең,
Болар якын булганнар…
 
 
Укытучың, мәктәпләрең,
Беренче адымнарың.
Буыннардан күчеп килеп,
Күңелеңә салынганың.
 
 
Була белү мәрхәмәтле,
Бу дөньяда булуга.
Аллаhыга hәрвакытта,
Шөкер – дога кылырга.
 

Күптә түгел, азда түгел,

Барыбызга җитәрлек.

Җир йөзендә ак йөз белән,

Тыныч гомер итәрлек.

Гөнаhсызмы

Мин гөнаhсыз диләр кайберәүләр,

Ни әйткәнен үзе аңламый.

Гыйбәдәттә генә гөнаh кими,

Хәдисләрне ул бит санламый.

 
Белеп кылганнары, белмичәдә,
Гөнаhлар бит булмый калалмый.
Гaмәлләрен әдәм балалары,
Ялгышлардан саклап баралмый.
 
 
Тән турында кеше уйлый ала,
Салкын чакта җылы киенә.
Җылы җитсен өчен яшәгәндә,
Мичләр ясап куя өенә…
 
 
Юынудан башлый иртәләрен,
Кулын юа ашар алдыннан.
Мунча ягып, мунча кереп ала,
Яңа атна башлар алдыннан.
 
 
Кәлеб өчен болар кирәкмиме,
Кирәкмиме тору чистарып.
Булган гөнаhларда арынмыйча,
Ничек була микән чиста булып.
 
 
Берәү әйтә алмас мин чиста дип,
Юынмаса елга бер тапкыр…
Пычрак йокмый миңа берничек дип,
Кабатлапта көнгә мең тапкыр.
 

Безнең урын

 
Кичләр җиткәч күтәрелеп кара,
Йолдыз белән тулы күкләргә…
Кем хуҗасы бөтен галәмнәрнең,
Таныу килми hаман күпләргә.
 
 
Галәмнәрне аңлау авырырак,
Кеше акылы чөнки чикләнгән.
Белә алу кирәк, чыкмыйчада,
Безгә тиеш булган чикләрдән.
 
 
Чагыштырып карыйк галәм белән,
Җир шарыда тузан бөртеге…
Әдәм балалары бу дөньяда,
Тузан бөртегегең бөртеге…
 
 
Безнең урын шундый гына икән,
Бик зур кебектә ул якыннан.
Ваз кичмәскә кирәк яшәештә,
Аллаh биргән нигъмәт-акылдан.
 
 
Ничек яшәү хәерлерәк була,
Белмәүчеләр биктә сирәктер.
Гади генә кебек безнең бурыч,
Дөрес гамәл генә кирәктер.
 
 
Кеше яши әллә теләмичә,
Әллә теләп… бары аңламый.
Ә яшәвен hаман дәвам итә…
Дөнья законнарын санламый…
 

Кабатланмый

 
Үтте яшьлек, үтте балачак,
Көзләредә килде, киттеләр…
Көзләрдән соң көзләр килми икән,
Шул турыда хәбәр иттеләр.
 
 
Омтылышта яшәп үтә вакыт,
Нидер көтеп, нидер эзләнеп.
Бер мизгелдә, кире кайта алмый,
Үтенсәңдә… сорап тезләнеп.
 
 
Бүгенгенең белсәк кыйммәтен…
Ничек булыр иде киләчәк.
Бүген утырта алган үсентеләр,
Уңышларын алда бирәчәк…
 
 
Очрашулар кавышулар бары,
Язмышларның якты бизәге.
Ниләр икән яшәү терәкләре,
Кешеләргә иң нык кирәге.
 
 
Сизә ала үзен бәхетле итеп,
Кайвакытта үзен hәркемдә.
Бисмиллалы булса гамәлләре,
Шөкер әйтә алса hәр көндә.
 
 
Олы ялгыш кына була микән,
Язмышлардан кайчак зарлану.
Аллаh кушкан, синең үтәүләрең
Шуңа күрә, шулай барган ул…
 

Алга таба

Барам әле мин яктыга карап,

Булсада ул артык еракта…

Әллә вакыт, әллә хaләт шулай,

Ашкындыра никтер еракка.

Бертуктаусыз шулай барасы иде,

Нинди генә юллар булсада.

Үтә алыр кебек әле hаман,

Нинди каршылыклар торсада.

Беләм кебек инде серләрендә…

Нечкәлеген кайбер җиренең.

Давылларда кеше чыныга шул,

Файдасы зур тормыш җиленең…

Алга бары чакыра хисләр генә,

Юл газабы инде үтелгән.

Калганнары булсын хәерледән,

Ә күпмесе үтеп кителгән.

Никтер искә төшә үткән юллар…

Алда юллар әле бетмәсә.

Бүгенгеләр матур була алмый,

Иртәгәсен кеше көтмәсә.

Юлда кебек, кайчак уйда кебек,

Барам кебек…бары уйларда.

Барам тукталышлар ясый алмый,

Уйлар дигән олы юлларда…

Тауга менү

Тауга менү түгелмени, гомерләрдә,

Гомерләрнең сукмаклары өскә менә.

Адымнары тиз булсада башлаганда,

Тау башына якынлаша көчкә генә.

Атлыйбызда, аңламыйбыз барган чакта,

Тау башлары нинди була, белеп булмый.

Менгән саен, ерагаеп үткәннәрнең,

Бик күбесе онытыла, күреп булмый.

Кеше бит ул юлчы кебек гомерендә,

Тукталмыйча бару кирәк бу юлларда..

Тукталышы берәү генә бу сәфәрнең,

Күберәген үтү кирәк көч барында…

Сукмаклар ул алга бара, күтәрелә,

Күтәрелү – карый синең көчләреңә.

Көч булганда атлау кирәк туктамыйча,

Бер сәбәпсез юл читенә төшмә генә.

Тауга менгәч – шатлык арта күңелләрдә,

Дөрес итеп менә алуга ышанып.

Канәгатьлек хисләреннән үткәнеңә,

Китсә күңелләрең бераз бушанып.

Вәгазьдәй

 
Бар кешедә аңлый кебек,
Ни булуын акылның…
Каян белеп була микән,
Азмы күме акылың.
 
 
Акыл ул белгәннәр микән,
Файдалана алырлык.
Әллә кешенең йөземе,
Аңа карап танырлык.
 
 
Беләм диючеләр бардыр,
Акыл ул – акыл дияр..
Акылсызлар акыллыга,
Йә акыл сатыр дияр…
 
 
Кемнәр була акыллылар,
Кая соң билгеләре…
Акылымы, акылсызмы,
Кемнәр соң билгеләде…
 
 
Уйлап эшләнгән гaмәлләр..
Ул сыйфаты акылның…
Аңлата алу hәр эшне,
Барлыгыдыр акылның.
 

Кала шул

Күпме теләк әле теләнмәгән,

Күпме юллар калган үтәсе.

Кечерәеп беткән йомгакларны,

Бердә килми ашыгып сүтәсе.

Очып китү өчен канатлар юк.

Тәпилибез hаман атлыйбыз.

Алдап булмый икән күңелләрне,

Бәрәкәтен әллә тапмыйбыз.

Үтелмичә кала вәгьдәләрдә,

Хәтерләрдән чыгып югала.

Башкарылмый иң кирәге кайчак,

Бер файдасыз вакыт югала.

 
Югалганның арта кадередә,
Булганнарны күңел күрмәгән.
Чабыш вакытында атлар кебек,
Башка уйлар анда кермәгән.
 

Җитә алмас инде калган вакыт,

Гомер буе кирәк – эшләргә.

Кайсын гына бүген башкарсаңда,

Калганнары белән нишләргә…

Гармун

 
Күңел ачу диләр бәйрәмнәрне,
Җыелышып утыру, җырлауны.
Күңелләрне дәртләндерә торган,
Гармун тавышларын тыңлауны.
 
 
Телләренә аның баса белсәң.
Әйтеп бирә ала серләрне.
Матурлыкка мана ул кичләрне,
Кабатланмас итә төннәрне.
 
 
Гармун уйный ала туктамыйча,
Бармакларың гына талмасын.
Тузан капламасын иде киләчәктә,
Гармунчысыз алар калмасын.
 

Безнең ялгыш

 
Уйланулар килми калмый инде,
Килә алар тормыш юлында…
Кемнәргәдер тормыш барышында,
Кемнәргәдер тормыш соңында.
 
 
Уйланмыйча кеше булдыра алмый,
Төзәтә ул кайчак юлларны.
Кайвакытта безне тыеп кала,
Эшләтмичә ялгыш булганны.
 
 
Уйланабыз олы хата кылсак,
Йә кылырга нидер җыенсак…
Уйлар безне брчымаслар иде,
Аллаhыга гына сыенсак…
 
 
Була мени барысын алдан белеп,
Санап, чутлап ниләр буласын.
Ничек уйлап белә алсын кеше,
Иртәләрдә ничек торасын.
 
 
Сизәсеңдә кайчак көчсезлекне,
Кайвакытта артык мавыксаң.
Дөрес фикер шулай гына килә,
Әллә ниләр уйлап ялыксаң.
 
 
Кеше ялгышлары шунда ахры,
Ул үзенчә күбрәк тырыша…
Аллаh кушканнарны санламыйча,
Күпме вакыт юкка булыша…
 

Хәтер көне

 
Җуелмасын хәтер, җуелмасын,
Буыннарда мәңге саклансын…
Күңелендә, истә тота алып,
Үз дәүләтен үзе сатмасын…
 
 
Ничә гасыр, Казан шулай яши,
Кемгә ничек, кемгә башкала…
Горурлану кирәк, халкың белән,
Дәүләтчелек шуннан башлана.
 
 
Безнең тарих әнә нинди булган…
Онытырга аны ярамый…
Дога кылыйк алар рухына,
Заман шаукымына карамый…
 

Бәхет юлы

 
Булган бәхетеңне күрми калма,
Күрә алсаң эчтә бикләмә…
Карашларың бәхет көтә икән,
Туган хисләреңне чикләмә.
 
 
Ашыгудан файда була алмый,
Бәхет эзләп, бәхет табылмый.
Бәхет сине үзе табар әле,
Тормышыңда барсаң абынмый.
 

Бәхет бит ул бер күчтәнәч түгел…

Бөтен гомерләрнең бүләге..

Аллаhыдан шулай киләдер ул,

Кешеләрнең иң зур теләге…

 
Кем бәхетле затлы кием кисә,
Кем саулыкны өстен күрәдер.
Дөньялыкта нидә омтылышы,
Аладыр ул, шундый бүләген.
 
 
Тамак туклык кемгә олы бәхет..
Имән – саулар булса туганнар..
Аралашып бергә яшәгәннәр,
Барысыда якын булганнар.
 
 
Ярыйда әле җирдә тоя алсаң..
Күңелләрең аны аңласа…
Оныткандай сине җирдә калып..
Мәңгелеккә күчә алмаса…
 

Якын

Яши торгач бераз өйрәнәсең,

Күрә алып якын булганны.

Күңел өйрәнгәчтән яхшылыкка,

Ихтибарсыз кала торганны.

Арабызда шундый кешеләр бар,

Күргән саен килә күрәсе.

Күңелләрнең шундый вакытларда,

Күккә тигән кебек түбәсе.

Әйткән сүзе сиңа якын була,

Охшаш була хәттә уйлаган.

Әйтерсеңлә син гомерлек таныш,

Андыйлардан күңел туймаган.

 
Моңсу чакта бер күрешү җитә,
Сүз табыла – була даруда.
Шуңа күрә җиңелерәк кебек,
Тормыш юлларыннан баруда.
 

Андый кешеләдә сафлык исе,

Ихлас хисләр бары сизелә.

Күңел дәваларга килгән кебек,

Андыйлар бу җирнең йөзенә.

Язмышларның иптәшләре кебек,

Туганнарың, булган якыннар.

Хәлләреңне белер өчен килеп,

Авыр чакта, ишек шакырлар…

Еракта…

 
Шуный уйлар килә еллар үткәч,
Балачакта нигә калмадым…
Ашыгулар, тизрәк үсмәк булып,
Хата булуларын анладым…
 
 
Ул вакытлар, юкка үткән кебек,
Бүгенгенең карап күзеннән.
Хыялларга шулай биреләмдә,
Көлеп куям кайчак үземнән.
 
 
Зур иде шул, үсү теләкләре,
Тизрәк үсеп, тизерәк өлгерү.
Олы кеше булгач, имеш үсеп,
Кем икәнлегеңне белдерү…
 
 
Шулай язган булган, ул вакытка,
Шундый булган ул чак хыяллар.
Хыялларны ничек тыясыңда,
Хыялларны кем соң тыя алган…
 
 
Хыялларда, ашып тормышка,
Балачаклар калды еракта.
Кире кайту хыяллары тумый,
Балаларча «үксеп елапта»…
 

Алданма

 
Белә торып ялгыш кабатлама,
Ялгышма син, тырыш ялгышма…
Бер тапкырдан, берни булмас диеп,
Уйлама син хәттә ялгышта.
 
 
Күңел тынычлыгы килә алмас,
Ялгышларга ялгыш кушылыр…
Дөреслеккә санау ялгышларны,
Адашуда буллу, шушыдыр.
 
 
Югалтканны табу авыр була,
Була бары алып яңаны.
Иң кaдерле әйбер бик аз була,
Кемнәр ничек кабат таба анны…
 
 
Сатып алып булмый торганнарын…
Ничек табып, ничек сакларга.
Күңелләрең ялгыш эзләмәсен,
Тынычлыгын теләп якларга.
 
 
Кеше өчен изге әйберләр бар,
Яшәү өчен бар бит кануннары.
Кабатламыйк башка кавемнарны,
Булганнар дип жирдә каруннары…
 

Рәхмәт сүзе

 
Рәхмәт сүзе нинди көчкә ия,
Әйтә белсәң кирәк вакытта.
Көч табылмас кире кагу өчен,
Ихтибардан читтә ятыпта.
 
 
Рәхмәт сүзе нинди генә булмый,
Салкыныда, була җылысы.
Әдәп өчен була, кайвакытта.
Кайвакытта ихлас– турысы.
 
 
Зурлап әйтү була җыелышып,
Мәҗлесләрдә өстәл артында.
Рәхмәт әйтеп, кунак озаталар
Тагын кил дип, яшен – картында.
 
 
Мәрхәмәтле булу-рәхмәт әйтү,
Сүзләр табу башка авырдыр.
Бәя биреп кеше гaмәленә,
Тормышларда әйтә алудыр.
 
 
Яшик әле шундый уйлар белән,
Рәхмәтсез, т ырышыйк калмаска.
Бу тормышта яши алуларга,
Шөкер әйтик башта Аллаhка.
 

Шигырь көе

 
Шигырь көе буламени диеп…
Җырлар бар бит инде диярсең.
Шигырь юлын бирелеп укыганда,
Көй иярсә, син ни диярсең…
 
 
Иптәш булып шигырь укыганда,
Шигырь юлы моңлы чагында.
Шигырь көе сиңа кулын сузар,
Күңелләрең тулган чагыңда.
 
 
Җитәкләгән кебек булыр сине,
Моңлы сукмаклардан үткәндә.
Очрашканда, күрешкәндә сиңа,
Саубуллашып хәттә киткәндә.
 
 
Шигырь укыйм шуңа, көй астында
Әйе укыйм, юк юк җырламыйм.
Моң астында укыйм шигырь юлын,
Җырлар итеп аны тыңламыйм.
 
 
Шигырь көе булып шулай калыр,
Китә алмаса, көчле җыр булып.
Шигырь укыганда, синең белән,
Яннарыңда hәрчак моң булып.
 

Ышанычлы

 
Ышанычлы диеп кемне атыйлар,
Тормыш юлларыннан барганда.
Барыр кешең булса, киңәшергә,
Бер ялгызың кайчак калганда…
 
 
Ышанычлы кеше алдый алмый,
Өмет итми синнән файда да.
Сизә алып кеше мохтаҗлыгын,
Ярдәм кулы суза кайда да…
 
 
Андый кеше була яннарыңда,
Син үзеңдә шуңа омтылсаң.
Аклап яшик булган ышанычны
Кайчагында әгәр онтылсаң.
 
 
Ышаныч ул күңел түрләрендә,
Яшәештә исбат ителә.
Югалтканда булган ышанычны,
Күпме булган исраф ителә.
 
 
Ышанычны саклап яшәп була,
Күңелләрдә бушлык булмаса.
Кәсеп фикерләре яшерелгән,
Ясалмалы дуслык булмаса…
 
 
Кемнәр белә кеше күңелләрен,
Нинди уйлар анда ятканын.
Ышаныч ул шулай сыналада,
Югалтмыйча гомер тапканын.
 
 
Ышанычлы кешең әгәр булса,
Серләреңне синең сакларлык.
Үзеңдә дә сакла шундый хaләт
Кеше ышанычын акларлык…
 

Нигезләр

 
Еллар үтә йортлар искерә,
Яңа йортлар анда салына.
Юкка чыга кайбер нигезләр,
Кайберләре сүтми калына…
 
 
Кеше гомерләрен хәтерләтә,
Тарихлары иске йортларның.
Барыр җире никтер киселгәндәй,
Нигезләре башка юкларның.
 
 
Кемнәр үскән, кемнәр яшәгән,
Ул өйләрдә тормыш гөрләгән.
Азык ишек, бердә бикләнмичә…
Кемнәр килеп кемнәр кермәгән.
 
 
Калмаганмы искә алучылар,
Кемнәр бәлки инде оныткан…
Сагынадыр бәлки кайберәүләр,
Кайткан чагын төнлә клубтан.
 
 
Иске йортлар, яңа хәтирәләр,
Күңелләрдә кайчак туалар.
Югалуга дучар бу нигезләр,
Сулышларны кинәт буалар…
 

Сүз

 
Сүз табылмый кайчак язар өчен,
Фикерләрне әйтә алырлык.
Күңел никтер кинәт тынып кала,
Көчләр булмый сүзләр табырлык.
 
 
Вакыйгалар алды шулай була,
Давыл яки буран көткәндә.
Кышкы бураннан соң авырлаша,
Юлсыз калгач, бару көртләрдән.
 
 
Күңел нидер сизгән чакта шулай,
Яхшылыкка юрап куясың…
Чарасызлык ялгышлыкка тарта,
Чынбарлыкны бераз җуясың.
 
 
Төрле мөхит, төрле гaләмәтләр,
Җир өстенә барысы җыелган.
Ул юлларны ничек югалтмаска,
Язмышыңа язып куелган.
 
 
Бармасаң бит аны үтеп булмый,
Агымга гел түбән акмыйлар.
Үз юлларын таба алучылар,
Ул юллардар бары атлыйлар.
 

Эх, беләсе килә кайчагында

Алда безне ниләр көткәнне…

Ул чагында көтеп ятарбыз шул,

Тыныч кына… барып җиткәнне.

Даладагы уйлар

 
Далаларда hаман күңелләрем,
Гади генә үтә көннәрем.
Матур көннәр үтеп китүгә,
Изрәп йоклап үтә төннәрем.
 
 
Адашкандай халык бәргәләнә,
Нинди килер диеп яңалык.
Башланада килеп яңарышлар,
Өлгерә алмый тормыш яңарып.
 
 
Арзан әйбер кинәт кыйммәтләнә,
Барсын җыяргада чама юк.
Буйсынасың төркем канунына,
Башкачага hаман чара юк.
 
 
Зәхмәтләре шикле, әкәмәтле.
Дөрес итеп берәү аңлатмый.
Вафат диләр әле исәннәрне,
Оят белән күптән санлашмый.
 
 
Гaйбәт чире – кара пиар хәзер,
Булмаганны язып чыгарлар.
Мондый хәлләр күпме дәвам итәр,
Түземлеләр күпме чыдарлар.
 
 
Мода гына, изге булганнарда,
Кала бары матур сүзләрдә…
Бетәр микән мондый әкәмәтләр,
Кемнәр тиеш җавап эзләргә?
 

Учак

 
Янып калыйк, яшәп калыйк,
Учаклар янган чакта.
Таралганчы, югалышып,
Төрлебез төрле якка.
 
 
Яшьлек дуслар гомерлеккә,
Истә генә калырлар.
Киткәннәрдә калганнарда,
Янәшәдән барырлар.
 
 
Ашкына күңел юлларга,
Юллар булмый туктаусыз.
Яллар кирәк, тукталышлар,
Яшәп булмый туктаусыз…
 
 
Эх, юллары булсын әле,
Очлары күренмәсен…
Учаклар янсыннар әле,
Бик кинәт сүрелмәсен.
 
 
Учак янса җылы бетмәс,
Куркытмас салкыннары.
Күмерләре җылы тотса,
Яктырта ялкыннары.
 
 
Учаклары hәркемнең дә,
Җитәрлек гомеренә…
Әйләнгәнче акырынлап,
Төтөнсез күмеренә…
 

Бәхетле

 
Синдә бәхетле, миндә бәхетле,
Әгәр аны тоясың икән.
Таптап үтми булган бәхетеңне,
Күңелеңә җыясың икән…
 
 
Бәхет сүзе бары искә төшә,
Бәхетсезлек ишек какканда.
Бәхет белән үтә күпме гомер,
Аны никтер көтеп ятканда.
 
 
Бәхет түгел hавадагы коштай,
Тотып алып ниләр кыларсың.
Бәхетсезлек чолгап алса гына,
Аңлаганда яшрен еларсың…
 

Күңелләрең шөкер әйтә икән,

Бәхетледер бүген көннәрең.

Син аңларсың көткән бәхетләрең,

Янәшәңдә генә йөргәнен…

Нинди дәвам

 
Вакыт алыштыра буыннарны,
Яшьләр туа, китә олылар…
Аңлау тапмый кайберләре белән,
Тормыш аңы белән тулылар.
 
 
Балалары кайчак ераклардә,
Аналарның көтә күңеле.
Ялгыш кебек язмыш үзгәрүе,
Аңлашыла, мөмкин түгеле.
 
 
Тормыш кануннары кырысрак,
Иртәгәсе килә бүгеннең…
Кайчак давамнары булып куя,
Уйламыйча әйткән сүзеңнең.
 
 
Кешегә хас үпкә хисләредә,
Кемдер саклый озак үпкәсен.
Арыналмый начар гaдәтләре,
Нәсел чире булып күчмәсен.
 
 
Күп кирәкми тормыш үткәннәргә,
Алар хәттә берни көтмидер..
Мохтаҗлыгы күңел нечкәргәндә…
Бары ихтибарлар җитмидер.
 

Тик так

 
«Тик-так"диләр сәгать тавышларын,
Вакыт үтүләрен санаучы.
Бар микән ул үткән гомерләрен,
Бармак бөгеп, санап баручы.
 
 
Бармакларың җитә ала мени,
Аның өчен саннар күп кирәк.
Күңелләрдә санап барып була,
Хәтерең булса гына бик зирәк.
 
 
Саныйсыда килә бар көннәрен,
Калганнарын гына булсада.
Таңнар саен кәккүк тавышлары,
Исләреңә төшереп торсада.
 
 
Мин үземнән кайчак көлеп куям:
«Көткән вакытың әллә җиттеме?».
«Иң күңелле матур вакытларың,
Сизелмидә үтеп киттеме?».
 
 
Әйе үтте, аны яшереп булмый,
Күп вакытлар сабак булганнар.
Язмыш көзе шуның өчен бәлки,
Моңнар белән генә тулганнар.
 

Өмет белән

 
Өмет белән кеше бары яши,
Ниләр көтә аның хыялы…
Килер бер көн -әле яулар кебек,
Буе җитәлмәслек кыяны…
 
 
Өмет белән шулай гомер үтә,
Акланмыйча кала өметләр.
Яшәү тора икән өметләрдән,
Арынулар нигә өметтән…
 
 
Көтә кеше, аңламыйда кайчак,
Ни көткәнен төгәл асылын.
Өмет әле hаман алга дәшә…
Көтү хисе кайчан басылыр.
 
 
Төзәтүләр мөмкин түгелдер ул,
Өметләрнең дөрес, ялгышын.
Ничек инде алдан белеп булсын,
Язмышларның кая бармышын…
 
 
Өмет булу яшәү вакытында,
Өмет бетә – яшәү калмаса.
Ниләр көтә алда, мәңгелектә,
Өмет вакытлары калмаса…