Электронная библиотека » Кирилл Лукарис » » онлайн чтение - страница 3


  • Текст добавлен: 24 апреля 2023, 09:40


Автор книги: Кирилл Лукарис


Жанр: Религия: прочее, Религия


Возрастные ограничения: +16

сообщить о неприемлемом содержимом

Текущая страница: 3 (всего у книги 4 страниц)

Шрифт:
- 100% +

Мат. 26, 26[-29] Мар. 14, 22[-25] Лук. 22,19[.20] 1 Кор. 11, 23[-26];10,16[.17] Деян. 1,9[-11];3,21 Кол. 3,1[.3.4] Еф. 3,17[a] Гал. 2,20 1 Кор. 12, 13 2 Кор. 5, 7 Евр. 11, 1 Иоан. 6,35.53.56–58.60[-63]

Статья 18

Мы верим, что души умерших либо пребывают в блаженстве, либо прокляты, в зависимости от поступков каждого. Ибо, покидая тело, они тотчас же попадают либо ко Христу, либо в ад, потому что каждый судим таким, каким он оказался в свой смертный час. После сей жизни нет никакой возможности для покаяния. Сия жизнь – это время благодати. Поэтому оправданные здесь не будут впоследствии подвергнуты никакому наказанию. Однако тот, кто умер неоправданным, осужден на вечные муки. Из сказанного следует, что мы не должны принимать во внимание выдумки о чистилище, но должны утвердиться в той истине, что каждый, желающий спастись, должен на протяжении сей жизни раскаяться и вымолить отпущение грехов у Господа нашего Иисуса Христа[37]37
  Хотя православие и отвергло чистилище, ему все же было известно некое промежуточное состояние phylakê, géenna, háidês («темница», «геенна», «ад». – Прим. рус. пер.). Мертвые больше ничего не могут сделать для своего спасения, но живые могут оказать им в этом определенное содействие при помощи молитвы и евхаристии. Поэтому Кирилл был осужден и по данному вопросу. Ведь он говорит «тотчас же» (ilico). Ср.: Conf. Dos., XVIII.


[Закрыть]
.

И на этом закончим. Думаем, что это наше краткое Исповедание веры станет предметом пререканий для тех, кто испытывает удовольствие от клеветы и несправедливых гонений на нас. Но мы полагаемся на Господа нашего Иисуса Христа и уповаем на то, что Он не бросит в небрежении дела верующих в Него и не оставит жезла недоброжелателей над жребием праведных.


Евр. 9, 27 Лук. 16,22[-26] Еккл. 11,3[б] Отк. 14,13 Ис. 57, 1 1 Фес. 4, 13 Рим. 14,8 2 Кор. 5, 1[-8] Фил. 1,21.22[.23] 2 Тим. 4,6[-8] Лук. 2,25[-30];23,42[.43] Ис. 55, 6[.7] Пс. 31, 7[31,6a] 2 Кор. 6[,1.2] Иоан. 9,4;11,9.10;12,35 Мат. 25, 1[-13] Еккл. 9,6[б] Мат. 25, 19[-30];24,42[-51a] Евр. 3, 7[-13];4,1[-3];10,26[-31] Гал. 6,5[.7-10] 2 Кор. 5, 10[.11a] Мат. 16, 26 Иез. 18,4[-24] Пс. 48, 6[48,7-9a] 1 Пет. 1, 18[.19] Авв. 2,4 1 Иоан. 1,7;2,1[.2a] Евр. 1, 3[c];7,25;9,12[-14]. 22.25[a.26];10,10[.12–23] Тит. 2, 13[2,14] 1 Кор. 6, 11 Рим. 3,24 Еф. 5,25[-27] Отк. 1,5[б.6с (: autooi he doxa) – т. е. «слава Ему». – Прим. рус. пер.] 1 Кор. 1, 30 Иоан. 15,3 Деян. 15,9[б] Пс. 31[,1];102,12 Ис. 43, 25 Иез. 18,21[-23];36,25[-27] Кол. 2,13[-15] Рим. 5,1[.2.9-11.20б.21];8,1.30[-34].38[.39] Иоан. 3,16[-18]. 36;5,24


Вышеизложенное Исповедание веры было написано нами сначала по-латински. Теперь же мы буквально[38]38
  Под буквальным переводом мы понимаем нечто иное. На наш взгляд, греческий перевод отличается значительной вольностью. Он несколько многословнее латинского оригинала. Вероятно, определенную роль здесь сыграло то обстоятельство, что греческий был для Кирилла родным, а латынь осталась лишь усвоенным языком. Следует, правда, иметь в виду, что греческий язык данного документа весьма далек от того греческого языка, который существовал во времена Кирилла. Делая пометки в «Катехизисе» Беллармина, он пользуется греческим, принятым в Византии, за что просит прощения в письме к нидерландцу Давиду де Вильхему (ср.: Keetje Rozemond, Notes marginales de Cyrille Lucar dans un exemplaire du grand catéchisme de Bellarmin, ́s-Gravenhage 1963, p. viii: «Doctrinam Bellarmini falsam et haereticam in multis locis mitto tuae prudentiae. Est a me in quibusdam locis in margine notata; sed quia est in lingua graeca communi conscripta, nescio si tuae Humanitati placebit» («Посылаю Вам для ознакомления учение Беллармина, неверное и еретическое во многих отношениях. В некоторых местах на полях мною сделаны пометки. Но поскольку они написаны на общепринятом в настоящее время греческом языке, не знаю, понравится ли это Вашей милости». – Прим. рус. пер.).
  Важно, что Кирилл сам называет латинский текст оригиналом.


[Закрыть]
перевели его с рукописи латинского оригинала на свой родной язык. Здесь мы лишь слегка затронули данную тему. Хотя обстоятельства, быть может, требовали более подробной разработки ее в особом трактате, мы решили отложить это на будущее. С Божией помощью мы в скором времени позаботимся о том, чтобы все признали, что наша вера есть именно та, которую нам завещал Господь наш Иисус Христос, проповедовали апостолы и которой учит православная церковь. Принимая во внимание, что некоторые верующие хотели бы знать наше мнение по поводу отдельных положений, прося изложить нашу точку зрения на эти вопросы, мы, как видите, прибавляем к вышесказанному следующее:

Вопрос первый:

Следует ли вообще всем христианам читать Священное Писание?


Ответ:

Все верующие христиане должны знать если и не все Священное Писание, то, во всяком случае, наиболее существенное из него. Они должны верить в него, исповедовать и проповедовать его[39]39
  Здесь Кирилл идет вразрез с взглядами греков, сформулированными впоследствии Досифеем, который не только подчеркивал вероучительный авторитет церкви, но и заявил о том, что необученным непозволительно читать Писание (quaestio I).


[Закрыть]
. А этому нельзя научиться ни из какого иного источника, кроме как из самого Священного Писания, если будем читать его или же только слушать толкование его верующими людьми. Никому ведь из христиан не запрещено слушать Священное Писание, а значит, никому нельзя воспрепятствовать в чтении его; ибо близко к ним Слово, в устах их и в сердцах их. Потому явной несправедливостью в отношении верующего христианина, к какому бы сану или сословию он ни принадлежал, было бы лишение его возможности слушать или читать Священное Писание, а также препятствование ему в этом. Ведь это было бы то же самое, как если бы алчущую душу лишили пищи духовной или же воспрепятствовали дотянуться до нее и отведать ее.


Втор. 6, 6[-9];17,18[.19] Иис. 1, 8 Втор. 31, 11[-13] Неем. 8,31[8,2-5a.6–8 (LXX)] Иоан. 5,39;10,27[a]; 8,31[.32] Лук. 16,29;4,16 Деян. 13,27[б];15,21;8,28; 17,11 2 Тим. 3,15 Рим. 15,4 Кол. 4,16 1 Фес. 5, 27 1 Иоан. 1,4;2,12[.13a.14б] Ис. 5, 13[a] Иер. 8,[8a.]9 Ос. 4, 6 Иоан. 7,49 Лук. 11,52 Мат. 23, 13;15,14 1 Иоан. 4,1 1 Фес. 5, 19.20[.21] Иоан. 17,3;21,31[20,31] Пс. 118, 9;1,12;118,1[.2a] Лук. 11,28 Отк. 1,3


Вопрос второй:

Ясно ли и доступно изложено Священное Писание для понимания его читателями-христианами?

Ответ:

Не подлежит сомнению, что в Священном Писании можно обнаружить много так называемых «темных мест». Это относится как к отдельным словам, так и к оборотам речи. Однако содержащиеся в нем основы вероучения ясны и понятны для возрожденных и просвещенных Святым Духом. Из этого следует, что, хотя читатель нередко может сталкиваться с определенными трудностями, все же, просвещенный Святым Духом, опирающийся на само Писание, он не только придет к верному заключению, но и даст единственно приемлемое толкование, группируя соответственно обороты речи и отдельные слова согласно их внутренней связи и сопоставляя их между собой внутри каждой из групп. Ибо Писание есть светильник и свет, просветляющий мысль верующих и просвещающий тьму[40]40
  Заявляя в своем возражении, что Павел не устанавливал миссии учительства, и что Петр не писал бы о трудных письмах Павла, если бы Писание было понятным, Досифей тем самым обнаруживает не только абсолютное непонимание Кирилла, но также и то, что он невнимательно его читал.


[Закрыть]
.


2 Пет. 3, 5[3,15б-18a] Пс. 18, 8[.9];118,104[118, 105.105.18.33.34];24,[4.]5[.8-10] Ис. 53, 10[54,13] Иер. 31, 33[.34] Иоан. 6,45[a] Мат. 11, 25[.26];13,11;16,17 Лук. 24,45 1 Иоан. 2,27 1 Кор. 1, 18[.19];2,7[-16];12,3 2 Кор. 1, 13;3,9.13[-18];4,3[.4.6] Еф. 1,17[.18];3,16. 19[.4] 2 Пет. 1, 19[-21] Рим. 12,6


Вопрос третий:

Какие книги, по вашему мнению, достойны называться Священным Писанием?


Ответ:

Священным Писанием мы называем все канонические книги, полученные и хранимые нами в качестве путеводной нити к нашей вере и к нашему спасению. Это объясняется, главным образом, тем, что они сообщают нам Богодухновенное учение, достаточное как для наставления, так и для просвещения и совершенствования находящихся на пути к вере. Число канонических книг, в которые мы верим, определено Лаодикийским собором и признается до настоящего времени соборной и православной Церковью Христовой, просвещенной Святым Духом. Апокрифическими же мы называем книги, не получившие такого авторитета и одобрения от Святого Духа, как те, которые мы в полном смысле этого слова и без всяких сомнений считаем каноническими[41]41
  Поместный собор в Лаодикии (341–380), решения которого впоследствии приобрели большой авторитет, в канонах 59 и 60, в частности, приводит перечень библейских книг. На (поместном) Иерусалимском соборе православная церковь в письменном виде представила апокрифические книги вначале как канонические.


[Закрыть]
. К последним относятся: Пятикнижие, Агиографы и Пророки, предназначенные Лаодикийским собором для чтения. Таким образом, Ветхий Завет состоит из 22 книг. К сокровищнице Нового Завета мы причисляем четыре Евангелия, Деяния апостолов, Послания святого апостола Павла, а также Соборные Послания, к которым прибавим еще Откровение, принадлежащее любимцу Господню. Эти книги мы называем каноническими и признаем их Священным Писанием.


2 Тим. 15,16[3,15–17] 1 Пет. 1, 21[2 Пет. 1, 21] 1 Тим. 4,10[4,9] 1 Иоан. 5,5[5,6б] Рим. 3,1.2 Деян. 3,24;26,22 1 Кор. 15, 3.4 Деян. 17,11 Втор. 4, 2[a];5,1[.2.32.33a];6[,1–4 (LXX)] Иис. 1, 7[б];23,6 Мат. 22, 29[c] Мар. 7, 27[7,6б.7] Еф. 2,20 1 Кор. 3, 10–12[3,11–13] Иер. 23, 28[б] Иоан. 3,30[3,31] 1 Пет. 4, 11[aa] Прит. 30, 5 Еккл. 12,10[б.11.12c] Гал. 1,8;6,16;3,15 1 Кор. 4, 6[c] Втор. 12, 32 Отк. 22,18.19


Вопрос четвертый:

Что мы должны думать об иконах?


Ответ:

То, чему учит нас Божественное Священное Писание. В нем ведь ясно говорится:

«Не делай себе кумира и никакого изображения того, что́ на небе вверху, и что́ на земле внизу, и что́ в воде ниже земли. Не поклоняйся им и не служи им». Ибо мы должны служить не творению, но одному только Творцу и создателю неба и земли, и только Его одного почитать. Из этого не следует, чтобы мы отвергали такое славное и благородное искусство, как живопись. Более того, мы считаем, что любой желающий вправе иметь изображения как Христа, так и святых. Однако нам ненавистно поклонение им и их почитание как действие, запрещенное Святым Духом в Священном Писании, чтобы мы, незаметно для себя, не стали почитать вместо Творца и Создателя – краски, мастерство художника и его творения[42]42
  Здесь Кирилл впервые выступает против однозначной позиции вселенского Никейского собора 784 г., согласно которой иконы должны быть объектом proskýnesis, а не latreía (т. е. соответственно «почитания», а не «поклонения». – Прим. рус. пер.). Ср.: Шлир. Указ. соч. С. 67. Шлир отмечает, что, хотя в теоретическом плане различие между latreía и proskýnesis провести сложно, на практике оно полностью снимается. Об этом во многих письмах писал сам Кирилл.
  Ср. точку зрения Кальвина (Inst., I,11,10–13; I,12, 2–3): между eidôlodouleía («идолослужение». – Прим. рус. пер.) и eidôlolatreía («идолопоклонство». – Прим. рус. пер.) отсутствует какое-либо разли-чие. Относительно православной точки зрения на эту проблему см.: Conf. Dos., quаestio IV, а также популярно написанную книгу: Jean Meyendorff, L´Orthodoxie; hier et aujourd´hui, Paris 1960; вышедшую в переводе на нидерландский язык под названием De orthodoxe kerk. Verleden en heden, Roermond – Maaseik 1964, 90–92. Ценность икон, говорит Мейендорф, отвергающий обвинение в идолопоклонстве, «по сути заключается в реальности воплощения Слова» (с. 91). И продолжает: «Собственно говоря, иконоборцы отбросили реальность воплощения, отстаивая понятие о трансцендентном Боге».


[Закрыть]
. Того, кто думает об этом иначе, мы считаем несчастным, ибо мысль его окутана густейшим мраком, а сердце его окаменело. И, разумеется, лучше повиноваться заповеди Божией, чем внимать суесловию людскому[43]43
  По-видимому, лишь в этом месте обнаруживается значительное расхождение между греческим и латинским текстом. В греческом сказано: «Лучше было бы навсегда распроститься (apotássesthai) с Божьей заповедью, чем внимать суесловию людскому». Эти слова приводятся в издании Киммеля, Михалческу и Кармириса. Однако в издании 1633 г. стоит hypotássesthai: «повиноваться, соблюдать», что соответствует латинскому obtemperare.


[Закрыть]
. Мы заявляем об этом в страхе Господнем и по чистой совести, хотя и сознаем, что для того, чтобы выдержать бурю, разразившуюся в связи с данным вопросом, потребовались бы силы, намного превосходящие наши. И этими словами мы заканчиваем отвечать на вопросы. Свои ответы прилагаем к сему Исповеданию веры. Да сподобит нас всех Господь разобраться во всем основательно и с чистой совестью.

Совершено в Константинополе, месяца января, 1631 года. Кирилл, патриарх Константинопольский


Исх. 20,4[-6] Лев. 26,1[.3a] Втор. 4, 15[.16];5,8[.9]; 27,15 Ис. 40, 18[-25];44,12[-20];46,5[-8] Деян. 17,29[.30] Рим. 5,22[1,22–24] 1 Иоан. 5,21 Иер. 10, 8[.14. 15a] Авв. 2,18 Пс. 113, 12[-16] Иоан. 4,32[4,23. 24] Втор. 6, 13 1 Цар. 7, 3 Ис. 63, 16 3 Цар. 8, 39[в] Пс. 49, 15;75,11[75,12a] Мат. 4, 10 Рим. 10,13[.14a];1,25[.26a] Гал. 4,8[.9] 1 Кор. 7, 23 Деян. 10,25[.26] Кол. 2,18[a] Отк. 19,10;22,8.9 Мат. 6, 9[.10] Лук. 11,1[.2] Прем. С. 14, 12[44]44
  Очевидно, не случайно и в «Нидерландском исповедании веры» в гл. 37 дана ссылка на апокри-фическую книгу «Премудрости Соломона». Это Исповедание было хорошо известно Кириллу по переводу Ревиуса. Ср. по данному вопросу: Keetje Rozemond, Archimandrite Hierotheos Abbatios, 1599–1664 [=Leidse historische reeks XI], Leiden 1966, 28 v.


[Закрыть]
.

Cyrillus Lucaris
Orientalis Confessio Christianae fidei

In nomine Patris et Filij et Spiritus Sancti.


Cyrillus patriarcha Constantinopolitanus, sciscitantibus intelligere de religione Ecclesiae Orientalis, id est Graecae, quid credamus videlicet, quidque sentiamus de Articulis Orthodoxae fidei, nomine omnium Christianorum communiter, exponit breuem istam confessionem, vt sit in testimonium coram Deo et tota Ecclesia sine simulatione, et bona conscientia.

Caput primum

CREDIMVS[45]45
  В начале caput primum (первой статьи) слово credimus напечатано заглавными буквами. В дальнейшем, если оно встречается в начале caput (статьи), заглавными остаются (для красоты) лишь первые две буквы. В этом последнем случае написание было приведено в соответствие с ныне действующими правилами.


[Закрыть]
unum uerum Deum omnipotentem et infinitum, Trinum in Personis, Patrem, Filium et Spiritum Sanctum. Patrem ingenitum, Filium genitum a Patre ante saecula, Patri consubstantialem; Spiritum sanctum a Patre per filium procedentem, eandem habentem essentiam quam Pater et filius: istas tres personas in vna essentia appellamus sacrosanctam Trinitatem, semper benedicendam, glorificandam atque ab omni creatura adorandam.

Caput secundum

Credimus scripturam sacram esse θεοδίδακτον (i.e. a Deo traditam) habereque authorem Spiritum sanctum non alium, cui habere debemus fidem indubitatam, scriptum enim est, habemus firmiorem propheticum sermonem, cui bene facitis attendere, quasi lucernae splendenti in caliginoso loco. Propterea eius authoritatem esse superiorem Ecclesiae authoritate, nimis enim differens est, loqui Spiritum sanctum et linguam humanam, quum ista possit per ignorantiam errare, fallere et falli, scriptura vero diuina nec fallitur, nec errare potest, sed est infallibilis semper et certa.

Caput tertium

Credimus Deum Opt. Max. ante mundi originem suos Electos ad gloriam praedestinasse sine respectu ad illorum opera, nullamque causam impulsivam ad istam electionem aliam esse, nisi beneplacitum et divinam misericordiam, similiter ante constitutionem huius seculi, reprobasse quos reprobauit, cuius reprobationis, si respexeris absolutum ius Dei, voluntatem Dei esse caussam, si autem ius ordinatum respexeris, Iustitiam Dei esse caussam: misericors enim est Dominus, et iustus.

Caput quartum

Credimus Deum Trinum, Patrem, Filium et Spiritum sanctum esse Creatorem visibilium et inuisibilium. Inuisibilia vocamus Angelos, visibilia coelum, et quae sub coelo: et quia bonus est Creator natura, omnia creauit bona, nec vnquam malum potest facere, et si quid malum est, illud esse diaboli et hominis. Debet enim esse nobis certa regula, quod Deus author non est mali, nec culpa iusta ratione potest ei imputari.

Caput quintum

Credimus omnia gubernari per Dei Prouidentiam; quam adorare et non investigare debemus, quum sit supra captum nostrum, neque rationes ipsius possimus certe a nobismet ipsis intelligere: in qua materia sentimus silentium, in humilitate potius amplexandum, quam plura loqui quae non aedificant.

Caput sextum

Credimus primum hominem a Deo creatum, cecidisse in Paradiso, quia neglecto diuino praecepto, serpentis fraudulento obtemperauit consilio, indeque originale pullulasse peccatum posteritati, ita vt nemo secundum carnem nascatur qui non portet hoc pondus, fructusque suos in hac vita non sentiat.

Caput septimum

Credimus Filium Dei Dominum nostrum Iesum Christum se exinanisse, hoc est in sua hypostasi humanam assumpsisse naturam, Spiritu sancto conceptum, factumque hominem in ventre semper Virginis Mariae, natumque, passum, sepultum et resurrectione glorificatum, salutem et gloriam omnibus fidelibus peperisse, quem exspectamus venturum viuos et mortuos iudicare.

Caput octauum

Credimus Dominum nostrum Iesum Christum sedere in dextra Patris, ibique pro nobis interpellare et intercedere, solum officio fungentem veri et legitimi Pontificis et Mediatoris indeque solum curam gerere suorum et praeesse Ecclesiae, ipsam variis benedictionibus ornando, foecundando.

Caput nonum

Credimus sine fide neminem posse saluari. Fidem autem eam vocamus, quae est in Iesu Christo iustificans, quam vita et mors Christi Domini peperit, Euangelium praedicat, et sine qua nemo potest placere Deo.

Caput decimum

Credimus Ecclesiam quae vocatur Catholica, fideles in Christo continere vniversaliter, qui vel defuncti in Patria sunt, vel adhuc in via[46]46
  У Киммеля ошибочно: vita.


[Закрыть]
peregrinantur, cujus Ecclesiae caput, quia homo mortalis esse nulla ratione potest, ipse Dominus noster Iesus Christus solus caput est, ipseque clauum totius regiminis Ecclesiae in manu tenet, sed quoniam in via particulares Ecclesiae visibiles sunt, et in ordine vnaquaeque habet vnum primum, ipsum non esse proprie vocandum caput particularis illius Ecclesiae, sed improprie, et hoc, quia in ipsa membrum est principale.

Caput vndecimum

Credimus membra Ecclesiae Catholicae esse sanctos ad vitam aeternam electos, a quorum consortio excludi hypocritas, quamuis in particularibus Ecclesiis mistae cum tritico paleae inueniantur.

Caput duodecimum

Credimus Spiritu sancto sanctificari et doceri Ecclesiam in via, ipse enim est verus Paracletus, quem mittit Christus a Patre, ut doceat Veritatem, tenebrasque excutiat a mentibus fidelium. Certum enim est quod Ecclesia in via errare potest, falsum pro vero eligendo, a quo errore solius Spiritus sancti lumen et doctrina nos liberat, non mortalis hominis, quamuis mediante opera ministrantium Ecclesiae hoc possit fieri.

Caput decimumtertium

Credimus hominem iustificari per fidem, non ex operibus. Quum autem dicimus per fidem, intelligimus fidei correlatiuum, quod est Iustitia Christi, quam fides apprehendit, nobisque applicat ad salutem: hoc autem optime, sineque operum praeiudicio stare cognoscimus: Nam et Opera non esse negligenda, esseque media necessaria et fidei nostrae testimonia, ad vocationis nostrae confirmationem, veritas ipsa nos docet. Ipsa vero per se esse sufficientia hominem saluare, in Tribunalique Christi comparere posse, vt ex condigno salutem retribuant, hoc esse falsum testatur humana fragilitas: at Christi Iustitia applicata resipiscentibus, sola iustificat atque saluat fidelem.

Caput decimumquartum

Credimus liberum arbitrium in non renatis esse mortuum, quia nihil boni possunt facere et quicquid faciunt esse peccatum, in renatis vero esse per gratiam Spiritus sancti arbitrium excitatum, et operatur quidem, sed non sine gratiae auxilio. Ergo vt homo faciat bonum, praevenit gratia arbitrium, quod sine gratia inuenitur esse vulneratum, vt a latronibus ille qui descendebat ab Hierusalem, ita vt nihil ex se vel possit vel faciat.

Caput decimumquintum

Credimus Euangelica Sacramenta esse in Ecclesia, quae Dominus instituit in Euangelio, et ipsa esse duo; ampliorem numerum Sacramentorum non habemus, quia institutor non plura tradidit. Porro constare verbo et elemento, esseque signacula promissionum Dei, et conferre gratiam non dubitamus: vt autem Sacramentum sit integrum, opus esse vt concurrat res terrena, et actio externa, cum vsu rei terrenae a Christo Domino instituto, atque cum vera fide coniuncto, quia fidei defectus praeiudicat integritati Sacramenti.

Caput decimumsextum

Credimus Baptismum esse sacramentum a Domino institutum, quem nisi quis susceperit, communionem non habet cum Christo, cuius ex morte, sepultura et gloriosa resurrectione promanat tota virtus et efficacia Baptismi; ideo ea forma, qua Dominus praecepit in Euangelio baptizatis, certi sumus quod remittantur peccata tum originale tum actualia, ita vt quiqui abluti fuerint et in nomine Patris et Filij et Spiritus sancti regenerati, mundati atque iustificati sint. De iteratione autem non habemus mandatum, vt iteretur Baptismus, ideo abstinendum esse ab hoc inconuenienti.

Caput decimumseptimum

Credimus alterum sacramentum a Domino institutum esse illud quod vocamus Eucharistiam. Nocte enim qua tradebat semetipsum, accipiens panem et benedicens, dicebat Apostolis;[47]47
  У Киммеля верно: двоеточие.


[Закрыть]
Accipite et manducate, hoc est corpus meum, et accepto calice gratias agens, dicebat.[48]48
  У Киммеля верно: двоеточие.


[Закрыть]
Bibite ex hoc omnes, hic est sanguis meus, qui pro multis effunditur, hoc facite in meam commemorationem, et addit Paulus, quotiescumque enim comederitis panem hunc, et calicem hunc biberitis, mortem Domini annuntiabitis: ista est simplex, vera et legitima huius mirabilis sacramenti institutio, in cuius administratione praesentiam ueram realem Christi Domini confitemur et profitemur, at illam quam Fides nobis offert, non autem quam excogitata docet transsubstantiatio. Credimus enim fideles corpus Christi[49]49
  У Киммеля ошибочно: Christi corpus.


[Закрыть]
manducare in Coena Domini, non dente materiali terendo, sed animae sensu percipiendo, quum corpus Christi non sit illud quod oculis in sacramento sese offert, sed illud quod spiritualiter Fides apprehendit, nobisque praebet, vnde verum est, si credimus, manducamus et participamus, si non credimus, omni fructu destituimur: consequenter calicem bibere in sacramento, esse sanguinem verum Domini nostri Iesu Christi communicare, eo modo sicut et de corpore asseruimus; institutor enim sicut de suo corpore, ita de suo sanguine mandauit, quod mandatum lacerari nec mutilari debet pro libito humani arbitrij, imo seruari debet institutio prout nobis tradita est. Vbi ergo participauerimus digne, et communicauerimus integre corpus et sanguinem Christi in sacramento, fatemur esse iam nos reconciliatos, capiti nostro vnitos et σύσσωμους, cum certa spe et cohaeredes futuros in regno.

Caput decimumoctauum

Credimus defunctorum animas esse vel in beatitudine, vel in damnatione, prout quisque gesserit: migrantes enim ex corporibus illico ad Christum, vel in infernum migrare, quia qualis vnusquisque in morte invenitur, talis iudicatur, post hanc vitam nulla est facultas resipiscentiae, in hac vita tempus est gratiae, ideo qui hic iustificantur, nullam amplius posthac subibunt poenam, qui autem non iustificati moriuntur, in poenas destinantur aeternas. Ex quo patet commentum de Purgatorio non esse admittendum, sed in veritate statuendum, vnumquemque debere in hoc saeculo resipiscere, remissionemque peccatorum per Domium nostrum Iesum Christum impetrare, si saluus esse voluerit. Et hic finis sit.

Compendiosam istam confessionem nostram futuram coniecturamus in signum contradictionis apud illos, quibus placet nos calumniari et iniuste persequi. At nos confidimus in Domino nostro Iesu Christo, et speramus quod caussam suorum fidelium non relinquet, neque virgam malignorum super sortem iustorum.


Superiorem confessionem a nobis Latine primo conscriptam nunc quidem nostra lingua de verbo ad verbum expressimus, vt in Latino habetur exemplari et archetypo, in quo quum rem in compendium contraxerimus, amplum adeo, et vt tempus ac necessitas postulassent, tractatum non exhibuimus, verum haec in futurum reiecimus, breui enim diuino fauente numine, curabimus vt omnes fidem nostram, illam ipsam esse agnoscant quam Dominus noster Iesus Christus tradidit, Apostoli praedicarunt et Orthodoxa docuit Ecclesia. Quapropter quum Orthodoxi quidam quid de particularibus quibusdam articulis sentiamus nos impraesentiarum interrogarint, nostramque super hac re sententiam expetierint, ea quae sequuntur, superioribus, vti videtis, annectimus.

Interrogatio prima

An sacra Scriptura communiter ab omnibus Christianis legi debeat.

Responsio

Fideles omnes Christiani sacrae Scripturae si non omnia, at ea saltem quae in ea cognitu necessaria sunt, nosse, credere, confiteri ac profiteri debent, neque enim aliunde quam a sacra Scriptura discere possumus, eam videlicet aut legentes aut ab ore fidelium virorum syncere eam enarrantium excipientes, quemadmodum enim[50]50
  У Киммеля ошибочно: autem.


[Закрыть]
sacrae Scripturae auditorem esse nulli Christiano prohibitum, sic nullus eius lectione arcendus est, prope enim est verbum in ore illorum et in corde illorum. Idcirco fideli Christiano, cuiuscumque tandem sit ordinis ac conditionis manifesta infertur iniuria dum sacrae Scripturae auditione vel lectione priuatur et arcetur. Vnum enim idemque animam esurientem cibo spirituali vel priuare vel quo minus attingat et degustet prohibere.

Interrogatio secunda

An perspicua sit, seu intellectu facilis scriptura Christianis lectoribus?

Responsio

Multas quidem et multis in locis sacrae Scripturae siue literalem sensum spectes siue dictiones, difficultates inesse certum est, quae vero complectitur fidei dogmata, a Spiritu sancto regeneratis et illuminatis perspicua et plana esse. Unde manifestum fit lectorem saepe quidem posse in aliquam difficultatem incidere, sed a Spiritu sancto illuminatum ab eadem Scriptura, si analogice et dictiones et literalem sensum inter se composuerit et contulerit cum solutionem, tum simul rectam ac veram intelligentiam assequi valere, eo quod Scriptura lucerna sit ac lumen quod fidelium mentem illuminat ac tenebras fugat.

Interrogatio tertia

Quosnam libros Scripturae nomine dignaris?

Responsio

Sacram Scripturam Canonicos omnes libros appellamus quos tanquam fidei ac salutis nostrae regulam accepimus atque adeo retinemus, eaque potissimum de caussa quod diuinitus inspiratam nobis suggerant doctrinam, quae tum ad institutionem, tum ad illuminationem et perfectionem illius qui ad fidem accedit sufficiat: hunc vero Canonicorum librorum numerum esse credimus, quem Laodicensis Synodus pronuntiauit, et quem Catholica et Orthodoxa Christi Ecclesia a Spiritu sancto illuminata in hunc usque diem confitetur. At ij, quos Apocryphos appellamus, hoc propterea cognomine[51]51
  У Киммеля ошибочно: nomine.


[Закрыть]
insigniuntur, quod eandem a Spiritu sancto authoritatem et approbationem non acceperint quam qui proprie et citra controuersiam pro Canonicis habentur, quorum ex numero sunt, Pentateuchus, Hagiographa ac Prophetae, quos Laodicensis Synodus legendos esse statuit, veteris nempe Testamenti libros viginti duos. Ex nouo vero inter opes nostras recensemus quatuor Euangelistas, Acta Apostolorum, Epistolas S. Pauli, et Catholicas, quibus etiam addimus Apocalypsin dilecti a Domino, et hos quidem, Canonicos esse libros asserimus, et haec, sacram appellari Scripturam confitemur.

Interrogatio quarta[52]52
  У Киммеля ошибочно: quarto.


[Закрыть]

Quid nobis de Imaginibus sentiendum sit.

Responsio

Quod a divina et sacra docemur Scriptura, quippe quae diserte dicat: Non facies tibi sculptile, neque omnem similitudinem quae est in coelo desuper, et quae in terra deorsum, nec eorum quae sunt in aquis sub terra; non adorabis ea, neque coles, quum non creaturam, sed creatorem et opificem coeli et terrae solum colere, solumque adorare debeamus. Ex quibus patet nos Picturam, vt quae sit ars nobilis et illustris, non reprobare, imo vero effigies et Christi et Sanctorum habere, ei qui voluerit concedimus. Verum earum adorationem et cultum vt pote a Spiritu sancto in sacra Scriptura prohibitum detestamur, ne creatoris ac conditoris loco colores, artificium et creaturas ignari adoremus. Secus sentientem, vt qui densissimis tenebris mentem occaecatam habeat, cuique cor penitus occalluerit miserum arbitramur. Et satius quidem esset Dei mandato obtemperare, quam vanis hominum sermonibus morem gerere. Quod in timore Domini et bona freti conscientia exponimus, etiamsi ad hunc impetum sistendum vires nostras minime pares esse confiteamur. Et in hunc quidem modum scriptis ad interrogata respondentes finem fecimus, responsionesque confessioni nostrae adnexuimus. Det autem Dominus omnibus in omnibus bene sentire et syncera vti conscientia.


Datum Constantinopoli mense Ianuario

c I Ɔ I Ɔ c x x x I

Cyrillvs Patriarcha
Constantinopoleως

Страницы книги >> Предыдущая | 1 2 3 4 | Следующая
  • 0 Оценок: 0

Правообладателям!

Это произведение, предположительно, находится в статусе 'public domain'. Если это не так и размещение материала нарушает чьи-либо права, то сообщите нам об этом.


Популярные книги за неделю


Рекомендации