Текст книги "Юнацкіх мрой труна. Зборнік вершаў"

Юнацкіх мрой труна
Зборнік вершаў
Ян Дамінік Кірэеў

© Ян Дамінік Кірэеў, 2023

ISBN 978-5-0059-8744-0

Создано в интеллектуальной издательской системе Ridero

Прадмова

Пажоўклае лісце, маўклівыя вуліцы і імгненнае адчуванне сабе ў патоку жыцця. Як я бачу свет? Праходзячы па вуліцы без музыкі ў вушах, напяваць сабе абрыўкі песень, якія памятаешь, і жадаць, каб хутчэй прыйшоў транспарт: зарыцца ў шумны натоўп з людзей навокал і людзей у экране. Рабіць цяжкія рэчы на аўтапілоце і знаходзіць сабе на паўдарозе да дому. У самым бурным патоку думак натыкацца на адну, якая, нібы камень, спыняе рух і прымушае глядзець на сабе як на бруднае кацяня пад халодным дажджом.

Я ўдзячны за ўсё, што ёсць. За две рукі і нагі, за ваду і за кепскае на сэрцы, бо як жа я тады адчую добрае?

Я не змагу зразумець іншага чалавека, магу толькі наблізіцца да гэтага. Дык ці трэба мне гэта? Ідуць сваёй дарогай, радуюцца гору іншага і плачуць над сваім. Колькі размоў ідзе пра раку часа, каб на ранніцу разбегчыся, спужаўшыся зменаў. Колькі пацалункаў прывядуць да маўчання, у якім ніхто не хоча размаўляць. Колькі даверу сыйдзе, пакуль яго не возьмуць у цёплыя рукі, ды колькі гісторыяў, якія рабілі так балюча, стануць крышталём у шафе?

Халоднае мора, што становіцца месцам высноў і дум. Для кожнага яно свае. Маё – гэта тое, што на захадзе ад Менску. Рызыка ў тым, што патрэбна для спакою там, такая ж, як у палёце з хмарачоса. Пагружаючы галаву у роздум, а цела у стому, ўсё роўна не зможаш збегчы ад таго, што трэба з сабою абмовіць.

Менавіта ў такім патоке, як звычай, я пісаў і маляваў.

Гэтыя вершы я пісаў з 14 гадоў, таму, праходзячы праз старонкі, вы будзеце назіраць за сапраўдным юнацкім сэрцам. Шмат праз што праходзіць кожны з нас і б’ецца ў штодзённай бітве, аб якой нікому не кажа. Я хачу, каб гэтыя вершы нагадалі вам аб тым, што такое зноў пачынаць сваё жыццё не ведаючы нічога і ствараць свой шлях самастойна і зноў вучыцца разумець свае пачуцці.

Асноўнымі крыніцамі, адштурховаючыся ад якіх, я пісаў, былі мае ўласныя перажыванні, буйныя падзеі і, вядома, дзяўчыны. Я спецыяльна не даю назву ніводнаму вершу, каб кожны з вас мог даць вершу сваю назву і дапусціць яго менавіта ў той кут свайго сэрца, дзе ён мусіць быць.

Зборнік з’яўляецца кропкай у маім пераходзе з дзіця ў дзецюка. Я ўклаў душу і сэрца, каб максімальна ярка перадаць, што я адчуваю на момант напісання і даць зразумець людзям, што гэта – мае пачуцці.

Вершы

 
Шукаў прыбытку для душы
Знайшоў паштоўку, на ёй бэзавыя сады
Стаіць графін, у ім да мяжы вады
Ідуць мінакі, на твары стомы сляды
Хавайся за млын, ці бяжы хто куды
Няма ля вады, на пляжы ні душы
Чакаю аўтобус, на ім я зьеду
Але хто куды, а я да партыйнага зьезду
І човень у восень —
Стане пральняй
І худы дым з вуснаў кінуты ім
Стане водарам вечнасці
А я прытуліўшы да крэпасці
З сківіцаў выкіну бязглуздыя недарэчнасьці
2022
 
 
Да болі знаёмае шчасце
Б«е ў грудзі ад бязлітасці лёса
Калі адгукнецца спадарыня восень
І нарэшце пакажа сапраўдны свой твар
Ён ня будзе марнаваць і хлусіць, калі сэрца на далоні
Гэты твар сапраўднай спадарыні восень
Ён знішчыць і ня будзе пытаць
Бо горкіх слёзаў заўсёды хапае на восень і да першага дня вясны
2021
 
 
Гора – наша крэда
Бо шчасце калі яго стае
Становіцца без гора сумна
Бо яно як малако матулі
У сэрца немаўля ільецца
З самага пачатку жыццёвага механізма
За не магчымасцью крычаць
Патрабуе шчасьця ў дзіцяці адабраць
Тады герой штодзённага раману
Паўзе ў выс, каб хутчэй зваліцца
Бо як сляпы, што жыцця сцяжыну абірае
Як хатні чалавек не разумее, што ён рае
Так немаўля з дарослым тварам
Ня ведае, што сам сабе ён забівае.
І я, з тым чалавекам, якога кожны дзень
у люстэрку сустракаю
Не маю права
Пазбавіць горад ад туману
Не дакрануцца, да самай высокай хвалі
І вышыню ў палёце не набраць
Каб самаго сабе мне пазбягаць
2022
 
 
Мае рукі пахнуць табой
Як набывае водар чабор
Я вазьму тваю руку
І мы збяжым у бор
Каб вынайсці сваю поле
Дзе з водараў
Толькі твае пахі і пахне чабор
2022
 
 
адчыненнае акенца і белая фіранка
горкая гарбата і амаль іспісанная чорная асатка
сапраўды больш прыемней адчуваць усю моц
але высокія пачуцці даюцца толькі на самам дне
пад час дня не хочацца працаваць
заўсёды раслабленны, зачыненныя вочы
адмысловае не разумення сябе
2022
 
 
Грукат ботаў
Ты побач
Горкі яблык
Але з табой салодкі
Чырвоныя вочы
З табой яны толькі палілі
Гарачыя пачуцці
З табой толькі грэюць
Халоднае надвор»е
З табой бялюткі снег
Лёс у грудзь б»е
З табой будзіць
Знаходзіць замок
Бачу ключ
Ты лагодна
Я не галіўся – я калюч
Ты здымаеш з мяне капялюш
Я магу быць сапраўдным і непрыгожым
А ты можаш смяяцца і трохі па вар’яцку на мяне глядзець
Блакіт страшнага мора
З табой гатовы патануць
Хутка спаць
А я не адчуваю пакут
2022
 
 
сам насам з сэрдцам на далоні
уваходжу ў выйсце
за жаданнем чагосці бясконца жаданага
і таго ж невымоўна пачуцця
я сыходжу на сустрэчу з сабой
і буду адказу чакаць на ліст
які не паслаў
2023
 
 
Халодны вецер
Стужка завівае
Сумны спеў
Але сэрца гарыць, а я паспеў
 
 
І стужка майго жыцця гарыць
Я нават падаць не рыхтуюсь
Бо палёт заўсёды важней
За падзенне долу з вышыні
 
 
У блакіту сінявы
Мора шторму надае
Я тану ў вачах тваіх
Бо ўжо не маю патрэбу ў сваіх
2022
 
 
Пачакаю я трошкі
Не забуду сабе
Так навошта з абрусу мне крошкі
І ўважліва слухаць калі гаворка ідзе
Не магчымасць напіцца ад стогна водару абы-дзе
А сапраўдная стойкасць усміхнуцца калі бой ідзе
Чакаць калі часу няма
І прыгаць у апошні цягнік за жаданнем пацалунку
Стрымаць горы, калі ідзе мур долу
Не патрэбна мне даваць чапаць сваё цела
Каб паверыць, што яно ідыяльна
Ці хаця б трошку нармальна
Не патрэбна мне быць майстрам кахання
Каб кахаць і быць каханым
Не патрэбна шукаць паміж водараў вечнасці
Смак хатняй утульнасьці
І ўвогул, сам насам нічога не трэба
Абы толькі трошкі чакання
Не каб дачакацца жыцця, а каб жыць мая на увазе
Што жыць трэба, не губляя сабе і кахання
2022
 
 
Скончыцца восень тады буду жыць
Успамінам халоднай песні, сэрца грэць
Рыдляваць труну і у бясконцасці шукаць сваю
Паміж безасобнай цеплынёй і парывам халоднага ветру
Абіраю недарэчнасць розуму
2022
 
 
мы не блізкія —
але чаму я ведаю смак тваіх вуснаў
тое што з грудзей, то да вечнасці
што з наваколля – залежнасці
2023
 
 
Я дзіця
Я гарачы пластылін, што катаюць
Дзеці ў дзіцячым садку
Яны не ведаюць, як выляпіць з яго прыгожую форму
Затое ведаюць як зламаць.
Ці зрабіць формай якая будзе схіляцца як захочуць іншыя
Ці закінуць у кут Каб ён стаў як камень
Каб дасягнуць яго мог толькі рэдкі прамень
Што бывае толькі а 18 гадзіны дню, ці вечару
Ў залежнасці ад светапогляду бацькоў
Ім не жыць з гэтым,
але я іх кроў.
2022
 
 
Дурныя людзі трымаюць свет
А пекныя куты ў прыцемках
– жадаюць абараніць мой зрок
Трымай святло так, каб я цябе сустрэў
Да надакучыць паміраць мне і зноў, і зноў
Даўно я не пішу даўгія вершы
Хай будзе гэта крык
Хай будзе стогн
Лагодны мелагучны слоў адбітак
Ніколі не зайздросціў,
але прымроіў сон.
Што я нібыта, схіліўшы галаву ў постаці раба
Губляю гонар, годнасць, мужнасць і аблічча твару
Не маю права болей звацца я – сабой
Прымроіў сон, а разбудзіў марскі прыбой.
2022
 
 
Праклёнам, белым полымем, падыму над галавою меч
Тыя хто збіраўся – забудуць дарогу
Не бачыць абапал дарогі калючага дроту
Змяніць сітуацыю магу, замяніўшы пачуцці
Змяніць сабе так сама можна
Але смяўся над выразам твара
Глядзеўшы ў люстэрка
Ідзе адзінота, за ёю цягніцца брыдота
Кажу адно, другое чуе яна
Смяяцца над рукой што сунецца да табе з жаданнем і пяшчотаю
Пакуль не пацягнеш сваю
2022
 
 
Грукат, стогн, магчымасць
Боль ды кроў
Зачыненыя дзверы, брудным столь
Прыгожыя пахі і водар зямлі
Згубленный гузік, трывалы дол
Пачатак салодкі, а толькі галосліва
Зачыненая пастка
Самавольна крок
Не зачыненнае сэрца
Не магчымасць дапамагчы
Жаданне ноль
Калі патрабуе шмат часу
Шчасьця не прыносяць у дом
Апошні дзень лета
Труны мрой
Памятаць імгнення
Калі захочаш заплюшчыць вочы
Крыўдна бывае
А потым брыдка
Навошта дзецям крэйда
Калі не маеш крэда
Літара вялікая
Адчуванне што маленькі
Словам да зямлі вес
Не хачу бачыць вас
У бары даўно не бачна
Патрабуе асалоды
Негучна сказаныя словы
Сэнсу ноль, затое пакрывае боль
Ачуняць і ў шлях
2022
 
 
адчынененны для адцення
і хаця няма свайго ўяўлення
заўсёды адкрыты рот
для бессэнсоўнага маўлення
2023
 
 
І толькі калі
Ружы зменяцца дзьмухаўцамі
Толькі тады адчуеш шчасце
Бо яно не ў ружах закладаецца
А ў сапраўдным каханні
 
 
Толькі тады адчуеш шчасце
Бо яно не закладаецца ў ружах
І не вымяраецца ў метрах
тады зможаш зламаць горы
І выкалаць вока цыклопу
2021
 
 
Кроў на вуснах
Паказвая даволі нетанныя густы
Для цябе заўсёды хопіць маёй хусткі
І хай час такі хуткі
Разам, асалодай замалюем пачуцці
Пад вечар папросім у бога забраць усё на кухні
Толькі пакінуць нам, крышку віна і пацалункаў
Каб чырвоныя вусны<

...

конец ознакомительного фрагмента