Текст книги "Юнацкіх мрой труна. Зборнік вершаў"

Юнацкіх мрой труна
Зборнік вершаў
Ян Дамінік Кірэеў

© Ян Дамінік Кірэеў, 2023

ISBN 978-5-0059-8744-0

Создано в интеллектуальной издательской системе Ridero

Прадмова

Пажоўклае лісце, маўклівыя вуліцы і імгненнае адчуванне сабе ў патоку жыцця. Як я бачу свет? Праходзячы па вуліцы без музыкі ў вушах, напяваць сабе абрыўкі песень, якія памятаешь, і жадаць, каб хутчэй прыйшоў транспарт: зарыцца ў шумны натоўп з людзей навокал і людзей у экране. Рабіць цяжкія рэчы на аўтапілоце і знаходзіць сабе на паўдарозе да дому. У самым бурным патоку думак натыкацца на адну, якая, нібы камень, спыняе рух і прымушае глядзець на сабе як на бруднае кацяня пад халодным дажджом.

Я ўдзячны за ўсё, што ёсць. За две рукі і нагі, за ваду і за кепскае на сэрцы, бо як жа я тады адчую добрае?

Я не змагу зразумець іншага чалавека, магу толькі наблізіцца да гэтага. Дык ці трэба мне гэта? Ідуць сваёй дарогай, радуюцца гору іншага і плачуць над сваім. Колькі размоў ідзе пра раку часа, каб на ранніцу разбегчыся, спужаўшыся зменаў. Колькі пацалункаў прывядуць да маўчання, у якім ніхто не хоча размаўляць. Колькі даверу сыйдзе, пакуль яго не возьмуць у цёплыя рукі, ды колькі гісторыяў, якія рабілі так балюча, стануць крышталём у шафе?

Халоднае мора, што становіцца месцам высноў і дум. Для кожнага яно свае. Маё – гэта тое, што на захадзе ад Менску. Рызыка ў тым, што патрэбна для спакою там, такая ж, як у палёце з хмарачоса. Пагружаючы галаву у роздум, а цела у стому, ўсё роўна не зможаш збегчы ад таго, што трэба з сабою абмовіць.

Менавіта ў такім патоке, як звычай, я пісаў і маляваў.

Гэтыя вершы я пісаў з 14 гадоў, таму, праходзячы праз старонкі, вы будзеце назіраць за сапраўдным юнацкім сэрцам. Шмат праз што праходзіць кожны з нас і б’ецца ў штодзённай бітве, аб якой нікому не кажа. Я хачу, каб гэтыя вершы нагадалі вам аб тым, што такое зноў пачынаць сваё жыццё не ведаючы нічога і ствараць свой шлях самастойна і зноў вучыцца разумець свае пачуцці.

Асноўнымі крыніцамі, адштурховаючыся ад якіх, я пісаў, былі мае ўласныя перажыванні, буйныя падзеі і, вядома, дзяўчыны. Я спецыяльна не даю назву ніводнаму вершу, каб кожны з вас мог даць вершу сваю назву і дапусціць яго менавіта ў той кут свайго сэрца, дзе ён мусіць быць.

Зборнік з’яўляецца кропкай у маім пераходзе з дзіця ў дзецюка. Я ўклаў душу і сэрца, каб максімальна ярка перадаць, што я адчуваю на момант напісання і даць зразумець людзям, што гэта – мае пачуцці.

Вершы

 
Шукаў прыбытку для душы
Знайшоў паштоўку, на ёй бэзавыя сады
Стаіць графін, у ім да мяжы вады
Ідуць мінакі, на твары стомы сляды
Хавайся за млын, ці бяжы хто куды
Няма ля вады, на пляжы ні душы
Чакаю аўтобус, на ім я зьеду
Але хто куды, а я да партыйнага зьезду
І човень у восень —
Стане пральняй
І худы дым з вуснаў кінуты ім
Стане водарам вечнасці
А я прытуліўшы да крэпасці
З сківіцаў выкіну бязглуздыя недарэчнасьці
2022
 
 
Да болі знаёмае шчасце
Б«е ў грудзі ад бязлітасці лёса
Калі адгукнецца спадарыня восень
І нарэшце пакажа сапраўдны свой твар
Ён ня будзе марнаваць і хлусіць, калі сэрца на далоні
Гэты твар сапраўднай спадарыні восень
Ён знішчыць і ня будзе пытаць
Бо горкіх слёзаў заўсёды хапае на восень і да першага дня вясны
2021
 
 
Гора – наша крэда
Бо шчасце калі яго стае
Становіцца без гора сумна
Бо яно як малако матулі
У сэрца немаўля ільецца
З самага пачатку жыццёвага механізма
За не магчымасцью крычаць
Патрабуе шчасьця ў дзіцяці адабраць
Тады герой штодзённага раману
Паўзе ў выс, каб хутчэй зваліцца
Бо як сляпы, што жыцця сцяжыну абірае
Як хатні чалавек не разумее, што ён рае
Так немаўля з дарослым тварам
Ня ведае, што сам сабе ён забівае.
І я, з тым чалавекам, якога кожны дзень
у люстэрку сустракаю
Не маю права
Пазбавіць горад ад туману
Не дакрануцца, да самай высокай хвалі
І вышыню ў палёце не набраць
Каб самаго сабе мне пазбягаць
2022
 
 
Мае рукі пахнуць табой
Як набывае водар чабор
Я вазьму тваю руку
І мы збяжым у бор
Каб вынайсці сваю поле
Дзе з водараў
Толькі твае пахі і пахне чабор
2022
 
 
адчыненнае акенца і белая фіранка
горкая гарбата і амаль іспісанная чорная асатка
сапраўды больш прыемней адчуваць усю моц
але высокія пачуцці даюцца толькі на самам дне
пад час дня не хочацца працаваць
заўсёды раслабленны, зачыненныя вочы
адмысловае не разумення сябе
2022
 
 
Грукат ботаў
Ты побач
Горкі яблык
Але з табой салодкі
Чырвоныя вочы
З табой яны толькі палілі
Гарачыя пачуцці
З табой толькі грэюць
Халоднае надвор»е
З табой бялюткі снег
Лёс у грудзь б»е
З табой будзіць
Знаходзіць замок
Бачу ключ
Ты лагодна
Я не галіўся – я калюч
Ты здымаеш з мяне капялюш
Я магу быць сапраўдным і непрыгожым
А ты можаш смяяцца і трохі па вар’яцку на мяне глядзець
Блакіт страшнага мора
З табой гатовы патануць
Хутка спаць
А я не адчуваю пакут
2022
 
 
сам насам з сэрдцам на далоні
уваходжу ў выйсце
за жаданнем чагосці бясконца жаданага
і таго ж невымоўна пачуцця
я сыходжу на сустрэчу з сабой
і буду адказу чакаць на ліст
які не паслаў
2023
 
 
Халодны вецер
Стужка завівае
Сумны спеў
Але сэрца гарыць, а я паспеў
 
 
І стужка майго жыцця гарыць
Я нават падаць не рыхтуюсь
Бо палёт заўсёды важней
За падзенне долу з вышыні
 
 
У блакіту сінявы
Мора шторму надае
Я тану ў вачах тваіх
Бо ўжо не маю патрэбу ў сваіх
2022
 
 
Пачакаю я трошкі
Не забуду сабе
Так навошта з абрусу мне крошкі
І ўважліва слухаць калі гаворка ідзе
Не магчымасць напіцца ад стогна водару абы-дзе
А сапраўдная стойкасць усміхнуцца калі бой ідзе
Чакаць калі часу няма
І прыгаць у апошні цягнік за жаданнем пацалунку
Стрымаць горы, калі ідзе мур долу
Не патрэбна мне даваць чапаць сваё цела
Каб паверыць, што яно ідыяльна
Ці хаця б трошку нармальна
Не патрэбна мне быць майстрам кахання
Каб кахаць і быць каханым
Не патрэбна шукаць паміж водараў вечнасці
Смак хатняй утульнасьці
І ўвогул, сам насам нічога не трэба
Абы толькі трошкі чакання
Не каб дачакацца жыцця, а каб жыць мая на увазе
Што жыць трэба, не губляя сабе і кахання
2022
 
 
Скончыцца восень тады буду жыць
Успамінам халоднай песні, сэрца грэць
Рыдляваць труну і у бясконцасці шукаць сваю
Паміж безасобнай цеплынёй і парывам халоднага ветру
Абіраю недарэчнасць розуму
2022
 
 
мы не блізкія —
але чаму я ведаю смак тваіх вуснаў
тое што з грудзей, то да вечнасці
што з наваколля – залежнасці
2023
 
 
Я дзіця
Я гарачы пластылін, што катаюць
Дзеці ў дзіцячым садку
Яны не ведаюць, як выляпіць з яго прыгожую форму
Затое ведаюць як зламаць.
Ці зрабіць формай якая будзе схіляцца як захочуць іншыя
Ці закінуць у кут Каб ён стаў як камень
Каб дасягнуць яго мог толькі рэдкі прамень
Што бывае толькі а 18 гадзіны дню, ці вечару
Ў залежнасці ад светапогляду бацькоў
Ім не жыць з гэтым,
але я іх кроў.
2022
 
 
Дурныя людзі трымаюць свет
А пекныя куты ў прыцемках
– жадаюць абараніць мой зрок
Трымай святло так, каб я цябе сустрэў
Да надакучыць паміраць мне і зноў, і зноў
Даўно я не пішу даўгія вершы
Хай будзе гэта крык
Хай будзе стогн
Лагодны мелагучны слоў адбітак
Ніколі не зайздросціў,
але прымроіў сон.
Што я нібыта, схіліўшы галаву ў постаці раба
Губляю гонар, годнасць, мужнасць і аблічча твару
Не маю права болей звацца я – сабой
Прымроіў сон, а разбудзіў марскі прыбой.
2022
 
 
Праклёнам, белым полымем, падыму над галавою меч
Тыя хто збіраўся – забудуць дарогу
Не бачыць абапал дарогі калючага дроту
Змяніць сітуацыю магу, замяніўшы пачуцці
Змяніць сабе так сама можна
Але смяўся над выразам твара
Глядзеўшы ў люстэрка
Ідзе адзінота, за ёю цягніцца брыдота
Кажу адно, другое чуе яна
Смяяцца над рукой што сунецца да табе з жаданнем і пяшчотаю
Пакуль не пацягнеш сваю
2022
 
 
Грукат, стогн, магчымасць
Боль ды кроў
Зачыненыя дзверы, брудным столь
Прыгожыя пахі і водар зямлі
Згубленный гузік, трывалы дол
Пачатак салодкі, а толькі галосліва
Зачыненая пастка
Самавольна крок
Не зачыненнае сэрца
Не магчымасць дапамагчы
Жаданне ноль
Калі патрабуе шмат часу
Шчасьця не прыносяць у дом
Апошні дзень лета
Труны мрой
Памятаць імгнення
Калі захочаш заплюшчыць вочы
Крыўдна бывае
А потым брыдка
Навошта дзецям крэйда
Калі не маеш крэда
Літара вялікая
Адчуванне што маленькі
Словам да зямлі вес
Не хачу бачыць вас
У бары даўно не бачна
Патрабуе асалоды
Негучна сказаныя словы
Сэнсу ноль, затое пакрывае боль
Ачуняць і ў шлях
2022
 
 
адчынененны для адцення
і хаця няма свайго ўяўлення
заўсёды адкрыты рот
для бессэнсоўнага маўлення
2023
 
 
І толькі калі
Ружы зменяцца дзьмухаўцамі
Толькі тады адчуеш шчасце
Бо яно не ў ружах закладаецца
А ў сапраўдным каханні
 
 
Толькі тады адчуеш шчасце
Бо яно не закладаецца ў ружах
І не вымяраецца ў метрах
тады зможаш зламаць горы
І выкалаць вока цыклопу
2021
 
 
Кроў на вуснах
Паказвая даволі нетанныя густы
Для цябе заўсёды хопіць маёй хусткі
І хай час такі хуткі
Разам, асалодай замалюем пачуцці
Пад вечар папросім у бога забраць усё на кухні
Толькі пакінуць нам, крышку віна і пацалункаў
Каб чырвоныя вусны
Былі смачнее па густу
2022
 
 
Каханне яно не памірае
Хутчэй яно загінае ад бязколькасці ран
Цяжка быць не жаданным
Жаданным – цяжэй у разы.
Бо гэтыя словы даюць бясконцую моц
Узляцяцець вышэй за столь
А столь разбурыць амаль немагчыма
Бо ён як жыццёвы мур
Праз які прабіваўся дзеля душэўнага спакою —
Жыцця ў згодзе з сабою
2023
 
 
Зіхаціць чалавек насуперак свету
Звонку супакой і ўсмешка
Калі накіравана дула пісталета
Куля выляціць і забьецца
Застанецца нібыта зоркі шлях, кроў
2022
 
 
У роспачах розума я лунаю
І ціха, ціха, месца сілы сваёй, прыпамінаю
Там ціха, настолькі моцна, што слова
«Цішыня» – губляе сэнс
Там пакут няма, бо крык,
Ужо не робіць страшных дум
І самае галоўнае, што
Зоры там бліжэй за акіян
2021
 
 
Зламаўшы мур – не знойдзіць спакою
Адзіны ў пакою, апошні ў спакоі
За мінулым хаваю я ў лясах і горах
Ідзі паміж сцяжын балотных
Не бойся шляху кроўнага
Ды не цурайся дапамогі роднага
Нягоднаму ты не давай улады
Таму хто зруйнаваў лясоў тваіх
У вочы глянь мае, ты, несуцешныя
Я абяцаю словам
Я абяцаю сэрцам
Заўсёды можаш схавацца за роднымі прасторамі лясоў і гор,
балотаў, ды адзінамі сцяжынамі
Адзінымі з накірункам дому
Заўсёды можаш не цурацца, ісці насустрач сэрца майму
2022
 
 
Кожны колас з нас
Ведаў цяжкасць космасу
Росту ў вышыню
І чалавеку-смеху
Раздражняў ён нас
Навошта? Робка кліча раб
Смол ад тытуню адбітак
Пагарджанны чаканем світак
Не адчынены ніколі сшытак
Кранае рэчы, мой родны адбітак
2022
 
 
Цёплыя адносіны —
час ад часу ажог па скуры пакіне
Але навошта калі ёсць каханне
Словы шмат сэрцаў ірвалі
Але навошта калі ёсць каханне
Я не буду бегчы, бо мая мэта тут
Навошта, калі я адчуваю што тут мой кут
Часовы боль ніколі не будзе каштаваць, вечных пакут
2023
 
 
Я хачу каб зноў абдымала матуля
Цяжкім позіркам і з каханнем казаў штось татусь
Я хачу пабачыць зноў брата паспытаць што летась было
Хачу каб жыццё, хоць трошкі было як раней – як тады
Як тады, калі сыйшлі ўсе восеньскія вятры
Хачу каб зноўку спякота летняй самоты,
не турбавала маёй хворай галавы
А гарачыя студзеньскія, з аднаго куфля сяброўскія глыткі
Не скончваліся разыходам па хатам
Апошнім жадаю, гадзіну, хвіліну
Ды хацяб міг на сустрэчу з сабою,
каб сказаць куды пайдуць восеньскія вятры
2023
 
 
Я дзіця што мае валасы
Кахайце мяне бо я магу спаліць ад літасць лясы
Кахай мяне Тата, які я ёсць бо я працяг твой
Кахай матуля, бо я частка твая
Кахай мяне сямья бо я кавалак твой
Кахайце мяне пакуль ёсць сілы
Пакуль у галаве маёй стае праўды
Я не прашу парады для вырашэння ўсіх праблем
Я жадаю быць і не спрабаваць свет
Я хачу плошчу, а ты кажаш пра кут
Жадешь лёсу?
Будзе горш з за галавы троху
Бо я дзіця, што мае валасы
Але калі жадешь закаліць мяне як сталь
Запаліць і спаліць
Бо лепш напэўна адчуць спачатку горшае
Чым не адчуваць увогуле
2021
 
 
Чароўны водар дотыку
Кранае дроту
Запамятай пра далоні
І водар чыстай волі
2022
 
 
Я гатовы праляцець хвіліну, а потым згарэць
Але толькі хвіліна павінна быць ідэальнай
Патрэбна даць яна жаданне згарэць
Каб толькі памерці на гэтай хвіліне
Бо ад ідыяла не патрабуюць вечнасці
Самае балючае перад самым добрым
Самае благое перад вечным
Я не маю мары
Але мушу памерці ў ідыял хвіліну
Каб назаўсёды ў халодную труну
Прынесці з сабой адчування таго, што жыў
Бо не хапае быць пясчынкаю на марскім пляжу
Мне не хапае нават быць самая яркай зоркай у небе
Я хачу быць небам
Я хачу быць морам
2021
 
 
Плачуць людзі і я
Кожны з нас адзін у момант гісторыі
Кожны з нас не мае ўласнага досведу
Тут няма слова мужна
Ды не скрыць мне пачуцці —
Калі плачуць людзі
Над зачыненнымі вокнамі і зламанамі столямі
Я спяваю аб тым што маю пачуцці
І хай кожны хто адзін у момант гісторыі
Хай пачуе песню маю
2023
 
 
Ты пакрыўдзіў блізкага чалавека
Як гэта лёгка, калі ён так блізка
Але навошта?
Прасіць прабачэння праз пошту
Ці біць сцены, якія не маюць дачынення
Да кроплі якая падае на абрус
Так лёгка калі словам да сэрца адчынен рух
Пакрыўдзіць любага чалавека
2022
 
 
Гора на гора дужа ня будзе
Калі на дурасць б’е усмешкай на твары
Калі вера дагэтуль у бязглуздаль ідзе
То за зачыненай дзверай знаходзіць прытулак
Той хто да дзвярэй ідзе
Наураць гавораць аб мінулым
Наураць супакойваць я буду
Але слова скажу
2021
 
 
шмат я і ніякіх мы
спачуванні не патрэбны, калі гутаркі ідуць не пра смерці
разважанне паміж доўгім жыццём
ды невялікай моладасцю
вымушаюць трымаць
унутры дзіцё за руку
і горка глядзець у бок
куды дзіцё хоча пайсці самастойна
калі б хто мне сказаў, што жыццё
гэта не толькі разважанні,
а выбар шляху —
патрабуе прайсці сябе
ні хвіліны чакаючы кінуў бы торбу і сеў на зямлю
не ведаю чаго я хачу
2023
 
 
за душой, у глыбіні
куды не падае цяпла прамень
пачуцце захоўваецца аб вольнасці
каб бязглузда бегчы па полю
грунтоўна трэба абвесціць,
а адметнасці сваёй
замест зместа,
назаўсёды трэба сябе замесці
2023
 
 
Таннае жаданне спачуваць таму хто слабей
Пакуль не сустрэнеш таго хто за цябе мацней
Мабыць гэта і не жаль?
А самае сапраўднае задаваленне, што сцякае па сэрцы як мёд
Такі салодкі
Дзеля яго толькі можна і жыць
Ён ахоплівае ўсё думкі
Але гэты мёд з кропляй воцату
Аддае рэзкім водарам
І не дае быць лепш чым ты
Ён не хоча шукаць сцяжыну
Яд гэты шукае, хто па вяроўцы ў неба ніжэй цябе пакуль
І гэта таннае пачуцце шчасця
Такога несапраўдна салодкага
Як самыя шчаслівыя слёзы
Яны як і мёд з водарам воцату пранікае ў сэрца
І не дае яму гучна да сэрца чалавека грукаць
2021
 
 
адбіцца ад рук
ці забіцца ў ласке
дылема ў розуме юнацкім
жыцця мне за мяжою няма
ды ў хаце, сваім чужы – я
бывай мілы мой мінак!
надзей не будзе ў сэрцы
але сустрэну цябе,
каля шэрай чыгункі
з блакітным, целам хуткім
не забуду цябе,
не благога, не добрага
пагроз хапае заўсёды
ад сна, да сну
я цэлым буду
2023
 
 
Забароненым быць цяжка
Свабодным яшчэ цяжэй
Усе крычаць, што павінен крок зрабіць
Але куды яго
Падкажыце накірунак
Куды мне ісці, калі няма дарогі
Куды глядзець калі ня маю сонца
І нават калі я ляжу ў самотнай адзіноце,
не чую я голаса свайго з-за гулу галасоў
Я не маю права здацца, але я блізкі да гэтага
Бо мая сцяжына не мае адмысловага канца
Яна ідзе ў неба, ці пад зямлю
Я сам ня ведаю куды ідзе мая сцяжына
Ды ці мая, ўвогуле, гэтая сцяжына
Люстэрка мне пакажа
Што не бачаў шрамаў
І шматкі бруду з якога твар зрабілі богі
Я патрабую свабоды
Бязлітасны гасподзе я ўстаў з кален
Ты не зламаешь мяне болей
Бо тую боль я зламаў
І цябе божа
Чуеш?
За тое што пакінуў мяне
За тое што зламаў, што я любіў
За тое, што ў мяне забраў
За тое, што кінуў пад дзверы лёса з надзеяй што я памру
Чуеш божа?
Я зламаўся
Я памёр як ты хацеў
Я стаў пустэчай у сэрцы
Горкаю слязою на шчаке матулі
Бясконцай шэрай масай
Кроўю, што першы раз трапіла на вочы немаўля
Дзікай жывёлай, што не бача дапамогі
Чуеш божа?
Але ты забыўся на адно
Ты дапусціў памылку
Ў моманту знішчэння майго
Ты забыў попел стрэсьці са свайго вялікага стала
І гэта была памылка плана твайго
Быў я попелам ды смеццям можа дзесяць дзён
Я бачаў як ты робіш сваю працу
Ты робіш брудна, непрыстойна
Бывае плачаш
І слёзы топяць гарады
Бывае робіш ты балюча
Каб плакалі на могілках сябры
Бывае ты смяешся
Я бачаў гэта толькі раз
Усё становіцца бялюткім сном
Засынае зло і боль
Але смяўся ты не доўга
І зноў закрылі хмары небасхіл людскі
І праляжаўшы пад рукою,
Магутны божа, цэлых дзесяць дзён
Я стаў
З бруду
З попела
Я стаў новым чалавекам
Без тваіх слёз
Без патрэбы ў тваёй усмешкі
Я сам стварыў сябе
Чуеш божа
Ты выйграў, але і прайграў
2021
 
 
І калі забудзеш ты мову
Як пахне мілы чабор
Станеш на кропку дарогі
абапал поле ды лес
Запытай у шыльды напрамку
– куды вецер мой родны пабег?
Пачуеш грунтоўнае маўчанне і на чужбіне, з сабе, горкі смех
2023
 
 
Мяж сцяжын
Я не хадзіў двойчы
Што пацягнула на старую сцяжыну зноў?
Адно і той ж кожнай зімой
Будынак, што захоўвае ўспаміны – разбураны
Накіровай жах у шчасце
А страх у любоў.
Дацягнуўшысь да даху
Крануць зор.
Я буду плаваць між хваль мор
А потым на пясчаным пляжу —
Засну
2022
 
 
Не хвалюйцеся я прайду шлях увесь
Ад пачатку да канца
А пакуль патроху
Я ціха ціха запамятаю сваю труну
Каб не гледзячы на зімовую спякоту
Пакласці галову
У Юнацкіх Мрой Труну
2021
 
 
Чакай свет мяне
Трымай галава
Нясіце ногі
Бо падарожжа будзе доўгім
І любы чалавек не стане мэтай
Ён будзе побач
2022
 
 
Гэты свет мяне зламае
Сны, напоі, ірты што хацяць крові
Я спрабую схавацца за мроі
Фізічны боль і націск
Атрымаю хатні статус
Пачвар амброзіі сусвет
Тут я ёсць, а тут мяне нет
Загаддзя трымаю пісталет
Ёсць куля для мяне, для цябе нет
Я не адважусь ісці
Але ногі пацягнуць
Я змагу растлумачыць
Але рот павяжыць
Калі пачуцці гібнуць, не страшна мне загінуць
2022
 
 
Павер мне трэба твой давер
я нават не бачу сэнсу ў словах
замест якіх можна адчуваць асалоду
Давай проста прызнаемся, што я не такі
я занадта ідэален для вобразу
што змешваецца з ценню водгуку
Сапраўды я буду бясконца клапоціцца,
але не кахаць
замест гэтага, ты будзеш адчуваць, пяшчоту
і чаго я як быццам раблю прапанову
мо сэрца ўжо ў свеце тавар?
калі ў свеце столькі пачвар,
то абіраю бегчы і трымаць
гэта мой пажар
гэта твой алтар
2023
 
 
Мо вершы не маюць сэнсу
Калі не трапляюць у сэрца
Я пайду і напьюся сіняга мору
Каб карабель затануўшы
Зноў ветразь узняў
Закрануўшы душы шматлікасьць напрамкаў
Дужа багата ў свеце прыбрана
Але смецця ды попел, прыбралі да сэрца
2022
 
 
колькі было спета песен пра беды чалавека
але не гледзячы на гэта —
я пакідаю надзею на самае светлае
бо той рысай нямой, што ў кожнага ёсць
словамі, а мо і праз цела
чалавеку патрэбна кропля чалавека
каб на пачуцці свае ад сябе зняць вета
рашуча праз вока, што не вабіць колерам
замацаваць сябе ў сэрца
2023
 
 
тугое грамадства
наступствам з’яўляецца вар’яцтва
ты гатовы на ахвяру дзеля чалавека на тыдзень
зламаеш жыццё на месяц калі прыдзе дзень
навошта імкнуцца дзеля чужога скарба
каб потым плакаць і скаргу кідаць на цнатлівае каханне?
2023
 
 
занадта спякотна для пекла
адбіваецца забойства ў пакутніка
тэарэма прамалінейнага трохкутніка
цягне вазок з мёдам —
зманіць хоча гледзячы ў вочы
тры ночы без сну,
спадзяюся што супакой якім дзялюся
набудзе моцы таму хто не руйнуе мроі
рэчаіснасць у кожнага свая
– каму трэба вада, а каму віна
занадта шмат прасторы ў пекла
для летняга цяпла
2023
 
 
захрас юнак,
паміж сабой, сябе і ад чаго таіць
– мной
ня ведаў ён,
чаму палова лыжкі мёду для гарбаты
ў чалавека слёзы вызывае
занадта добра адчуваў блакіт прасторы неба
ніколі не кранаў зямлі,
ды ён, юнак той гэткі
заўсёд сярод чужых, ды мінакоў
ён ладзіў песні пра каханне,
забыў каго трымае сцяг у руцэ
гатовы да луны, за крокам, крок
сцяжыну вырабляць
каб у час, калі галовы хіліць нават волат
парваўшы на грудзі апошнее адзенне
зламаць свой голас аб камень
аддаць апошні свой прамень
сказаць, —
я паміраць гатовы без адказу,
загінуць, ды ніколі не спазнаць паветра мора
адчуць навошта б’ецца сэрца
і больш ніколі сабою сябе не катаваць
памежа між сабой і мною
юнак, гатовы, не спазнаць
2023
 

Падзякі

Мая ўдзячнасці накіравана на ўсіх людзей, якія былі са мною гэты шлях. Пачыная ад мінакоў у маім жыцці, што пакідалі пасля сябе адбітак у прасторы душы, скончывая сапраўды светлымі і добрымі людзьмі якіх сустрэў. Але нажаль, фізічна, напісаць пра кожнага не магу, таму дзякую ўсіх! І асабіста хачу напісаць зварот да наступных людзей :

Мае бацькі, вядома што без вас нічога гэтага не было! Дзякую вас за тое, што патрымлівалі мяне і далі мне вельмі добры культурны падмурак для маёй творчасці, за асяродзе ў якім расквітнеў і даў свае лепшыя, на гэты момант, кветкі. Вельмі вас люблю і моцна абдымаю.

Ганна, шчыра кажучы ў мяне літальна не хопіць словаў, каб апісаць які ўплыў вы на мяне аказалі і які адбітак на маёй творчасці вы пакінулі. Памятаю, калі я вам упершыню паказаў свае вершы і вы сказалі пра адзін, што гэта неблага! Дарэчы гэты верш адзін з першых у зборніку стаіць). Тады гэта мяне натхніла працягваць і не кідаць пісаць сваё, ды вось, што атрымалася! Я бясконца вам удзячны, за кожную думку і за кожнае слова, што вы ў мяне ўклалі.

Мае сябры, ведаю, што непасрэдна вершы я не паказваў так шмат. Але кожнаму з вас я ўдзячны што вы проста знаходзіліся і знаходзьцеся побач. Сцёпа, дзякуй за шмат цікавых думак, ды і ўвогуле размовы з табою дагэтуль пакідаюць свой след на тым што я пішу. Леон, сапраўды грунтоўныя змяненні мяне і маёй душы, пачаліся з сяброўства з табою, вельмі моцна абдымаю цябе. Наста, дзякуй цябе за падтрымку і за тое што ёсць у маім жыцці!

Абдымаю вас вельмі моцна

Мае хлопцы, сапраўды вы былі тымі хто бачыў мае першыя спробы ў напісанні сваіх пачуццяў у выглядзе вершаў. Ніколі не забуду асобныя словы, якія падымалі мае рукі ў самыя чорныя моманты жыцця, за вашу бясконцую веру і падтрымку. З кожным з вас я дазнаўся, што такое сяброўства.

Назаўсёды ваш Дамінік

Мае музы, не сакрэт палова маіх вершаў напісанна ад майго кахання. Кожная з вас назаўсёды захаванна ў маім сэрцы і кожнай з вас я жадаю толькі самага найлепшага.

Жывіцце так як вас вядзе зорачка ў небе. З пяшчотай і каханнем ваш вечны сябр Ян Дамінік.

Дзякуй!