Текст книги "Qış gecəsi"

O, kağızı büküb üstündə “13” yazdı. Məktubu aparıb onun lap gözünün qabağında “poçtalyona” vermək istəyirdi ki, qəfildən qarşısından “145” nömrəli ağ paltarlı bir qızın keçdiyini görüb ayaq saxladı. – Demək mənə kağız yazan bu imiş! – deyə Adil adamların arasında qızı itirməməyə çalışdı. Qız da deyəsən onu tanımışdı. Adilin yanından ötəndə dönüb çiyni üstündən geri baxdı və tez gözdən itdi. – Qaça bilməzsən! – deyə Adil “145” nömrəli qıza cavab yazmaq üçün bir qırağa çəkildi. O çox fikirləşdi. Nə yazaydı? Elə bu qız da bir az dəcəl adama oxşayırdı, ancaq “13”ün tayı olmazdı. “Yox, buna yaxşı bir cavab vermək lazımdır, qoy yenə yazsın”. Adil ciblərini nə qədər axtardısa karnavalın biletindən başqa kağız tapa bilmədi. Biletin dalında bu sözləri yazdı: “Yaxşı qız, hələlik sizi tanımasam da, bu karnavalda mənə ən yaxın adam yenə sizsiniz! Çünki burada ürəyimi ilk dəfə siz dindirdiniz. Rəhmdil olduğunuzu da məktubunuzdan bildim. Yaxşı oynamaq bacarmasam da, sizi “tanqoya” dəvət edirəm. Çalışaram ki, tuflilərinizi tapdalamayım, 324”.

Adil yazdıqlarını bir də yoxladıqdan sonra hər iki məktubu aparıb “poçtalyona” verdi.

Çox çəkmədi ki, “poçtalyon” yenə hovuzun qırağında dikəlib, topladığı kağızları paylamağa başladı. Bu dəfə Adilə iki məktub gəldi. “13” nömrəli qız sanki bütün acığını kağıza büküb ona göndərmişdi: “Siz yəqin ki, çox təcrübəsiz olduğunuzdan adamları yaxşı tanıya bilmirsiniz. Mənə yazdığınız o nəhs sözünü öz haqqımda birinci dəfə eşitdiyim üçün gülməyim tutdu. Yerinizə görə heç narahat olmayın. Stulunuz boşdur, istəyirsiniz lap səhərə kimi oturun. Gedəndə evinizə də apara bilərsiniz, 13”.

İkinci qız tamam başqa bir dildə, rəqs etməyə razılıq verirdi; hətta cavanlara qaynayıb-qarışmadığı üçün onu danlayırdı da.

Bu qayda ilə Adillə “145” və “13” arasında yazışma başlandı. Hər iki qızın məktubu qırmızı karandaşla bir-birinə oxşar vərəqlərdə yazılsa da, məzmunları fərqli idi. Birində mehriban qızın şirin sözləri, digərində isə “13” nömrəli dəcəlin kinayəli və tikanlı kəlmələri bükülüb gəlirdi. Bir neçə cavabdan sonra Adil daha “13” lə məktublaşmadı.

“Poçt oyunu” getdikcə qızışırdı. İndi Adil kağız tapmadığından ancaq “145”dən ona gələn məktubların arxasına yazıb göndərirdi.

Orkestr sanki qəsdən “tanqo” çalmırdı. Adil isə o biri rəqsləri oynamağa cəsarət eləmirdi. “145” nömrəli qız yəqin ki, onu gözlədiyindən oynayanlara qoşulmur, tək-tənha qıraqda durub baxırdı.

“Poçtalyon” kefindən qalmırdı: karnavalda sərpayılıq edirdi. Musiqi susan kimi o, hovuzun qırağına çıxıb cavanları başına toplayır, cürbəcür lətifələr söyləyib onları güldürürdü.

Birdən, Adil “145” nömrəli qızı lap yanında gördü. Əvvəlcə ondan uzaqlaşmaq istədi. Lakin özünü toplayıb yerində durdu. Çevrilib bir də ona nəzər yetirdi. Elə bu əsnada çıraqlar söndü, güclü projektor işıqları hərəkətə gəldi, hər tərəfdən fişənglər atıldı. Adamların başları üstündə füsunkar bir mənzərə yarandı. Karnaval qurtardı. Orkestr “tanqo” çaldı. Adil fürsəti əldən buraxmaq istəməyib qıza yaxınlaşdı:

− İcazə verin… – O, sözünün dalını gətirə bilmədi.

Qız danışmadı, üzünü yana tutdu.

Adil qızın yumşaq, kiçik əlini ovcuna aldı. Lakin birdən diqqətlə onun sifətinə baxanda mat qaldı: bu, eynilə “13” nömrəli qıza bənzəyirdi. Üzündəki qara xal da onunku idi. Adil özünü sındırmadan qızın döşündəki nömrəyə baxdı. Nömrədə “13” idi. Axı bu necə oldu? Adil ki, ona yaxınlaşanda sinəsindəki nömrənin “145” olduğunu öz gözlərilə görmüşdü!

Qız, nə üçünsə üzünü yana tutub gülümsəyir, sanki bir söz demək istəyir, lakin utanırdı. Adil nə edəcəyini bilmirdi. Bayaqdan onlar bir-birinə acıqlı, kinayəli sözlər yazıb göndərdikləri halda, indi mehriban-mehriban əl-ələ verib rəqs edirdilər. Adili tər basmışdı. O, vəziyyətdən çıxış yolu axtarmağa çalışır, necə oynadığını özü də bilmirdi.

Birdən necə oldusa, Adil qızın ayağını tapdaladı.

− Bağışlayın, − deyə o əyilib aşağı baxdı. Qızın təzə, ağ çəkməsinin burnuna qara ləkə düşmüşdü. Adil bunu görəndə daha da pərt oldu.

− Heç yaxşı düşmədi. Mən sizin…

Qız onu danışmağa qoymadı:

− Bəs bayaq yazmışdınız ki, çalışacağam tuflinizi tapdalamayım?

Adil təəccüblə qaşlarını çatdı.

− Necə? Mən sizə…

− Bu qız nə danışır, − deyə Adil düşündü. – Mən bu sözləri “145”ə yazmışdım ki!

Qız, əlini ehmalca Adilin ovcundan çəkdi, paltarının rezin taxılmış gödək qolundan yaylığını çıxarıb üzünə yaxınlaşdırdı, bu vaxt yerə nə isə ağ bir şey düşdü. Adil cəld əyilib onu götürmək istəyəndə gözlərinə inanmadı. Bu, üstündə “145” yazılmış karnaval nömrəsi idi!

− 145? – deyə o dilləndi.

Qız ucadan, ürəkdolusu bir qəhqəhə çəkdi.

Adil tilsimlənmiş kimi yerində donub ona baxdı.

− Bu nömrələrin hansı sizinkidir?

Qızın dodaqları qaçdı:

− İkisi də! – dedi. Dedi və tez maskanı çıxarıb nadinc bir uşaq şıltaqlığı ilə üzünü ona tutdu. Qızın ürək yaxan şəhla gözləri iki dəfə kirpik çalıb gülümsədi.

…Projektorların zolaqları adamların başı üstündə fırlanır, dalbadal əlvan fişənglər atılır, işıqla qaranlıq bir-birinə qarışır, hovuzun fəvvarəsindən şəffaf su damcıları mirvari dənələri kimi yerə tökülür, orkestr çalır, gənclər oynayırdılar…

Bu gecə nə qəribə gecə idi! Sən demə axşamdan bəri öz məzəli sözləri, hərəkətlərilə gəncləri güldürən “qoca poçtalyon” da Adilin məktəb yoldaşlarından imiş! Oğlan, bığ-saqqalını çıxarıb, Adilin yanından keçəndə onun bir qızla rəqs etdiyini görcək gülüb göz vurdu.

Adil hələ də qıza nə deyəcəyini bilmirdi. O sevinir, həyəcanlanır, həm də utanırdı. Utanırdı ona görə ki, o bu göyçək qızı çoxdan tanıyırdı. O, Ceyran idi.

Yağışdan sonra

Bahar səhəri idi. Güllü-çiçəkli, təravətli bir bahar səhəri, Ceyran kitablarını döşünə sıxıb məktəbə gedirdi. Qızın əyninə biçilmiş göy, ipək paltarı ona, o da paltarına yaraşırdı. Ceyran ətrafı seyr etdikcə, hər şeydə ürəkaçan bir gözəllik görürdü. Lap uzaqlarda, Xəzərin arxasında od parçası kimi qızaran günəş təzəcə boylanırdı. Qızılı rəng almış dənizin qabarıq sinəsi, neft buruqlarını və sahil ağaclarını özündə əks etdirirdi. Bu mənzərəyə baxarkən, adam istər-istəməz: “Kaş bütün evlərin pəncərələri Xəzərə açılaydı!” deyə düşünməyə bilmirdi.

Ceyran yeridikcə, uclarına ağ lent bağlanmış yoğun hörükləri kürəyində qıvrılıb açılırdı. Səhər yeli qızın ipək tellərilə oynayaraq, onları üzünə dağıdır, sonra isə yenə arxaya darayıb sığallayırdı.

Bu məktəb yollarında hər şey – evlər də, səkilər də, ağaclar da Ceyrana tanışdı. Ceyran bu yollardan o qədər keçmişdi ki.

Qız bu gün də həmişəki kimi dərslərini ürəyində təkrar edir və özünü müəllimin qarşısında sanaraq, onun suallarına cavab verirdi.

Vaxta hələ bir saat vardı. Ona görə də Ceyran tələsmirdi. O, yolu yarı etməmişdi ki, yağış başladı. Qız əvvəlcə buna əhəmiyyət vermək istəmədi. “Yaz yağışıdır, tez kəsər”, deyə halını pozmadan göyə baxdı. Şəhərin üstündən bir parça qara bulud keçirdi. Lakin yağış kəsmirdi. Getdikcə daha da güclənirdi. Xəzərə göydən sanki muncuq səpələnirdi.

Ceyran addımlarını sürətləndirdi. O, özünü divar dibinə verib gözlədi. Bu vaxt kimsə yuxarıdan onu səslədi. Qız başını qaldırıb baxanda ikinci mərtəbənin balkonunda köhnə müəllimi Salehi gördü. Saleh müəllim içində qızılgül əkilmiş dibçəyi yağışın altına qoyurdu. Ceyran fikirli olduğundan müəllimin balkonunun altında dayandığını tamam unutmuşdu.

− Yuxarı çıx, qızım, islanarsan, − deyə müəllim sürahinin üstündən aşağı əyilib onu səslədi:

− Sağ olun, Saleh müəllim, gedirəm…

Qızın etirazına baxmayaraq, müəllim təkid edib onu evə çağırdı. Ceyran təbiət müəllimi Salehin dərs dediyi orta məktəbdə yeddinci sinfə kimi oxumuşdu. Neçə ildi ki, öz istəkli müəllimindən ayrılıb rəssamlıq texnikumuna girmişdi. Ancaq onu yaddan çıxarmamışdı. Arabir rəfiqələrilə bərabər gəlib müəlliminə baş çəkir, onun kefini soruşurdu.

İndi Saleh müəllim həmin məktəbin direktoru təyin edilmişdi.

Ceyran həyətə girib ensiz daş pilləkənlə yuxarı qalxdı.

− İçəri gəl, qızım, hələ tezdir, − deyə əynində pijama olan müəllim onun qarşısına çıxdı. – Gəl bir stəkan çay içək. Gedərik, yolumuz birdir. O vaxtacan yağış da kəsər.

Saleh müəllimin evi ikinci mərtəbədə idi. Otaqların qabağında, haşiyələrinə firuzəyi rəng çəkilmiş kiçik bir şüşəbənd vardı. Ceyran bu evə axırıncı dəfə keçən ay müəllim xəstə olanda gəlmişdi. Buna görə də qız qəribsəmədən içəri girdi, Saleh müəllimin arvadı ilə görüşdükdən sonra stolun arxasına keçdi. İslanıb alnına yapışmış xurmayı tellərini əlilə dala hamarladı və müəllimlə söhbətə başladı.

Arvad çay süzüb Ceyranın qabağına qoydu. Bu vaxt qonşuluqdan tar səsi gəldi. Ceyran diqqətini toplayıb qulaq asdı. Kimsə, onun ən çox sevdiyi və həmişə evdə tək olan vaxtlarda öz-özünə dönə-dönə oxuduğu “Sarı bülbül” mahnısını çalırdı.

Ceyranın musiqiyə diqqətlə qulaq asdığını görən arvad:

− Qonşumuzun oğludur, − dedi – çox yaxşı çalır.

Mahnının təsirinə qapılan Ceyran, hərəkət etmədən, tez-tez kirpik çalaraq dinləyirdi. Elə bil tar dilə gəlmişdi, mahnının sözlərini də deyirdi:

Bülbül, sənin işin qandı,

Aşıqlar oduna yandı

Nədən hər yerin əlvandı,

Köksün altı sarı, bülbül…

Müəllim gəlib stolun arxasında əyləşdi.

− Çayını iç, qızım, − deyə kiçik mürəbbə qabını Ceyrana tərəf çəkdi.

Bu gün, nədənsə, Saleh müəllim çox qaşqabaqlı görünürdü. Bunu hiss edən Ceyran dilini saxlaya bilmədi:

− Nə olub, Saleh müəllim, qanınız qaradır?

Müəllim narazılıqla başını tərpətdi:

− Daha onu soruşma, ceyran, − dedi və dərindən köksünü ötürdü. O biri otaqda ərinin qalstukunu ütüləyən arvad açıq qapıdan Ceyrana baxdı, qadınlara məxsus bir əda ilə qaş-gözünü süzdürüb başını yırğaladı. Bu hərəkətilə ərinin ovqatının təlx olduğunu bildirdi. Ceyran bunun səbəbini soruşmaq istədisə də, cəsarət etmədi. “Bəlkə mənə deyiləsi söz deyil, evin sirridir?” – deyə fikrindən daşındı.

Ortaya çökən sükutu divar saatının zəngi pozdu. Səkkizin yarısı idi.

Müəllim, stəkanına şəkər salıb qarışdırdıqdan sonra, üstünə yağ çəkilmiş çörək parçasını götürüb dişlədi. Ceyran hələ də ona baxıb susurdu. Atası qədər sevdiyi qoca müəlliminin pərişanlığı qızı darıxdırırdı.

Saleh müəllim çayını içib ayağa qalxdı. Onun geyinməyə hazırlaşdığını görən Ceyran kitablarını götürüb otaqdan çıxdı və pilləkənin artırmasında dayandı.

Ceyran hələ aşağı siniflərdə oxuyarkən adət elədiyindən, həmişə mürəkkəbqabını özü ilə aparıb-gətirərdi. Məktəbdə partalardakı mürəkkəblərin rəngi açıq olduğundan onun xoşuna gəlməzdi. “Adamın xətti pis düşür”, deyərdi. Özü evdə hazırladığı mürəkkəblə yazanda xətti zər kimi parıldayardı.

Yağış kəsmişdi. Hava daha da saflaşmışdı. Göy qübbəsi tavus quşunun lələkləri kimi əlvan qövs-qüzehlə bəzənmişdi.

Qonşu həyətdəki qollu-budaqlı meynənin yaşıl yarpaqları üstünə düşmüş yağış damcıları günəş işığında mirvari kimi parıldayırdı. Hasarın o tayında, gödəkqollu tor köynək geymiş, qıvrımsaç bir oğlan, açıq pəncərə qabağında tarı sinəsinə basıb həzin-həzin çalırdı. Çalırdı və öz musiqisindən həzz alırmış kimi, mizrabı simlərə vurduqca başını mahnının ahənginə uyğun tərzdə hərəkət etdirirdi. Gah sarı sim ağ simə, gah da ağ sim sarı simə öz dərdini deyirdi. Elə bil tarın üstünə bir cüt bülbül qonmuşdu.

“Əcəb çalır!” deyə yanıqlı mahnıya uyan Ceyran bir anlığa harada olduğunu unudaraq, özünü məhəccərin üstünə yıxıb qabağa boylandı.

Bu vaxt onun qolu, taxtanın qırağına qoyduğu mürəkkəb qabına toxunub qonşu həyətə saldı.

Ceyran meynə yarpaqlarının arasından tarçalan oğlanın sifətini aydın görə bilməsə də, oxucu yəqin ki, onun kim olduğunu hiss etmişdir.

Diləfruzun evdə olmamasından istifadə edən Adil, anasının ölümündən sonra həmişə qara köynəkdə saxlanılan tarını bu gün birinci dəfə çıxarıb çalmağa başlamışdı.

Sanki o, ürəyini boşaltmağa adam tapmadığından dərdini simlərə tökürdü.

Adil yerə dəyib parçalanan mürəkkəb qabının cingiltisini eşidərək, səs gələn tərəfə çevrildi və Ceyranın təəssüflə aşağı baxdığını görcək ayağa qalxdı.

Adillə Ceyranın nəzərləri ilk dəfə burada, yaşıl meynə yarpaqlarının arasından bir-birinə sataşdı.

− O sınan nə idi? – Adil qonşuya gələn bu qəşəng qızı diqqətlə süzüb soruşdu.

Ceyran qızardı, alt dodağını dişləyib başını yerə dikdi, hörükləri aşağı sallandı. Qız onları əlilə arxaya atıb qaşlarının altından tarçalan oğlana baxdı və yavaşcadan:

− Mürəkkəb qabı idi, − dedi.

Adil tarı ehtiyatla yerə qoydu, bir an dayanıb susdu və nə isə düşünərək evə keçdi. Azacıq sonra əlində bir mürəkkəb qabı tələsik bayıra çıxıb, həyətə endi.

− Alın, məəttəl qalarsınız, − deyə dabanlarını qaldırıb hasarın üstündən mürəkkəb qabını qıza uzatdı. Ceyran əvvəlcə almaq istəmədi, lakin tarçalan oğlanı pərt edəcəyini düşünüb fikrini dəyişdi. O da aşağı əyilib əlini uzatdı. Mürəkkəb qabını Adildən alanda onların barmaqları bir-birinə toxundu.

Ceyranın səsi titrədi:

− Çox sağ olun, − dedi.

− Dəyməz! – deyə Adil də yavaşcadan mənalı bir tərzdə cavab verdi. Bir də qıza baxdıqdan sonra getmək istərkən Ceyranın səsi onu saxladı:

− Mən sizə qulaq asırdım. Birdən mürəkkəb qabım düşüb sındı…

Qız bu sözləri nə üçün dediyini özü də bilmədi.

Adil gülümsündü.

− Heç çala bilirəmmi? – deyib cavab gözlədi.

Onların söhbətini Saleh müəllimin eşidəcəyindən ehtiyat edən Ceyran dönüb dala baxdı. Sonra kitablarını götürüb üzünü yana çevirdi:

− “Sarı bülbülü” çox yaxşı çalırsınız, − dedi və dönüb evə keçmək istərkən, qapıda Saleh müəllimlə qarşılaşdı. Bu vaxt arxadan yenə Adilin səsini eşitdi:

− Onda qonşuya tez-tez gəlin. Mən də həmişə sizə “Sarı bülbül” çalaram.

Yaxşı ki, müəllim heç bir şey duymadı. O, əzik portfelini əlində yellədə-yellədə çevik addımlarla pillələri endi.

− Gedək, Ceyran!

Adil qızın adını eşitdi, onu yadında saxlamaq üçün ürəyində təkrar etdi: “Ceyran”.

Qız bir daha hasarın o tayına boylanıb müəllimin dalınca həyətə düşdü.

Küçəyə çıxdıqdan sonra qulağına yenə tarın səsi gəldi. O yenə “Sarı bülbül” çalırdı.

Bu əhvalat iki ay əvvəl olmuşdu. Onda səhərdi. Güllü-çiçəkli, təravətli bir bahar səhəri idi.

Ceyranla müəllim söhbət edə-edə gəlib Bakı Sovetinə çatdılar. O biri səkidəki məktəb binasına tərəf keçmək istəyirdilər ki, müəllim uzaqdan Diləfruzu görüb dayandı. Arvad həmişəki kimi bərli-bəzəkli geyinmiş, başına geniş dövrəli həsir şlyapa qoymuşdu. Məmməd anasının ayaqlarının yanında qırın üstünə sərələnib özünü yerə sürtərək qışqırırdı.

− Bir o uşağa fikir ver, − deyə Saleh müəllim Məmmədi göstərdi. – Səhər-səhər mənim qanımı qaraldan o dələduz oldu.

Son vaxtlar Məmmədin iştahasının kəsildiyini görən Diləfruz qorxuya düşüb evə həkim çağırtdırmışdı.

Məmmədin söyüşlərinə əhəmiyyət verməyən həkim, uşağı diqqətlə müayinə edib dərman yazmış, onu səhərlər təmiz havada gəzdirməyi məsləhət görmüşdü. Üstəlik, Diləfruza tapşırmışdı ki:

− Bu içməli dərman bir az acıdır. Ancaq qorxmayın, gündə üç dəfə xörək qaşığı ilə verərsiniz.

Həkimin sözləri arvadı təşvişə salmışdı. Diləfruz barmağını silkələyərək onu hədələmişdi:

− Bax, doktor, sənə indidən deyirəm, bu neçə ildə bir bu uşağı tapmışam. Yazdığın dərmanı alıb Məmməddən qabaq özüm içəcəyəm. İşdir, bir şey olsa birbaş sənin qapına gələcəyəm. Onda mənim üzümü görmə! Gözümü yumub, ağzımı açacağam.

Dərman şüşəsini elə birinci gün vurub sındıran Məmməd, təmiz havaya getməkdən də boyun qaçırmışdı. Lakin anası çox çətinliklə onu dilə tutub birinci gün dəniz sahilinə, bu dəfə isə pionerlər parkına gətirib gəzdirmişdi.

Evə qayıtmaq vaxtı yetişəndə yenə Məmmədin nəhsliyi tutdu. Anasının aldığı oyuncaqları, konfet, şokolad qutularını küçənin ortasına fırlatdı. Məmməd getmək istəmirdi. Diləfruz ona nə qədər vəd verirdisə, uşağı razı sala bilmirdi.

− Mən getmirəm. – deyə Məmməd ərköyünlüklə çığırıb anasını söyür, özünü yerə sürtür, üstünü toz-torpağa bulayırdı.

Məmməd küçənin ortasında dayanıb yol göstərən milisionerin əlindəki ala-bula ağaca vurulmuşdu. Onu almayınca yerindən qalxmaq istəmirdi.

Yoldan ötənlər dönüb əvvəlcə uşağa, sonra da səhnəyə çıxacaq aktrisa kimi rənglənib kirşanlanmış Diləfruza baxırdılar. Milisioner gözlərini Məmməddən çəkmirdi. Ceyranla müəllim də dayanıb onlara tamaşa etməyə başladılar.

Nəhayət, çarəsi kəsilmiş Diləfruz, Məmmədin ürəyini sındırmaq istəmədi, dabanları üstündə o tərəf-bu tərəfə fırlanan milis işçisinə yaxınlaşdı:

− Ay milisioner qardaş, zəhmət olmasa, o əlindəki ağacı beş dəqiqə ver uşaq oynatsın. Öldürür özünü ki, əmi onu versin mənə. Deyirəm olmaz, qulaq asmır ki, asmır! Naxoşdur ey…

Milisioner qaşlarını düyünləyərək sifətinə ciddi bir ifadə verdi. Acıqlı nəzərlərilə Diləfruzu başdan-ayağa kimi süzdü:

− Onun naxoşluğu tərbiyəsizlikdir! – dedi və tez arxasını arvada çevirib qarşıdan gələn maşına yol göstərdi.

Diləfruzun ağzı açıldı, nə açıldı:

− Tərbiyəsiz sənin atandır! Vaxsey… Bir bunun danışdığına bax. Mən gəlib adam kimi ondan ağacı xahiş edirəm, gör bir bu mənə nə deyir. “Tərbiyəsiz?!” Heç eybi yoxdur! Rəhmanın gözlərindən iraq! Görərsən!

O deyinə-deyinə Məmmədin yanına gələndə müəllimlə Ceyran o biri səkiyə keçdi.

− Gördünmü? – deyə Saleh müəllim Ceyrana baxıb evdəki kimi yenə narazılıqla başını buladı. – Belə ana ilə, belə uşaq ilə qonşu olanın qanı qaralmazmı? – Müəllim bir az ara verib əlavə etdi: − Düz beş ildi ki, bir qızılgül ağacı bəsləyirdim. Öz əlimlə əkib böyütmüşdüm. Bu səhər o uşaq bir daş vurub gülün budağını sındırdı. Elə bil daş ürəyimin başından dəydi.

Müəllimin səsindəki kədəri duyan Ceyran onun üzünə baxdı. Müəllimin çənəsi və bozumtul bığlarının altında gizlənmiş nazik dodaqları titrəyirdi. Ceyrana elə gəldi ki, o sınan gül Saleh müəllimin nə isə, ən əziz bir xatirəsilə əlaqədardır. Lakin Ceyran heç nə soruşmadı. Məgər hər şeyi soruşmaq mümkündürmü?

Çərşənbə axşamı

Saat on birə işləyirdi. Axşam gəzintisinə çıxmış bakılıların ayağı hələ də küçələrdən kəsilməmişdi. Hava mülayim və sakit idi. Ay bədrlənmişdi. Ulduzlar sayrışırdı. Evlərin açıq pəncərələrindən küçələrə işıq səpələnirdi. Mağazaların bəzəkli vitrinlərində və hündür binaların üstündə tez-tez yanıb-sönən əlvan işıqlar hələ uzaqdan diqqəti cəlb edirdi.

Sahil binaları arasında yüksələn hökumət evinin qarşısından keçən geniş küçə boyunca əkilmiş ayland və küknar ağacları bura xüsusi gözəllik verirdi. Elektrik dirəklərində yanan şar şəkilli ağ lampaların ziyası yaşıl ağacların ötən minik maşınlarının siqnalı və şəhər qırağında gedən tramvayların zəng səsləri pozurdu.

Bakının bu axşamı bəyaz Leninqrad gecələrini xatırladırdı. Şəhər çilçıraq kimi yanır, Xəzər cilvələnir, titrəşən işıqlar büllur sularda yuyunurdu. Ayın işığında dəniz elə aydınlaşmışdı ki, sanki onun dibində balıqlar, yosunlar görünəcəkdi.

Bakı gecələri çox gözəl olur! Yadımdadır, o vaxt mən hələ uşaqdım, gün batandan sonra sarıaşıqlı aynabəndimizə çıxıb saatlarla çıraqban şəhərin seyrinə dalardım. Baxardım, baxardım və bakılı olduğum üçün fəxr edərdim. Ürəyim iftixar hissi ilə elə döyünərdi ki…

İllər ötdü, mən yaşa doldum. Bakı cavanlaşdı, daha da gözəl oldu.

Mən karnavaldan çıxan gənclərlə birlikdə indi də Bakı gecəsini seyr edirəm. Onlar evlərinə dönürlər, mən isə hələlik hara getdiyimi bilmirəm. Ancaq gedirəm. Ahəstə addımlarla çiyin-çiyinə dənizə tərəf irəliləyən və sanki gecənin sakitliyini pozmamaq üçün astadan söhbət edən Adillə Ceyranı izləyirəm. Mən onların pıçıltılarını aydın eşidirəm. Əvvəlcə nə danışdıqlarından xəbərim yoxdur. Ancaq indi Adil karnavalda Ceyrana göndərdiyi cavab məktublarına görə ondan üzr istəyirdi:

− Düzü mən bilmirdim. Mən elə bilirdim ki, “13” tamam başqa adamdır…

Ceyran Adilə imkan vermədi:

− Siz bu sözlərlə məni utandırırsınız, − dedi. – Ona qalsa, gərək mən birinci üzr istəyim. “Poçt” oyununun ləzzəti elə orasındadır ki, birisinə zarafatla məktub yazıb aldadırsan.

− Bəs o biri nömrə “145” sizdə haradan idi, Ceyran? – deyə Adil, indiyə kimi ona qaranlıq qalan məsələni aydınlaşdırmaq istədi. O, özü də hiss etmədən, dili nə təhər dolandısa ilk dəfə Ceyranın adını çəkdi. Deyəsən, bu, qıza da qəribə gəldi, cəld çevrilib Adilin üzünə baxdı. Sonra gözlərini yerə dikib yavaş səslə onun sualına cavab verdi:

− “13” mənim rəfiqəmin nömrəsi idi, − dedi. – Biz karnavala bir yerdə gəlmişdik. O, yarıda çıxıb vağzala – qardaşını qarşılamağa getdi, nömrəsini mənə verdi.

− Siz də, − deyə Adil gülə-gülə onun fikrini tamamladı, − bütün oyunları mənim başıma gətirdiniz.

− Yoxsa məndən incidiniz?

Qız bu sözləri elə şirin dillə dedi ki, Adilə ləzzət verdi.

− Yox, yox! Kaş məni həmişə siz incidəydiniz.

Adilin bu gözlənilməz cavabından sonra heç biri danışmadı. Ceyran yolunu yaxın salmaq üçün o biri səkiyə tərəf addımladı. Adil də onun dalınca getmək istəyəndə bir minik maşını, sanki qəsdən, söhbətin ən şirin yerində araya keçdi. Faraların güclü işığı Adilin gözlərinə düşdü. O, bir anlığa Ceyranı görmədi. Maşın ötdü. Adil irəliləyib o biri səkiyə qalxdı. Ceyran dala baxmadan gedirdi. Ancaq bayaqkından yavaş gedirdi. Yəqin ki, oğlanın ona çatması üçün yubanırdı.

Adil yaxınlaşdı. Yenə yanaşı addımladılar.

Kəsilən söhbəti təzədən başlamaq Adilə çətin gəlirdi. Nə yaxşı danışırdılar! Şofer də vaxt tapdı! Mərdimazarı axtarmaqla deyil ki!

Özü də hiss etmədən qıza çox yaxınlaşdığını görən Adil, sanki çiyinlərinin bir-birinə toxunacağından ehtiyat edərək yana çəkildi.

− Mənim bir dostum var, yaman zarafatcıl oğlandır, − deyə o sükutu pozdu. Ceyran Adilin nə danışacağı ilə maraqlanıb üzünü ona çevirdi. – O deyir, qızla gedəndə elə ki, gördün nə o danışır, nə sən, ikiniz də utanırsınız, onda söhbəti sal taxta qaşıqdan.

− Nədən? – deyə Ceyran təəccüblə Adilə baxdı.

− Taxta qaşıqdan! Deyir, ondan sonra hər şey öz yoluna düşəcək. Taxta qaşıq arada bəhanə olacaq. Sonra o qədər danışacaqsınız ki. İndi mən görürəm ikimiz də ağzımıza su almışıq. Az qalmışam soruşum ki, evinizdə taxta qaşıq varmı?

Ceyran gülməkdən özünü güclə saxladı. Ancaq Adilin ürəyini sındırmamağa çalışıb, yenə onun sualını cavabsız qoymadı:

− Var idi, − dedi, − kiçik qardaşım sındırdı.

Bu, Adilə başqa bir söz deməyə təkan verdi:

− Yəqin ki, mürəkkəbqabını sındıran kimi, qaşığı da özünüz sındırmısınız. Nahaqdan qardaşınızın boynuna atırsınız.

Adilin, bəlkə heç düşünmədən, zarafatyana dediyi mürəkkəbqabı əhvalatı Ceyrana çox şey təlqin etdi. Adil özü də bilmədən, qızın ürək tellərinə toxunub onları titrədirdi. İki ay əvvəl Saleh müəllimgildə olanda qonşu həyətdən eşitdiyi tarın yanıqlı səsi Ceyranın qulaqlarına dəydi. O vaxt qızın Adilə dedikləri və ondan aldığı cavab yadına düşdü: “Siz “Sarı bülbülü” çox yaxşı çalırsınız”, “Onda qonşuya tez-tez gəlin, mən də həmişə sizə “Sarı bülbülü” çalaram”.

Ceyran özünü güclə ələ aldı. Qıza elə gəldi ki, bu dəqiqə Adil diqqətlə onun sifətinə baxsa, hər şeyi gözlərindən oxuyacaqdır; o vaxt Saleh müəllimlə bərabər həyətdən çıxıb məktəbə gedəndə bütün yolu Adilin haqqında düşündüyünü də duyacaqdır. Ceyran gözlərinin hər şeyi büruzə verəcəyindən qorxurdu. Qorxurdu ki, bu gecə karnavalda məktubları heç də zarafat xatirinə göndərmədiyini Adil başa düşsün.

− Sizin nəyə işarə etdiyinizi bilirəm, − deyə haçandan-haçana qız köksünü ötürüb ehtiyatla dilləndi. Həyəcanlı olduğunu büruzə verməmək üçün dərhal susdu. Sonra ona yad olan boğuq bir səslə əlavə etdi: − Hamısı yadımdadır… yaxşı tar çaldığınızı da unutmamışam.

Ceyran özünü o qədər itirmişdi ki, əgər bu dəqiqə ondan hansı küçə ilə getdiyini soruşan olsaydı, bu suala çətinliklə cavab tapardı.

− Yenə də çalırsınızmı? – deyə qız, başqa bir sual verdi.

− Xeyr.

− Nə üçün?

`      − Qulaq asan yoxdur .

Qız bu qısa cavabdakı eyhamı başa düşsə də, özünü o yerə qoymadı.

Ceyranın mənasız sandığı o “taxta qaşıqda” nə böyük hikmət vardı! İndi hər ikisi danışırdı. Özü də elə xoşagələn, yaddaqalan sözlər danışırdılar ki…

İkicə dəqiqə sonra, üzü Xəzərə baxan üç mərtəbəli bir binanın qabağında dayandılar. – Yəqin, bura Ceyrangilin evidir, − deyə Adil başını qaldırıb işıqlı pəncərələri gözdən keçirdi.

Çatdıq!

Ceyranın dodaqlarından qopan bu kəlmə öz həqiqi mənasından çox, bir təəssüf bildirdi.

Adil cəsarətli oğlan olsaydı və əgər utanmasaydı, bu sözün müqabilində qıza yaxşı cavab verərdi. Deyərdi ki, “Ceyran, axı niyə belə təəssüf edirsən? Bu günün sabahı da var”. Ancaq o danışmadı. Daha doğrusu danışmağa söz tapmadı. Məlul baxışlarını qızın bir cüt şəvə kimi parlayan gözlərinə dikib susdu. Adil bu ilk görüşün son ayrılıq olmasını istəmirdi. İstəyirdi ki, Ceyranı yenə, günü sabah səhər tezdən görsün. Bunun üçün o, qıza nə deyəydi? Necə deyəydi? Birdən dedi, Ceyranın acığına gəldi, sonra? Yox, necə olur-olsun Adil bu qızla bir daha görüşməli idi. Bəlkə, onlar bir-birinə heç yerdə rast gəlməyəcəkdilər.

Bu düşüncələrdən sonra Adil cəsarətləndi. Nə danışdığını o qədər də dərk etmədən dilləndi:

− Ceyran, bizi bir yerdə görsələr, sizə söz gəlməz ki?

− Yox, − deyə qız çəkinmədən cavab verdi. –Mənim evdən gizlin işim olmaz. Ancaq… anam mənə həmişə bir şey tapşırır, deyir, kiminlə dostluq, yoldaşlıq eləmək istəsən tələsmə, adamını yaxşı tanı, − qız azacıq ara verib, əlavə etdi, − hətta deyir, ailəsinin də kim olduğunu öyrənməyi unutma. Adamlar çox müxtəlif olurlar. Onları tanımaq çətindir.

Adil orta məktəbdə oxuduğu on il müddətində dəfələrlə müəllimləri qarşısında dayanıb çətin imtahanlar vermişdi! Lakin heç vaxt – nə indi Ceyranın qarşısında durduğu qədər sıxılmışdı, nə də danışmaqda bu qədər çətinlik çəkmişdi.

− Yaxşı, birdən bizi bir yerdə görüb soruşsalar ki, yanındakı oğlan kimdir, onda nə deyərsiniz?

− Onda bu suala cavab verməyi sizin öhdənizə buraxaram – deyə Ceyran da söz üçün məəttəl qalmadı. – Bəs siz nə deyərsiniz?

− Əgər bunu ananız soruşsa, − Adil gülə-gülə başını qaşıdı, − deyərəm məktəb yoldaşımdır, əgər atanız çıxsa, onda…

− Onda, çox güman ki, evin dalına keçərsiniz.

İkisi də güldü.

− Ancaq onu bilin ki, − deyə Ceyran evə qaçmağa hazırlaşırmış kimi, bir addım geri çəkildi, − mənim anamı aldatmaq çox çətindir. İkincisi o, məktəb yoldaşlarımın hamısını yaxşı tanıyır.

− Ceyran, siz məni o qədər qorxaq bilməyin. Elə olsa, mən açıq-açığına deyərəm ki, biz Ceyranla təzə tanış olmuşuq. Bu gün hələ birinci görüşümüzdür. Sabah axşam yenə görüşə çıxacağıq.

Qızın sifətindəki ifadə bir anda dəyişdi, başını aşağı saldı.

Adil ürəkləndi:

− Yalan demirəm ki, Ceyran?

Ceyranın pıçıltısı güclə eşidildi:

− Bilmirəm.

Adilə də elə bu bəsdi!

Ceyrandan ayrılandan sonra Adil evə getmək istəmədi. Xeyli vaxt onların pəncərələri ilə üzbəüz səkidə gəzindi. Xiyabanla bir neçə dəfə o baş-bu başa getdi, yenə gəlib həmin yerdə ayaq saxladı; Ceyrangilin işıqları sönüncəyədək gözlərini onların pəncərələrindən çəkmədi. Ancaq bundan sonra könülsüz və tələsmədən evlərinə tərəf addımlamağa başladı.

Bu gecə nə gözəl gecə idi!

Adil heç vaxt nə bədirlənmiş ayı, nə sayrışan ulduzları, nə də şəhərin işıqlarını bu qədər mənalı görməmişdi. Qarşısına çıxan adamlar da indi ona çox mehribanlıqla baxırlar. Qəribədir, elə bil küçələr də bayaqkına nisbətən gözəlləşmişdi. Bir saat əvvəl əhəmiyyət vermədiyi ağacların titrəyən yarpaqları ayın işığında elə gözəl görünürdü ki!

Adil hara baxırdısa, bir təravət, bir yenilik duyurdu. Bu dəqiqə o, hər şeyi, hətta öz varlığını da unutmuşdu. Adil, ancaq Ceyranı düşünür, yolu onunla gedir, ürəyində onunla danışırdı…

İlk məhəbbətin, ilk görüşün çox qəribə anları olur! O anlaşılmaz hissləri keçirən hər kəs ürəyindəkiləri dillə deməyi bacarmasa da, uzun vaxt unuda bilmir. O təmiz, o bakirə duyğular gəncliyin ən əziz xatirələri kimi qəlbin dərin və gizli guşələrində silinməz izlər buraxır. Bəzən o xatirələr əbədi bir sirr olaraq qalır və heç kimə də açılmadan insanla bərabər torpağa gedir…

İlk məhəbbət, ilk görüş! Həyatın, gəncliyin ən mənalı çağları da bundan sonra başlayır.

Kimin başına gəlibsə, yaxşı bilir. İlk məhəbbətin iztirabları da ləzzətli olur.

Siz Adili qınamayın.

Saat on ikiyə qalırdı, Adil isə evlərinə indi yaxınlaşırdı. Fikri hələ Ceyrandan ayrılmamışdı.

O, qapılarına çatdı, kürəyini divara söykəyib başını yuxarı qaldırdı; ulduzlara baxdı. Yorulduğunu ancaq indi hiss etdi. Elə bil bədəni ağırlaşmışdı, taqətdən düşmüş dizləri az qala büküləcəkdi. Adil üzünü hansı tərəfə çevirirdisə, Ceyranı görürdü, qulaqlarına Ceyranın səsi gəlirdi. “Ancaq onu bilin ki, mənim anamı aldatmaq çox çətindir. İkincisi, o, məktəb yoldaşlarımın hamısını yaxşı tanıyır”.

Bu sözləri bir az qabaq Ceyran ona demişdi, Adilə sataşmışdı.

− Çox nahaq yerə, çox nahaq yerə bu tezliklə ondan ayrıldım, − deyə Adil səhvini indi başa düşüb özünü danladı. – Əgər xahiş etsəydim, Ceyran yəqin ki, sözümü yerə salmazdı. Heç olmasa, beş dəqiqə dayanardı. Bəlkə lap on dəqiqə də dayanardı, yenə söhbət edərdik. Eybi yoxdur. Keçənə güzəşt deyərlər. Qoy bu mənə dərs olsun! Gələn dəfə işimi bilərəm.

Adil gözlərini yumub bir an hərəkətsiz dayandı. “Siz “Sarı bülbülü” çox yaxşı çalırsınız”. Elə bil bu sözləri yenə Ceyran pıçıldadı. Adil yuxudan ayılmış kimi oldu; özünü düzəldib ətrafına baxdı. Yaxınlıqda heç kim yox idi.

Əgər Diləfruz olmasaydı, Adil bu dəqiqə eyvana çıxıb pəncərələri açar və tarı sinəsinə basardı. Bütün gecəni çalardı. Özü də elə çalardı ki, tarın səsini Ceyran eşitsin və bilsin ki, Adil bu mahnını onun üçün, ancaq onun üçün çalır.

Adil çərşənbə axşamına Ceyranla görüş təyin etdiyinə inana bilmirdi. Qızın öz dili ilə razılıq verməsinə baxmayaraq, ona yuxu kimi gəlirdi. Elə bil bu sözləri Ceyran deməmişdi: “Xeyr, Adil, ondan tez görüşə bilmərik. Anam çərşənbə axşamları evdə olur. Mən də ancaq o gün gəzməyə çıxa bilərəm”.

Bu dəqiqə Adil, gələcək görüşlərin xatiri üçün razı olardı ki, ömürdən də getsə, həftələr, günlər gödəlsin, hər iki-üç gündən bir çərşənbə axşamları gəlsin.

Ceyran hələ dördüncü sinifdə oxuduğu vaxt Xalidə adlı qəşəng bir qızla dostlaşmışdı. Xalidənin şəvə kimi qara, gödək saçları vardı. Yumru yanaqları həmişə yayın istisində də, qışın soyuğunda da almatək qızarardı. Sinifdə iki Xalidə olduğundan, uşaqlar onu “qırmızıyanaq Xalidə” çağırardılar.

O, qısa, seyrək qaşlarından və qara qıyıq gözlərindən çin qızlarına oxşardı. Xalidə güləndə onsuz da xırda olan gözləri ətli yanaqlarının içində itib-batardı.

Bu iki rəfiqə hər gün məktəbə qoşa gələr, gəzməyə birlikdə gedər, imtahanlara bir yerdə hazırlaşardılar. Bəzən əkiz bacı kimi paltarlarını da eyni parçadan tikdirib cüt geyinərdilər.

Dərs zamanı Xalidə həmişə Ceyranla pıçıldaşdığından müəllimlər onları bir yerdə oturmağa qoymazdılar. Yoxsa, fürsət tapınca öz aralarında zarafatlaşıb bir-birini dümsüklər və hey gülüşərdilər.

Qızlar yeddillik məktəbi qurtarandan sonra da ayrılmadılar. Rəssamlıq texnikumuna bir yerdə daxil oldular. Ceyran orta məktəbdə oxuduğu vaxt çəkdiyi şəkillərlə Xalidəni də rəssam olmağa həvəsləndirmişdi.