Текст книги "Прыгоды ўдалага салдата Швейка"

Апынуліся на ложку і пліткі шакаладу з тым жа надпісам «Gott, strafe England!» і зноў з выявай аўстрыйскага і германскага імператараў. Але на шакаладзе імператары ўжо не трымаліся за рукі, а стаялі асобна, адвярнуўшыся спінамі адзін ад аднаго. Была яшчэ прыгожая двайная зубная шчотка з надпісам «Viribus unitis», каб кожны, хто будзе чысціць ёю зубы, успамінаў Аўстрыю. Элегантным і надта важным для фронта і акопаў быў поўны манікюрны набор, на футляры якога быў малюнак: над разрывамі шрапнелі чалавек у шышаку бяжыць, выставіўшы перад сабой штык. Пад малюнкам стаяла: «Für Gott, Kaiser und Faterland!»

Пачак пячэння быў без малюнка, але затое з вершам:

О Аўстрыя, хай у прасцяг Развяваецца твой сцяг! Ці вецер дзьме, ці гром грыміць, Вечна Аўстрыя стаіць!

Верш быў надрукаваны на адным баку пачка па-нямецку, на другім па-чэшску.

Апошнім падарункам быў гаршчок з белым гіяцынтам. Калі ўсё гэта было разложана на ложку, баранеса фон Батцангейм не магла стрымаць слёз ад замілавання. У некалькіх згаладнелых сімулянтаў таксама пацякла… слінка. Кампаньёнка, падпіраючы Швейка са спіны, таксама праслязілася. Было ціха, як у касцёле. Цішыню раптам парушыў Швейк, які, склаўшы рукі, загаварыў:

– Ойча наш, які на небе, хай свяціцца імя тваё, хай прыйдзе царства тваё… Пардон, спадарыня, не так. Я хацеў сказаць: «Пане божа, ойча нябесны, блаславі нам гэтыя дары, якія ад шчодрасці тваёй спажываць будзем. Аман!»

Пасля гэтых слоў ён узяў з ложка курыцу і накінуўся на яе пад спалоханым поглядам доктара Грунштэйна.

– Ах, як яму смачна, зальдаціку! – захоплена прашаптала доктару Грунштэйну старая баранеса. – Ён ужо здаровы і можа паехаць на фронт. Я сапраўды вельмі рада, што ўсё гэта яму прыйшлося даспадобы.

Потым яна хадзіла ад ложка да ложка і раздавала ўсім сігарэты і шакаладныя цукеркі і пасля свайго абходу вярнулася да Швейка. Пагладзіла яго са словамі «Behüt euch Gott» і выйшла з усёй світай за дзверы.

Пакуль доктар Грунштэйн праводзіў баранесу, Швейк раздаў куранят, якія былі праглынуты пацыентамі з такой хуткасцю, што, вярнуўшыся, доктар знайшоў замест іх толькі кучу касцей, абгрызеных так чыста, быццам кураняты жывымі трапілі ў гняздо сцярвятнікаў і іх косці некалькі месяцаў пражыла сонца.

Зніклі і вайсковы лікёр і тры бутэлькі віна. Канулі ў страўніках пацыентаў пліткі шакаладу і пачак пячэння. Нехта выпіў нават флакон лаку для ногцяў з манікюрнага набору, а нехта надкусіў прыкладзеную да зубной шчоткі зубную пасту.

Доктар Грунштэйн зноў прыняў баявую паставу і выступіў з доўгай прамовай. У яго камень спаў з сэрца, калі візіт закончыўся. Куча абгрызеных касцей пераканала яго ў тым, што ўсе пацыенты непапраўныя сімулянты.

– Салдаты, – сказаў ён, – калі б у вас было хоць трохі розуму, вы б усяго гэтага не чапалі, а падумалі б: «Калі мы гэта зжаром, то старшы ўрач не паверыць, што мы цяжка хворыя». А цяпер вы самі даказалі, што не даражыце маёй дабратой. Я вам пампую страўнікі, стаўлю клісціры, стараюся трымаць на строгай дыеце, а вы так перагружаеце страўнік! Хочаце нажыць катар страўніка, ці што? Дык памыляецеся! Перш чым вашы страўнікі паспеюць гэта пераварыць, я вычышчу іх так грунтоўна, што вы будзеце помніць пра гэта да самай смерці і дзецям сваім раскажаце, як аднойчы нажэрліся куранят і іншых ласункаў і як гэта не ўтрымалася ў страўніку і чвэрткі гадзіны, бо вам усё своечасова выпампавалі. А ну, за мной па адным! Не забывайце, што я не такі асёл, як вы, я трохі разумнейшы, чым вы ўсе, разам узятыя. Апрача таго, аб’яўляю, што заўтра прышлю да вас камісію. Занадта доўга вы тут качаецеся. I ніхто з вас не хворы, калі за пяць хвілін вы можаце так засвінячыць страўнік, як гэта вам толькі што ўдалося зрабіць… Дык наперад марш!

Калі чарга дайшла да Швейка, доктар Грунштэйн паглядзеў на яго і, прыгадаўшы сённяшні візіт, спытаў:

– Вы знаёмы з пані баранесай?

– Гэта мая мачаха, – спакойна адказаў Швейк. – У маленстве яна мяне падкінула, а цяпер зноў знайшла…

Доктар Грунштэйн сказаў лаканічна:

– Потым пастаўце Швейку дадатковы клісцір. Увечары на ложках было панура. Толькі некалькі гадзін таму назад ва ўсіх страўніках былі розныя добрыя смачныя рэчы, а зараз там пераліваўся рэдзенькі чай са скарынкай хлеба.

Нумар 21 каля акна ціха вымавіў:

– Ці паверыце, хлопцы, але смажаных куранят я люблю больш, чым печаных.

Нехта прабурчаў:

– Зрабіце яму цёмную! – Але ўсе так аслаблі пасля няўдалага пачастунку, што ніхто не скрануўся з месца.

Доктар Грунштэйн стрымаў слова. Яшчэ да абеду прыйшло некалькі вайсковых лекараў са славутай медыцынскай камісіі. З важным выглядам яны абыходзілі рады ложкаў, і не было чуваць нічога іншага, як толькі: «Пакажы язык!» Швейк высунуў язык настолькі далёка, што яго твар перасмыкнуўся ў дурнаватую грымасу, а вочы самі сабой заплюшчыліся.

– Асмелюся далажыць, пане штабны ўрач, далей язык не высоўваецца.

Тут паміж Швейкам і камісіяй усчалася цікавая дыскусія. Швейк запэўніваў, што зрабіў гэтую заўвагу, баючыся, каб лекары не падумалі, што ён ад іх хавае язык.

Члены камісіі рэзка разышліся ў сваіх ацэнках стану Швейка. Палова з іх сцвярджала, што Швейк – «ein blöder Kerl», у той час як другая палова лічыла, што ён прахвост і здзекуецца з вайсковай службы.

– Каб вас гром забіў! – вызверыўся на Швейка старшыня камісіі.

– Мы вас выведзем на чыстую ваду!

Швейк пазіраў на ўсю камісію з боскім спакоем. Галоўны штабны лекар падышоў да Швейка ўсутыч.

– Хацеў бы я ведаць, пра што вы, марская свіння, зараз думаеце?

– Асмелюся далажыць, што я ўвогуле не думаю.

– Himmeldonnerwetter! – загалёкаў адзін з членаў камісіі, бразгаючы шабляй, – ён увогуле не думае. Чаму ж гэта вы, сіямскі слон, не думаеце?

– Асмелюся далажыць, я таму не думаю, што ў войску гэта салдатам забаронена. Калі я некалькі гадоў таму назад служыў у Дзевяноста першым палку, дык наш пан капітан заўсёды нам гаварыў, што салдат не павінен сам думаць, за яго думаюць яго камандзіры. Як толькі салдат пачынае думаць, гэта ўжо не салдат, а нейкая вашывая поскудзь, расцяпа. Разважанні ніколі не даводзяць…

– Маўчаць! – перабіў Швейка раз’юшаны старшыня камісіі. – Пра вас мы ўжо маем звесткі. Вы зусім не ідыёт, Швейк, вы хітры, пранырлівы прахвост, вы круцель, нягоднік, разумееце?

– Так точна, разумею!

– Я вам ужо сказаў маўчаць! Вы чулі?

– Так точна, чуў, маўчаць.

– Himmelherrhott! Дык і маўчыце, калі я загадаў. Вы ж добра ведаеце, што не маеце права мянціць языком.

– Так точна, ведаю, што не маю права мянціць языком.

Паны вайскоўцы пераглянуліся і паклікалі фельдфебеля.

– Гэтага тыпа адвядзіце ўніз у канцылярыю, – паказваючы на Швейка, загадаў галоўны штабны лекар, – і чакайце нашага рашэння. У гарнізоннай турме яму гэтыя тарыбары выб’юць з галавы. Хлапчына здаровы, як бугай, сімуляцыяй займаецца ды яшчэ разводзіць балбатню і строіць жартачкі са сваіх начальнікаў. Ён думае, што мы тут толькі для пацехі, што вайсковая служба – смешкі. Вам, Швейк, у гарнізоннай турме пакажуць, што вайсковая служба – зусім не забава.

Адыходзячы з фельдфебелем у канцылярыю, Швейк па дарозе мармытаў:

 
Я вайну збіраўся
Павярнуць на жарты.
Паваюю з тыдзень.
Ды хутчэй дахаты!
 

У той час, як у канцылярыі дзяжурны афіцэр крычаў на Швейка, што такіх дзецюкоў трэба расстрэльваць, наверсе, у бальнічных палатах, камісія вынішчала сімулянтаў. З сямідзесяці пацыентаў ацалела толькі двое: адзін – у якога нага была адарвана снарадам, а другі – з сапраўднай кастаедай. Толькі гэтыя двое не пачулі слоўца «tauglich», а ўсе астатнія, не выключаючы і трох паміраючых сухотнікаў, былі прызнаны годнымі для палявой службы.

Галоўны штабны ўрач не прамінуў выпадку сказаць прамову. Яна была пераплецена самай разнастайнай лаянкай і даволі кароткая. Усе – быдла і гной, і толькі ў тым выпадку, калі будуць мужна змагацца за пана імператара, то могуць вярнуцца ў людское грамадства, і тады пасля вайны ім даруюць, што яны хацелі выкруціцца ад вайсковай службы і сімулявалі. Але сам ён у гэта не верыць і думае, што ўсіх чакае вяроўка.

Нейкі малады вайсковы лекар, чыстая і пакуль не сапсаваная душа, папрасіў у галоўнага штабнога ўрача слова. Яго прамова адрознівалася ад прамовы яго начальніка аптымізмам і наіўнасцю. Ён гаварыў па-нямецку.

Ён доўга малоў языком аб тым, што, нібыта, кожны з іх, хто пакіне лазарэт і вернецца ў свой полк, на фронт, павінен быць пераможцам і рыцарам. Ён перакананы, што яны будуць па-майстэрску абыходзіцца са зброяй і будуць сумленнымі пры ўсіх акалічнасцях: і на вайне, і ў асабістым жыцці, што сваёю крывёю яны апладняць шырокія палі славы аўстрыйскай манархіі і годна выканаюць задачу, якую ім вызначыла гісторыя.

Потым у калідоры галоўны штабны ўрач сказаў гэтаму наіўнаму маладому чалавеку:

– Пане калега, магу вас запэўніць, што вашы словы пойдуць марна. Ці гаварыць з імі па-анёльску, ці па-д’ябальску, ім усё адно. Гэта адна хеўра!

Раздзел IX. Швейк у гарнізоннай турме

Апошнім прыстанішчам для людзей, якія не хацелі ісці на вайну, была гарнізонная турма. Я ведаў аднаго няштатнага прафесара-матэматыка, які не хацеў страляць з гармат, то стрэльнуў гадзіннік у аднаго надпаручніка, каб толькі трапіць у гарнізонную турму. Зрабіў ён гэта, добра ўсё разважыўшы. Вайна яму не імпанавала і яго не зачароўвала. Страляць у непрыяцеля і забіваць шрапнеллю і снарадамі гэткіх жа няшчасных, як ён сам, няштатных выкладчыкаў матэматыкі ён лічыў бязглуздзіцай.

Спачатку даследавалі яго псіхічны стан, а калі ён заявіў, што мэтай крадзяжу было асабістае ўзбагачэнне, яго адправілі ў гарнізонную турму. Там такіх, як ён, было шмат. Ідэалісты і неідэалісты. Людзі, якія лічылі вайсковую службу крыніцай асабістых даходаў: розныя бухгалтары, тылавыя і франтавыя, якія махлявалі з правіянтам і салдацкім жалаваннем, дробныя злодзеі, якія ў тысячу разоў былі болей сумленныя, чым тыя махляры, якія іх сюды пасадзілі. Тут, у гарнізоннай турме, сядзелі і салдаты за розныя ўчынкі чыста вайсковага характару: парушэнне дысцыпліны, спроба ўсчаць бунт, дэзерцірства. Асаблівую групу складалі палітычныя, з якіх восемдзесят працэнтаў было ні ў чым не вінаватых, дзевяноста дзевяць працэнтаў з іх было асуджана.

Апарат вайсковых суддзяў быў раскошны. Такі судовы апарат ёсць у кожнай дзяржавы, якая знаходзіцца напярэдадні агульнага палітычнага, эканамічнага і маральнага заняпаду. Бляск былой моцы і славы ахоўваўся судамі і паліцыяй, жандармерыяй і прадажнай хеўрай даносчыкаў. У кожнай вайсковай часці Аўстрыя мела сваіх шпіцляў, якія выдавалі сваіх сяброў, тых, з якімі спалі на адных нарах, а на маршы дзяліліся кавалкам хлеба.

Усё новы матэрыял пастаўляла ў гарнізонную турму і дзяржаўная паліцыя. Вайсковая цэнзура скіроўвала сюды аўтараў ліставання паміж фронтам і тымі, хто ў роспачы заставаўся дома, і вайсковы суд паяў ім па дванаццаць гадоў турмы за словы ўцехі або за апісанне галечы, якая панавала на радзіме салдата.

З Градчанскай турмы адна з дарог вяла праз Бржэўнаў на Мотальскі пляц. Наперадзе ў суправаджэнні салдат ішоў чалавек з кандаламі на руках, а за ім ехала падвода з дамавінай. На Мотальскім пляцы гучала каманда: «An! Feuer!» і па ўсіх палках і батальёнах зачытвалі палкавы загад аб тым, што яшчэ адзін расстраляны за «бунт», усчаты з-за таго, што ў час прызыву капітан сек шабляй яго жонку, што ніяк не магла адарвацца ад мужа.

A ў гарнізоннай турме тройца: штабны турэмны наглядчык Славік, капітан Лінгарт і фельдфебель Ржэпа, празваны «катам», апраўдвалі сваё прызначэнне. Колькі людзей закалацілі яны ў адзіночках! Магчыма, капітан Лінгарт і сёння у рэспубліцы застаецца па-ранейшаму капітанам. Тады я жадаў бы, каб яму залічылі гады службы ў гарнізоннай турме. Славіку і Кліму дзяржаўная паліцыя ўжо залічыла іх стаж. Ржэпа зноў зрабіўся цывільным і надалей выконвае сваё рамяство майстра-муляра. Можа, нават з’яўляецца членам патрыятычных таварыстваў у рэспубліцы.

Штабны наглядчык Славік у рэспубліцы зрабіўся злодзеем і зараз сядзіць у турме. Не змог, небарака, уладкавацца ў рэспубліцы гэтак жа прывольна, як іншыя паны вайскоўцы.

Зусім натуральна, што штабны наглядчык Славік, прымаючы Швейка, кінуў на яго погляд, поўны нямога папроку.

– Мы табе, хлопец, жыццё тут асалодзім як мае быць. I табе, і ўсім, хто папаўся ў нашы рукі. А нашы рукі – гэта вам не дамскія ручкі.

I каб дадаць вагі сваім словам, ён прыклаў свой здаравенны жылісты кулак Швейку да носа і сказаў:

– Панюхай, чым пахне, падлюга! Швейк панюхаў і сказаў:

– Такім кулаком я не хацеў бы атрымаць па носе. Пахне могілкамі.

Спакойная, разважлівая гаворка Швейка спадабалася штабному турэмнаму наглядчыку.

– Гэй ты! – раўнуў ён, тыцнуўшы Швейка кулаком у жывот. – Стой смірна! Што ў цябе ў кішэнях? Калі маеш сігарэты, то можаш пакінуць іх сабе, а грошы давай сюды, каб не ўкралі. Больш няма? Сапраўды няма? Не хлусі! Хлусня караецца.

– Куды яго сунем? – спытаў фельдфебель Ржэпа.

– У шаснаццатую, – вырашыў наглядчык, – да беспарточнікаў. Хіба не бачыце, што напісаў на суправаджальнай паперы капітан Лінгарт: «Streng behüten, beobachten».

– Так, так, – звярнуўся ён урачыста да Швейка, – з ліхадзеямі і абыходак ліхі. А калі хто ўзбунтуецца, таго кінем у адзіночку, а там пераламаем усе рэбры і хай ляжыць, пакуль не здохне. Маем такое права. Памятаеце, Ржэпа, як мы расправіліся з тым мясніком?

– Ну і задаў ён нам працы! – летуценна вымавіў фельдфебель Ржэпа. – Во быў здаравенны! Я таптаў яго больш як пяць хвілін, пакуль рэбры не затрашчалі і не палілася кроў з рота. А ён потым яшчэ дзён дзесяць жыў. Жывучы быў, падла!

– Бачыш, мярзотнік, як у нас распраўляюцца з тымі, хто ўздумае бунтаваць або ўцякаць, – закончыў свой педагагічны выклад штабны турэмны наглядчык Славік. – Гэта ўсё роўна як самазабойства, якое ў нас таксама караецца. Альбо не прывядзі бог, табе, гад, узбрыдзе ў галаву скардзіцца, калі прыйдзе інспекцыя! Калі тое здарыцца і прыйдзе інспекцыя ды спытае: «Ці маеце нейкія скаргі?», дык ты, смярдзючая жаба, павінен стаць ва фронт, узяць пад казырок і адрапартаваць: «Асмелюся далажыць, не маю, усім задаволены». Ну, як ты скажаш, мярзотнік, паўтары!

– Асмелюся далажыць, не маю, усім задаволены, – паўтарыў Швейк з такім мілым выразам твару, што штабны наглядчык дапусціў памылку, палічыўшы гэта шчырай стараннасцю і пачцівасцю.

– Дык распранайся да сподняга і пойдзем у шаснаццатую, – сказаў ён ласкава, не дадаўшы, як звычайна, ні «гнюса», ні «нікчэмніка», ні «мярзотніка».

У шаснаццатай Швейк убачыў два дзесяткі мужчын у сподніках. Тут сядзелі ўсе, у каго ў паперах было зазначана: «Streng behüten, beobachten». За імі вельмі старанна наглядалі, каб яны не ўцяклі.

Калі б споднікі былі чыстыя, а на вокнах не было кратаў, то на першы погляд магло здацца, што вы трапілі ў прылазнік.

Швейка прыняў ад фельдфебеля стараста, даўно не голены мужык у расхлістанай кашулі. Ён запісаў яго прозвішча на кавалку паперы, які вісеў на сцяне, і сказаў:

– Заўтра ў нас відовішча – павядуць у капліцу на казань. Мы ўсе будзем стаяць там у адных сподніках якраз пад самай кафедрай. Во будзе забава!

Як і ва ўсіх вязніцах і каталажках, у гарнізоннай турме была свая капліца, якая цешылася ў арыштантаў вялікай папулярнасцю. Зусім не таму, што прымусовае наведванне турэмнай капліцы набліжала вязняў да бога або яны больш даведваліся пра дабрадзейнасць. Пра такое глупства не магло быць і гаворкі. Проста набажэнства і казань былі паратункам ад гарнізоннай нуды. Не ў тым была справа, што ты стаў бліжэй да бога, а ў тым, што па дарозе ты мог спадзявацца знайсці – на лесвіцы або ў двары – адкінуты акурак сігарэты ці сігары.

Ды яшчэ сама казань была для ўсіх забавай і пацехай. Фельдкурат* Ота Кац быў вельмі мілы чалавек. Усё набажэнства ён вёў надта арыгінальным спосабам. Ён мяняў увесь парадак святой імшы, а калі быў здорава пад чаркаю, прыдумляў зусім новыя модлы, новую святую імшу, свой уласны рытуал, – словам, нешта такое, чаго да гэтага часу ніколі нідзе не было.

A колькі пацехі было, калі ён паслізнецца і бухнецца разам з чашай і святымі дарамі, а ўголас вінаваціць міністранта* з арыштаваных у тым, што той знарок падставіў ножку, а потым тут жа, перад усімі святынямі, улепіць гэтаму міністранту адзіночку і «шпангле»*. А пакаранаму радасць, бо ўсё гэта ўваходзіць у праграму камедыі ў турэмнай капліцы. Яму далі вялікую ролю, і ён яе з ахвотай выконвае.

Фельдкурат Ота Кац, узорны вайсковы святар, быў яўрэем. Зрэшты, у гэтым не было нічога дзіўнага: архіепіскап Кон таксама быў яўрэем. Але ў фельдкурата Ота Каца мінулае было яшчэ больш стракатым, чым у славутага архіепіскапа Кона. Ота Кац вучыўся ў гандлёвай акадэміі і некалі быў залічаны ў войска як вальнапісаны. Ён так тонка разбіраўся ў вэксальным праве і ў саміх вэксалях, што за адзін год давёў фірму «Кац і кампанія» да банкруцтва, ды такога, што старому Кацу давялося з’ехаць у Паўночную Амерыку, правёўшы спачатку некаторыя камбінацыі з паперамі сваіх крэдытораў, праўда, без іх ведама, як і без ведама свайго кампаньёна, якому прыйшлося выехаць у Аргенціну.

Калі малады тады Ота Кац бескарысліва падзяліў фірму «Кац і К°» паміж Паўночнай і Паўднёвай Амерыкамі, то апынуўся ў становішчы чалавека, які ніадкуль не чакае спадчыны, не ведае, куды галаву прытуліць і якому застаецца толькі вайсковая служба.

Аднак вальнапісанаму Ота Кацу прыйшла ў галаву яшчэ адна бліскучая штуковіна. Ён ахрысціўся. Звярнуўся да Хрыста з даверам і ўпэўненасцю, што той дапаможа яму зрабіць кар’еру, і разглядаў сваё хрышчэнне як камерцыйную здзелку паміж сабой і сынам божым.

Яго ўрачыста хрысцілі ў Эмаўзскім кляштары. I экзамен на афіцэра прайшоў паспяхова, і новенькі хрысціянін Ота Кац застаўся на вайсковай службе. Спачатку яму здавалася, што справы пойдуць добра, і ён нават збіраўся запісацца на штабныя курсы, але аднаго разу напіўся, пайшоў у манастыр і прамяняў шаблю на манаскую сутану. Пасля аўдыенцыі ў архіепіскапа ў Градчанах ён трапіў у семінарыю. Перад сваім пасвячэннем ён нажлукціўся, як бэля, у адным надта прыстойным «доме з жаночай абслугай» і проста з віру раскошы і забавы скіраваўся на пасвячэнне ў духоўны сан. Пасля пасвячэння ён пайшоў у полк шукаць пратэкцыі і, калі яго прызначылі фельдкуратам, купіў сабе каня і гарцаваў на ім па Празе і з найвялікшай ахвотай прымаў удзел ва ўсіх папойках афіцэраў свайго палка.

На лесвіцы дома, дзе ён кватараваў, вельмі часта гучалі кленічы незадаволеных крэдытораў. Ота Кац вадзіў да сябе дзевак з вуліцы ці пасылаў па іх свайго дзеншчыка. Ён вельмі любіў гуляць у карты, і хадзілі небеспадстаўныя чуткі, што гуляе ён нячыста, але нікому не ўдавалася давесці, што ў шырокім рукаве яго сутаны быў схаваны туз. У афіцэрскіх колах яго звалі святым айцом. Да казані ён ніколі не рыхтаваўся, чым адрозніваўся ад свайго папярэдніка, які раней таксама наведваў гарнізонную турму. Таму засела ў галаву, што салдат, пасаджаных у турму, можна выправіць казанямі з кафедры. Гэты высокапаважаны пастар набожна закочваў вочы і гаварыў арыштантам пра неабходнасць рэформы законаў аб прастытутках, матках-адзіночках і выхаванні пазашлюбных дзяцей. Яго нудныя казані мелі абстрактны характар і ніяк не былі звязаны з сучасным становішчам спраў.

Ота Кац, наадварот, сваімі казанямі весяліў усіх.

Надышоў урачысты момант, калі шаснаццатую камеру павялі ў сподніках, бо дазволіць арыштантам надзець штаны было рызыкоўна – раптам нехта ўцячэ. Дваццаць анёлкаў у белых сподніках паставілі перад самой кафедрай. Некаторыя з тых, каму ўсміхнулася фартуна, жавалі знойдзеныя па дарозе акуркі, бо не мелі куды іх схаваць – у сподніках кішэняў не было. Астатнія арыштанты стаялі наўкола і любаваліся выглядам дваццаці пар сподяікаў.

На кафедру, пазвоньваючы шпорамі, узлез фельдкурат.

– Habacht! – скамандаваў ён. – На малітву! Усім паўтараць за мной, што я буду гаварыць! А ты там, з-заду, хам, не смаркайся ў кулак, ты ў храме божым, а то загадаю пасадзіць у карцар! Мусіць, ужо забыліся, недавяркі, «Ойча наш»? Ану, паспрабуем… Я так і ведаў, што не пойдзе. Дзе ўжо там «Ойча наш»! Вам бы зараз па дзве пайкі мяса ды з фасолевым гарнірам, легчы на бруха і калупаць у носе, не думаючы пра пана бога. Ці не праўда?

Ён паглядзеў з кафедры ўніз на дваццаць белых анёлаў у сподніках – як і ўсе астатнія, яны знайшлі сабе занятак – забаўляліся. У задніх радах гулялі ў «мяса»*.

– Вельмі цікава, – шапнуў Швейк свайму суседу, на якім ляжала падазрэнне, што ён за тры кроны адсек свайму таварышу сякерай усе пальцы на руцэ, каб той вызваліўся ад вайсковай службы.

– Ці тое яшчэ будзе! – адказаў сусед. – Ён сёння здорава нажлукціўся, значыцца, зноў будзе балакаць пра цярністы шлях грэху.

Сапраўды, фельдкурат сёння быў у надта добрым настроі. Сам не ведаючы, навошта, ён увесь час перагінаўся з кафедры і мала не страціў раўнавагі і не зваліўся ўніз.

– Вы, лайдакі, ніколі нічому не навучыцеся, – вяшчаў фельдкурат. – Я за тое, каб вас усіх пастраляць. Вы добра мяне зразумелі? Я заяўляю з гэтага божага месца, нікчэмнікі, таму што бог ёсць быціе… якое вас не баіцца, а так возьме вас у работу, што вы ачмурэеце, бо вы не хочаце звярнуцца да Хрыста і лепей будзеце ісці цярністым шляхам грэху…

– Вово, дайшоў. Добра ж насмактаўся! – радасна зашаптаў Швейку сусед.

– Цярністы шлях грэху – гэта, дурні вы бязглуздыя, шлях барацьбы з распустай. Вы, марнатраўныя сыны, якія любяць ашывацца ў адзіночках замест таго, каб вярнуцца да айца нашага, скіруйце пагляды вашы да нябёсаў і вы пераможаце, і мір паселіцца ў душах вашых, грубіяны… Я папрасіў бы, там, з-заду, не чмыхаць! Вы не жарабцы і не ў стайні знаходзіцеся, а ў храме божым. Памятайце, вы, быдла, што вы – людзі і павінны скрозь цёмны морак сучаснасці скіраваць пагляды ў далёкую прастору вечнасці і ведаць, што ўсё тут часовае, адзін толькі бог – на векі вечныя. Sehr gut, nicht wahr, meine Herren? А калі вы думаеце, што я буду дзень і ноч маліцца за вас, каб міласэрны бог, дуралеі, удыхнуў сваю душу ў вашы халодныя сэрцы і ў сваёй святой ласцы дараваў грахі вашы, то памыляецеся! Я вас у райскія шаты не павяду. Чуеце, што я гавару, вы там, у сподніках?

Дваццаць споднікаў паглядзелі ўгару і ў адзін голас адказалі:

– Так точна, чуем.

– Мала толькі чуць, – працягваў сваю казань фельдкурат. – Вы не ўмееце маліцца і думаеце, што ходзяць у касцёл толькі дзеля пацехі, быццам тут нейкі тэатр ці кіно. Я гэта выб’ю ў вас з галавы, каб вы не думалі, што я прыйшоў сюды вас забаўляць ці прыносіць вам нейкую радасць. Я рассаджаю вас па адзіночках, вось што я зраблю. I ўсё-такі вы мяне калі-небудзь успомніце і скажаце: «Ён жадаў нам дабра»…

Сярод двух дзесяткаў споднікаў пачуўся ўсхліп. Гэта зайшоўся ад плачу Швейк.

Фельдкурат зірнуў уніз. Там стаяў Швейк і цёр вочы кулаком.

– Хай кожны з вас бярэ прыклад з. гэтага чалавека, – працягваў фельдкурат, паказваючы на Швейка. – Што ён робіць? Плача. Не плач, кажу я табе, не плач! Ты хочаш выправіцца? Гэта табе, даражэнькі, так лёгка не ўдасца. Зараз ты плачаш, а вернешся ў сваю камеру і зноў будзеш гэткім жа нягоднікам, як і раней… Сёння мы бачым, як заплакаў адзін з вас, ён хоча стаць на шлях дабрачыннасці, а што робіце вы, астатнія? Нічога не робіце! Адзін нешта жуе, нібыта ў яго бацькі былі жвачныя жывёліны, а другі ў храме божым шукае вошай у сарочцы. Наглядчык, вы зусім не сочыце за парадкам!

Фельдкурат спусціўся з кафедры і адышоўся ў рызніцу, куды ўслед за ім паплёўся і наглядчык. Праз хвіліну наглядчык выйшаў, выцягнуў Швейка з гурта дваццаці споднікаў і адвёў у рызніцу.

Фельдкурат, выгодна ўладкаваўшыся на стале, скручваў сабе сігарэту. Калі Швейк увайшоў, фельдкурат сказаў:

– Ага, вось і вы. Я тут усё добра абдумаў і лічу, што я вас раскусіў як след. Разумееш, мужык? Гэта першы выпадак, калі ў мяне ў касцёле нехта разрумзаўся.

Ён саскочыў са стала і, тузаючы Швейка за плячо, крыкнуў, стоячы пад вялікім пахмурным абразом Францыска Салескага*:

– Прызнайся, лайдак, што ты распусціў нюні толькі так сабе, для пацехі!

Францішак Салескі дапытліва глядзеў з абраза на Швейка. А з другога боку з другога абраза на Швейка здзіўлена пазіраў нейкі мучанік, якому ў зад уваткнулі зуб’е пілы, і нейкія невядомыя рымскія легіянеры старанна яго пілавалі. На твары пакутніка не відаць было ні пакуты, ні задавальнення ад мучаніцкага лёсу, адно здзіўленне, нібы ён хацеў сказаць: «Як гэта я да гэтага дайшоў, і што вы, панове, са мной робіце?»

– Так точна, пане фельдкурат, – разважліва сказаў Швейк, ставячы ўсё на карту, – перад абліччам усемагутнага бога і вашым, дастойны ойча, прызнаю, што я хліпаў сапраўды толькі дзеля смеху. Я бачыў, што ў вашай казані не хапае выпраўленага грэшніка, вось я і вырашыў даць вам гэтую радасць, каб вы не думалі, што ўжо не знойдзецца ніводнага прыстойнага чалавека. Ды і сам хацеў пацешыцца, каб стала лягчэй на душы.

Фельдкурат цікаўна паглядзеў на прастадушны твар Швейка.

– Вы мне пачынаеце падабацца, – сказаў фельдкурат, зноў сядаючы на стол. – Якога палка? – спытаў ён, ікаючы.

– Асмелюся далажыць, пане фельдкурат, што належу і не належу да Дзевяноста першага палка і ўвогуле не ведаю, што са мной робіцца.

– А за што тут седзіцё? – спытаў фельдкурат, не перастаючы ікаць.

– Асмелюся далажыць, пане фельдкурат, я сапраўды не ведаю, за што тут сяджу. Але я не скарджуся на тое, што сяджу. Мне проста не пашанцавала. Я ўсё стараюся як лепей, а ў мяне ўсё выходзіць на горшае, як у таго мучаніка на іконе.

Фельдкурат паглядзеў на ікону, усміхнуўся і сказаў:

– Дальбог, вы мне падабаецеся! Трэба будзе мне спытаць пра вас у следчага. I хопіць аб гэтым. Kehrt euch! Abtreten!

Вярнуўшыся ў родную сям’ю беспарточнікаў каля кафедры, Швейк на пытанне, што хацеў ад яго фельдкурат, адказаў вельмі суха і коратка:

– Зусім акасеў.

За наступнай місіяй фельдкурата – святой імшой – усе сачылі з незвычайнай увагай і непрытоенай сімпатыяй. Адзін арыштант нават пабіўся аб заклад, што фельдкурат упусціць чашу з дарамі. Ён паставіў усю сваю пайку хлеба супраць дзвюх аплявух і выйграў.

Фельдкурат, які так хораша ажыццявіў на практыцы старадаўнюю традыцыю наведваць вязняў, вярнуўся ў рызніцу, пераапрануўся, загадаў наліць сабе царкоўнага віна з вялікай аплеценай бутлі, выпіў і з дапамогай рыжага міністранта сеў на свайго верхавога каня, прывязанага ў двары, але, успомніўшы пра Швейка, злез з каня і пайшоў у канцылярыю да следчага Берніса.

Вайсковы следчы Берніс быў чалавек свецкі, прывабны танцор і распуснік, які страшэнна нудзіўся на службе і пісаў па-нямецку альбомныя вершы, каб, як надарыцца выпадак, мець іх заўсёды напагатове. Бн з’яўляўся найважнейшым звяном усяго апарату вайсковага суда, бо ў яго руках была засяроджана настолькі велізарная колькасць заблытаных пратаколаў і актаў, што ён выклікаў да сябе павагу ўсяго ваенна-палявога суда ў Градчанах.

– Servus, – сказаў фельдкурат, падаючы яму руку. – Як маешся?

– Не вельмі што, – адказаў вайсковы следчы Берніс. – Пераблыталі тут мне матэрыялы, цяпер у іх сам чорт не разбярэцца. Учора я паслаў па начальству ўжо апрацаваны матэрыял на аднаго дзецюка па абвінавачанні ў мяцяжы, а мне ўсё вярнулі назад, маўляў, таму, што гаворка павінна ісці не пра мяцеж, а пра крадзеж кансерваў. Ды яшчэ нібыта я паставіў на справе не той нумар. I як яны гэта разгледзелі, адзін бог ведае.

Вайсковы следчы плюнуў.

– Ходзіш яшчэ гуляць у карты? – спытаў фельдкурат.

– Прайграўся ўшчэнт. Апошнім разам гулялі мы з палкоўнікам, з тым пляшывым, у макао, дык я спусціў яму ўсё, як у бяздонную бочку. Затое прыкмеціў тут адну маладзічку… А ты што робіш, святы ойча?

– Мне патрэбен дзяншчык, – сказаў фельдкурат. – Апошні дзяншчык у мяне быў стары бухгалтар, без адукацыі, але быдла першакласнае. Вечна ныў і ўзносіў модлы, каб бог засцярог яго ад бяды, дык я яго і паслаў з маршавым батальёнам на фронт. Кажуць, што ўвесь гэты батальён быў пасечаны, як на бойні. А сёння я знайшоў аднаго дзецюка, які ў час казані, дзеля смеху, расплакаўся. Якраз такі мне і патрэбен. Прозвішча яго Швейк, а сядзіць у шаснаццатай. Я хацеў бы даведацца, за што яго пасадзілі і ці можна што-небудзь зрабіць, каб я мог яго адтуль забраць?

Следчы пачаў корпацца ў шуфлядах стала, шукаць справу Швейка, але, як заўсёды, не мог нічога знайсці.

– Відаць, у капітана Лінгарта, – сказаў ён пасля доўгіх пошукаў. – Чорт яго ведае, куды ў мяне прападаюць усе гэтыя справы. Я, напэўна, адаслаў іх Лінгарту. Зараз я яму затэлефаную. Алё, гаворыць следчы, надпаручнік Берніс. Пане капітан, скажыце, калі ласка, ці няма там у вас папер адносна нейкага Швейка. Павінны быць у мяне? Дзіўна… Я сам ад вас прымаў? Сапраўды дзіўна… Сядзіць у шаснаццатай… Я ведаю, пан капітан, што шаснаццатая ў мяне. Але я думаў, што паперы наконт Швейка валяюцца дзе-небудзь у вас… Што? Вы просіце з вамі так не гаварыць? У вас нічога не валяецца? Алё! Алё!

Следчы Берніс, збянтэжаны, прысеў да стала і пачаў асуджаць непарадак у вядзенні следства. Паміж ім і капітанам Лінгартам даўно ўжо існавала непрыязнасць, якую яны надта паслядоўна павялічвалі. Калі папера па ведамстве Лінтарта трапляла ў рукі Берніса, то Берніс засоўваў яе так далёка, што ніхто ўжо знайсці не мог. Тое ж самае рабіў Лінгарт з паперамі, якія пасылаліся Бернісу. З-за гэтай узаемнай нялюбасці прападалі і дадаткі да спраў.

(Справа Швейка была знойдзена ў архіве вайскова-палявога суда толькі пасля перавароту з наступнай нататкай: «Збіраўся скінуць маску крывадушнасці і адкрыта выступіць супраць асобы пана імператара і нашай дзяржавы». Справа Швейка была засунута сярод папер нейкага Бзафа Коўдзелы. На вокладцы справы быў пастаўлены крыжык, а пад ім: «Прыведзена ў выкананне» і дата.) – Значыцца, Швейк у мяне згубіўся, – сказаў следчы Берніс. – Я загадаю выклікаць яго сюды і, калі ён не прызнаецца ні ў чым, дык адпушчу і загадаю адвесці да цябе, а астатняе ты ўжо сам уладкуеш у палку.

Пасля таго як фельдкурат пайшоў, следчы Берніс загадаў прывесці Швейка, але прымусіў яго чакаць каля дзвярэй, бо якраз у гэты момант атрымаў тэлефанаграму з паліцэйскай управы.

Швейк тым часам разглядаў канцылярыю вайсковага следчага. Нельга сказаць, каб яна рабіла прыемнае ўражанне, асабліва фатаграфіі розных экзекуцый, праведзеных арміяй у Галіцыі і Сербіі. Гэта былі мастацкія фатаграфіі спаленых хат і асмаленых дрэў, галіны якіх сагнуліся пад цяжарам павешаных. Асабліва прыгожая была фатаграфія павешанай сям’і з Сербіі: маленькі хлопчык, бацька і маці. Два салдаты з вінтоўкамі ахоўваюць дрэва, на якім вісіць некалькі чалавек, а на пярэднім плане ў паставе пераможцы стаіць афіцэр, курыць сігарэту. Удалечыні відаць дзеючая палявая кухня.