Текст книги "Три истории вне жизни. Сборник рассказов"

Қонақүйге жарты сағаттық сапар жаңа әсерлерге толы болды. Атақты аралдарды, жүк кемелері бар порттарды және яхталар орналасқан үлкен Чаннел борын айналып өтіп, Артемийдің таксиі Майами Бичтегі 5-ші көшеге шықты. Жағажайға бір көше жетпей, такси Коллинс даңғылының бойымен солға бұрылды. Онда әр көшенің бұрышында қонақүйлер, жатақханалар, жеңіл тағамдар сататын кафелер орналасқан. Артемийдің қонақ үйі 16-шы көше мен Коллинс даңғылының қиылысында жайғасқан. Оны ол өз есебінен жалдады, өйткені алғашқы ынтымақтастық ұшу мен тұруды қамтымады. Бөлме қарапайым болғанмен Майами-Бич жағажайынан алыс орналасқан жол бойындағы мотельден немесе жатақханадан гөрі жақсы көрінді.

Ұшу шаршатты деп айтуға болмайды, бірақ алда Артемий үшін маңызды кездесуге дейін екі күн демалуға уақыт болды. Бұл оның модельдік мансабындағы жаңа бастама болуы мүмкін. Артемий қонақ үйге орналасып, кішкене болсын шаршанқысын басу үшін суға шомылуды дұрыс санады. Қаланы көрмей қалай ұйықтауға болады? Ол ашық түстерге толы гавайилық көйлегін, қызыл мокасин мен бозғылт қызғылт түсті қысқа балақты шалбарын киді. Көшеде күндізгі ыстық аздап басылғанда Артемий кешкі серуенге шықты да бірден кешкі асқа баруды шешті. Көшеде шулы, лас және аздап тымырсық болды. Алыстан машиналар ағынының шуылымен араласып музыка естілді. Артемий асықпай, жан-жағына қарап, жоғарыға көтерілді. Кеш түскеніне қарамастан ішіндегі қызығушылығына байланысты пальмалардың арасынан жылт-жылт еткен жағажайды көруге шешім қабылдады. Линкольн жолының бойымен пальмаларға таңдана отырып, ол құмы әлі суымаған жағажайға шықты. Егер кейбіреулер әлі де шомылып жатса, ал қалғандары өз заттарын жинап үйлеріне қайтуда.

Алда әдемі қызғылт күн батуы көрінді. Артемий үшін бұл күн батуы сиқырлы және оның өмірінде болған барлық көрген күн батуынан өзгеше көрінді.

Бір жерден тамақтану керек болды. Ал егер де күш болса, онда түнгі өмірді көруге де болады. Ол бірде-бір түнді ысырап еткісі келмеді. Жағажай бойымен жүріп, жылы құммен, теңіз желімен және табиғаттың дыбыстарымен рахаттана отырып, Артемий 17-ші көшеге шықты. Коллинс даңғылының қиылысында ол тоқтап, қайда бара жатқанын көре бастады. Негізінде, бұл көшеде көптеген қонақ үйлер мен жатақханалардың кішкентай кафелері мен барлары бар, бірақ Артемий ол жерде болғысы келмеді. Ол Майами Бичті қарапайым қонақүйлерден ерекшелейтін нәрсені қалады. Артемий федералды тас жолындағы Коллинс даңғылынан төмен қарай Ритц-Карлтон қонақ үйіне қарама-қарсы жандануды байқады. Жақындап келе Артемий "Файр энд Айс Лаундж" барын көрді. Оның ішінде әдемі музыка ойнап, зал "от" және "мұз" болып бөлінген. Ал бардың артында бармен коктейльдермен символдық трюктер көрсетіп жатқан. Артемий осы қызықты байқап, өртенген бөтелкелермен файр-шоу көрсеткен бармен жаңына орналасты. Бұл серуендеуге тұрарлық еді. Артемий бұл жерде тек осы шоумен ғана емес, жеңіл кешкі ас ішіп, алкогольдің орнына күшті кофені таңдап қаныққан болатын. Бір кезде Артемий көз қиығымен барға келген қызды байқады. Ол оны басынан аяғына дейін қарап, қонақ немесе даяшы екенін бағалады. Олар көзімен кездескенде, Артемий күлімсіреп, онымен сәлемдесуге тырысты.

– Иә-иә-иә. Бла-бла-бла, – деді қыз өзі туралы, Артемий естімеуі үшін: – Рахмет, мен жақсы сөзге қанықпын. Әрі кетші, – деді ол орыс тілінде және бәрібір түсінбейді ғой деп жағымды нәрсе айтқандай күлімсіреді.

– Сен орысша біледі екенсін ғой. Өзге жерде өз тілінді естіген қандай керемет. Бүгін бірінші күн, соның өзінде мен қиналып кеттім, – деді Артемий қызды таңқалдырып.

– Кешіріңіз, мен тағы бір қырындаған американдық шығар деп ойладым, – деді ол.

– Мен Артемиймін, – деп ол қолын созып, күтіп отырды.

– Самира, – қыз Артемийдің қолын тартып, қатты музыканың арқасында оның естімегенін түсініп, өз есімің қайталады. – Самира.

– Ал сіз не істеп жүрсіз мында, Самира? Кешіріңіз, орынсыз сұрағым үшін.

– Мен мұнда достарыммен, – деп бір-екі адам отырған бұрыштағы үстелді көрсетті.

– Түсінікті.

– Шынымды айтсам, мен бұл музыкадан аздап шаршадым. Егер мен кетіп қалсамда, олар тіпті байқамайды деп ойлаймын. Оларға менсіз де жақсы сияқты, – деді ол өзінің құрбысы екі жас испандық жігітпен қырыпдап отырғаның көріп.

– Мүмкін, онда далаға шығармыз? – деп Артемий ұсынды. Самира Артемийді, орын алған жағдай мен кештің нәтижесің бағалап, келісті.

Майами – Флорида штатының оңтүстік-шығысындағы халықаралық қала. Қалада көптеген кубалықтар тұрады. Бұл әсіресе дәстүрлі кубалық ас мәзірінен байқалады. Артемий тоқтаған Бискейн шығанағының тосқауыл аралдарында керемет ар-деко стилінде жасалған ғимараттарымен, ақ құм жағажайымен, қонақүйлермен және сәнді түнгі клубтармен әйгілі Майами Бич курорты орналасқан.

– Сен қай жерденсің, Самира? – деп сұрады Артемий қысқа үнсіздіктен кейін жағажай аймағына кірген кезде.

– Мен Алматыдан.

– О, Қазақстан. Мұнда қай жел айдап келді?

– Қалай айту болады.... Қазір менің ішімде біраз ішімдік бар, сондықтан көп айтып қоюым мүмкін, – деді Самира, аяғымен құмды баяу сұрыптап.

– Мен қуана тындаймын, – деп күлді Артемий.

– Жалпы, Мен қашып кеткен қалыңдық сияқтымын.

– Иә, бұл қызық екен. Мен тіпті бұндайды болжай алмас едім, – деді Артемий.

– Міне, осындай жағдай. Сондықтан менің құрбым үшінші күн қатарынан маған көмектесіп тырысуда, – деп күлді Самира, біріншіден өз жағдайына және өзіңін бейтаныс адамға ішінен жарылғанына. Әрине құрбысы түсінеді, қабылдайды және жан-тәнімен көмектесуге тырысады, бірақ оны бірінші рет көрген мүлдем бөтен адам өзінің объективті пікірін айтқанын қалады. Мүмкін Самира өзің біреудің көзімен білгісі немесе көргісі келген шығар.

– Ал, не болды сонда?

– Қорқып кеттім. Қалай саған айтуға болады? Біз ұзақ кездеспедік. Ол тауда достарымызбен бірге демалған кезде маған ұсыныс жасады. Бұл әдемі және романтикалық болды. Мен қуанышпен келісе салдым. Қандай қыз бас тартады? Ақыр соңында, әр адамның мақсаты – отбасын құру емес пе? Бұл маңызды оқиға болды. Ал үйлену күні мен дайын емес екенімді түсіндім. Сондықтан той үстінен қашып, келесі күні ұшып кеттім. Міне, солай.

– Бұл жерде бір қызықты нәрсе бар, – деді Артемий.

– Несі қызықты? – деп түсінбеді Самира.

– Сен қашып кеттің. Мүмкін сен өз таңдауыңа сенімді емессің?

– Мен бұл туралы ойламадым. Дұрысында, мен әлі ойланбадым. Уақыт болмады, – деді Самира күлімсіреп.

– Иә, – деді Артемий түсінушілікпен басын изеп. – Неге Майами?

– Біз осында таныстық, – деді Самира қысқа үнсіздіктен кейін.

Жақын жерде жағаға толқындарын итеріп мұхит шулап жатты. Олардың жанында Куба музыкасы ойнап, адамдар билеген жылжымалы бар болды; кейбіреулері мұхит желімен дем алып, күн төсеніштерінде отырды; ең батыл адамдар керемет жұлдызды түн астында мұхитта шомылып жатты. Артемий мен Самира жағажайда бірнеше күн төсеніштерін тауып, ыңғайлы орналасып, әңгімесін жалғастырды.

– Бұл қалай болды?

– Қарапайым жағдай. Қазір ойланып қарасам, тым қарапайым деп айтар едім. Мен құрбыммен бірге бір нәрсе туралы сөйлесіп мұхиттың алдында отырғанмын. Сол кезде дәл біздің үстімізден су шашып, волейбол добы түсті. Енді ойлана келе, мүмкін, бұл жақсы жоспарланған іс деп айтуға болады. Иә, жақсы жоспарланған, – деді Самира баяу. – Шынымды айтсам, білмеймін. Содан кейін үш жігіт жүгіріп келіп, кешірім сұрап, доп сұрады. Біз шетелдік студенттер болғандықтан көбін білмедік, әсіресе танысуға асықпадық. Олардың арасында менің болашақ күйеуім Вадим болды. Сол сәтте мен бұл туралы тіпті ойламадым. Клубта қалған менің құрбым, – деді Самира. – Егер байқасан, ол көпшілікті жақсы көретін, тез тіл табыса кететін қыз. Міне сол кезде, ол "егер сіздермен ойнауға рұқсат етсеңіз және кешкі асқа шақырсаңыз, біз сізді кешіреміз" деді.

– Олар келісті ме?

– Әрине, – деп күлді Самира. – Олар қуана кетті. Мүмкін олар мұны қалаған шығар. Содан кейін Вадим менің қаламнан екені белгілі болды. Ол штаттарда оқыған ескі достарымен демалуға және көрісуге келген екен. Осылайша таныстық.

– Сенің құрбың.... Ол осында тұрады ма?

– Жоқ, ол менімен бірге келді. Құдайым, – деп Самира терең ойға кеңелді, – мәссаған, қандай жынды адам. Менің жағдайым түсінікті. Күйеу жігіттен қашып кеттім. Ол болса.... Оның меңімен бірге осында келгенін, адал дос екенін тек түсіндім.

– Менің ойымша, сіз екеуіңіз де аздап жындысындар.

– Жай айтқанда солай. Біз оқыған кезде жиі серуендеп, ойға келгенді істеуші едік. Бірақ Вадиммен танысқаннан кейін …

– Бәрі өзгерді ме?

– Қалай айтуға болады? – Самираның дауысы өзгеріп кетті. – Өзгергені емес.... Бірақ бәрібір менің өмірім басқаша болды. Өмірім өткенге және барыңа бөлінген сияқты.

– Қай мағынада?

– Қалай айтуға болады? Мен бостандықты сүйетін адаммын, ал Вадим керісінше. Ол үлкен отбасында өсті. Оның екі қарындасы және екі кішкентай егіз бауырлары бар, сондықтан ол барлық уақытын отбасымен бірге өткізуді жөн көреді. Мен адамдардан шаршаймын. Мен оларды жақсы көремін, бірақ кейде соншалықты шаршатады. Адамдар менің барлық күш-жігерімді сорып алғандай болады. Сондықтан мен көп уақытты жалғыз өткізгенді жөн көремін.

– Түсінемін сені. Кейде менде де болады ондай жағдай. Мүмкін сен экстраверт қасиеттері бар әдеттегі интровертсің.

– Мүмкін. Мен оны жақсы көремін, бірақ ол бәріне сүйікті, көңілді, шынайы және … Қысқасы, ол да мені шаршатады. Ол кәдімгі отбасылық адам.

– Қарама-қайшылықтар тартылады, – деп күлді Артемий. – Кеттік, бірдене ішейік, – деді ол жағажайдағы барға нұсқап. Самира екі аяғын кезек-кезек басып, саусақ арасына кірген құмға, оның жылуына мән беріп, өз ойын бөле алмай үнсіз Артемийдің жанында келе берді. Ал Артемий тыныштандыратын және таң қалдыратын мұхитқа берілді. Барға жақындағанда музыка күшейе түсті.

– Ал сен… мұнда қайдан журсің? – деп сұрады Самира, әбден барға отырған кезде және бармен олар үшін коктейльдер дайындап жатқанда.

– Енді.... Мәскеуде мен модель болып жұмыс істеймін. Сонымен, алты ай бұрын мен портфолиомды әлемнің бірнеше модельдік агенттіктеріне жібердім. Әрине, Милан да, Париж де, ең болмағанда, Берлин де жауап береді деп күттім. Айталық, сән индустриясының орталықтары. Бірақ, көріп отырғаныңдай, мен осындамын. Тағдырдың маған деген жоспарлары бар болуы керек. Осылайша мен осында келдім. Бүгін бірінші күнім.

– Thank you, – деді Самира барменге, коктейлін алып.

– Әзірге менің қаламен танысу үшін екі күнім бар, содан кейін жұмыс басталады.

– О, бұл жерде бәсекелестік сен қалаған орындардағыдай емес шығар, бірақ бәрібір бар. Біршама тер төгуге тура келеді.

– Ия, маған бұл туралы ескертті, сондықтан мен қайда және қалай тез жетуге болатынын білгім келді.

– Дұрыс. Есімде, құрбым екеуміз мұнда алғаш келгеніміз. Бүкіл әлемді жаулап алуға дайын аңқау жандар едік. Өйткені, бұл жер өте керемет. Егер де сен жетістікке жетуге және соңына дейін күресуге дайын болсаң, үлкен биіктерге қол жеткізе аласың. Ал біз оқу визасымен келгендіктен, жұмысқа тұруға қиын болды. Бізді жұмысқа алуға қорқатын еді. Сондықтан, біз күмәнді модельдік агенттіктерді тауып, модель болуда өзімізді сынап көрдік. Басында бәрі оңай және қарапайым болып көрінді. Бізге фотосессияларға, қандай да бір киімде тұру керек түрлі іс-шараларға қатысуға ұсыныстар келетін.

– Тірі манекен, – деді Артемий, ол не туралы айтып жатқанын түсініп.

– Иә, тірі манекен, – деді Самира. – Төлем аз болды, бірақ тәжірибе мен адамдар көруде өте жақсы. Және де тілдің практикасы. Бірақ, оның да шегі бар екен. Белгілі адамдардың арасында эскорт ұсынған кезде болды. Біз ашық адамдармыз, бірақ онша емес, сондықтан біз модельдікті тастадық. Біз осы танымал адамдарсыз қалыпты өмір сүруді шештік. Сондықтан, егер сен шынымен және байыппен айналысқын келсе … Ал, модель болу үшін терлеуге тура келеді. Сен жігіт болсаң да, – деп қосты Самира. – Мұнда жағдай бірдей.

– Қалай айтсам екен? Бұл саналы таңдау. Мәскеуде барлығы басқаша деп ойлайсың ба? Жоқ, әрине. Сондықтан кез-келген нәтижеге дайынмын. Ақылға қонымды, әрине.

– Жақсы, – Самира өз шашың түзеп, жан-жағына қарады. – Сайтан, бір секунд берші маған. Мен құрбыма жазайың мені іздемесің деп.

– Ол сені іздемейтін сияқты. Ренжіме.

– Ол артық ішсе солай болады. Бірақ сонда да. Іздеп қалса, – деген оймен Самира құрбысына хабарлама жаза бастады.

Досына хабарлама жазған Самираға Артемий біраз қарап қалды. Ол қарама-қарсы отырған қыздың ерекше шығыс сұлулығын байқады. Оның ерекше көгілдір көздері неон шамдарының фонында терең қара көк түспен көрінді. Вадим туралы айтқан кезде Самираның көзі жайнап, көңіліне жайлылық орнайтын. Бірақ оның той үстінен қашуы бейсаналық деңгейде болған сияқты. Мүмкін Самираның жас жігітіне деген шынайы махаббаты қорқып, оның ішінде бір жерде жасырынған болар. Ал оның қара шашы ше? Мұхит толқынындай шашыраған шаштары бірнеше каратты гауһартастай көрінді.

– Сені тыңдай отырып, мен Вадимге бар көңіліммен ене бастадым, – деді Артемий, Самира өзінің тастап кеткен күйеу жігіті туралы, және олардың алғашқы кездесуі туралы, туыстарымен танысу туралы, бірге өткізген уақыты туралы және Самира өз ісін ашқан кезде Вадим оны қалай қолдағаны туралы сөйлесуді аяқтаған кезде. Олардың қарым-қатынастарының алғашқы айларын еске алғанда, Вадимнің кездесуге себеп іздеген кездерін де ұмытпады. Вадимнің алғашқы романтикалық кешкі асты қалай ұйымдастырғаны туралы айтты. Достарымен бірге табиғатқа барған кездегі нағыз романтикалық кешкі ас. Самира мен Вадим от жағу үшін құрғақ бұтақтарды жинап жатқанда, достары бірлескен күш-жігермен екі сүйікті үшін романтикалық үстел салып, ұйымдастырды.

– Осындай әрекетті қай қыз бағаламайды? Мен оларға қайран қалдым. Содан кейін мен бар тәңіммен ғашық болғанымды сезіндім, – деп Самира ойға батты. – Ия, мен ғашық болғанымды түсіндім. Мен одан мыңдаған шақырым қашықтықта тұрмын, бірақ ол мені күтіп, менің ақылсыз ісімді түсінетінің білемін. Ол туралы ойлаған кезде мен күлімсіреп, ішімдегі көбелектер менің сезімдерімнен жоғары көтеріледі. Қалай болғанда да, – Самира сүйкімді күлді.

– Түсінемін сені. Сенде қорқыныш үрейі басым болды. Мүмкін сен өмірлеріңіз өзгереді деп қорықтын. Ия, – деді Артемий бірдеңе айтқысы келген Самираға, – Өмірлеріңіз өзгереді. Мен қай бағытта екенін білмеймін, бірақ егер сіз бір-біріңізге ол саған ұсыныс жасаған күнге дейін қалай қарасаңыз, ол жақсы жаққа өзгереді деп сенім-үмітпен айтамын. Яғни, бір-біріне сол кездегідей сүйіспеншілікпен қараңыз, шынайы және нәзік сөздер айтыңыз, әр таңда бір-бірінді ыстық сезіммен құшақтаңыз. Күніне төрт секунд құшақтау адамға деген сүйіспеншілікті арттыратынын білдің бе? Менің ойымша, бұл жылы және шынайы қарым-қатынас пен махаббаттың кішкене бөліктері.

– Мәссаған, ерлі-зайыптылық қарым-қатынастағы мұндай білім қайдан пайда болды? – деп сұрады, Артемийдің сөзіне таң қалған, Самира.

– Ал, менің де өмірімде барлық ережелерді өзгерткен адам болды. Адам махаббаттан емес, ғашық болу сезімінен гүлдейді. Ең бастысы – бұл сезімді жоғалтпау, өйткені көбінесе адамдар бірінші рет қалай ғашық болғанын ұмытып кетеді.

– Кешір, мен ол жағын ойламадым. Неге айырылыстыңдар?

– Жол апаты. Жазатайым оқиға болды. Мас жүргізуші ол келе жатқан таксиге соғылды....

– Өте өкінішті. Мен білмедім, – деп Самира Артемийдің қолын алды. Артемий аяғына қарап отырған кезде, Самираның жанасуынан басын көтеріп, оның көзіне қарады. Кейде әртүрлі уақытта әр түрлі жерлерде Артемийдің көзіне елестейтін сүйіктісі бір секундқа алдында отырғандай көрінді. Қыздың бейнесін ұстау үшін қолын көтерген кезде ол неондар мен мұхиттың шуылында бытырап кетті.

– Ол қандай болды? – деп сұрады Самира, олардың арасындағы секунддік үнсіздікті бұзып.

– О, – деп Артемий күлімсіреді есіне алып, – ол өте әдемі еді. Ол қазір де әдемі. Менің жадымда, әрине, – деді ол Самираның көз алдында байқаусызда есі дұрыс емес болып қалмау үшін. – Біз бір-бірімізге қатты ғашық болдық. Біз ойнап, көп сөйлесіп, көп күлетін едік және күні бойы үйден шықпай отыратын кездер де болған. Ол күлкілі болатын. Ол менің сарказдық тоныма шыдай алатын адам болатын, – Артемий тәтті-алкогольдік сусыннан ұрттау үшін үзіліс жасады. – Мен оны жақсы көрмедім. Таңқаларлық немесе қорқынышты естілсе де. Оны денемнің әр жасушасы, терең де құмарлық сезімдерім, толқыған көздерім, махаббатқа толы жүрегім және оның жанымен өрілген жаным жақсы көрді. Сол күні, – дегенде Артемийдің дауысы түсіп, бір сәтке үнсіз қалды, – ол маған қарай келе жатқан. Мүмкін, мен өзімді кінәлауым керек шығар, сол күні оған ұсыныс жасауға шешкенде....

– Құдайым, Артемий, мен сені түсінемін. Өте өкінішті. Шынымды айтсам, мен өте өкінемін. Кешірші мені, бұл жағдайды қозғағанымызға, – деп кешірім сұрап, Самира оны қолдау белгісі ретінде құшақтады.

– Тыңдағанына рахмет. Маған бұны айту керек болды.

– Қойшы. Ал егер мүмкіндік болса, оны қайтарғың келеді ме? – деп Самира мұқият сұрады.

– Егер маған өткенге қайта оралуға екінші мүмкіндік берілсе, мен ол жерге ешқашан оралмас едім. Өйткені, оны өзгерту мүмкін емес. Не болса да бәрі өтті де кетті және оны қайтадан бастан өткеру, не болатынын біле тұра, тіпті жақсы болса да, мағынасы жоқ қадам. Мен бұл жоғалтудан тағы бір рет өткім келмейді. Менің ойымша, бұл өткен жағдай.

– Сен, шынымды айтсам, біртүрлі нәрсе екенсің. Әрине, тек жақсы мағынада. Сен ойлануға тұрарлық сөздерді айтасың, – деді Самира, ренжітуге еш ойы болмай. Ол шын мәнінде оның ерік-жігері мен ерлік табандылығына таң қалды.

– Мен жиі ойлаймын, бірақ өз сөзімдерімді емес, өз сезімдерімде. Бір оқиғаның соңы жаңасына бастама береді. Солай емес пе? Бұл жаңа сезімдер мен жаңа жетістіктерге серпін береді. Әзірге мен досымнан гөрі біреу бола алатын ешкімді кездестірмедім. Айттқым келгені, менің Юлиям сияқты нәзік көзбен қарап, шын жанымен күле алатын адамды кездестірмедім.

– Шын жанымен күле алатын, – деп қайталады Самира. – Қандай әдемі сөздер. Есте сақтап алу қажет. Уақыт бер. Бәрі болады. Менің ойымша, сен оны әлі жібермедің және оған ұқсас қызды іздейсің. Өзіңе идеал жасама. Жүрегіңді ашсаң, ол саған жылы жанмен қабылдайтын жаңа адамды жібереді.

– О, сен де айтасың-ау, – деді Артемий күлімсіреп.

– Ұстазым тірі тұрғанда үйреніп алу керек, – деп, коктейльдерімен соғысып, күлді.

– Мүмкін, біз ана тұрған пирске дейін серуендеп қайтамыз? – деп Артемий Самираға толқындардың тыныш соғылып, пирстің үстіне шықпақ болған жерді көрсетті.

Жағажайда адамдар азайып, жылжымалы бар кетуге дайындалып жатты. Музыка үнсіз қалғанда, қала да толығымен ұйкыға кетті. Таңның атуы жақындаған сайын біртіндеп оянып жатқан мұхиттың тыныш шуылы ғана естілетін. Пирске барар жолда Артемий сұрақ қойды:

– Не туралы ойлайсың?

– Қазір? – Артемий басын изеді. – Қазір мен барлық нәрсе туралы ойлаймын. Вадимнің сөздері туралы ойлаймын, ол қашып кетпес бұрын айтқан.

– Не деді сонда?

– Сенің ерніңізде жүз пайыз бақыт....

– Ия, ол сондай романтик екен.

– Иә, баршылық, – деп келісті Самира. Ол күлімсіреп, осы сәтте оның жүрегін не нәрсе жылытатыны анық болды.

– Сен онымен әр түрлі екеніңді айттың, – деп Артемий пирстің шетіне отырып, аяқтарын мұхитқа түсіріп, күні бойы өкпесіне жинаған жылы мұхит ауасын сезді.

– Иә.

– Онда оның саған ұқсайтын үш қасиетің аташы.

– Өй, сонда.... – Самира ұзақ дем алып, ойланды. Жағажайға жақын көшеде күлген дауыстары естіліп, қыздар машинадан шықты. Түсінуі қиын кәдімгі американдық көше сөйлеуі естілді. Мүмкін олар көңіл көтеруден шаршап, қонақ үйге ұйықтауға келген шығар.

– Бірінші кездесуде не нәрсеге назар аудардың? Вадиммен кездесіп бастағанда қандай жаңа жағын байқадың? Және қазір бұған дейін ойламағаннан не түсті есіңе? Мүмкін, сен байқаған нәрсе бар шығар, бірақ дұрыс назар аудармаған.

– Қалай? Қалай істейсің бұның бәрін? – деп сұрады Самира, ал Артемий жай ғана иықтарын қысып, алысқа қарады. – Қанекей, еске түсіріп көрейік. Танысқан кезде мен оның табиғатта демалуға деген ұмтылысын бірінші болып бағаладым. Мен Алматы маңындағы ауылда өстім, сондықтан мен табиғатпен бала кезімнен таныспын және тауға барғанды ұнатамын. Міне. Тағы не? Ия, сен осы сұрақтарды қойғаныңда есіме келгені, біз өте сезімталмыз. Біз бір-бірімізді жақсы сезінеміз. Тіпті қашықтықта. Маған суық тиген жағдай болды. Бұл күні біз сөйлеспедік. Бірақ, түс уақытында ол менің үйіме келіп, жеміс-жидек әкелген. Жағдайымды білмей тұра. Және маған тауық сорпасын істеп берді. Сосын үшінші… үшінші.... Мен қазір кездескен барлық сәттерді еске түсіруге тырысып жатырмын. Мүмкін, бір-бірімізге деген сенім, өйткені біз әрқашан қайда бара жатқанымызды, кіммен кездесетінімізді, егер ол жігіт немесе қыз болса да, үйге қашан оралатынымызды ашық айтатынбыз. Сондай-ақ, егер бір нәрсе бізге ұнамаса, оны да айтатынбыз. Біздің қарым-қатынасымыздың барлық кезеңінде қызғаныш көрінісі болған жоқ, өйткені бұл үшін себеп болған жоқ.

– Мінсіз жұп, – деді Артемий. – Жақсы, жалғастыра бер. Енді бес жағымды қасиеті қандай?

– Не деген тест? Бұл не үшін? – Самира күлкісін ұстай алмады, өйткені ол осындай сәтке қуанышты болып, оның жанында отырған адамға риза болды. Ол онымен бірге клубтан кеткеніне өкінбеді. Артемий қырындауға немесе Самираға ұнауға тырыспады. Ол тіпті оған жақындық туралы айтқан жоқ. Ол жай ғана онымен сөйлесті. Ол қызға не қажет екенін түсінді. Өзінің шатасқан сезімдерін түсінетін қызға. Самираның ішінде махаббаты жасырылған гүл ашыла бастады.

– Жай ғана жауап бер. Кейін түсінесің.

– Жарайды. Бес қасиет?

– Жағымды, – деді Артемий.

– Мәселен, – Самира аяқтарын қозғалтып, ойланып сөйледі, – жауапкершілік, шынайылық, түсіну сезімі, сезімталдық және… адалдық. Солай.

– Жақсы. Егер саған кешке өмірден өту керек болса, оған не айтқың келер еді?

– Ох, сен де. Қандай қиын сұрақ. Жарайды. Қазір. Не айтар едім? Вадим.... Вадим.... Мүмкін, оған бүкіл өмірімді бірге өткізгім келетінін, бар дүниеден де жақсы көретінімді, онсыз өмір сұр күндер мен шаршаған кештер екенін айтатын шығармын, – деді Самира көзіңе жас алып.

– Неліктен сен оған әлі айтпадың? – жауап ретінде Самира үнсіз қалды. Артемий Самираның әр сөзді ойластырып, өлшейтінін түсінді. Көкжиектің артында жаңа күнді сүйреп келген күн оянды. Артемий орнынан тұрып, үстің қағып, қалаға оралмақ болды.

– Сен қайда барасын? – деп сұрады Самира, есің жиып, не болып жатқанын түсінбей.

– Мен? – деп Артемий таң қалды. Ол тоқтап, Самираға бұрылды: – Мен қонақүйге ұйықтауға барамын. Ал сен не отырсың? Саған ұшу керек емес пе? – деп Артемий күлімсіреді. Ол жауабын тыңдамай, кері бұрылып, өз жолын жалғастырды. Тек артынан Самираға қоштасу ретінде қолын бұлғады. Самира еш жауап қайтпады. Ол баяу тұрып, атып келе жатқан күнге тартылды. Самира түсінбеді, дәлірек айтсақ, оның неге соншалықты көңілді екенін түсінбеді. Бірақ қазір ол не істеу керектігін анық білді. Артемий дұрыс айтады, ол қайтадан ұшуы керек. Оны күткен сүйікті адамға.

ОСИРИС. ЧАСТНЫЙ СУД

Перед нашими глазами должна была предстать огромная пещера, освещенная сальными свечами, которые отбрасывают жуткие тени в мрачном зале, и эхом раздаются голоса. Но, на земле и под ней стоял двадцать первый век, который диктовал свое течение, и приходилось меняться под него.

По мрачному и темному Стиксу, реке подземного царства, медленно плыли молчаливые и самоуправляемые лодки с мертвыми душами, которые должны предстать перед частным судом. Одна за другой прибывали они, и мертвые души неопределенной формы ждали своей участи перед дверьми тронного зала Осириса, который вместе со своими помощниками решали, кого в какую дверь впустить в силу совершенных ими греховных и добрых дел.

– Иди, – махнул рукой Осирис в сторону первой двери, после оглашение решение суда. – Сколько еще? – с усталостью спросил он.

– Шесть тысяч….

– Ради Сатаны, не продолжай, – остановил его Осирис. – Давай чем быстрее всех проведем, тем быстрее закончим на сегодня. Кто там следующий?

– Да, ваша Греховность. Следующий, – взглянул помощник в свой список грешников, которые с каждой секундой менялись, добавлялись и дополнялись новыми душами и новыми грехами.

В этот момент открылась огромная каменная дверь, и перед грешной душой открылся прекрасный вид на тронный зал, судьи над всеми мертвыми душами, Осириса, который сидел на троне, высеченный из цельного черного мрамора. И с двух сторон сидели его верные помощники, а перед ним лежал кровожадный и устрашающий трехглавый Цербер.

Здание частного суда, по совместительству офис и дом Осириса, находился в самом центре земли, стены которого, как и пол под ногами, сделаны из вулканического стекла и отдавались легкой дрожью, когда наступали на него. Пещеру (язык не поворачивается так сказать, но это была самая настоящая пещера) освещала огромная массивная люстра, которая сверкала и делала уютной данное место, несмотря на то, чир здесь свершался суд над душами людей.

– Представься, душа! Кто ты? – обратился помощник Осириса с правой стороны.

– Ну, я забыл свое настоящее имя, но среди блогеров, я – Ра Сан. Ну, типа бог солнце и приношу радость, веселье, – тихо утих его голос, когда Цербер поднял свою голову.

– Как ты умер? – спросил второй помощник, который был одет в черную рясу с золотым поясом, и головой то ли собаки, то ли волка. Первый помощник отличался серебряным поясом и копьем, острие которого горела.

– Я попал в тюрьму и там в меня всадили четыре ножевых ранений, – перед глазами блогера заиграла картина из его последней земной жизни, тогда он дотронулся к области своего тела, где были его раны. Раны сочились кровью, несмотря на его бестелесную мертвую душу.

– Грешная душа, №5235, предстала перед частным судом возглавляемый Богом Царства Мертвых Осирисом, и должна ответить за нижеследующие свои грехи, как чревоугодия, гнев, алчность, зависть, высокомерие и похоть.

– Сатанинские силы! – вскрикнул Осирис, который сидел на своем троне обернутый белой тканью и зеленой маской на лице, держа символы царской власти скипетр и цепь. Он оживился, услышав грехи блогера, что зарычал трехглавый Цербер, который лежал под ногами Осириса на ложе из виноградных листьев.

– Было дело, – промолвил душа грешного блогера.

– Что-то случилось, ваше Греховство? – непонимающе спросил помощник с золотым поясом.

– А чем эти «блогеры» занимаются на земле? – задал вопрос Осирис.

– Насколько мне известно, – начал помощник с серебряным поясом, – как написано в его анкете – они являются пользователями интернета, ведут свой блог, где публикуют что-то, что может заинтересовать их народ….

– Википедия говорит, что это – человек, занимающийся ведением своего личного дневника онлайн, в котором он рассуждает, высказывает свои мысли и мнение, размещает различные форматы мультимедиа…. – прервал второй помощник.

– Что? Кто такой «Википедия»? – в ответ спросил Осирис, не понимая, о чем идет речь в данный момент.

– Это место, где хранятся вся информация земли, – вклинился блогер.

– Так, вы запутали меня. Кто такой «блогер» все-таки?

– Одним словом, – продолжал помощник Осириса, поняв смятение своего царя, который задумался над словами, которые мало занимали его, – своего рода предводитель зомбированного люда к судному дню. Могу сказать одно. Это из-за таких грешников у нас прибавилась работа, – заметил помощник, и, поняв свою оплошность в суждении душ, которую не стоило делать, боязливо посмотрел на своего царя.

– Ах, вот оно что. вот значит, как он собрал все эти грехи в одну душу. Раньше мы встречали такое количество грехов на одну душу, когда к нам пришел Калигула. Вот был властный и могущественный император. Жалко, пришлось поджечь в аду. Правила есть правила, – вздохнул Осирис и задумался.

– Ваша Греховность, – обратился помощник, когда Осирис сбился с темы.

– Ах, да. Ввиду всех твоих земных деяний, я – Осирис, Бог Царства Мертвых, приговариваю тебя к горению в вечном огне. Пройди к первой двери, – махнул он рукой в сторону черной двери, которая автоматически открылась, когда душа блогера предстал перед ней.

– Что за мир? Что за время? Такими темпами, нам придется открыть еще одну точку для ада. Кстати, запишите это. Надо будет обсудить это на следующем собрании. И подготовьте статистику для наглядности. Я не понимаю, что в этом веке закончились добрые, чистые, верующие люди? Одни политики, блогеры, сетевики, и…. Как там было? Вчера так истошно орала, что такое время, и каждый выживает, как может, – щелкал пальцами Осирис, обращаясь к своим помощникам.

– Экстрасенсы.

– Да-да, точно. Экстрасенсы. Вот как сейчас себя называют лжепророки. Ладно, кто там следующий?

– На очереди…. Интересно….

– Что случилось?

– Душа с отметкой «Второй шанс», – сказал помощник.

– «Второй шанс»? Это интересно. Давайте, взглянем на этого счастливчика, – засверкали глаза Осириса. Такой случай, когда душа получает второй шанс от высших сил, происходит раз в тысячу лет, потому что это противоречит самой природе и законам высших сил. Такие возможности даются людям, у которых греховные дела равняются с благими деяниями. Эти души возвращаются на землю во второй раз. Для некоторых это божий дар, а для некоторых – божье кара.

Массивная каменная дверь с грохотом открылась и явилась бесформенная душа человека пред частным судом.

– Душа человека, назовись своим настоящим именем, что был дан тебе при церкви, – басистым голосом обратился помощник в черной рясе с серебряным поясом.

– О, Великий Осирис, меня окрестили именем Даниилом. Я – священник, раб нашего Отца.

– Верующий. Это хорошо. В чем ты согрешила, душа? – спросил Осирис.

– Слава тебе, Бог Великий, Владыка обоюдной правды. Я пришел к тебе…. – начала была душа, но Осирис перебил ее.

– ….Господин мой. Ты привел меня, чтобы созерцать твою красоту, – монотонно продолжил он речь священника. – Дальше можешь не продолжать. Ради величия Сатаны, эту речь я слышу не в первый раз. И скажу сразу, конечно, все эти слова льстят мне, но кто вам сказал, что вы должны начинать так?

– А как еще? В «Книге Мертвых» так… было… написано, – изрек душа священника неуверенно.

– Что за бред? Вы слышали? Какая еще «Книга Мертвых»? У меня, что, сегодня день новых знаний? – в недоумении Осирис обратился к своим помощникам. – Вам известно, что мертвые не разговаривают? Да, коли вам известно, если мертвой душе, которая предстала передо мной, дается шанс вернуться на земную жизнь во второй раз. А я вам скажу, это возможно, то душа поселится в чистое, невинное тело, и не будет помнить свое прошлое. В этого и вытекает вопрос, кто придумал, сею чушь с книгой мертвых? А? – обратился Осирис в конце своего откровенного монолога.

– Это описано в древних писаниях. Великий Бог всех мертвых Осирис правит судом над всеми мертвыми душами, где Осирис с сорока двумя богами взвешивают сердце мертвого, где на одну чашу весов помещают сердце мертвого, на другую – перо богини истины Маат, чтобы проверить насколько честно и чисто жила душа человека на земле. Если человек грешил в земной жизни, то съедали его сердце, не давая шанса искупиться. А если был шанс, то для искупления греха мертвая душа обращается присяжным суда, оправдываясь в смертном грехе этими словами, – закончила душа священника.