Текст книги "Alles op alles "

Hoofdstuk 23

10:50 uur

Onder het Witte Huis

Ze namen de lift ver onder de grond. Er waren tien personen in de lift: de president, de vice-president, de jonge stafchef van de president, Ed en Luke, en vijf geheim agenten. Een van de agenten droeg een zwarte leren tas die met een metalen sluiting aan zijn hand vast zat. Ergens boven hen ging het alarm af.

“Hoe zeker ben je van je zaak?” vroeg de president.

Luke’s gezicht had een brandmerk van het vloerkleed. Zijn nek deed pijn. Hij voelde hoe een bult groeide op zijn kaak. Zijn mond bloedde.

“Ik ben nergens zeker van, mijnheer.”

“Als dit vals alarm is, dan zit je flink in de problemen.”

De liftdeuren openden. Ze stapten uit de lift en in een verlichte grotachtige tunnel die oneindig leek. Twee zwarte limousines stonden bij de lift geparkeerd. Luke zat in de tweede auto samen met Ed, de vice-president en twee geheim agenten.

Eds gezicht zag er gehavend uit. Zijn rechteroog was opgezwollen en half dicht. Zijn ooglid had een snee en bloedde.

De auto scheurde door de tunnel, de gele verlichting aan het plafond zoefde voorbij.

“Persoonlijk hoop ik dat je het mis hebt,” zei Susan Hopkins.

“Ik ook,” zei Luke. “Meer dan wat dan ook.”

Aan het einde van de lange tunnel namen ze weer een lift, dit keer omhoog. Ze kwamen uit bij een helikopterplatform. Een grote grijze Sikorsky stond klaar, de rotorbladen roteerden al. Ze klommen aan boord en de helikopter steeg op.

Terwijl ze opstegen zag Luke dat ze opstegen uit een bosachtig gebied ongeveer een kilometer bij het Witte Huis vandaan. Ze zweefden in de lucht op veilige afstand. De president keek naar het gebouw. Luke ook.

“Als er iets zou gebeuren dan zou het ongeveer nu plaats moeten vinden, of niet dan?” zei de President.

Luke keek op zijn horloge. “Het is 10:53 uur.”

“Een vuile bom is meestal klein,” zei Ed. “Het is mogelijk dat we op deze afstand niets zien.”

“Het kan een drone-aanval zijn,” zei Luke. “Als dat zo is dan -”

Plotseling werd hij onderbroken door de ontploffing in de Oval Office, het kantoor van de president.

Een flits van rood en geel licht verscheen achter de hoge ramen. Het glas brak. De muren leken op te zwellen en ontploften toen op het grasveld.

Een andere, grotere ontploffing verwoestte de hele West Wing.

Terwijl ze toekeken, stortte het dak in.

Een serie van explosies volgden elkaar op, van de Colonnade richting de presidentiële residentie in het centrum.

Iedereen zag hoe een van de grootste symbolen van de Verenigde Staten in vlammen opging. Een enorme explosie, de grootste tot nu toe, vond plaats in de residentie. Een groot stuk muur vloog omhoog, en draaide in het rond.

Luke keek ernaar terwijl het in de lucht uit elkaar viel.

Plotseling schudde de helikopter heen en weer. Het viel duizelingwekkend omlaag voordat de piloten het onder controle kregen en verder op konden stijgen.

“Het is een schokgolf,” zei Luke. “Alles is in orde.”

De helikopter maakte een bocht richting het westen. Ze vlogen in stilte, met verdwaasde blikken naar elkaar kijkend.

Luke keek naar Eds gewonde gezicht. Hij leek op een bokser die zojuist een gevecht verloren had. Er viel niets meer te zeggen.

Achter hem brandde het Witte Huis.

DEEL TWEE

Hoofdstuk 24

11:15 uur

Mount Weather Emergency Operations Center, overheidscentrum voor noodgevallen,  – Bluemont, Virginia

“Wapens?” zei een man tegen Luke. Twintig geheim agenten waren op het platform toen de helikopter landde. Ze werkten snel en efficiënt en ze haalden Luke en Ed bij de groep weg. Ze manoeuvreerden de president en de vice-president richting het gapende gat van de open tunnel De ingang was twee verdiepingen hoog, uitgevoerd in golfplaten.

Boven hun hoofd vlogen gevechtshelikopters rond net zoals libellen. Toen de helikopter van de president opsteeg werd het door niet minder dan tien helikopters begeleid.

Luke en Ed stonden geïsoleerd op het asfalt, ongeveer vijf meter uit elkaar. Ze waren omheind door prikkeldraad. De Geheime Dienst doorzocht beide mannen grofweg. Twee mannen hielden Luke’s armen vast terwijl anderen zijn zakken doorzochten. Zijn kleren waaiden in de wind van de rotorbladen van de helikopter.

“Wapens?” zei de man weer.

Luke bevond zich in een waas. Het Witte Huis opgeblazen. De Oval Office, toen de hele West Wing, de colonnade en helemaal tot de presidentiële residentie. Hij had iets verwacht, iets… Maar niet datgene waar hij nu getuige van was geweest. Hij was te moe om er een touw aan vast te knopen.

Hij dacht aan Becca en dat hij haar nog niet te pakken had gekregen. Ze zou ongerust over hem zijn. Hij hoopte dat ze op tijd weg had kunnen komen en nu in het zomerhuisje was. Het was aan de oostkust van Maryland. Het was er rustig, veilig. Washington DC en de voorsteden zouden voorlopig in chaos zijn.

“Ik moet mijn vrouw bellen,” zei hij.

De geheim agent die voor hem stond, gaf hem een scherpe stomp in zijn buik. Luke kwam met een schok terug in het hier en nu. Hij keek in de koude blik van de man.

“Draag je verborgen wapens?” zei de man opnieuw.

“Ik weet het niet. Ik ben doorzocht in de Oval Office. Ik denk dat ze alles hebben gevonden.”

“Wie ben je?”

Dat was makkelijk. “Agent Luke Stone, FBI Speciale Response Team.”

“Waar is je legitimatie?”

“Ik weet het niet. Vraag je collega’s maar. Zij hebben alles afgepakt. Luister, ik moet echt bellen en ik kan niet bij mijn telefoon.”

“Je kunt bellen nadat je onze vragen beantwoord hebt.”

Luke keek om zich heen. Het was een zonnige dag maar door zijn moeheid en alle gebeurtenissen, viel er een donkere schaduw over alles heen. Boven hen creëerden de helikopters schaduwen op de grond net als roofvogels die in de lucht cirkelden. Bij de ingang van het complex, draaide de president zich om en liep terug richting Luke. Het was gemakkelijk om hem te zien in de menigte omdat hij zo lang was.

De geheim agent knipte zijn vingers vlak bij Luke’s gezicht. “Luister je naar me?”

Luke schudde zijn hoofd. “Sorry. Luister, jongens. Ik heb een lange dag achter de rug. Ik wil gewoon eerst mijn vrouw bellen en daarna vertel ik alles wat ik weet.”

De man gaf hem een klap in zijn gezicht. Het was een harde klap, bedoeld om Luke’s aandacht te krijgen. Het hielp en zelfs meer dan dat. Luke worstelde om zijn armen los te krijgen. Een seconde later lag hij op de grond, met zijn gezicht omlaag tegen de harde oppervlakte van het zwarte asfalt. Twee kerels hielden hem vast. Links van hem hadden ze Ed ook tegen de grond gegooid.

Vanuit zijn kikkerperspectief zag hij hoe de president naderde, in hoog tempo. Aan alle kanten, links, rechts, voor en achter, was hij omgeven door geheim agenten. Hij stopte drie meter bij hen vandaan.

“Heren!” zei hij op een bevelende toon. “Laat deze mannen opstaan. Ze horen bij mij.”

Luke stond al gauw in de ingang van het Mount Weather-complex. Een menigte mensen, voornamelijk militairen in formele blauwe uniformen, hingen rond hem. De ingang was letterlijk een gigantische tunnel die in de granieten berg was uitgegraven. Het plafond bestond uit gewelfd steen, drie verdiepingen hoog. De president was ondertussen verdwenen.

Luke pakte zijn telefoon weer.

“Hoi, dit is Becca. Ik kan nu even niet opnemen maar laat een berichtje achter na de piep, dan bel ik zo snel mogelijk terug.”

Luke had zin om de telefoon tegen de betonnen vloer te gooien.

“Verdomme! Waarom neemt ze niet op?”

Hij wist het antwoord al, natuurlijk. De telefoon ging zelfs niet af, het ging direct door naar haar antwoordapparaat. De zendmasten waren overbelast. In het hele gebied probeerden miljoenen mensen allemaal tegelijkertijd te bellen.

Ed stond dichtbij, hij probeerde ook te bellen.

“Lukt het?” vroeg Luke.

Ed schudde zijn hoofd.

Luke nam weer het bevel. “Luister, ze nemen me over een minuut mee naar beneden. Ik wil dat je op een of andere manier contact opneemt met Trudy en Swann. We moeten Ali Nassar te pakken zien te krijgen. Als de NYPD hem niet wil arresteren dan moeten onze jongens het doen. Arresteer hem, laat hem verdwijnen en breng hem naar een schuilhuis. We moeten hem koste wat het kost in het land houden. En van Ron Begley hoeven we geen hulp te verwachten.”

Ed knikte. “Goed. Zal ik Don ook proberen te bereiken?”

Luke haalde zijn schouders op. “Oké, als je hem kunt bereiken.”

“Wat zal ik tegen hem zeggen?”

Luke wist niet hoe hij die vraag zou beantwoorden. Don was een van zijn mentoren maar hij was veel meer dan dat. Don was als een vader voor Luke geweest. Toch had Don hem vandaag geschorst en hem aangeraden om zich op te laten nemen in een psychiatrische instelling. En beide keren had Don het bij het verkeerde einde.

Ongeveer vijf meter verderop, gingen twee grote ijzeren poorten open. De groep begon erheen te lopen, Luke liep mee.

“Zeg hem dat we nog leven en de president ook.”

“En dan?” vroeg Ed.

Luke haalde zijn schouders op. “Als dat allemaal gelukt is, probeer dan wat te eten.” Hij gebaarde naar de lift. “Dit zal niet lang duren.”

De vrachtlift was groot en twee verdiepingen hoog. Twintig mensen klommen erin. De lift ging langzaam naar beneden langs ruw uitgehakte rotsen. Er hing een geel bord bij de poort waarop met grote zwarte letters stond: PAS OP – HANDEN NIET NAAR BUITEN STEKEN.

De lift ging verder naar beneden, steeds dieper en dieper de grond in.

Luke keek naar de mensen om zich heen. Mannen in pakken. Mannen in uniformen. Iedereen was schoon, iedereen was netjes gekleed en iedereen was vol spanning en vastberadenheid. In vergelijking met hen voelde Luke zich versleten, vies en uitgeput.

De lift leidde naar een smalle gang. Ze bewogen als een kudde door de gang heen die naar een helder verlichte crisiskamer leidde. Platte monitoren vulden twee hele muren. Iedere monitor toonde ongeveer twaalf open beeldschermen met elk een afbeelding, video of informatie. De schermen waren aan en een klein team van technici zaten aan het touchpad-paneel. Ze waren afbeeldingen en video-opnames op de schermen aan het uploaden. Een video liet het Witte Huis in brand zien, omgeven door brandweerauto’s. Een aantal lieten brandende moskees zien. Anderen toonden scènes van gevulde straten, vol met juichende mannen met baarden die AK-47 geweren in de lucht afvuurden.

Een vluchtig beeld trok de aandacht van Luke. Het was een video van een paar seconden van de ingang van de West Wing. Een snel bewegende donkere vlek verscheen aan de rechterbovenhoek van het scherm en stortte door de deuren van de lobby heen. Nog geen seconde later ontplofte de lobby en brokstukken vlogen de tuin in en op de ronde oprit. De video herhaalde zich keer op keer in slowmotion. Zelfs in slowmotion was het onmogelijk om te zien wat voor object de vlek was.

Een jonge man in een bruin uniform nam Luke bij de arm en leidde hem verder de kamer in. Voor hem zaten twaalf mensen in stoelen met hoge rug aan een lange tafel. En ongeveer dertig anderen, assistenten, medewerkers, strategen en God wist wie nog meer, stonden langs de muren. De president stond aan het hoofd van de tafel. De vice-president, een kop kleiner, stond naast hem.

“Hier is hij dan,” zei president Thomas Hayes en gebaarde naar Luke met de palm van zijn hand wijd open. Zijn tanden waren blinkend wit en perfect. Hij deed Luke denken aan een TV-presentator die zijn publiek uitnodigt om te kijken wat er zich achter deur nummer 3 bevindt.

“Hoe heet je ook alweer?” zei de president.

Vijftig gezichten draaiden zich om naar Luke. Met alle ogen op hem gericht, voelde hij zich nog erger, versleten en vies.

“Stone,” zei hij. “Ik heet Luke Stone, FBI Special Response Team.”

De president knikte. “Dit is de man die ons leven gered heeft.”

Luke zat aan de vergadertafel. Hij zonk in de zachte leren stoel. Een assistent bracht hem een donut, verpakt in plastic. Iemand anders gaf hem koffie in een beker van piepschuim. Luke schonk een kuipje met zuivelvrije room in zijn koffie. Door het licht van de TL-buizen leek de koffie groen.

Het complex was ontworpen om een kernoorlog te kunnen weerstaan. Het voedsel wat ze serveerden was hier ook op aangepast.

Een luitenant-kolonel in een blauw militair uniform stond voor het beeldscherm dat in het midden hing. Hij wees op het scherm met een rode laserpen. “Om ongeveer 10:54 uur Eastern Time, werd het Witte Huis aangevallen door meerdere explosieve wapens, inclusief ten minste één radiologisch verspreidingsapparaat van radioactief materiaal met tot nu toe onbekende inhoud. De West Wing, inclusief de Oval Office, zijn zo goed als compleet verwoest. De colonnade en de presidentiële residentie hebben grote schade opgelopen. De East Wing werd niet direct aangevallen maar liep schade op door de kracht van explosies op andere plekken, tevens liep het rook– en waterschade op.”

“Is er nieuws over het aantal slachtoffers?” vroeg de president.

De luitenant-kolonel knikte. “Zeventien doden zijn tot nu toe bevestigd. Drieënveertig gewonden, een aantal daarvan in kritische toestand. Acht mensen vermist. In de eerste uitruk zijn waarschijnlijk 24 brandweermannen en ambulancepersoneel blootgesteld aan straling. We zullen pas over enkele dagen de consequenties hiervan weten. Vanaf ongeveer 11:24 uur is het verplicht voor alle brandweerlieden en ambulancepersoneel om beschermende pakken van niveau Een tegen gevaarlijke stoffen te dragen. Dit heeft natuurlijk het reddingswerk aanzienlijk vertraagd, zowel om de brand te blussen als het zoeken naar overlevenden.”

Het was doodstil in de ruimte. De man hoestte zachtjes en ging toen door.

“De aanslag heeft grote paniek veroorzaakt. We hebben een exclusiezone van een kilometer rond het Witte Huis opgezet. Alleen bevoegd personeel mag naar binnen. Ook al is er op dit moment geen meetbare straling bij de grens van de zone, probeert praktisch iedereen tegelijkertijd de stad te verlaten. Intussen is ook het metrosysteem door heel Washington DC en omgeving afgesloten. Alle hoofdstraten en grote verkeersaders in de stad zijn afgesloten voor al het verkeer behalve voor spoedgevallen. Dit heeft enorme files en opstoppingen veroorzaakt op de kleinere wegen. Deze effecten hebben zich tevens verspreid naar de rest van de regio. Amtrak heeft het trein– en busverkeer tussen Washington en Boston opgeschort. Alle grote vliegvelden in de regio zijn gesloten in afwachting van grondige veiligheidscontroles. Bovendien zijn moskeeën in meer dan een dozijn steden aangvallen. En nieuws van meerdere aanvallen op moskeeën komen elke minuut binnen. Het lijkt erop dat veel Amerikanen geloven dat de aanslag door moslims is uitgevoerd, dus mensen zetten de moskeeën in brand en vallen moslims aan uit wraak.”

“Het waren moslims,” zei Luke.

De man pauzeerde. “Wat zegt u?”

Luke haalde zijn schouders op. “Het waren moslims, de daders.”

De spreker keek naar de president, die gewoon knikte.

“Kunt u die verklaring toelichten, Agent Stone?”

“Het is zo duidelijk als ik duidelijk kan maken,” zei Luke. “Mijn eenheid werd gisternacht laat opgeroepen om de diefstal van radioactief materiaal van een ziekenhuis in New York City te onderzoeken. Waarschijnlijk heeft u alles over de diefstal vanmorgen op het nieuws gehoord. Wij konden de diefstal herleiden tot een terroristencel die op zijn minst bestond uit twee Amerikanen en een Libiër en aangestuurd werd door een Iraanse diplomaat verbonden aan de permanente delegatie van Iraan van de Verenigde Naties in New York. Kijk eens naar de korte video op scherm C daar, die met dat vage object dat zich op de West Wing stort? Dat is ofwel een drone die met hoge snelheid vliegt of een raket afgevuurd vanaf een drone. Deze man heeft een anonieme bankrekening in Grand Cayman om militaire dronetechnologie te kopen van China ter waarde van miljoenen dollars.”

Susan Hopkins zat tegenover Luke. Ze staarde naar hem. Luke kon zien wat mensen in haar zagen. Ze zag er precies uit zoals ze was: een model die zich uitgaf voor de vice-president van de Verenigde Staten. In het echt was ze zelfs nog mooier dan op TV.

“Is dit feit of giswerk?” vroeg ze.

“Alles wat ik gezegd heb is gebaseerd op feiten,” zei Luke. “Mijn partner en ik hebben de diplomaat vanochtend ondervraagd maar hij werd beschermd door Homeland Security voor welke redenen dan ook. We werden onder dwang van de scène verwijderd voordat we veel uit hem konden krijgen.”

Ze glimlachte en schudde haar hoofd. “Was dat het martelincident? Ik werd erover ingelicht tijdens mijn vlucht van Los Angeles vanochtend. Als het niet voor alle andere gebeurtenissen was geweest, dan zouden jij en je partner op dit moment waarschijnlijk het belangrijkste nieuws in America zijn.”

Het was of de vijandigheid in haar stem of de cafeïne in zijn koffie maar wat het ook was, Luke pepte op. Nog geen uur geleden had hij het leven gered van deze vrouw. Ze mag dan wispelturig zijn, maar toch.

“We ondervroegen hem,” zei hij. “Hij wilde zijn medewerking niet verlenen en er stonden mensenlevens op het spel. Inclusief uw leven, dat van de president en de levens van alle mensen in het Witte Huis. Geloof me dat we hem onder de omstandigheden zachtjes hebben aangepakt. Als ik een glazen bol had gehad dan zouden we hem veel harder hebben aangepakt.”

Ze knikte. “Dat is erg dapper van je om toe te geven, gezien wat we tegenwoordig vinden van marteling. Het is ook gewaagd van je om te zeggen dat dit een aanslag door moslims is, want we weten eigenlijk nog niets. Door de huidige staat van internationale relaties, kunnen we niet zomaar aankondigen dat Iran achter de aanslag ligt. Dat zou niet alleen dapper of gewaagd zijn, het zou gevaarlijk voorbarig zijn.”

“Ik zei dat een Iraniër het georganiseerd heeft. Hij kocht de dronen. Hij betaalde de mensen die hierbij betrokken waren. Ik sta achter mijn woorden.”

“Ben je je ervan bewust dat we aan de rand staan van een oorlog met Iran en dat er leden van het Congres zijn die de president willen afzetten als we niet de oorlog verklaren? Ben je je ervan bewust dat een oorlog met Iran waarschijnlijk leidt tot oorlog met Rusland?”

Luke schudde zijn hoofd. “Dat is niet mijn afdeling. Ik vertel gewoon wat ik weet.”

De kamer barstte uit in gefluister.

De president stak zijn hand omhoog. “OK, OK.” Hij keek Luke recht in de ogen. “Vertel ons eerlijk. We hoeven geen actie te ondernemen dat op jouw mening gebaseerd is maar persoonlijk wil ik het horen. Geloof jij dat de Iraanse regering achter deze aanslag ligt?”

“Ik trek nooit zodanige conclusies,” zei Luke. “Wat ik weet is dat een Iraniër de aanslag georganiseerd heeft. Ik weet dat hij een diplomaat is die verbonden is aan de Iraanse V.N. delegatie. En het laatste wat ik weet is dat hij leeft en zich nog steeds op Amerikaanse bodem bevindt.”

De President keek de kamer rond. “Nog eens, we hoeven niet te reageren op de informatie van Agent Stone maar ik wil dat hij doorgaat met het inzamelen van informatie en zijn vindingen aan deze groep rapporteert. Ook al kan het resulteren in wat tegenstrijdigheden.”

“Dat zal voor mij moeilijk worden om te doen,” zei Luke.

“Waarom?”

Luke schudde zijn schouders nu. “Ik ben vanaf vanochtend geschorst van mijn taken. Ik word verdacht van een aantal misdrijven die ik tijdens het uitvoeren van deze opdracht zou hebben begaan.

De luitenant-kolonel keek naar Luke. “Is dat alles?”

Luke schudde zijn hoofd. “Er is ook een arrestatiebevel voor mijn arrestatie in Baltimore.”

“Voor wat?”

“Moord.”

Iedereen werd stil. Alle ogen waren weer op Luke gericht.

“Het is een drukke dag geweest,” zei hij.

Hoofdstuk 25

“Hoe ging het daar beneden?” vroeg Ed.

Ze stonden aan de kant van het helikopterplatform. Ze zagen een groep mensen uit een zojuist gelande helikopter stappen en naar de ingang van Mount Weather rennen waar ze in veiligheid zouden zijn. Luke herkende de vertegenwoordiger van Vermont.

Hij haalde zijn schouders op. “Ik heb ze verteld wat ik weet. Ze zeiden dankjewel maar wij geloven liever iets anders.”

“Klinkt zoals verwacht,” zei Ed.

“Ze willen geen oorlog met Iran,” zei Luke.

Ed haalde zijn schouders op. “Dat begrijp ik goed. Oorlog is hel.”

De seingever zwaaide naar Luke en Ed met fel oranje staven en gaf het groene licht. Ze renden gebukt naar de helikopter. Er was maar een helikopterplatform in werking bij deze ingang en elke twee minuten landde of steeg er een helikopter op.

Luke en Ed waren nog maar net ingestapt of de helikopter steeg op. Ed rukte de deur dicht, vijf meter boven de grond. Luke zonk in zijn stoel en deed zijn veiligheidsgordel om. Ze zaten in een machine die gebouwd was om acht passagiers te vervoeren. Veel mensen van de civiele overheid vlogen juist van Washington DC, naar Mount Weather. Niet veel vlogen de andere kant op, terug de stad in.

Hij keek op zijn horloge. Het was 12:35 uur. Meer dan elf uur geleden sinds Don hem gebeld had. Ongeveer dertig uur sinds hij gisterochtend wakker werd. Hij telde het aantal keren dat hij een dutje had kunnen doen, en kwam tot de conclusie dat hij minder dan dertig minuten geslapen had sinds gisteren.

Ze stegen op boven het uitgestrekte complex. Het lag al gauw achter hen en werd vervangen door groene bossen en lage, ruige bergen. De hemel zag zwart van de helikopters, allemaal wachtten ze op hun beurt om te mogen landen. Kijkend naar het oosten vormden de helikopters één lange file in de lucht als een schakelketting helemaal tot de horizon. Luke keek naar beneden. Daar was een snelweg die richting het westen bumper-aan-bumper propvol was, terwijl richting het oosten de rijbanen praktisch leeg waren met hier en daar een eenzame auto.

“De motels in West Viriginia zullen een drukke nacht hebben,” zei Ed.

“Pennsylvania, Maryland, North Carolina,” zei Luke. “Er zal waarschijnlijk geen kamer vrij zijn binnen een radius van 300 kilometer.”

Ed knikte. “En veel mensen zullen in de auto slapen.”

Luke keek naar Eds gezicht. Hij had zich gewassen in het herentoilet en was in elk geval schoon. Maar de geheim agenten hadden hem flink aangepakt, erger dan Luke. Misschien was het een wraakactie voor het neerslaan van de twee collega’s in de Oval Office. Misschien omdat hij zwart was. Moeilijk om te zeggen waarom. Maar zijn oog was zo opgezwollen dat het dicht zat. Hij had een paar donkere bulten op zijn kaak die mettertijd mooie blauwe plekken zouden vormen. En hij zag er moe uit. Uitgeput.

“Je ziet er belabberd uit, man.”

Ed haalde zijn schouders op. “Je zou die andere kerel moeten zien.”

“Ga je een arbeidsschadeclaim indienen?”

Ed schudde zijn hoofd en glimlachte. “Nee, ik zal jou gewoon aanklagen voor roekeloos gedrag. Hoe is het met je aansprakelijkheidsverzekering? Ik hoop dat je er eentje hebt.”

Luke lachte. “Veel geluk daarmee. Trouwens, we zijn niet meer geschorst.”

Ed haalde een wenkbrauw op. “Was ik ooit geschorst?”

“Ik weet het niet. Misschien, maar misschien ook niet. Maar nu ben je het in ieder geval niet meer. Bovendien heb je een nieuwe baas.”

“Oh ja? Wie dan?”

Luke staarde naar de snelweg onder hem. Er stond een ellenlange file zover het oog reikte. “De president van de Verenigde Staten van Amerika,” zei hij.