Текст книги "Мой дзень пачынаецца (зборнік)"

Маналог на магіле Максіма Багдановіча

 
Максім,
Я прыехала ў Крым,
Паклаўшы ў заплечнік вянок.
На ялцінскі цёплы граніт
Баюся ступіць без абутку.
Я трызніла Крымам, Максім,
Паўднёвым загарам шчок,
Цяпер, як я стала пры ім —
Жадаю пазбавіцца смутку.
 
 
Мне хораша тут хадзіць,
Далонню кранаць платаны,
Дзівіцца на мастакоў
І слухаць аркестр цыкад.
І можа, мяне тут сніць
Мужчына, мной не спатканы…
Пытаю сябе ізноў:
Ці хочацца мне назад?
 
 
Максім,
Мне марская сінь
І соль – выядаюць сэрца.
Каханне не прадаецца?
Прадаць яго – трэба ўмець…
Тут гандаль даецца ўсім,
Максім;
Хваля аб ногі трэцца —
Ашчаднаму чалавецтву
Сябе прадае за медзь.
 
 
Злічыўшы кожны мой крок,
Мора ўздыхне былінна,
Даверыцца незнаёмаму
Пісьменніцкаму пяру.
Паэтка нясе вянок
З прысвіслацкіх гонкіх галінак
– Траецкае шчасце сваё
Не выпускае з рук.
 
 
Вазьміце яго, Максім,
І пойдзем глядзець на яхты,
На лайнеры ў дзесяць паверхаў…
Тут не бывае прыліў?
А ведаеце, Максім,
Мой прадзед быў з польскай шляхты.
Ён жыць на мора б не з’ехаў.
Ён мяне б асудзіў.
 
 
А мне —
Не сорамна, не.
У мяне на акне
Стаіць малако
У глечыку…
Максім,
Я прыехала ў Крым
З «Вянком» у заплечніку.
 

Мар’яна Вітэра

[1989 г. н.]

Мы зтабою

 
Мы з табою два маленькія дзьмухаўцы,
Мы пакуль яшчэ жоўтыя, пяшчотныя,
Мы глядзім на свет вялізнымі вачыма,
І па нас поўзаюць казуркі.
 
 
Мы з табою дзве чырвоныя калючыя ружы,
Мы ямо адно аднаго сваёю жарсцю,
Мы гатовыя ў мора крыві, абы разам,
Але мы дужа хутка вянем.
 
 
Мы з табою дзве белыя каралеўскія лілеі,
Нашая ветлівасць – у ненавязлівасці,
Мы жывем сваім жыццём, нам падабаецца,
І ў нас ёсць чароўныя лілейчаты.
 
 
Мы з табою два старыя кактусы,
І да нас нават не хочуць набліжацца,
Іншым разам пальюць і забудуць.
Мы з табою большага й не просім.
 

«Падае дождж на старыя муры…»

 
Падае дождж на старыя муры,
Свецяцца кропелькі, быццам бы зоры,
І адкрываецца надпіс стары:
«Aut vincere, aut mori».
 

«шэрадзённа…»

 
шэрадзённа
і мы ўбачылі восень
а яна паглядзела на нас
вачыма памерлай лістоты
і цяжкіх шэрадзённых хмараў
доўга і натхнёна ў цішыні паркаў
мы глядзелі на восень, а яна – на нас.
нараджаліся думкі, але не было словаў,
бо яны з пэўнага часу сталі за непатрэбай,
святло ліхтароў, схаванае ў цёмных дрэвах,
асвятляла шлях, якому ніколі не надыдзе канец.
шчасце простае. занадта простае. і інакш не будзе.
важна толькі знайсці яго ў тым, чаго іншыя не бачаць.
восень самотным позіркам гаварыла з намі голасам дажджу
 

«Свет пахне аксалінам, марзозам, нікацінам…»

 
Свет пахне аксалінам, марзозам, нікацінам,
За нейкай сумнай спінай выходжу на праспект.
У ГУМа ўсе вітрыны, яе белыя прасціны,
І праз натоўп няспынны я назіраю снег!
 

«А мяне кахае вецер…»

 
А мяне кахае вецер.
Адчуваю, прадчуваю.
Ён спявае ціха песні,
Ён у твар мне лёгка дзьме.
А мяне кахае вецер —
Гаспадар у гэтым краі.
І мае пачуцці-вецці Ён схіляе да сябе.
 

«Толькі, на жаль, у вас няма крылаў…»

 
Толькі, на жаль, у вас няма крылаў.
Можаце дваццаць разоў перабраць словы.
І выдумляць новы сэнс, новы сэнс, новы.
Толькі, на жаль, у вас няма крылаў.
Божухна, як вы лятаеце? Нізка, нізка!
Хіба ж палётам назваць гэты бег можна?
Хутка падобным да помнікаў будзе кожны…
Божухна, як вы лятаеце? Нізка, нізка!
…Свет не расплюшчвае вочы – сны благія.
Хочацца паразумення, пяшчоты і веры.
Вылецець з даху… Ляцець праз нябесныя дзверы.
Свет не расплюшчвае вочы – сны благія.
 

Урбаніс-любоў

 
Мажліва, хтосьці любіць родны дом,
Дзе з коміну бруіцца лёгкі дым…
А я люблю бязлюднае метро
І подых вентыляцыі у ім.
 
 
Мажліва, хтосьці прагне цішыні
Ды спеваў птушак – музыкі лясоў…
Кагосьці, можа, цягне да зямлі,
Мяне – на дах высокіх забудоў.
 
 
Люблю штодзённы меладычны звон
І твары незнаёмых мне людзей.
І нават пляц пустых халодных дзён
Люблю я ўсіх палёў зямных мацней!
 

Валькірыі

 
У цёмным-цёмным лесе пад пнём № 4
Жывуць тры вельмі дробныя прыгожыя Валькірыі.
Варожымі і злоснымі не лічыць іх ніхто,
Такія ўжо маленькія! Мурашка ў паліто
На вочы цягне лінзы, ды нават тое шкло
Не дапаможа ўбачыць іх Мурашку ў паліто!
У іх ёсць імбрык з атам і кубачкі з часціцы,
Яны п’юць невідочную гарбату з палуніцамі.
Як свята, то гатуюць з нейтронамі пірог,
Пасыплюць іх пратонамі і клічуць на парог,
Але паколькі ў лесе іх ніхто знайсці не мог,
То самі і з’ядаюць гэты казачны пірог.
Але аднойчы ноччу Megaphragma Caribea
Раптоўна завітала ў хату скандынаўскіх феяў!..
Сястрычкі мітусяцца, нарэшце ў хаце госць!
З фундаментальных ферміёнаў згатавалі штось,
Усаджваюць за стол, крычаць-вішчаць: «Частуйся! Вось!»
Пад пнём № 4 сястрычкі й рэдкі госць.
 

Мікіта Волкаў

[1992 г. н.]

Дарога дамоў

– Яначак, можна я ў цябе на каленках паляжу, бо ехаць жа яшчэ далёка, – пад грукат чыгункі саладжава прамаўляла Надзейка.

«Наступны прыпынак – станцыя Раманы», – агучваў жаночы голас.

– Толькі калі прыедзем, ты не стой ля парога, як бэйбас, праходзь адразу да стала, будзь як дома. Маці мая цябе не з’есць, хоць яна строгая, праўда, бацька з братам у мяне таксама не маўклівыя. Ты ж не маўчы.

Электрычка імкліва ляцела, да Маладзечна было ўжо зусім нічога.

– Вось, паглядзі, які прыгожы касцёл – тут часта Кандрусевіч служыць. Мы з мамаю сюды ездзілі на дзясятуху. Такі фэст тут бывае! Ой, скарэй бы ўжо, не прыжду, не дачакаюся.

Цягнік паволі спыняў хаду, у шыбіне электрычкі паказаўся невялікі будынак чыгуначнага вакзала. На даху віднеўся надпіс: «Маладзечна».

– Усё, Яначак, бяры торбы, дый сыходзім, канцавая.

Праз сваё задуменне і разгубленасць хлопец і не пачуў аб яву пра канцавую станцыю. Дзяўчына працягвала:

– Так хутка час мінуў, аж не верыцца, што мы першы раз да мяне дамоў едзем. Ну, весялей, чаго ўнурыўся? Вось наш вакзал. Глянь, які харошы. Яму ўжо больш за сто гадоў, зірні на элегантныя арачныя вокны, пілястры ды рызаліты.

– А што гэта хаця за астры?

– Ну ты смешны, Хомка, пілястры – гэта такія выступы, якія, быццам калоны, упрыгожваюць будынкі,– крыху насмешна адказвала Надзея, працягваючы: – Зараз мы ідзем вуліцай Прытыцкага, паглядзі, якая шырокая і прасторная яна, нездарма яе называюць «Брадвей». Але мне яна нагадвае кіеўскі Хрышчацік. Як файна тут летам! На гэтай вуліцы спяваюць і граюць тутэйшыя музыкі – студэнты з музычнага вучылішча імя Міхала Клеафаса Агінскага.

Надзея гаварыла і гаварыла. Яна нават не заўважыла, што Янак ужо даўно не слухаў яе. Ён глядзеў некуды ўбок, часта азіраўся назад, як быццам хацеў адсюль уцячы. А Надзея, смакуючы кожнае слова, з асаблівым запалам працягвала:

– Вось мы і падышлі да самага сакральнага. Раней тут стаяў іншы прыгожы помнік На бяду, перанеслі яго ў парк. Ён там нядаўна і раскалоўся па іроніі лёсу. Але цяпер тут стаіць не горшы помнік, «Папараць-кветка» завецца, бачыш, закаханыя хлопец і дзяўчына ў папараці. Як мы з табой.

І ў гэты момант бойкая дзяўчына пацалавала Янака. Але ён быццам і не быў гэтаму рады. Усё неяк мітусіўся, нібы нешта выглядаючы ў наваколлі. А дзяўчына гэтага і не заўважала.

Янак і Надзея вучыліся разам ва ўніверсітэце. Надзея, патомная інтэлігентка, дачка настаўнікаў, пакахала хлопца, які паходзіў з самых простых людзей. Нязграбны, хударлявы Янак толькі і адрозніваўся ад астатніх тым, што меў моцныя шырокія перадплеччы – (ручніцы – як казалі ў яго на вёсцы) – знак вясковай працы. Уменне спрытна касіць ды трымаць у руках сахор перайшлі Янаку ў спадчыну ад шматлікіх пакаленняў працавітых продкаў. Надзея ж вабіла многіх кавалераў, шмат хто з іх да яе заляцаўся, аднак пакахала яна Янака. І што магло прымусіць дзявочае сэрца скарыцца, ніхто не ведаў. Надзея так апантана любіла Беларусь і ўсё, што з ёй звязана, што марыла закахацца ў хлопца з народных нетраў. Магчыма, нейкае мяккае адмысловае вымаўленне, дыялектная мова, хоць і змяшаная з русізмамі, русыя валасы і шэрыя вочы – усё гэта разам адыграла нейкую ролю. Стварыўшы вобраз ідэальнага хлопца, Надзея шукала і нарэшце знайшла. Янакава тыпова беларускае аблічча яна заўважала ў іхнім універсітэцкім інтэрнаце і раней. Аднойчы Надзея ішла з вакзала і несла цяжкія торбы. Голас з-за спіны: «Дзяўчына, мо не дасцё рады, я вам памагу!» – агаломшыў яе. Гэтае «не дасцё рады» працяла наскрозь. Выраз яна чытала ў кнігах, але пачуць яго ад хлопца, які быў сімпатычны ёй, не спадзявалася. Так яны і пачалі сябраваць, пакуль сяброўства не перайшло ў нешта вышэйшае. Пакрысе Надзея пачала ляпіць з Янака тое, што было ёй патрэбна. Янак падпрацоўваў, таму яны маглі часта наведваць Купалаўскі тэатр, хадзілі ў мастацкі музей, Надзея нават прывяла яго ў грэка-каталіцкую царкву, змусіла ахрысціцца, і ён падначаліўся. Ці «паксцілі» яго ў дзяцінстве, Янак і не ведаў: у вёсцы не было ні касцёла, ні царквы. Праўда, бабуля на посную Каляду заўжды варыла куццю, а на Вялікдзень пякла смачныя булкі ды фарбавала яйкі. Вось і ўсё ягонае веданне пра рэлігію. Гадавала Янака маці, бацьку ён ніколі не ведаў. Вельмі крыўдаваў Янак, бо знаў цвёрда, што яго, бязбацькавіча, завуць байстручок. «А вось, жанкі, гляньце, Гэлін байстручок увесь збіты пайшоў, відаць, з хлопцамі зарэчанскімі дужаўся», – джалілі яго цётчыны абгаворы.

– Чаму задумаўся, Хомка, мы ўжо амаль прыйшлі. Калі выйдзем з парку, то апынемся адразу насупраць майго дому.

Хомкам Надзея часта звала Янака. Так зваўся герой любімай яе аповесці Максіма Гарэцкага «Ціхая плынь» – горкі няўдачлівы Хомка.

– Ты, гэта… ты мне прасці, але я мо і не пайду к табе. Мо рана яшчэ з бацькамі тваймі знацца мне, – як бы апраўдваючыся, адказваў Хомка.

– Насмяшыў, як жа рана, ужо як-ніяк два гады сустракаемся, мама мая напякла смачных піражкоў. Бацька віна свайго дастаў, чакае цябе, убачыць цябе хоча, – гаварыла Надзея і разумела са скрухаю, што ўмовіць застацца Хомку – справа марная.

– Ды не трэба мне вашай гасціны. Мне, канечне, заўтра трэба быць дома. Буракі выбіраем.

Надзея заплакала. Янаку самому захацелася зараўці, вось так, не па-мужчынску. Ён разумеў, што знаёмства – гэта тыя ж агледзіны. Сустрэча з бацькамі каханай азначала толькі адно – крок да заручынаў. А Янак усё ж быў ёй не раўня. Яму хацелася ўцячы, але пакінуць Надзею ў такім стане ён не мог. Янак пачаў супакойваць яе:

– Любая, не плач. Я прыеду, абавязкова прыеду, толькі пазней. Скончым універсітэт, пачнем працаваць, а там і відаць будзе. А пакуль я жаніх нядошлы.

– А можа, тады позна будзе, можа, я іншага сабе знайду, лепшага за цябе, – у істэрыцы даводзіла Надзея. Але раптам неяк паспакайнела, змянілася і мовіла:

– Я даўно ўжо хацела табе сказаць… Ты знаеш…

– Надзечка, можа адыдзем убок, а то людцы ўсё бачаць і чуюць, – як старая бабка, тарахцеў Янак.

– Ай, ідзі ты, знаць цябе не хачу, – рэзка абарвала Надзея і пайшла.

Янак застаўся стаяць пасярод парку зусім адзін. Людзей як быццам і след прастыў. Ён доўга ўглядаўся ў постаць Надзеі, якая паволі знікала. Надзея не азіралася. У збэрсаных думках Янак сігануў назад. Усё той жа парк, альтанкі, «папараць», гадзіннік на вуліцы Прытыцкага. Хутка ён дайшоў да вакзала. «І не далёка адышліся, а столькі паспела расказаць». Ён купіў білет, да адпраўлення электрычкі было пяць хвілін. Заходзячы ў вагон, Янак працягваў думаць. Яму амаль удалося пазбавіцца ўспаміну аб Надзіных слязах, удалося абстрагавацца. «Асцярожна, дзверы зачыняюцца, наступны прыпынак – Фестывальны».

Знянацку нейкая трывожнасць пачала агортваць Янака. Нешта было не так, але што, ён здагадаўся не адразу. Торба, якую ён, і седзячы ў вагоне, не выпускаў з рук, была Надзіна. «І як жа я адразу не ўспомніў ёй аддаць», – думаў Янак. Паволі, бы куранятка вылупліваецца з яйка, нараджалася ахвота пакорпацца ў Надзінай торбачцы. Зрэшты, нічога цікавага ў ёй і не было. Цёплая ваўняная кофта, пустыя кантэйнеры ад ежы, свечкі, якія яна запальвала на апошняй іхняй рамантычнай сустрэчы ў яго інтэрнатаўскім пакоі – усё знаёмае, звыклае воку. У бакавой кішэні ляжала памада, люстэрка, нататнік. Янак усё быццам агледзеў. Засталася апошняя маленечкая кішэня, якая знаходзілася ўнутры сумкі. Янак адшпіліў замочак і дастаў дзіўную рэч. Што гэта было, ён пазнаў не адразу. Нейкая белая даўгаватая палоска з дзвюма чырвоненькімі рысачкамі. Нарэшце ён дапяў. Надзея зацяжарыла. Гэтая навіна так нечакана абрынулася на наіўную, яшчэ дзіцячую Янакаву галаву, што збэрсала ўсе яго думкі.

З Надзеяй яны часта сустракаліся ў ягоным пакоі, калі хлопцы ад’язджалі дамоў. «Але гэта многае мяняе. Гэта гамон усяму майму жыццю. Дзе ж браць грошы?» – плылі думкі.

Заставаўся апошні год інстытута. Яго кідаць не выпадала, усё ж не вяртацца Янаку назад у вёску свіней пасвіць. А дзе ён яшчэ грошы возьме? Вядома, горкая маці-п'яніца яму не памочнік у гэтым.

Да дома заставалася мала. На дварэ пакуль было светла, і ён вырашыў сысці крыху раней, на знаёмай яму станцыі. Яму патрэбны быў шпацыр, трэба было падумаць. Пачынаўся ўзлесак, за якім адкрывала свае ўладанні лугавая імшарына. Улетку яны з дзядзькам Кастусём і касіць ездзілі сюды, бо скрозь было суха. Аднак цяпер была восень, мінула малая Прачыстая, і імшарына напоўніцу налівалася вадой. Хлопец хутка знайшоў ва ўзлеску патрэбную яму сцежку. Вялізны камень-валун і цяпер служыў яму арыенцірам. Побач стаяла крывая шыльда на патарчацы: «Гидрологический памятник природы. Охраняется государством». Янак зламаў гэтую палку і пайшоў далей. У доле было няўходліва, мокра, ягоныя сляды хутка напаўняліся ржавай каламутнай вадой. Каб не прамачыць ногі, ён стараўся болей ступаць па куп і.

Торкаючы ў багну палкай, ён расчароўваўся. Балота штогод усё мялела. Імшара была ўжо не тая, як у ягоным валачашчым маленстве. Памалу ступаючы, з купіны на купіну, ён забываўся на нядаўнюю навіну. Бухматыя купы лазняку ды алешніку ачышчалі, як свяшчэнны агонь, ягоную свядомасць. Дзе зялёны, а дзе белакудзелісты мох пераліваўся на сонцы ўсімі адценнямі дурманных балотных чараў. Крывавыя журавіны, бы рассыпаныя пацеркі на ім, абуджалі ў свядомасці Янака дзіцячыя ўспаміны. Як даўно ён браў гэтыя ягады, стараючыся абагнаць сваю бабулю, якая, шпарка беручы па адной, па-заліхвацку напаўняла чарговае вядзерца. Пасля яму прыйдзецца перці ейныя, дый свае, вёдры за плячыма ў ванзэлку. Цяжка смылелі плечы, аднімаліся ногі, але малы ўпіраўся, не выдаваў заморанасці. Ён знаў, што назаўтра старая Хведрыха павязе ў горад прадаваць самагонку, дый возьме яго з сабой, дзе ён, стоячы акрай царквы, будзе прадаваць ягады. Але тое было ў мінулым, пасля смерці бабулі ён ніколі не прыходзіў сюды. Не было калі. Як з ехаў у Мінск на вучобу, дык нават і летам не вяртаўся. Рабіў на будоўлі падсобнікам. Прыязджаў толькі па Вялікадні ўзараць, дый раз-пораз абагнаць бульбу. Цяпер ён ніколі гэтага рабіць не будзе. Абыдуцца і без яго. Апошнія гады маці співалася, гарод стаяў зусім заросшы, а яна і без яго пражыве. Па ім галавой класці не будзе. Ён ужо і дома не хацеў бываць, збольшага сядзеў у «абшчажыціі» ў Мінску.

«І куды гэта я зайшоў? – Янаку ўжо была не знаёмая гэтая мясцовасць. – Зусім сваё балота не пазнаю». Імшарына заканчвалася, балота пакрысе пераходзіла ў лес. «Мабыць, зайшоў у Боркі, тут жа непралазная гушчэча была раней». Дый яшчэ тут вадзіліся дзікі. Гэтых лясных звяроў ён баяўся з маленства. Памятаў, як парвалі яны маленькую дзяўчынку Зоську, якую доўга шукалі, а знайшлі толькі чырвоны акравак сукенкі… «А вось і свежыя нарытыя сляды. І, здаецца, чуваць екатанне. Вось дзе-ка мая смерць, яна зусім побач, недалёка». Янак ведаў пэўна: убачыўшы дзіка, трэба хіснуцца ўбок, дзікі ніколі не вяртаюцца назад і не паварочваюць галавой. Ён шпарка ішоў на іх голас, а пад ім гучна храбусцела паламанае вецце. Балота скончылася. Бурая касматая дзічыха і зграя чарнюткіх парсючкоў былі ўжо відаць. Цяпер ён пабяжыць ім насустрач…

Андрусь Данілевіч

[1990 г. н.]

Мара пра прыгожае каханне

Мабільны тэлефон ляжаў на тумбачцы. Алена глядзелася ў люстэрка, прычэсвала пафарбаваныя ў светлы колер валасы і ўважліва разглядала сябе.

Гучны шчоўк парушыў ідылічную цішыню і адарваў дзяўчыну ад вельмі важнай і, бадай, самай галоўнай справы самалюбавання. Гэта было паведамленне «Вконтакте»:

– Прывітанне, Алена, што робіш?

Дзяўчына хутка прачытала, зірнула ў люстэрка, зноўку зразумела, што яна самая прыгожая, і з раздражненнем, што хлопец адарваў яе ад любімай справы, адказала:

– Нічога… збіраюcя гуляць…

Тэлефон апынуўся ў руках, а сама яна стаяла насупраць люстэрка. Дзяўчына зрабіла дзясятак-другі фотаздымкаў, і адзін з іх адразу ж выклала ў інтэрнэт.

– Дык давай разам! Пагуляем удваіх…

– Ну… не ведаю…

– Давай… Сонейка!

– Добра… згодная…

– У колькі ты можаш?

– Калі з табой, то мне трэба шмат часу яшчэ…

– На што, Алена?

– Ну як? Каб сабрацца…

Узрадаваная дзяўчына легла ў ложак і пачала пісаць далей:

– Вольга, ты тут?

– А дзе ж яшчэ?

– Слухай!

– Што?

– Хлопец з’явіўся адзін, клёвы такі, пагуляць хоча. Пойдзем з намі.

– Навошта?

– Ну як… Я мала ведаю яго, затое паглядзіш, ацэніш… І гэта, блін… Пакліч Яню з Кірылам, каб кампанія была.

– Алена, ну дзе ты? У колькі?

– Зміцер, пад’язджай а дваццаць другой гадзіне да крамы «Бусел».

– Добра.

– Толькі гэта…

– Што? Усё, што хочаш!

– Я з сябрамі буду. Ты не супраць?

– Не… Канешне ж, не…

– Ну і добра…

– Хаця… Можа, мы лепш толькі ўдваіх? Навошта яны?

– Не… Магчыма, потым, калі…

Зміцер прыйшоў трошкі раней і чакаў. Ён быў моцна закаханы, таму хваляваўся і саромеўся яе сяброў. Пільна адсочваў усе бакі вуліцы. І ўсё ж яны з явіліся нечакана.

– Вітаю! Што будзем рабіць? – запыталася Алена, якая спынілася за два крокі ад яго. – Куды пойдзем?

– Давайце ў парк, – уважліва разглядаючы Зміцера, уставіла Вольга.

– Добра! – радасна сказаў ён.

– Толькі з півам! – уставіў Кірыл.

– Канешне! Не з пустымі ж рукамі ісці,– дадала Вольга.

На твары Зміцера з’явіўся выраз агіды і прыкрасці.

– Зміцер, ты ж будзеш піва? – трошкі заклапочана запыталася Алена.

– Так… вядома ж… Пойдзем выбіраць…

Хлопец не рашыўся выказаць нязгоду, каб не рызыкаваць каханнем.

Ад хвалявання ён вельмі баяўся дакрануцца да Алены, сказаць нешта не тое, таму трымаўся трошкі воддаль. І яна не спяшалася набліжацца, бо ведала, што пакуль Зміцер хвалюецца, пакуль нічога не дазволена, ён будзе выконваць усе яе капрызы.

Хоць хлопец і лётаў вакол Алены, аднак Вольга пачала праяўляць да яго цікавасць. Шматлікія позіркі, размовы, прапановы. Вользе таксама спадабаўся новы знаёмы, і яна паводзіла сябе больш адкрыта, не была такой непадступнай, як Алена. На нейкае імгненне Зміцер пачаў рэагаваць на ўвагу дзяўчыны. І тут жа Алена хутка адышлася ад яго і прытворна засумавала. Зміцер падбег да яе:

– Што здарылася? Чаго ты такая сумная?

– Я?.. Не… Усё добра.

– Я ж бачу, што нешта не так. Мо адыдземся, пагутарым?

– Усё добра! Ідзі балаболь з Вольгай.

– Ну што ты, мне толькі з табой цікава, сонейка!

– Мне так не здаецца…

Зміцер наважыўся на рызыковы крок. Ён абняў дзяўчыну, і яна вельмі нечакана прыціснулася да яго. Дарэчы, увесь вечар спрабаваў хоць неяк дакрануцца да яе, абняць. Гэта атрымалася. «Лічы, першая перамога за сёння!» Алена непрыкметна ўсміхнулася. Яна таксама атрымала перамогу. «Не, Вольга, – думала дзяўчына. – Сёння мой вечар. Глядзі на яго, мар пра яго, усе глядзіце! Толькі хлопец мой, нават не спрабуйце прыцягнуць яго ўвагу!»

Зміцер не мог зразумець, чаму раней Алена ніяк не падпускала да сябе, была строгая і трымалася за некалькі крокаў, а цяпер ён нават абняў яе. «Божа, колькі радасці трымаць у руках тую, якую кахаеш!»

Вольга таксама была прыгажуняй, паводзіла сябе адкрыта, праяўляла цікавасць да Зміцера. Аднак, хоць у нейкі момант яго гэта прывабіла, усё роўна цягнула да Алены.

Праз хвілін трыццаць кампанія пайшла назад, да метро. Алена зноўку не дазваляла сябе абдымаць, гучна гутарыла з сяброўкамі і Кірылам, цешылася закаханымі вачыма Зміцера.

– Давай, Зміцер. Пакуль.

– Што, ужо?

– Так, мы ўсе ідзём дадому, позна ўжо.

– А можа, яшчэ паходзім? Давай я цябе правяду!

– Не, – адрэзала Алена. – Мне тут зусім блізка. Ідзі…

Гуляла кампанія больш за дзве гадзіны і, безумоўна, закаханаму сэрцу Зміцера гэтага было мала, яму карцела пабыць з Аленай яшчэ.

Калі спусціўся ў метро, адразу пачаў пісаць паведамленні. Шмат паведамленняў Алене, якая ведала, што першае спатканне не павінна быць доўгім, каб хлопцу хацелася як мага хутчэй яго паўтарыць. І маніпуляванне праз «пугу ды пернік», і чароўнае авансаванне мілым позіркам, і наіўнае лыпанне вейкамі было добра выпрацавана…

Як усё пройдзе, яна прадумала яшчэ тады, калі расчэсвала валасы, бо ведала, што Зміцер пакліча яе. І каб не сумаваць ноччу пасля спаткання, дамовілася сустрэцца са сваім «мінулым» хлопцам, які ўжо чакаў каля «Старога кафэ». Адна задача, маленькае хваляванне: каб ён не заўважыў іх са Зміцерам. Таму, відавочна, і выбрала парк, далёкі ад шашы.

«Мінулы» хлопец трымаўся ганарліва, але ласкава. І не кахаў, таму кіраваў ёю. Усю ноч Алена правяла ў ягоным ложку. А раніцай, калі вярталася дамоў і марыла пра прыгожае каханне, рамантыку, рэзка спынілася насупраць «Старога кафэ», паглядзела на афіцыянта і ціха, нечакана для сябе, прамовіла:

– На жаль, усе мужыкі – не залатыя!